ΦΟΒΕΡΗ Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΑΠΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Είναι φοβερή η στιγμή της εγκατάλειψης από τους ανθρώπους. Τότε στρεφόμαστε στον Θεό.

Αλλά είναι φοβερότερο όταν και ο Θεός μας εγκαταλείπει.

Η ανθρώπινη φύση δεν αντέχει.

Νοιώθει ασήκωτο επάνω της το βάρος της εγκατάλειψης,

ενώ η μοναξιά βυθίζει την ψυχή στο σκοτάδι της απελπισίας.

Ο Χριστός, λίγο πριν το πάθος Του, τα βίωσε και τα δύο.
 Την εγκατάλειψη από τους ανθρώπους, ακόμα και τους πιο πιστούς και κοντινούς του φίλους, στους οποίους είχε αποκαλύψει τόσα, οι οποίοι είχαν δει τόσα θαύματα...

Και την "εγκατάλειψη" από τον Πατέρα Του, τον ίδιο τον Θεό, ο οποίος Τον "παρέδωσε" στους ανθρώπους.

Ξέρουμε τι έπαθε τις επόμενες μέρες από την προδοτική παράδοσή Του στα χέρια των ανθρώπων.

Είδαμε οι άνθρωποι τι είναι ικανοί να κάνουν. 

Πόσος σκοταδισμός και προκατάληψη. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, Τον είχαν ολοζώντανο μπροστά τους και επί 3 χρόνια μάθαιναν από παντού τις φήμες για τα θαύματά του, από αυτόπτες μάρτυρες, ή τα έβλεπαν οι ίδιοι και άκουγαν την διδασκαλία Του.

Μα, θα πει κανείς, πώς ο Θεός εγκατέλειψε τον Υιό Του;

Την ώρα της δοκιμασίας ο Θεός "φαίνεται" να μην υπάρχει πουθενά. 
Αλλά ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. 
Βλέπει και παρακολουθεί αόρατα και ετοιμάζει την εκδίκησή Του (δηλ. την απονομή δικαιοσύνης).

Μα, πάλι, ο Χριστός δεν ήταν Θεός;

Και βέβαια ήταν, και μάλιστα, ο μόνος Θεός (από όλους τους "θεούς" της Ανθρωπότητας) που έπαθε για τον άνθρωπο. 
Δεν δίδαξε απλώς. 
Δεν θαυματούργησε μόνο.
 Η ανθρώπινη φύση Του αφέθηκε να πάθει και να νοιώσει ό,τι θα πάθαινε και θα ένοιωθε ένας απλός άνθρωπος - ο κάθε άνθρωπος. 
Και, προπάντων, χωρίς να ζητήσει εκδίκηση για όσα οι άνθρωποι Του κάνανε.

Τις στιγμές εκείνες θα μπορούσε να κυριαρχήσει η θεϊκή Του φύση και να μην νοιώθει πόνο.

Θα μπορούσε επίσης να ζητήσει την ανίκητη προστασία του Πατέρα Του

("Ή θαρρείς πως δεν μπορώ τώρα να παρακαλέσω τον Πατέρα μου και να μου παρατάξει περισσότερους από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων;" 
Ματθ, κεφ. 26, στίχος 53)

Όμως ο τέλειος Θεός αφέθηκε να πονέσει και να νοιώσει όλο το βάθος της απελπισίας, της μοναξιάς και της εγκατάλειψης που μπορεί να βιώσει και να αντέξει η ανθρώπινη φύση.

Το βασανιστήριο δεν τελείωσε εδώ: 
ο ίδιος ο Θεός, ο Παντοδύναμος και άτρωτος αφέθηκε έρμαιο των τιποτένιων, ανίδεων, μηδαμινών και παροπιδικών ανθρώπων να Τον κρίνουν, να Τον χτυπήσουν, να Τον γελοιοποιήσουν και να Τον εκτελέσουν.

Και τέλος...η Σταύρωση και η ένδοξη Ανάσταση! 
Το σημείο που τελειώνουν όλα, ο Σταυρός, ήταν και το σημείο για να ξαναρχίσουν όλα με την Ανάσταση.

Η αρχική χαρά των Ιουδαίων όταν ξεφορτώθηκαν Αυτόν που τους ενοχλούσε την συνείδηση μετατράπηκε σε έκπληξη όταν...ο τάφος ανοίχθηκε και ο νεκρός εξαφανίστηκε. 
Τότε έβγαλαν την φήμη ότι Τον πήραν οι δικοί Του (ενώ οι φρουροί ήταν εκεί!!!) και αυτό διαδίδεται μέχρι σήμερα. 
Η Ανάσταση κρατήθηκε κρυφή από αυτούς. 
Ποτέ δεν το αντιλήφθηκαν και δεν το πίστεψαν. 
Μόνο αυτοί που τελικά πίστεψαν στον Χριστό ως Υιό του Θεού.

Για τους υπόλοιπους ήταν απλώς ένας ξένος αμόρφωτος που είχε το θράσος να διακηρύξει πράγματα των παραδοσιακών γραφών τους ερμηνευμένα με διαφορετικό τρόπο. Και ο νέος τρόπος τους ενοχλούσε. 
Ακούς να λέει για τους πνευματικούς τους ηγέτες "αυτά που λένε να τα εφαρμόζετε αλλά αυτά που κάνουν, να μην τα κάνετε".
Ουσιαστικά σταύρωσαν την συνείδησή τους.

Ο Ιησούς έκτοτε έγινε σημείο αμφιλεγόμενο μεταξύ των λαών.

Κανείς δεν παραδέχτηκε, εκτός από τους Χριστιανούς, ότι κατέβηκε στον Άδη και δίδαξε εκεί σε όλους όσους είχαν ζήσει μέχρι τότε στη γη, από την Προϊστορία έως την στιγμή εκείνη. 
Όσοι νεκροί Τον δέχτηκαν και πίστεψαν, κέρδισαν τον Παράδεισο. 
Οι υπόλοιποι ακολούθησαν την μοίρα τους.

Ο Χριστός δεν άφησε κανέναν χωρίς να του δώσει την ευκαιρία να σωθεί. 
Η θυσία Του είναι διαχρονική. 
Έγινε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή αλλά ίσχυε και για τους πριν και για τους μετά. 
Όλοι χωράμε στην Βασιλεία Του.

Μα τι γίνεται σε αυτήν εδώ την ζωή;

Για πόσο ακόμα θα παθαίνουμε; Πόσο θα αντέξουμε;

Έως τέλους μας λένε οι Πατέρες. Έως να ολοκληρωθεί η δοκιμασία μας. 
Και ο αόρατος Θεός, που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει ή ότι μας εγκατέλειψε, στέκει εκεί βοηθός μας έως τέλους και Αυτός. 
 Και στη συνέχεια, εφαρμόζεται η δικαιοσύνη Του. 
Όχι εκδικητική, όπως ίσως θα θέλαμε για να νοιώσουμε δικαιωμένοι. 
Αλλά δίνει ευκαιρία για αλλαγή και μετάνοια και σε αυτόν που μας αδίκησε, μας κατηγόρησε ή μας βασάνισε. Όμως, όταν έρθει η ώρα, είναι αδυσώπητος. Και για τους άλλους αλλά και για μας.

Ο Χριστός μας έδειξε τον δρόμο. Θα περάσουμε απ΄όλα. Και προπάντων από την μοναξιά και την εγκατάλειψη.

Το μαρτύριο του κάθε ανθρώπου ξεκινάει σιγά-σιγά, στα κρυφά και κάποια στιγμή δυναμώνει τόσο που να μην το σηκώνει. Να μην το αντέχει.

Τότε έρχεται η θυσία του Χριστού σαν να μας λέει:

"Κουράγιο, λίγο ακόμα. Άντεξε, έως τέλους!"

Ένα τέλος και ένα χρονικό διάστημα που μας Τότε η οδός του μαρτυρίου, ο δικός μας Γολγοθάς, μας φαίνεται ατελείωτος. Και λέμε ότι δεν αντέχουμε. "Δεν μπορώ άλλο".

Ξέρει ο Θεός πόσο αντέχει η ανθρώπινη φύση.

Δεν δοκιμάζει κανέναν πάνω από τις δυνάμεις του.

Αυτή η στιγμή του τέλους είναι η καλύτερη. Είναι η στιγμή της λύτρωσης. Η αθέατη στιγμή της δικαίωσής μας. Συχνά η δικαίωση αυτή γίνεται φανερή και σε όλους γύρω μας, προς δόξαν Θεού. Γιατί ο Θεός είναι και δίκαιος. Και θέλει να καταλάβουν όλοι την δικαιοσύνη του, για να χαίρονται οι ευσεβείς και να προσέχουν οι ασεβείς.

Όμως, όλοι αντιλαμβάνονται τι εστί Θεός;

Μετά την Σταύρωση του Ιησού, έγινε καταστροφή στην περιφέρεια: ο ναός άνοιξε στα δύο, η φύση αγρίεψε, μέγας σεισμός συγκλόνισε την γη, οι πέτρες σχίστηκαν στα δύο, έως και οι τάφοι άνοιξαν και...αναστήθηκαν οι νεκροί, οι οποίοι περιφέρονταν μεταξύ των ανθρώπων και τους μιλούσαν. Φρίκη!

Κάποιοι τότε πίστεψαν  και κατάλαβαν το λάθος τους.

Και όμως, υπήρχαν ακόμα (και θα υπάρχουν) άνθρωποι που, παρά τα όσα είδαν, άκουσαν και ένιωσαν από τα υπερφυσικά αυτά γεγονότα και την υπέροχη αυτή παρουσία του Ιησού στη γη, εξακολουθούσαν να μην πιστεύουν. 
Οι αρνητές και το παράλογο δεν θα εκλείψουν ποτέ.

Το ερώτημα είναι: εμείς με ποιους τασσόμαστε;