«Ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ Ἁγιογραφίᾳ» «Ἡ Βυζαντινὴ Εἰκονογραφία» Φώτιος Κόντογλου

 

Ὁ Φώτιος Κόντογλου ἑρμηνεύοντας τὴν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως μᾶς λέγει: (Ο.Τ. ἀρ. φύλ. 51, Ἀπρίλιος 1965): 

«Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ζωγραφίζεται εἰς τὴν ὀρθόδοξον ἁγιογραφίαν μὲ τὴν πνευματικὴν ἀναγωγήν, ἡ ὁποία ὑπάρχει γενικῶς εἰς τὴν ἱερὰν αὐτὴν καὶ λειτουργικὴν τέχνην. Ἐν αὐτῇ πᾶν εἰκονιζόμενον διὰ σχημάτων καὶ χρωμάτων καθίσταται πνευματικὸν κατὰ τὴν ἔννοιαν τὴν ὁποίαν δίδει εἰς τὸ πνευματικὸν ἡ χριστιανικὴ θρησκεία καὶ ὄχι ἡ κατὰ κόσμον σοφία. Ἀντιθέτως, ἡ θρησκευτικὴ εἰκονογραφία τῆς Δύσεως εἶναι τελείως ἄμοιρος τοιαύτης πνευματικότητος καὶ εἶναι ἁπλῶς μιὰ τεχνη ἀναπαραστατική, θέτουσα εἰς ἑαυτὴν ὡς σκοπὸν νὰ ἀναπαραστήση, διὰ τῆς ἀποδόσως κατὰ φυσικόν, τεχνιτὸν τρόπον τῶν στοιχείων τοῦ φυσικοῦ κόσμου, (ὅπως εἶναι εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον), ἕν ἱερὸν πρόσωπον ἤ μίαν σκηνὴν ἐμπνευσμένην ἀπὸ τὰ ἱερὰ βιβλία καὶ διὰ τῆς τοιαύτης ἀναπαραστάσεως ἐπιδιώκει νὰ συγκινήση τὸν θεατήν. (Εἰς τὴν δυτικὴν λοιπὸν ἁγιογραφίαν ὑπάρχει τὸ φυσικὸν καὶ προσπαθεῖ μὲ αὐτὴν τὴν ἀναπαράστασιν νὰ συγκινήση τὸν θεατήν). Καὶ λέγω θεατὴν καὶ ὄχι προσκυνητήν, διότι οἱ τοιοῦτοι ζωγραφικοὶ πίνακες θεῶνται, (τοὺς βλέπομε καὶ τοὺς ἔχομε διὰ στολισμόν), ἐνῶ αἱ λειτουργικαὶ εἰκόνες προσκυνοῦνται (ἄλλο τὸ θέαμα ἄλλο ἡ προσκύνησις). Εἰς τοὺς πίνακας τῆς εἰκονογραφικῆς τέχνης τῆς Δύσεως τὴν πνευματικότητα τὴν ἔχει ἀντικαταστήσει ἡ κοινὴ συναισθηματικότης καὶ ἔτσι ἀντὶ τῆς κατανύξως, τὴν ὁποίαν προκαλοῦν εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ χριστιανοῦ αἱ λειτουργικαὶ εἰκόνες καὶ γενικῶς αἱ λειτουργικαὶ τέχναι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ θρησκευτικοὶ πίνακες τῆς Δύσεως, προκαλοῦν ἁπλῶς συγκίνησιν, ὅπως λ.χ. ἕνα δραματικὸν ἔργον παριστώμενον ἐπὶ σκηνῆς θεάτρου. Δι᾽ αὐτὸν τὸν λόγον, (δηλαδὴ εἰς τὴν δύσιν ἔχομεν ἁπλῶς συγκίνησιν, ἐνῷ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν μας ἀπὸ μίαν κατανυκτικὴν εἰκόνα προκαλεῖται κατάνυξις) οἱ πίνακες τῶν ζωγράφων τῆς δυτικῆς θρησκευτικῆς τέχνης, ὅπως π.χ. τῆς Ἰταλικῆς Ἀναγεννήσως, χρησιμεύουν ὡς πρότυπα διὰ τὴν κατασκευὴν κινηματογραφικῶν ταινιῶν, ποὺ ἔχουν κάποιο θρησκευτικὸν θέμα, ὅπως εἶναι τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ, τὰ μαρτύρια τῶν Χριστιανῶν εἰς τὸ Κολοσσαῖον καὶ τὰ τοιαῦτα καὶ τῶν ὁποίων ἡ ὑπόθεσις καὶ ἡ συναισθηματικὴ πλοκὴ λαμβάνεται ἐπίσης ἀπὸ λογοτεχνικὰ ἀναπαραστατικὰ ἔργα, ὅπως εἶναι π.χ. τὸ ἔργο Κβό Βάντις (Quo vadis) (ἑνὸς πολωνοῦ συγγραφέως).

Ἡ λειτουργικὴ εἰκονογραφία ἡ ἄλλως ὀνομαζομένη ἁγιογραφία ἤ βυζαντινὴ ζωγραφική, ὑπερέχει τῆς ἄλλης τῆς ἀναπαραστατικῆς θρησκευτικῆς ζωγραφικῆς, ὅσον ὑπερέχει τὸ Εὐαγγέλιον ἀπέναντι τῶν συγγραμμάτων τῆς ἀνθρωπίνης γνώσεως, ὅσον ὑπερέχει τὸ πνεῦμα, ἀπέναντι τῆς ὕλης, ὅσον ὑπερέχει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι τῆς ἐν τῷ κόσμῳ τούτου ἀνέσεως.

Κατὰ ταῦτα ἡ Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος παρίσταται, εἰς τὴν ἡμετέραν ὀρθόδοξον ἁγιογραφίαν κατὰ τρόπον θεολογικόν, ἐν λειτουργικῇ εἰκόνι, ἡ ὁποία προκαλεῖ κατάνυξιν τοῦ χριστιανοῦ καὶ ὄχι τὴν συγκίνησιν καὶ τὴν τέρψιν τῶν ὀφθαλμῶν του. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ τῆς Ἀναστάσεως δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μόνον ἡ διὰ χρωμάτων καὶ σχημάτων ἔκφρασις καὶ διατύπωσις τῶν αὐτῶν ἱερῶν ἐννοιῶν, αἱ ὁποῖαι ἐκφράζονται διὰ τοῦ λειτουργικοῦ λόγου καὶ τῆς λειτουργικῆς μουσικῆς εἰς τὸ ἐξαίσιον τροπάριον τοῦ Πάσχα: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος». (Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ λέμε εἰς τὴν ὑμνωδίαν μας καὶ εἰς τὴν ὑμνολογίαν μας αὐτὸ θέλει νὰ μᾶς μεταδώση καὶ ἡ ὀρθόδοξος εἰκονογραφία μας).

Εἰς τὸ μέσον παρίσταται ὁ Κύριος ἐν μεγάλῳ σχήματι κραταιὸς λυτρωτής, εἰς στάσιν βιαίαν μὲν ἀλλὰ ὄχι παράφορον, σύρων ἐκ τῶν μνημάτων τοὺς πρωτοπλάστους τὸν Ἀδάμ διὰ τῆς δεξιᾶς χειρὸς καὶ τὴν Εὔαν διὰ τῆς ἀριστερᾶς. (Αὐτὸ φαίνεται καλλίτερα, εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Καχριὲ Τζαμί). 

Οἱ ἄχραντοι πόδες Του διὰ σφοδρᾶς κινήσεως καταπατοῦν τὸν θάνατον, («θανάτῳ θάνατον πατήσας») στένοντα καὶ τρέμοντα ἐντὸς ζοφεροῦ ἄντρου. (Τὸ ἄντρον αὐτὸ εἶναι ὁ Ἅδης καὶ ἐδῶ καὶ ὁ θάνατος καταπατεῖται ἀπὸ τὸν Χριστὸν μας) καὶ καταπλακωμένον κάτωθεν τῶν σιδηρῶν καὶ ἀκαταλύτων πυλῶν αὐτοῦ (οἱ πύλες τοῦ Ἅδου τώρα τὸν ἔχουν πλακώσει, τὸν ἔχουν καταπατήσει τὸν θάνατον. Τὶς πλάκες λοιπὸν τὶς ἔσπασε ὁ Χριστός μας. Καὶ τώρα πατεῖ ὁ Κύριος ἐπάνω σ᾽αὐτὲς τὶς πλάκες, ποὺ ἔχουν διαλυθῆ πλέον). Ἐντὸς τοῦ σκοτεινοῦ βαράθρου παριστῶνται συμβολικῶς μοχλοὶ θραυσμένοι, κλεῖθρα, κλεῖδες, ἁλύσεις, καρφιὰ ἐσκφεδονιζόμενα ὡς δι᾽ ὑπερφυοῦς τινος ἐκρήξεως (Βρύει γεμᾶτο ἀπὸ κλειδιά, καρφιά, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶχε, διὰ νὰ κλείνη τοὺς ἀνθρώπους μέσα εἰς τὸν ἅδη).

Τὸ πρόσωπον τοῦ Λυτρωτοῦ εἶναι αὐστηρόν, ἀλλὰ ἡ αὐστηρὰ ἔκφρασις αὐτοῦ εἶναι συγκερασμένη μετὰ πραότητος καὶ μεγαθυμίας. Εἰς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας φέρει τοὺς τύπους τῶν ἥλων, τὰ φοβερὰ σημεῖα ἐκ τῶν ὁποίων προῆλθεν ἡ κραταιὰ νίκη τοῦ ἐπὶ τοῦ κάτωθεν τῶν αἱμασσόντων ἀχράντων ποδῶν κατακειμένου θανάτου. (Διὰ του σταυρικοῦ Του θανάτου ἐπάτησε τὸν θάνατον). Ὁ Κύριος εἶναι περιβεβλημένος κυανοῦν εὐρύπτυχον ἱμάτιον μετὰ χρυσοειδῶν μαρμαρυγῶν, τὸ ὁποῖον κυματίζει ἄνωθεν τῆς κεφαλῆς Αὐτοῦ εἰς τὸν καινὸν (τὸν καινούργιον) καὶ πανεφρόσυνον ἀέρα τῆς παλιγγενεσίας.

Ἐκ δεξιῶν παρίστανται οἱ ἐν τῷ Ἅδῃ καθειργμένοι δίκαιοι καὶ πατριάρχαι (ὅλοι ὅσοι περίμεναν αὐτὴν τὴν εὐλογημένην ἡμέραν) οἱ πρὸ αἰώνων θανόντες, ὁ Ἐνώχ, ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ, ὁ Μωϋσῆς, ὁ Ἠλίας, ὁ Δαυΐδ, ὁ Σολομὼν καὶ ἄλλοι ἐκτείνοντες τὰς χεῖρας πρὸς τὸν Λυτρωτὴν εἰς σχῆμα ἱκεσίας, ἐξ ἀριστερῶν δὲ παρίσταται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ὑποδεχόμενος τὸν Κύριον ἐν τῷ Ἅδῃ ὡς ὑπεδέχθη Αὐτὸν καὶ πρότερον σαρκωθέντα ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ζωγραφίζεται οὕτω ἐν τῇ εἰκόνι τῆς Ἀναστάσεως κατὰ τὸ ρῆμα τοῦ ὑμνωδοῦ, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι μετὰ τὴν ἀποτομὴν αὐτοῦ μετέβη «καὶ τοῖς ἐν Ἅδη πιστοῖς προάγγελος» τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Παρ᾽ αὐτὸν ἵστανται ὁ δίκαος Ἄβελ νεαρὸς ποιμήν, κρατῶν εἰς τὴν χεῖραν του τὴν ποιμενικὴν ράβδον καὶ μετ᾽ αὐτοῦ καὶ ἄλλοι δίκαιοι ἀπ᾽ αἰῶνος εὐαρεστήσαντες τῷ Θεῷ χαίροντες ὅλοι καὶ ἀγαλλόμενοι (περίμεναν αὐτὴν τὴν εὐλογημένην ἡμέραν).

Ἐκ τῆς περιγραφείσης εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως καθίσταται φανερὸν ὅτι ἡ ἁγιογραφία ἐκφράζει διὰ τοῦ ζωγραφικοῦ τρόπου ὅ,τι ἀκριβῶς ἐκφράζει ἡ ὑμνωδία διὰ τοῦ λόγου καὶ τῆς ψαλμωδίας καὶ κατὰ τὸν αὐτὸν λειτουργικὸν τρόπον. (Καὶ ἔτσι ἁγιάζονται καὶ τὰ μάτια μας καὶ τὰ αὐτιά μας. Τὰ μάτια μας μὲ τὶς ἅγιες εἰκόνες, τὰ αὐτιά μας μὲ τὸν ὕμνον, μὲ τὸν λόγον). Τὰ ἔργα τῶν λειτουργικῶν τεχνῶν τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας εἶναι ὑπομνήματα εἰς τὰ ἱερὰ κείμενα ἀφορῶντα τὰ μὲν ἔργα τῆς ἁγιογραφίας εἰς τὴν ὅρασιν, τὰ δὲ ἔργα τῆς ὑμνωδίας εἰς τὴν ἀκοὴν καὶ ἔτσι ἁγιάζοντα τὰς αἰσθήσεις τοῦ πιστοῦ καὶ καθιστῶντα ταύτας ὄργανα πνευματικά.

Ἡ Ἀνάστασις εἰκονίζεται ἀκρι βῶς ὅπως ψάλλεται εἰς τὰ τροπάρια τοῦ Πάσχα, ἰδίως δὲ εἰς τὸ πασίγνωστον παρ᾽ ἡμῖν «Χριστός Ἀνέστη». Ἀλλὰ καὶ εἰς πλεῖστα ἄλλα θέσπέσια τροπάρια τοῦ Πάσχα ἐνυπάρχει ἡ περιγραφεῖσα εἰκών τῆς Ἀναστάσεως, ὅπως λ.χ. εἰς τὰ ἀκόλουθα σταχυολογήματα ἐκ τῆς πασχαλινῆς ὑμνογραφίας: «Σύμβολα τῆς ταφῆς σου παρέδειξας τὰς ὁράσεις πληθύνας. Νῦν δὲ τὰ κρύφιά σου θεανδρικῶς διετράνωσας καὶ τοῖς ἐν Ἅδη, Δέσποτα, οκ ἔστιν Ἅγιος πλήν σου, Κύριε, κραυγάζουσιν«. 

«Ὁ Ἅδης, Λόγε, συναντήσας σοι ἐπικράνθη, βροτὸν ὁρῶν τεθεωμένον, κατάστικτον τοῖς μώλωψι καὶ πανσθενουργόν, τῷ φρικτῷ τῆς μορφῆς δὲ διαπεφώνηκεν». 

 «Βασιλεύει, ἀλλ᾽ οὐκ αἰωνίζει, ἅδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν. Σὺ γὰρ τεθεὶς ἐν τάφῳ, κραταιέ, ζωαρχικῇ παλάμῃ, τὰ τοῦ θανάτου, κλεῖθρα διεσπάραξας, καὶ ἐκήρυξας τοῖς ἀπ᾽ αἰῶνος ἐκεῖ καθεύδουσι, λύτρωσιν ἀψευδῆ, Σῶτερ, γεγονὼς νεκρῶν πρωτότοκος»,

 «Κατῆλθες ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς, καὶ συν έτριψας μοχλοὺς αἰωνίους, κατόχους πεπεδημένων, Χριστέ, καὶ τριήμερος ὡς ἐκ κήτους Ἰωνᾶς, ἐξανέστης τοῦ τάφου».

Ἀτυχῶς, ἐπεκτράτησε καὶ παρ᾽ ἡμῖν νὰ ζωγραφῆται ἡ λαμπροφόρος Ἀνάστασις ὄχι κατὰ τὴν ὀρθόδοξον ἁγιογραφικὴν παράδοσιν, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἥκιστα θρησκευτικὴν παράστασιν τῶν πινάκων τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, εἰς τοὺς ὁποίους παρίσταται ὁ Χριστὸς ἐξερχόμενς τοῦ μνήματος γυμνὸς ὡς ἀθλητὴς καὶ κρατῶν διὰ τῆς χειρὸς σημαίαν. Ἀναπαρίσταται δηλαδὴ ἡ Ἀνάστασις, ὅπως τὴν ἐφαντάσθη ὁ ζωγράφος ὅτι θὰ συνέβη περίπου αὕτη, ἐὰν εὑρίσκετο πρὰ τὸ μνημεῖον ἀνθρώπινος ὀφθαλμὸς διὰ νὰ τὴν ἴδη (ἀλλὰ δὲν κατάλαβαν τίποτε, οὐκ ἤσθοντο οἱ φυλάσσοντες πότε ἀνέστη ὁ Κύριος). Τοιουτοτρόπως ἡ Ἀνάστασις κατέστη θέαμα ἐξωτερικὸν καὶ οὐχὶ μυστήριον ὑποτυπούμενον διὰ λειτουργικοῦ τρόπου». 

 Απόσπασμα από ομιλία  Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας εἰς τὴν Βυζαντινὴν ἁγιογραφίαν*

Ολόκληρο το κείμενο εδώ: 

http://katanixis.blogspot.gr/2014/04/blog-post_5776.html