Ο βασανιστικός θάνατος του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης περιγράφει βήμα βήμα τις επιπτώσεις των Παθών (με έξι ανακρίσεις και τέσσερις βασανισμούς) και εξηγεί πώς προήλθε ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό.
Ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών και ίσως ο πιο διάσημος ιατροδικαστής των τελευταίων δεκαετιών.
Έχει κληθεί να μελετήσει και να αποφανθεί για τα μεγαλύτερα ... σύγχρονα εγκλήματα και οι εκθέσεις του προσέφεραν πολύτιμα στοιχεία στις Αρχές. Αυτή τη φορά όμως εκλήθη να κάνει μια διαφορετική «νεκροψία» και «έκθεση», για το μαρτύριο και τον θάνατο Του Ιησού Χριστού.
Ο κ. Κουτσάφτης έχει κάνει μια βαθιά μελέτη (συστηματικά εδώ και καιρό) για το θέμα, εξετάζοντας όλες τις πηγές και αναλύοντας τα Πάθη και τον θάνατο Του Ιησού Χριστού με επιστημονικό τρόπο. Σήμερα αναλύει στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» τα αίτια θανάτου Του Ιησού, την επίπτωση κάθε βασανιστηρίου αλλά και την ψυχοσωματική κατάσταση του Χριστού.
Τέλος, απαντά γιατί καταρρίπτονται όλες οι θεωρίες που αμφισβητούν ότι Ο Χριστός πέθανε πάνω στον Σταυρό, με τελικό σκοπό να αμφισβητηθεί η Ανάστασή Του.
E: Κύριε Κουτσάφτη, τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας από τις Γραφές, την παράδοση της Εκκλησίας και τις ιστορικές πηγές μάς δίνουν μια πλήρη εικόνα για τα μαρτύρια Του Χριστού;  
-Βεβαιότατα. Ξέρουμε πάρα πολλά στοιχεία και θα έλεγε κανείς ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα πόρισμα. Ελπίζω να μην ακούγεται ασεβές αυτό το τόλμημα σε ορισμένους, γιατί τόλμημα είναι. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θείο πάθος είναι εκούσιο. Ο Κύριος με τη δική Του θέληση δέχτηκε τα πάντα, γι' αυτό ακόμα και την ώρα που τα καρφιά έσκιζαν τις σάρκες του και τρυπούσαν τα οστά Του Αυτός προσευχόταν για τους σταυρωτές Του, πράγμα πρωτοφανές.
E: Ποια ήταν λοιπόν η επίπτωση των Παθών;  
-Αυτό που πρέπει όλοι να γνωρίζουν είναι ότι τα Πάθη είναι ψυχοσωματικά. Ο Χριστός, όταν φεύγει από τον Μυστικό Δείπνο και πορεύεται για να προσευχηθεί, αφήνοντας λίγο πιο μακριά τους τρεις μαθητές (Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη), εμφανίζεται με βάση τις Γραφές εκστατικός σαν κάτι δυσάρεστο να περιμένει.
Στο τέλος (ενώ οι μαθητές δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει) Ο Ιησούς προσεύχεται για τρίτη φορά και τρέχει από το μέτωπό του ιδρώτας και αίμα. Αυτό το σημείο της διήγησης περί «αιματηρού ιδρώτα» αμφισβητήθηκε πολύ έντονα για αιώνες. Ο Ευαγγελιστής όμως γράφει κάτι που ήταν αδιανόητο και πρωτοφανές, χωρίς να τον νοιάζει αν θα τον αμφισβητήσουν ή αν θα πουν ότι γράφει φανταστικά πράγματα. Πράγματι, λοιπόν, το Ευαγγέλιο 2000 χρόνια μετά δικαιώθηκε, καθώς η Ιατρική πρόσφατα αποφάνθηκε ότι υπάρχει ένα σπάνιο συνοδό σύμπτωμα του οργανισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά όταν κάποιος βρεθεί σε μεγάλη ψυχοσωματική ένταση. Ξέρουμε πλέον από τη σύγχρονη επιστήμη ότι οι ιδρωτοποιοί αδένες είναι διάσπαρτοι στο σώμα, αλλά οι πολυπληθέστεροι βρίσκονται στις παλάμες, στα πέλματα, στον αυχένα, στις παρειές και στο μέτωπο. Οταν ο άνθρωπος βρεθεί σε μεγάλη ένταση, είναι δυνατόν να γίνει αυτόματη ρήξη μεγάλου αριθμού τριχοειδών αγγείων στο σπείραμα των αδένων. Το αίμα που απελευθερώνεται αναμειγνύεται με τον ιδρώτα, τον βάφει κόκκινο και στη συνέχεια το παραχθέν μείγμα αναβλύζει στο δέρμα.
Δηλαδή ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε την αλήθεια. Καταλαβαίνει, όμως, κανείς σε πόσο μεγάλο βαθμό έντασης βρισκόταν Ο Ιησούς πριν ακόμα από τη σύλληψή Του. Την άλλη μέρα ήξερε ότι θα αναλάβει την ανθρώπινη αμαρτία ως αντικαταστάτης του πεσόντος ανθρώπου και θα αντιμετωπίσει πάνω στον Σταυρό τη θεία δικαιοσύνη. Δεν ήθελε να χάσει το βλέμμα του πατέρα Του που ήταν στραμμένο πάνω Του. Δεν ήταν η αγωνία Του ούτε για τη μαστίγωση ούτε για τα καρφιά.
E: Τα μαρτύρια πριν από τη Σταύρωση ποια ήταν και ποια επίπτωση είχαν;  
-Μετά τη σύλληψη Ο Ιησούς πέρασε από έξι εξαντλητικές και κακόπιστες ανακρίσεις. Από τον Αννα, τον Καϊάφα, το Συνέδριο, τον Πιλάτο, τον Ηρώδη και ξανά από τον Πιλάτο. Στα μεσοδιαστήματα κακοποιήθηκε με τέσσερις πολύωρους και βάρβαρους βασανισμούς. Μεταξύ των ανακρίσεων και των βασανισμών σύρθηκε αλυσοδεμένος και δερόμενος έξι φορές. Η απόσταση που διήνυσε με τις αλυσίδες ήταν περίπου έξι χιλιόμετρα. Και όλα αυτά νηστικός, διψασμένος και άυπνος.
E: Οι πιέσεις τι ρόλο έπαιξαν;  
-Του ασκήθηκε έντονη ψυχοσωματική βία, Τον έγδυσαν τρεις φορές, Τον έντυσαν άλλες τόσες, Τον μαστίγωσαν, Του φόρεσαν το ακάνθινο στεφάνι και Του φόρτωσαν τον βαρύ Σταυρό. Στις ανακρίσεις Τον διέσυραν και Τον εξευτέλισαν. Ήθελαν με κάθε τρόπο να Τον κάνουν να λυγίσει.
E: Μεταξύ άλλων, μαστιγώθηκε. 
-Ναι. Η μαστίγωση γινόταν με φραγγέλιο, που είχε λουριά με απολήξεις σφαιρίδια και άκρες από κόκαλα. Κάθε φορά που έπεφτε στο σώμα το μαστίγιο αυτά τα αντικείμενα έμπαιναν μέσα στις σάρκες και όταν το τραβούσε ο βασανιστής για να ξαναχτυπήσει έσκιζαν το δέρμα. Οι πληγές που προκάλεσαν ήταν φοβερές σε όλη την οπίσθια επιφάνεια και την πλάγια κοιλιακή και θωρακική χώρα, που πρέπει να ήταν καταματωμένη. Πρέπει να έχασε πολύ μεγάλη ποσότητα αίματος Ο Χριστός μόνο από αυτό.
E: Ως προς τον Σταυρό που κουβάλησε; 
-Οταν Ο Κύριος φορτώθηκε τον Σταυρό έπρεπε να κουβαλήσει ένα ξύλο που δεν ήταν πλανισμένο (όπως το βλέπουμε στις αγιογραφίες). Ηταν δυο κορμοί γεμάτοι σκληρό φλοιό και ρόζους και καταλαβαίνετε τι έγινε όταν πέταξαν πάνω στην πλάτη Του το οριζόντιο τμήμα. Την ήδη καταματωμένη πλάτη από τη μαστίγωση. Αυτός ο βαρύς κορμός μπήκε μέσα στις πληγές προκαλώντας αφόρητο πόνο. Στη συνέχεια Ο Ιησούς κυριολεκτικά σέρνει τα βήματά Του και υποφέρει. Πλέον δεν έχει ανάσες και αρκετό οξυγόνο. Το αίμα Του λιγοστεύει και κάποια στιγμή λυγίζουν τα γόνατά Του και είναι αδύνατον να προχωρήσει.
E: Περιγράφετε μια κατάσταση που σχεδόν δεν αντέχεται με βάση τα ανθρώπινα μέτρα. 
-Ναι. Πιστεύω αν δεν ήταν Ο συγκεκριμένος εκεί θα είχε πεθάνει. Κανονικά, με βάση τη λογική, εκεί (στην πορεία προς τον Γολγοθά) θα έπρεπε να είναι το τέλος.
E: Ωστόσο, Ο Χριστός φτάνει τελικά μέχρι τη Σταύρωση. Εκεί τι ακριβώς γίνεται;
-Εκεί οι σταυρωτές ξαπλώνουν Τον Ιησού πάνω στον Σταυρό και Του καρφώνουν τα χέρια και τα πόδια. Για το ακριβές σημείο του καρφώματος υπάρχουν δύο εκδοχές: το εσωτερικό της παλάμης, που φαίνεται και σε πολλές εικόνες, ή το κέντρο της έσω επιφανείας των καρπών. Η πρώτη εκδοχή είναι για μένα η πιο προσιτή. Η παλάμη έχει μικρό πάχος, μεγάλη επιφάνεια και λόγω των τενόντων και των περιτονιών δεν σκίζεται το δέρμα. Υπάρχουν και τα μετακάρπια οστά, που μπορούν να συγκρατήσουν το βάρος.
Αν, πάντως, το καρφί μπήκε ανάμεσα στα δύο κόκαλα, κερκίδα και ωλένη, έχουμε τραγικό πόνο γιατί τραυματίστηκε το μέσο νεύρο. Σκεφτείτε ότι αν ακουμπήσουμε ελάχιστα το νεύρο του αγκώνα νιώθουμε έντονο πόνο. Φανταστείτε να περάσει καρφί από αυτό το νεύρο. Ως προς το κάρφωμα των ποδιών οι δύο εκδοχές είναι ότι σταύρωναν τα πόδια και το καρφί περνούσε από το ένα πόδι στο άλλο ή ότι καρφώθηκαν παράλληλα. Ευρήματα του 1968 σε τάφους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ μάς δείχνουν ότι υπήρχαν και άλλοι που σταυρώθηκαν στα πόδια με τον πρώτο τρόπο.

E: Ο θάνατος τελικά από τι επήλθε; Γνωρίζουμε; -Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένας θάνατος αργός και λίαν βασανιστικός. Με την ανύψωση του Σταυρού
Ο Χριστός αντιμετωπίζει μια σειρά από δυσμενείς παράγοντες:
- Υποχρεωτική ορθοστασία, που Του δημιουργεί ορθοστατική υπόταση.
- Υποχρεωτική ακινησία, που δεν δίνει τη δυνατότητα στο φλεβικό αίμα να επιστρέψει στην καρδιά.
- Ειδική στάση του θώρακα, με το βάρος του σώματος να είναι σε μόνιμη έκπτυξη και να δυσκολεύει φοβερά την αναπνοή. Δεν μπορεί να κάνει εκπνοή παρά μόνο εισπνοή. Αυτό συντόμευσε τον θάνατό Του.
Επιπλέον αντιμετωπίζει επιπλοκές τραυμάτων, αιμορραγία, αφυδάτωση, πείνα, δίψα και εξάντληση.
E: Το τελικό «πόρισμα»; -Επρόκειτο για πολυπαραγοντικό θάνατο. Πολλά πράγματα έδρασαν για την κατάληξη, με τελικό αίτιο την ασφυξία μαζί με την κυκλοφορική ανεπάρκεια. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι και η επιδρομή των σαρκοφάγων εντόμων. Το αίμα φέρνει από πολύ μακριά έντομα που κόβουν κομμάτια από τις πληγές ενός ακίνητου ανθρώπου! Οι πιο φοβερές στιγμές για Τον Κύριο ήταν μετά το κάρφωμα στον Σταυρό.
E: Πώς εξηγείτε την αντοχή που έδειξε; -Ο Χριστός δεν πέθανε πριν από τη Σταύρωση γιατί υπήρχε λόγος. Υπερέβη τα ανθρώπινα μέτρα και για μένα το ότι άντεξε και ανέβηκε στον Σταυρό είναι ακόμα ένα δείγμα της θεότητάς Του.
E: Μπορείτε να μας περιγράψετε τι αισθανόταν Ο Ιησούς φορώντας το ακάνθινο στεφάνι; -Πρώτα πρώτα, να σας πω ότι είναι πρωτοφανής τρόπος αντιμετώπισης. Ποτέ πριν δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο και ποτέ ξανά δεν επαναλήφθηκε. Επρόκειτο για φρίκη! Το κατασκεύασαν από μια τζιτζιφιά, ευλύγιστο φυτό που ευδοκιμεί στην περιοχή, με πολύ μεγάλα και σκληρά αγκάθια. Μέχρι τότε τα στεφάνια των καταδίκων ήταν σιδερένια και προσαρμόζονταν με βάση τη διάμετρο του κρανίου. Εδώ ήταν βασανιστήριο. Το τριχωτό της κεφαλής είναι αγγειοβριθέστατο. Έχει πολύ καλή αιμάτωση και ειδική νεύρωση. Η αιμορραγία, λοιπόν, ήταν μεγάλη και αφόρητος ο πόνος από τα αγκάθια στα νεύρα.
E: Κατά καιρούς έχουν ακουστεί θεωρίες ότι Ο Χριστός δεν είχε πεθάνει στον Σταυρό και ότι έτσι δικαιολογείται (λογικά) η Ανάστασή του. Κατά τη γνώμη σας, αυτό μπορεί να στέκει; -Τυχαία έγινε, νομίζετε, ο λογχισμός της πλευράς; Καθόλου τυχαία. Αυτό το γεγονός είναι το πιστοποιητικό του θανάτου. Η λόγχη τρύπησε την πλευρά και βγήκε «αίμα και ύδωρ». Από όποια πλευρά και να έγινε ο λογχισμός, με αυτό το βαρύ όπλο των δυόμισι μέτρων, δεν υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε να μείνει ζωντανός. Με τίποτα!
Ε: Αρα καταρρίπτονται όλα; -Φυσικά. Οι αρνητές βέβαια λένε ό,τι θέλουν, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται με Τον Χριστό αφού γι' αυτούς δεν υπάρχει.

Δημοσιεύθηκε από Γιαννιώτης Ν.Π.
epirus-ellas.gr/

Δ΄Κυριακή των Νηστιεών-Αγ.Ιωάννη της Κλίμακος - Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Κυριακή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος

Γιατί ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ αὐτόν τόν Ἅγιο στό μέσον τῆς νηστείας, ὡσάν τήν πιό ἅγια εἰκόνα, ὥστε νά ἀτενίζουν ὅλοι σέ Αὐτόν;

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβασι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλασι μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου. Ἐβίωσε καί ἔγραψε. Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλασι στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία.

Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία. Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται. Ὄχι! Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται! Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου. Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,... ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ;

Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό; Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!... Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κινηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του.

Ἡ Κλίμακα τοῦ Παραδείσου!

Τί εἶναι αὐτή; Εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετές, οἱ ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές: ἡ ταπείνωσις, ἡ πίστις, ἡ νηστεία, ἡ πραότης, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγαθότης, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, τά παθήματα χάριν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτές καί ἄλλες πολλές ἅγιες καινοδιαθηκικές ἀρετές. Κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου· αὐτό εἶναι ἀρετή. Τήν τηρεῖς; Τήν ἐφαρμόζεις; Π.χ. τήν ἐντολή του περί νηστείας τήν τηρεῖς, τήν ἐφαρμόζεις; Ἡ νηστεία εἶναι ἁγία ἀρετή, εἶναι σκαλοπάτι τῆς κλίμακος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό. Ἡ νηστεία, ἡ εὐλογημένη νηστεία, ὅπως καί ὅλη ἡ κλίμακα ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.

Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος. Κάθε ἀρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οὐράνια ἀνάπαυσι. Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού ἑνώνει τήν γῆ μέ τόν Οὐρανό, πού ἐκτείνεται ἀπό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ αὐτό καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἡ πίστις στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν τοῦ πλησίον. Ὅχι μόνο ἐκδηλώνεται ἀλλά καί ζῆ κάθε ἀρετή, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἄλλη ἀρετή. Ἡ πίστις ζῆ μέ τήν προσευχή, ἡ προσευχή ζῆ μέ τήν νηστεία, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τρέφεται μέ τήν εὐσπλαχνία. Ἔτσι κάθε ἀρετή ζῆ διά τῆς ἄλλης. Καί ὅταν μία ἀρετή κατοικήσῃ στήν ψυχή σου, ὅλες οἱ ἄλλες θά ἀκολουθήσουν, ὅλες σιγά-σιγά ἀπό αὐτήν θά προέλθουν καί θά ἀναπτυχθοῦν δι’ αὐτῆς καί μαζί μέ αὐτήν.

Ναί, ἡ κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό σένα. Πές ὅτι νηστεύω μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά ὅμως τά παρατάω. Νά, ἄρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί ἐγώ ὁ ἴδιος τήν γκρέμισα, τήν ἔσπασα. Ἐσύ πάλι, ἐσύ, νηστεύεις συχνά, ἐγκρατεύεσαι ἀπό κάθε σωματική τροφή. Ἀλλά νά, τόν καιρό τῆς νηστείας ἀφήνεις νά κατοικήσῃ στήν ψυχή σου ἡ ἁμαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἐπιθυμίες. Σέ σένα ἀνήκει νά τούς διώχνῃς ἀμέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν ἀνάγνωσι ἤ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἄσκησι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ, ἐνῶ νηστεύῃς σωματικῶς, τρέφῃς τήν ψυχή σου μέ κάποια ἁμαρτία ἤ μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! ἐσύ, ἐνῶ ἀρχίζῃς νά χτίζῃς ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς νηστείας ἀπό τήν γῆ πρός τόν Οὐρανό, ἐσύ ὁ ἴδιος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.

Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ εὐσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. Ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί. Εἶναι σάν ἕνα συνεργεῖο οἰκοδόμων, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτή εἶναι ὁ ἀρχιμάστορας, ὁ ἀρχιτέκτονας, ὁ ἀρχιμηχανικός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τῶν πνευματικῶν μας ἐφέσεων, τῆς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ. Ἡ προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. Ὅταν ἡ προσευχή ἐγκατασταθῇ στήν καρδιά σου καί αὐτή φλέγεται ἀπό ἀδιάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ὅταν Αὐτόν συνέχεια βλέπει, Αὐτόν συνέχεια αἰσθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εἰσάγεις στήν ψυχή σου ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές. Τότε ὁ μηχανικός (ἡ προσευχή) ἔχει ἄριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τίς κλίμακες τῶν σταδιακῶν σου ἀναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. Ὅταν ἔχῃς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σοῦ εἶναι δύσκολη, τότε καμμία ἀγάπη δέν θά σοῦ εἶναι ἀδύνατη. Ἁγία εὐαγγελική ἀγάπη!

Ἡ προσευχή ἁγιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε ἄσκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε αἴσθησί σου, τήν κάθε διάθεσή σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος γιά νά ἁγιάζουμε ὁ,τιδήποτε ἐναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. Ἡ προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Αὐτός ἐκχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ἁμαρτωλό, γιά τόν ἀδελφό πού εἶναι ἀδύναμος ὅπως καί σύ, πού πέφτει ὅπως καί σύ, ἀλλά καί πού μπορεῖ νά σηκωθῇ ὅπως καί σύ· πού τοῦ χρειάζεται ὅμως ἡ δική σου βοήθεια, ἡ ἀδελφική σου βοήθεια, ἡ προσευχητική σου βοήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική σου βοήθεια. Τότε, ὅταν δώσῃς βοήθεια, χωρίς ἀμφιβολία θά κτίσῃς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά ἀνεβαίνῃς ἀπό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, ἀπό ἀρετή σέ ἀρετή, καί θά φθάσῃς ἔτσι στήν κορυφή τῆς κλίμακος, στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν οὐράνιο Παράδεισο.

Ὅλα τά ἔχουμε, καί σύ καί ἐγώ: ἐννέα Μακαρισμοί, ἐννέα ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς νηστείας, τό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἀρετές, ἀδελφοί, μεγάλες ἀρετές. Τίς δύσκολες ἀσκήσεις τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, ὁ Κύριος τίς παρουσίασε ὡς Μακαρισμούς. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ε΄ 3)...

Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πίστεώς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναβάσεώς μας πρός τόν Οὐρανό, αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς κλίμακός μας. Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἕνα τίποτα, Ἐσύ εἶσαι τό πᾶν! Ἐγώ τίποτα, Ἐσύ τό πᾶν! Ὁ νοῦς μου εἶναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νοῦ, τό πνεῦμα μου εἶναι τίποτα μπροστά στό Πνεῦμα Σου, ἡ καρδιά μου, ἡ γνῶσις μου... ὤ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνῶσι Σου Κύριε! Ἐγώ, ἐγώ, μηδέν, μηδέν... καί πίσω ἀπό αὐτό ἀναρίθμητα ἄλλα μηδενικά. Αὐτό εἶμαι ἐγώ μπροστά Σου, Κύριε. Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἁγία ἀρετή, ἡ πρώτη χριστιανική ἀρετή. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπό αὐτήν...

Ἀλλά οἱ Χριστιανοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομοῦμε τήν κλίμακα τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε ἀπό τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εἶναι αὐτές; Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἁμαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω ἀπό αὐτές ὁ διάβολος, ... Ὅπως οἱ ἅγιες ἀρετές οἰκοδομοῦν τήν οὐράνια κλίμακα μεταξύ Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔτσι καί οἱ ἁμαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε ἁμαρτία. Ἄν ὑπάρχουν ἁμαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! Ἄν κρατᾶς μῖσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρεῖς, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δῇς σέ τί κόλασι ἔχει μεταβληθῆ ἡ ψυχή σου. Τό ἴδιο κι ἄν κρατᾶς θυμό, φιλαργυρία, αἰσχρή ἐπιθυμία... Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι.

Ἀλλά ὁ Ἀγαθός Κύριος μᾶς δίνει θαυμαστό παράδειγμα. Νά, στό μέσον τῆς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ὅλος λάμπει ἀπό τίς ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Τόν βλέπουμε πῶς ἀνεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἔστησε ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό. Ὡς διδάσκαλος, ὡς ἅγιος ὁδηγός, μᾶς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ὡς πρότυπο γιά νά ἀνεβοῦμε ἀπό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό...

Εὔχομαι ὁ ἐλεήμων καί μέγας ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Κλίμακος... νά μᾶς χειραγωγῇ στούς ἀγῶνες μας ἐναντίον ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ στόχο τίς ἅγιες ἀρετές· νά οἰκοδομήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί ἀκολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο, ὅπου ὑπάρχουν ὅλες οἱ οὐράνιες ἀναπαύσεις, ὅλες οἱ αἰώνιες χαρές, ὅπου μαζί του ἐκεῖ θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα ὅλων ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τόν Αἰώνιο Βασιλέα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ᾯ ἡ δόξα καί ἡ τιμή νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

You might also like:

Παναγία η Γηροκομήτισσα

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΟΝ ΟΡΧΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Ο Άγιος νεομάρτυς Δημήτριος του Σλίβεν(+30 Ιανουαρίου 1841)

Linkwithinhttp://www.proskynitis.blogspot.gr/

” ΤΟ ΠΟΝΗΡΟ ΠΝΕΥΜΑ” ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

 
Το σημερινό ευαγγέλιο μάς περιγράφει ένα παράδειγμα από αμέτρητα άλλα. Μάς λέει πώς ό Κύριος, με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά τη δύναμη του καλού πάνω στο κακό, πώς προσπάθησε να εμπεδώσει την πίστη στο καλό ως παντοδύναμη και νικηφόρα.
«Και αποκριθείς εις εκ του oχλου είπε διδάσκαλε, ηνεγκα τον υιόν μου προς σε, έχοντα πνεύμα αλαλον. Και όπου αν αυτόν καταλάβω, ρήσει αυτόν και αφρίζει… και πολλάκις αυτόν και εις πυρ έβαλε και εις ύδατα, ίνα άπολέση αυτόν» (βλ. Μάρκ. θ’17-29 και Λουκ. θ’37-42). Το γεγονός αυτό κατέγραψαν κι οι δύο ευαγγελιστές. Ό καθένας τους προσθέτει κάποιες λεπτομέρειες για την αρρώστια του παιδιού. ’Ήταν ό μονογενής υιός του πατέρα του και κατεχόταν από πνεύμα αλαλον. Όταν το πονηρό πνεύμα έμπαινε μέσα του, το συγκλόνιζε το παιδί, το τάραζε, το έκανε να βγάζει αφρούς από το στόμα του, να τρίζει τα δόντια του και στο τέλος να μένει ξερό και αναίσθητο.
Τα βέλη του πονηρού την ιδία στιγμή στόχευαν προς τρεις κατευθύνσεις: στον άνθρωπο, στη δημιουργία του Θεού και στον ίδιο το Θεό. Το παιδί σεληνιαζόταν. Πώς μπορεί να ευθύνεται το φεγγάρι για την αρρώστια του ανθρώπου; ’Αν ή σελήνη παράγει τρέλα και αλαλία σ’ έναν άνθρωπο, γιατί δεν το κάνει σέ όλους; 
Το κακό δέ βρίσκεται στη σελήνη αλλά στον πονηρό, το πανούργο πνεύμα πού άπατά τον άνθρωπο, ενώ το ίδιο κρύβεται. Ενοχοποιεί το φεγγάρι, κάτι πού ό άνθρωπος δεν πρέπει να κάνει.
Οδηγεί τον άνθρωπο μ’ αυτόν τον τρόπο να σκεφτεί πώς όλα τα δημιουργήματα του Θεού είναι κακά, πώς το κακό έρχεται στον άνθρωπο από τη φύση κι όχι από τα πονηρά πνεύματα πού έπεσαν κι απομακρύνθηκαν από το Θεό. 
Τα θύματά τους επηρεάζονται στις αλλαγές φάσης της σελήνης, ώστε να σκεφτούν οι άνθρωποι: «Δείτε, το κακό αυτό προέρχεται από τη σελήνη». Κι αφού τη σελήνη τη δημιούργησε ό Θεός, ακολουθεί το συμπέρασμα πώς το κακό προέρχεται από το Θεό. Έτσι πλανιούνται οι άνθρωποι απ’ αυτά τα άγρια και πανούργα θηρία.
Στην πραγματικότητα, όλα όσα έφτιαξε ό Θεός είναι καλά λίαν. 
Ολόκληρη ή δημιουργία του Θεού βρίσκεται στην υπηρεσία του ανθρώπου, πλάστηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο, όχι να τον καταστρέφει. 
Και αν ακόμα υπάρχει κάτι πού ίσως εμποδίζει τη φυσική ικανοποίηση του ανθρώπου, ακόμα κι αυτό υπηρετεί την ψυχή του, την χαροποιεί, την πλουτίζει. «Σοι είσιν οι ουρανοί και σή εστίν ή γη την οικουμένην και το πλήρωμα αυτής συ έθεμελίωσας» (Ταλμ. πη’12). «Πάντα γάρ ταύτα έποίησεν ή χείρ μου… λέγει Κύριος» (Ήσ. ξστ’2). Αφού λοιπόν όλα προέρχονται από το Θεό, θα είναι και καλά.
Ή βρύση θα βγάλει μόνο αυτό πού περιέχει, όχι κάτι πού δεν έχει. Στο Θεό δεν υπάρχει κακό. Πώς μπορεί λοιπόν να προέλθει κακό απ’ Αυτόν, από την πηγή του αγαθού; Κάποιοι αδαείς άνθρωποι ονομάζουν κάθε κακό, πόνο. 
Στην πραγματικότητα όμως κάθε πόνος δεν είναι κακός. Υπάρχει πόνος πού είναι έργο του πονηρού κι υπάρχει κι άλλος πόνος πού θεραπεύει από τον πονηρό. Κακό είναι μόνο το πονηρό πνεύμα πού ενεργεί μέσα από έναν τρελό ή αλλόφρονα άνθρωπο.
Ό πόνος κι ή δυστυχία πού ξέσπασε πάνω σέ πολλούς βασιλιάδες του Ισραήλ, επειδή έπραξαν πονηρά ενώπιον του Κυρίου, ήταν έργο και συνέπεια της αμαρτίας τους. 
Ό πόνος κι ή δυστυχία όμως, πού ό Κύριος επιτρέπει να επισκεφτούν τον δίκαιο, δεν είναι έργο του πονηρού αλλά φάρμακο, πού αφορά τόσο τον ίδιο το δίκαιο, όσο και τούς οικιακούς του. Εκείνοι καταλαβαίνουν πώς τον πόνο τούς τον έστειλε ό Θεός για το καλό τους. 
Ό πόνος πού προέρχεται από επίθεση του πονηρού στον άνθρωπο ή είναι συνέπεια της αμαρτίας, είναι κακός.
Ό πόνος όμως πού ό Θεός επιτρέπει να επισκεφτεί τούς ανθρώπους, για να τούς καθαρίσει εντελώς από την αμαρτία, τούς αποσπά από την εξουσία του πονηρού και τούς φέρνει κοντά στο Χριστό. 
Αυτός ό καθαρτήριος πόνος δεν είναι του πονηρού, ούτε και από μόνος του είναι κακός, αλλά προέρχεται από το Θεό κι αποβλέπει στο καλό των ανθρώπων. «Άγαθόν μοι ότι εταπείνωσάς με, όπως αν μάθω τα δικαιώματα σου» (Ψαλμ. ριη’71), λέει ό διορατικός βασιλιάς Δαβίδ.
Ό διάβολος είναι πονηρός, δρόμος του είναι ή αμαρτία. 
Έξω από τον πονηρό και την αμαρτία δεν υπάρχει άλλο κακό. Για τα βάσανα και τούς πόνους του νέου του ευαγγελίου, υπόλογο είναι μόνο το πονηρό πνεύμα, όχι ή σελήνη. 
’Αν ό Θεός με την άπερινόητη αγάπη Του για τον άνθρωπο δεν περιόριζε τα πονηρά πνεύματα και δεν προστάτευε τα πλάσματά Του απ’ αυτά, είτε άμεσα είτε έμμεσα με τούς αγγέλους Του, τα πονηρά πνεύματα θα είχαν συντρίψει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος «εν ριπή οφθαλμού» ψυχικά και σωματικά, όπως συντρίβουν οι ακρίδες τούς καρπούς στους αγρούς.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ
πηγη
 pentapostagma.gr

Πως να αντιμετωπίζουμε την συκοφαντία

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Σας συκοφάντησαν. 
Δεν είστε ένοχος. Οφείλετε, ωστόσο, να υπομείνετε τη συκοφαντία μεγαλόψυχα.  
Και η υπομονή σας αυτή θα είναι ο κανόνας, το θεραπευτικό επιτίμιο, για παράπτωμα που διαπράξατε και για το οποίο είστε ένοχος. 
Μέσα στη συκοφαντία, επομένως, είναι κρυμμένο το έλεος του Θεού…

Μολονότι δεν είναι εύκολο, πρέπει οπωσδήποτε να συμφιλιωθείτε με τους συκοφάντες σας. Με μίσος στην καρδιά, δεν μπορεί να σωθεί κανείς. Γι΄αυτό οφείλουμε να αντιδρούμε με αυταπάρνηση στα εμπαθή αισθήματά μας. Έτσι εξαφανίζονται και οι θλίψεις. Η εμπάθεια, βλέπετε, είναι που γεννάει τη θλίψη. 

Γνωρίζω πόσο δύσκολα υποφέρεται η συκοφαντία. Είναι λάσπη -μα λάσπη ιαματική. Υπομονή! Αργά ή γρήγορα θα λήξει η δοκιμασία. Ο Γιατρός των ψυχών θα αφαιρέσει το τσουχτερό κατάπλασμα…

Συκοφαντούσαν και τον Κύριο: «Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών» (Ματθ. 11:19). «Δαιμόνιον έχει και μαίνεται» (Ιω. 10:20). Τι μεγάλη δόξα, να μετέχουμε στα παθήματα του Χριστού!

Σηκώστε ταπεινά κι αγόγγυστα το σταυρό σας. Μη λιποψυχείτε. Αν η συνείδησή σας δεν σας κατακρίνει, μπορείτε να υψώνετε πάντα με θάρρος το βλέμμα σας στο Θεό και να στέκεστε με παρρησία μπροστά Του. Τι πιο σπουδαίο απ’ αυτό;…

Να ζείτε και να φέρεστε φυσιολογικά. Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι να μην το λογαριάζετε. Μόνο του Θεού η κρίση έχει βαρύτητα, ως αλάθητη. Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε καλά-καλά ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πολύ περισσότερο τον πλησίον.

«Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή, Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Εκδ. ε΄, 2005, σ. 18-19
hristospanagia3.blogspot.gr
 pentapostagma.gr

Δ΄Κυριακή των Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος) - «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»

Ἀπόστολος: Ἑβρ. στ´ 13 – 30

Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. θ´ 17 – 31

Ἦχος: βαρύς. Ἑωθινόν: Ζ´

 

«Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»

Στὴν σημερινὴ ὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τίθεται τὸ θέμα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀπιστίας. Ἕνας πατέρας πλησιάζει τὸν Ἰησοῦ καὶ Τοῦ παρουσιάζει τὸν υἱό του, ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ κρίσεις καὶ δαιμονικὴ ἐπιρροή. Ὁ πατέρας αὐτὸς τόσα χρόνια ἔχει σηκώσει τὸ βαρὺ φορτίο νὰ φροντίζει τὸ ἄρρωστο παιδί του, καὶ πιθανῶς μπροστὰ στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπεγνωσμένη ὕστατη ἐλπίδα, προσεγγίσει τὸν Χριστό.

«Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», ἀποκρίνεται στὸν Ἰησοῦ. Διατηρεῖ ὁ πατέρας κάποια ἀδιόρατη ἐλπίδα, ὅμως ἡ πίστη του εἶναι χαμηλή. Ὁ Ἰησοῦς θεραπεύει τὸ παιδί, ὅμως ἡ θαυματουργὸς αὐτὴ ἴαση ἔχει καὶ ἕνα ἄλλο παρεπόμενο ἀποτέλεσμα. Στὴν καρδιὰ τοῦ πατέρα συντελεῖται τὸ θαῦμα τῆς πίστεως. Ἡ ἴαση τοῦ παιδιοῦ λειτουργεῖ θετικὰ ὡς σημεῖο ἐνισχυτικὸ τῆς πίστεως τοῦ πατέρα.

Ὁ Χριστὸς διακρίνει τὴν ἀπιστία τοῦ πατέρα καὶ γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ λέγει ὅτι «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μᾶρκ. θ´ 23). Ὁ Κύριος ἐπιτιμᾶ τὴν ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων («ὢ γενεὰ ἄπιστος... ἕως πότε ἀνέξωμαι ὑμῶν») ἀλλὰ ἐνθαρρύνει τὴν ἐκδήλωση τῆς πίστεως. Τὸ πρόβλημα τῆς γενεᾶς τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων σήμερα εἶναι ἡ ἀπιστία. Οἱ ἀμφιβολίες, ἡ χαμηλὴ πίστη, ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στὴν παντοδυναμία τοῦ Χριστοῦ, βασανίζουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἐμποδίζουν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴν μοναδικὴ λύση ἐμπιστευόμενοι τὸν Χριστό.

Πολλὲς φορὲς ὁ δρόμος γιὰ τὴν πίστη περνάει ἀναγκαστικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἀμφιβολία καὶ μόνον ὅταν τὰ προβλήματα καὶ οἱ θλίψεις μᾶς βαρύνουν, τότε στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει συντελεσθεῖ ἡ κατάλληλη πνευματικὴ προεργασία, ποὺ τὴν καθιστᾶ δεκτικὴ στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἕτοιμη νὰ πιστεύσει. Μποροῦμε νὰ ξεπεράσουμε τοὺς λογισμοὺς τῆς ἀμφιβολίας καὶ ὀλιγοπιστίας καὶ νὰ ἀποκτήσουμε θερμὴ πίστη, ὅταν, ὅπως ὁ πατέρας τοῦ δαιμονιζομένου παιδιοῦ, ζητήσουμε μὲ ταπείνωση νὰ μᾶς βοηθήσει στὶς στιγμὲς τῆς ὀλιγοπιστίας, καὶ νὰ προσευχηθοῦμε, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, ὁ Χριστὸς νὰ μᾶς αὐξήσει τὴν πίστη. «Κύριε, πρόσθες ἡμῖν πίστιν» (Λουκ. Ιζ´ 5).

Ὁ Κύριος θλίβεται ὅταν βλέπει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ ὀλιγοπιστία ἢ ἀπιστία, διότι ἡ δύναμη τῆς πίστεως ποὺ δὲν κλονίζεται «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α´ Ἰω. ε 4) δὲν ἐνεργοποιεῖται.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ποὺ ζεῖ μέσα στὴν ἀπιστία, στερεῖται τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς προστατευτικῆς ἀσπίδος τῆς πίστεως, δίνει δικαιώματα στὸν διάβολο καὶ νὰ ἐκμεταλλευθεῖ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες καὶ σκέψεις οὕτως ὥστε νὰ ἐπηρεάζει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ τὸν βασανίζει. Ὁ Χριστὸς μᾶς λέγει ὅτι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία ἀποτελοῦν τὰ ὅπλα ποὺ μποροῦν νὰ προστατεύσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ κάθε ἐπιρροὴ τοῦ πονηροῦ. Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία εἶναι σὰν μία φλόγα πού, ὅταν καίει, δὲν ἀφήνει νὰ πλησιάσει κανένα δαιμονικὸ πάθος (Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος).

Ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ διανύουμε, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὰ δύο αὐτὰ στοιχεῖα, τὴν ἔντονη προσευχή, τὶς πυκνὲς καὶ κατανυκτικὲς ἀκολουθίες, καὶ τὴν νηστεία. Ἂς ἀξιοποιήσουμε λοιπὸν τὰ πνευματικὰ ὅπλα ποὺ μᾶς παρέχει ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ αὐξηθοῦμε στὴν πίστη καὶ τὴν πνευματικότητα, ὥστε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς σκέπει καὶ προστατεύει ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 21/03/2014

 http://aktines.blogspot.gr

Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Ι΄

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Ι΄

Η θεία «οργή» ως αγάπη

Αναπτύξαμε στό προηγούμενο άρθρο μας τήν έννοια τής όργής τοϋ Θεοϋ και τονίσαμε ότι αύτή είναι έμφανέστατη όχι μόνο στήν Παλαιά Διαθήκη άλλά και στήν Καινή και σέ όλη τή μακραίωνη πατερική παράδοση.

Στό τέλος αύτοϋ τοϋ άρθρου σημειώ­σαμε πώς και ή όργή τοϋ Θεοϋ στήν ούσία είναι έκδήλωση τής άγάπης Του. Αύτό τό στοιχείο είναι πολύ σημαντικό και θά τό πραγματευθοϋμε άναλυτικότερα στό παρόν άρθρο.

Ή τιμωρητική όργή τοϋ Θεοϋ είναι έκ­δήλωση τής άγάπης Του, πρωτίστως δι­ότι άποσκοπεΐ στή μετάνοια τών άμαρτωλών. 'Εκδηλώνεται τιμωρητικώς πρός αύτούς, «ίνα ποθήσουσι τόν Θεόν, οΰ καταπεφρονήκασιν»· γιά νά ποθήσουν τόν Θεό, τόν Όποιο έχουν περιφρονήσει1. «'Οργίζεται» και «τιμωρεί» ό Θεός, γιά νά φέρει σέ συναίσθηση τόν άμαρτωλό και νά τόν οδηγήσει σέ μετάνοια και άλλαγή ζωής. Νά τόν οδηγήσει δηλαδή κοντά Του, στήν άληθινή εύτυχία. "Εχει δέ συμ­βεί άναρίθμητες φορές στή διάρκεια τής ιστορίας αύτό.

Τί γίνεται όμως στις περιπτώσεις έκεΐνες πού ό άμαρτωλός δέν συνέρχεται παρά τήν τιμωρητική έκδήλωση τής «όργής τοϋ Θεοϋ»;

Και σ' αύτές τις περιπτώσεις, έμφανιζόμενος ώς «οργισμένος» και «τιμωρών» ό Θεός, έξ άγάπης ένεργεΐ. Εξ άγάπης και πρός τόν άμετανόητο άμαρτωλό και πρός τούς άλλους άνθρώπους, γιά νά παραδειγματιστοϋν.

Και τό μέν νά παραδειγματιστοϋν οί άλ­λοι τό κατανοούμε εύκολότερα. Πράγμα­τι, ή τιμωρία προσώπων ή συνόλων πού άμαρτάνουν προκλητικά και άσεβώς προ­ξενεί φόβο σέ πολλούς, μέ άποτέλεσμα είτε νά συγκρατούνται άπό τό νά άμαρτή- σουν είτε νά μετανοούν γιά τά άμαρτήμα- τά τους. Τό λέει σαφώς ό άπόστολος Πέ­τρος: Ό Θεός «πόλεις Σοδόμων και Γομόρρας τεφρώσας καταστροφή κατέκρι- νεν, ύπόδειγμα μελλόντων άσεβεΐν τεθει- κώς»· έκανε στάχτη τά Σόδομα και τά Γό- μορρα καταδικάζοντάς τα σέ ολοσχερή καταστροφή, γιά νά άποτελοϋν φοβερό παράδειγμα σέ όσους έπρόκειτο νά άσε- βήσουν μέ τόν ίδιο τρόπο, ώστε νά φοβη­θούν και νά μήν τό κάνουν (Β' Πέτρ. β' 6).

(Είναι κατάλληλο σ' αύτό τό σημείο νά άνοίξουμε σύντομη παρένθεση. Ό σημε­ρινός κόσμος πού μέ πρωτοφανή μανία προβάλλει και νομιμοποιεί τό βρωμερό πάθος τοϋ Σοδομισμοΰ, τής ομοφυλοφιλίας δηλαδή, όπως ονομάζεται, δέν αντι­λαμβάνεται ότι θά έχει τήν ίδια τύχη μέ τά Σόδομα και τά Γόμορρα;).

Άς έπανέλθουμε όμως στό θέμα μας. Είπαμε ότι κατανοούμε κάπως ώς άγάπη τήν έκδήλωση τής τιμωρητικής ένέργειας τής «όργής» τοϋ Θεοϋ, προκειμένου νά συνετισθούν οί άλλοι. Πώς όμως μπορεί νά θεωρηθεί έκδήλωση άγάπης γιά τόν ίδιο τόν άμαρτωλό, όταν αύτός δέν μετα­νοεί; Και σ' αύτές τίς περιπτώσεις τό ϊδιο ισχύει. 'Εκδήλωση τής αγάπης τοϋ Θεοϋ είναι ή τιμωρητική έκδήλωση τής «όργής» Του.

Πρωτίστως άπό τήν πλευρά τοΰ ϊδιου τοϋ άμαρτωλοϋ, διότι τό νά ύποστεΐ τήν τιμωρητική ένέργεια τής «όργής» τοϋ Θε­οϋ είναι ή έλαφρότερη τιμωρία πού θεω­ρεί ό 'ίδιος ό άμαρτωλός άνθρωπος ότι είναι δίκαιο νά τοΰ έπιβληθεΐ. 'Επειδή άν δέν έκδηλώσει τιμωρητικώς τήν «όργή» Του ό Θεός, ό άμαρτωλός είτε έν ζωή, άν έχει κάποια συναίσθηση, είτε μετά θά­νατον, όπότε θά τοΰ φανερωθεί ή άλή­θεια τών πραγμάτων, θά ύποφέρει πολύ χειρότερα. Ή έκδήλωση τής «όργής» τοΰ Θεοϋ ένεργεΐ άνακουφιστικά γιά τήν άμαρτία του. Τό θέμα αύτό τό πραγμα­τεύεται μέ δύναμη ό ιερός Χρυσόστομος φέρνοντας μεταξύ τών άλλων καί τό έξής παράδειγμα: 'Άς ύποθέσουμε, λέει, ότι εί­ναι κάποιος ληστής καί κακοϋργος πού έχει καταδικασθεί καί οδηγείται στόν θά­νατο. Τόν βλέπει ό βασιλιάς καί στή θέση τοϋ κακούργου βάζει τόν μοναχογιό του, ώστε αύτός νά θεωρηθεί ένοχος τών κα­κουργημάτων καί νά ύποστεΐ τόν οφειλό­μενο θάνατο- τόν δέ κακούργο τόν άνυψώνει «εις μεγάλην άρχήν», σέ κορυφαίο άξίωμα μέσα στό κράτος. Ό κακούργος όμως, «μετά τήν σωτηρίαν καί τήν δόξαν τήν άπόρρητον», φθάνει στό σημείο νά ύβρίσει τόν βασιλιά. Λοιπόν, έπιλέγει ό Άγιος, αύτός ό άνθρωπος, «εϊ γε νοΰν είχεν», άν είχε έστω λίγο μυαλό, δέν θά προτιμούσε «μυριάκις άποθανεΐν», νά πεθάνει μύριες φορές; Κι άν ύποτεθεΐ ότι ό βασιλιάς δέν τόν τιμωρήσει, αύτό δέν θά είναι άπείρως χειρότερη τιμωρία γιά τόν ϊδιο; Διότι πολύ περισσότερο άνακουφίζει τόν ένοχο άνθρωπο τό νά τιμω­ρηθεί («δίκην δούναι») παρά τό νά μείνει άτιμώρητος («ή τό μή κολάζεσθαι κόλασιν»)2. Αύτά ώς πρός τό τί αισθάνεται ό 'ίδιος ό άμαρτωλός. Άπό τήν πλευρά τοϋ Θεοϋ τώρα καί άντικειμενικώς έξεταζόμενη ή τιμωρητική ένέργεια τής «όργής» Του είναι έκδήλωση άγάπης, διότι έπιφέρει, κατά λόγον δικαι­οσύνης, μείωση τής αιώνιας τιμωρίας τοϋ άμαρτωλοϋ καί έλάφρυνση τής κολάσεώς του. Τόν τιμωρεί ό Θεός έδώ καί γίνε­ται έλαφρότερη ή βασανιστική θέση του στήν αιωνιότητα.

Ό 'ίδιος ό Κύριος τό βεβαίωσε, όταν είπε γιά τήν πόλη Καπερναούμ πού είχε δει άναρίθμητα θαύματα, άλλά έμεινε άμετανόητη, ότι κατά τήν ήμέρα τής Κρίσεως τά Σόδομα θά κριθούν έπιεικέστερα: «Γή Σο­δόμων άνεκτότερον έσται έν ήμέρα κρίσε­ως ή σοι» (Ματθ. ια' 24). Έτσι έρμηνεύει ό ιερός Χρυσόστομος τή σχετική περι­κοπή: «Ειπών γάρ, ότι Ός άν μή δέξη- ται ύμάς, άποτινάξετε τόν κονιορτόν τών ποδών ύμών, έπήγαγε λέγων- Άνεκτότε­ρον έσται γη Σοδόμων καί Γομόρας έν ήμέρα κρίσεως, ή τή πόλει έκείνη. Τω γάρ ειπείν άνεκτότερον, τοϋτο έδήλωσεν, ότι κάκεΐνοι κολασθήσονται μέν, κουφότερον δέ, έπειδή καί ένταϋθα έδωκαν δίκην»3.

Νά λοιπόν πώς ή ονομαζόμενη καί θε­ωρούμενη «όργή» τοϋ Θεοϋ δέν είναι τί­ποτε άλλο παρά έκδήλωση τής άγάπης καί τής άπειρης φιλανθρωπίας τοϋ Θεού.

Στά έπόμενα άρθρα θά άναπτύξουμε τήν έννοια τής δικαιοσύνης τοϋ Θεοϋ, όπως ήδη έχουμε προαναγγείλει.

………………………………………………………………….

[1] Ώριγένους (Άμφιβαλλόμενα), Σχόλια εις τήν Άπο- κάλυψιν, ΒΕΠΕΣ 17, 148: «ού τό συμβεβηκός πάθος ονομάζεται Θεοϋ όργή καλούμενον, εξω ύπάρχον αύ­τοΰ, πλήν εις χρείαν κατατασσόμενον τοις δεομένοις, ω καί παραδίδονται ώς ανάξιοι Θεού, ίνα ποθήσουσι τόν Θεόν, ού καταπεφρονήκασιν, δτε ύπό τήν τοΰ χείρονος έξουσίαν γίνονται».

2.  Ίω. Χρυσοστόμου, Είςτήν Β' πρός Κορινθίους'Ομι­λία ΙΑ', PG 61,479-480.

3.  Ίω. Χρυσοστόμου, Εις τόν πλούσιον καί τόν Λάζαρον λόγος τρίτης, PG 48, 999: «Καί άπλώς πάσα κόλασις, άν μέν έπί άμαρτωλών γίνηται, ύποτέμνεται τό τής άμαρτίας φορτίον- άν δέ έπί δικαίων, φαιδροτέραν αύτών εργάζεται τήν ψυχήν, καί μέγιστον έκατέροις τό κέρδος άπό τής θλίψεως συμβαίνει» (PG 48, 1004).

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Δείτε σχετικά και:

-Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Θ΄

-Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Η΄

-Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Z΄

-Ικανοποίηση θείας δικαιοσύνης; (ΣΤ΄)

-Ικανοποίηση θείας δικαιοσύνης; (Ε΄)

-Ικανοποίηση θείας δικαιοσύνης; (Δ΄)

-Iκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; ( Γ )

-Iκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; ( Β )

-Προσέγγιση στο μυστήριο του Σταυρού (Α΄)

http://aktines.blogspot.gr

Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Θ΄

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Θ΄

1. Ή «όργή» τοΰ Θεοΰ

Ή έννοια τής «όργής» τοΰ Θεοΰ εΐναι τό δεύτερο μεγάλο ζήτημα πού σχετίζεται μέ τή θεωρία τής ικανοποιήσε­ως τής θείας δικαιοσύνης, μάλιστα όχι τόσο ώς πρός τήν άνσέλμεια διατύπωσή της, άλλά τήν οξύτερη μορφή της, όπως αύτή διαμορφώθηκε άπό σημαν­τική μερίδα τοϋ Προτεσταντισμού.

Τό ζήτημα είναι ένδιαφέρον, διότι καϊ στούς Ορθόδοξους συγγραφείς, πού χρησιμοποιούν τήν ορολογία τής θε­ωρίας τής ικανοποιήσεως τής θείας δικαιοσύνης, συναντάμε καϊ συχνή καϊ έντονη μερικές φορές τήν άναφορά στήν «όργή» τοϋ Θεοϋ, άπό τήν όποία, όπως τονίζουν, μας λυτρώνει ό Χριστός διά τής Θυσίας Του.

Όσοι έπικρίνουν αύστηρά αύτόν τόν έπηρεασμό τών Ορθοδόξων ύποστηρίζουν ότι θεολογικώς είναι λάθος νά κά­νουμε λόγο γιά «όργή» τοϋ Θεοϋ. Πρω­τίστως διότι ό Θεός είναι άπαθής καϊ έπομένως Τοϋ είναι παντελώς ξένη κάθε έννοια πάθους. Άρα άποτελεΐ άτόπημα ή άπόδοση όργής σ' Αύτόν. Πολύ πε­ρισσότερο, λένε, είναι άπαράδεκτη ή άπόδοση όργής στόν Θεό, διότι Εκείνος εΐναι μόνο άγάπη καϊ άποτελεΐ βλασφη­μία τό νά Τοΰ άποδίδεται κάτι πού άπο­τελεΐ διαστροφή τών αισθημάτων Του. Ή παρουσία έπομένως αύτής τής δια­τυπώσεως στά κείμενα τών Ορθόδοξων συγγραφέων κρίνεται λανθασμένη και έπικρίνεται έντονα ώς άνεπίτρεπτος έπηρεασμός καϊ έκτροπή άπό τήν άλή­θεια τής Ορθοδοξίας.

Έχουν όμως έτσι άκριβώς τά πρά­γματα; Κατά τή γνώμη μας αύτή ή άντιμετώπιση τών Ορθόδοξων συγγραφέ­ων πού ομιλούν γιά «όργή» τοϋ Θεοΰ είναι ύπερβολική καϊ άδικη.

Ή άντίδραση τών έπικριτών δέν είναι άσφαλώς άνερμήνευτη. Γνωρίζοντας αύτοί τήν προτεσταντική κακοποίηση τής έννοιας, οδηγούνται έξ άντιδράσεως σέ παντελή άπόρριψη τής διατυπώ­σεως.

Όμως ή έννοια καϊ ή ορολογία περί «όργής» τοϋ Θεοϋ όχι μόνο δέν είναι όρθοδόξως άπόβλητη, άλλά καϊ έπιβεβλημένη, όταν αύτή θεωρείται καϊ χρη­σιμοποιείται σωστά.

Πρωτίστως είναι έπιβεβλημένη, διότι είναι καθαρά άγιογραφική έννοια. Αγιο­γραφική όχι μόνο τής Παλαιάς (όπου χρησιμοποιείται συχνότατα καϊ μέ υπερβολικά έντονες διατυπώσεις) άλλά και τής Καινής Διαθήκης.

Και στήν μέν Παλαιά Διαθήκη οί φρά­σεις τοϋ τύπου «ώργίσθη θυμώ Κύριος», «όργή θυμού Κυρίου» καί παρό­μοιες είναι συχνότατες. Μάλιστα εμφα­νίζεται ό Θεός νά οργίζεται τόσο πολύ, ώστε νά τιμωρεί αύστηρά καί σκληρά τήν άμαρτία, όπως έκανε μέ τόν Κατα­κλυσμό καί μέ τήν καταστροφή τών Σο­δόμων καί τών Γομόρων.

Και στήν Καινή Διαθήκη όμως έπίσης συχνά γίνεται άναφορά στήν «όργή» τοϋ Θεοϋ. Ό ίδιος ό Χριστός μας χρησι­μοποίησε τέτοιες έκφράσεις, όπως π.χ. στήν παραβολή τών Βασιλικών Γάμων (Ματθ. κβ' 7).

'Επιπλέον, ή έννοια τής «όργής» τοϋ Θεοϋ είναι διάσπαρτη καί στήν υμνο­λογία τής Εκκλησίας καί στά συγγράμ­ματα τών θεοφόρων Πατέρων. Γράφει π.χ. ό ιερός Χρυσόστομος: «Ώργίζετο ήμΐν ό Θεός, άπεστρεφόμεθα ήμεΤς τόν Θεόν, τόν φιλάνθρωπον Δεσπότην- μέσον έαυτόν έμβαλών ό Χριστός έκατέραν τήν φύσιν κατήλλαξε. Και πώς μέσον έαυτόν ένέβαλε; Τήν τιμωρίαν τήν όφειλομένην ήμΐν παρά τοϋ Πατρός αύτός ένεδέξατο, και τήν έκεΐθεν τιμω­ρίαν καί τά ένταϋθα ονείδη ύπέμεινε» (P.G. 50, 445).

Συνεπώς, άν κάτι είναι άπόβλητο, αύ­τό είναι ή λανθασμένη χρήση τής διατυ­πώσεως. Ή ορθή χρήση της και άκατηγόρητη είναι καί έπιβεβλημένη. Τήν όρθή δέ χρήση τής έννοιας τής όργής τήν ύποδεικνύουν έπακριβώς οί Πατέ­ρες τής 'Εκκλησίας. Λέει π.χ. ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς: «Όργήν δέ Θεού νοητέον τήν δικαίαν ήμών παρ' Αύτοϋ έγκατάλειψιν»· τήν όργή τοϋ Θεοϋ πρέ­πει νά τήν έννοοϋμε ώς δίκαιη έγκατάλειψή μας έκ μέρους τοΰ Θεοϋ. Γιατί δίκαιη;­ «Διά τήν ήμετέραν άμαρτίαν καί άπείθειαν», συμπληρώνει ό άγιος Γρη­γόριος. Ακριβέστατα τό διατυπώνει στό Εύαγγέλιο του ό εύαγγελιστής 'Ιωάννης: «Ό άπειθών τώ υΐώ ούκ όψεται ζωήν, άλλ' ή όργή τοΰ Θεοϋ μένει έπ' αύτόν» (Ιω. γ' 36). Τό ίδιο καί ό άπόστολος Παύλος: «Αποκαλύπτεται όργή Θεού άπ' ούρανοϋ έπί πάσαν άσέβειαν καί άδικίαν άνθρώπων» (Ρωμ. α' 18). Καί είναι πολλά άκόμη τά σχετικά κείμενα.

Συνεπώς ή χρήση τοϋ όρου «όργή τοϋ Θεοϋ» και τών σχετικών, όταν γί­νεται μέ παραδοσιακό τρόπο, όχι μόνο επιτρέπεται άλλά καί έπιβάλλεται. Ό παραδοσιακός δέ τρόπος είναι αύτός πού ύπέδειξε ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς: «ή δικαία ήμών παρά τοϋ Θεοϋ έγκατάλειψις».

Ό άγιος κάνει λόγο γιά δίκαιη εγκα­τάλειψη λόνψ τών αμαρτιών μας. Είναι έγκατάλειψη τήν όποια έμεΐς αισθανό­μαστε ώς όργή. Όμως καί αύτή ή έγκα­τάλειψη (όργή) είναι έκδήλωση τής άγάπης τοϋ Θεοϋ. 'Οργίζεται ό Θεός, δηλαδή έγκαταλείπει τόν άμαρτάνοντα άνθρωπο άπό άγάπη, γιά νά δοκιμά­σει αύτός τά τραγικά άποτελέσματα τής άμαρτίας καί νά συνέλθει ή νά συνετι­στούν οί άλλοι άπό τό κατάντημά του.

"Ετσι έξηγεΐται γιατί καί οί 'Ορθόδοξοι συγγραφείς πού χρησιμοποιούν τήν έννοια τής όργής τοϋ Θεοϋ, δέν παύ­ουν τήν 'ίδια ώρα νά περιγράφουν τήν άπειρη άγάπη τοϋ Θεοϋ, άγάπη πού Τόν παρεκίνησε νά γίνει άνθρωπος καί νά άνεβεΐ στό Σταυρό προσφέροντας ώς λύτρο γιά τή δικαίωση καί σωτηρία τοϋ άνθρώπου τό Αίμα Του.

Άλλά γιά τήν «όργή» τοΰ Θεού ώς έκδήλωση τής άγάπης Του θά κάνουμε εκτενέστερο λόγο στό έπόμενο άρθρο μας.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Δείτε σχετικά και:

-Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Η΄

-Ἱκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; Z΄

-Ικανοποίηση θείας δικαιοσύνης; (ΣΤ΄)

-Ικανοποίηση θείας δικαιοσύνης; (Ε΄)

-Ικανοποίηση θείας δικαιοσύνης; (Δ΄)

-Iκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; ( Γ )

-Iκανοποίηση θείας δικαιοσύνης; ( Β )

-Προσέγγιση στο μυστήριο του Σταυρού (Α΄)

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr