Σε μία περίοδο όπου καλούμαστε να παλέψουμε για μία ακόμα φορά με τα άγρια θηρία των παθών μας και να μαρτυρήσουμε την καλή πίστη σ’ Εκείνον που μας περιμένει Αναστημένος και ολόλαμπρος στο τέρμα του αγωνίσματος.
Με τη συγχώρηση ξεκινά και τελειώνει η περίοδος αυτή.
«Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάση» θα ψάλλουμε κατά τη διάρκεια της Παννυχίδος της λαμπερής εκείνης σε αναστάσιμο φως νύχτας, της «μιας των Σαββάτων».
«Συγγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε» μας βεβαιώνει και ο ιερός Χρυσόστομος. Γι’αυτό χρειάζεται να ξεκινήσουμε, ζητώντας και παρέχοντας τη συγχώρηση προς όλους, εάν επιθυμούμε να δούμε μέσα στο ανέσπερο φως της Αναστάσεως και να προσκυνήσουμε τον «εξαστάπτοντα Χριστό».
Η συγχώρηση εκφράζει την εν Αγάπη συνύπαρξη των ανθρώπων σε ένα Σώμα, εκφράζει το γεγονός ότι όλοι μπορούν να χωρέσουν σε ένα Σώμα, ότι
συν-χωρούνε στον ίδιο τόπο, στον ίδιο χώρο,
στον ίδιο Χριστό, στον ένα Χριστό,
στον ενωτικό Θεάνθρωπο που ενώνει σταυρικά Θεό και άνθρωπο και ανθρώπους μεταξύ τους,
ότι υπάρχουν πραγματικά μέσα σ’Αυτόν που μερίζεται, αλλά δεν διαιρείται,
σ’ Αυτόν που μοιράζει την ύπαρξή Του και ενώνει δια του μελισμού Του τα κομμάτια της κατακερματισμένης και διασκορπισμένης ανθρωπότητας,
σ’ Αυτόν που σώζει τα διασπασμένα άτομα, μετατρέποντάς τα σε πρόσωπα που ζουν ως αδιαίρετη μονάδα πλούσια σε μύριες υποστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου