Μοναχός Δομέτιος ο κουφός, Μοναστήρι Νεάμτς (+ 1905)
Έτσι ήτο γνωστός στο μοναστήρι του αυτός ο μοναχός. Είναι αλήθεια ότι δεν άκουε, αλλά ζούσε μέσα στην καρδιά του την αγάπη και την χαρά του Χριστού. Είχε έλθει στο μοναστήρι από μικρός, από το 1850. Τότε δεν είχε καταστραφή η ακοή του.
Το μοναδικό του διακόνημα [=υπηρεσία] επί 60 περίπου χρόνια ήτο η φροντίδα του για τα ζώα της Μονής. Καθημερινά μετέφερε τα περισσεύματα των τροφών και τα έδινε στα ζώα του, τα οποία υπεραγαπούσε. Έλεγε αδιάκοπα την προσευχή με τελεία σιωπή και πνευματική ευφροσύνη. Στο κελί του δεν είχε τίποτε άλλο παρά ένα ράσο, ένα Ωρολόγιο της Εκκλησίας, μία εικόνα τηςΘεοτόκου και το βιβλίο των Ψαλμών. Δεν είχε κρεβάτι, ούτε στρωσίδια, ούτε τραπέζι, ούτε σκαμνί, ούτε παξιμάδι, ούτε λουκέτο για την πόρτα.
Στα γεράματά του έχασε την ακοή του και οι πατέρες τον ονόμαζαν «Δομέτιος ο κουφός». Είχε θαυμαστό τέλος.
Ας ακούσουμε τον αείμνηστο ηγούμενο της Συχαστρίας π. Ιωαννίκιο Μορόι να μας διηγηθεί κάτι σχετικά με το τέλος του, εφ' όσον παλαιά αυτός ήτο αδελφός της μονής Νεάμτς:
-Πατέρες, ενίοτε πηγαίνω με την σκέψη μου στην μονή Νεάμτς, όπου προ ολίγων ετών έζησε ένας αξιομνημόνευτος μοναχός, ο Δομέτιος ο κουφός. Τον βλέπαμε συχνά με τα ξυλοπέδιλα κρεμασμένα στην πλάτη του για να μη τα φθείρη γρήγορα. Πήγαινε τροφή στα μοσχαράκια. Ήτο πάντοτε ειρηνικός και χαρούμενος. Αλλά οι Πατέρες της Μονής δεν τον εκτιμούσαν, αφού αυτός ζούσε πάντοτε με τα ζώα του και συχνά κοιμόταν κοντά τους! Πολλοί από τούς μοναχούς δεν τον γνώριζαν καθόλου, ούτε ήξεραν το όνομά του, αφού τότε αριθμούντο περί τούς 400.
Κάποια ήμερα του φθινοπώρου του 1905, όταν πήγαινα στην εκκλησία, διότι ήμουν τυπικάρης, άκουσα τον ιερομόναχο π. Γεννάδιο, τον εκκλησιαστικό μας, να λέγει:
-Πατέρες, ο Δομέτιος ο κουφός από τον στάβλο πέθανε. Τον βρήκαν το πρωί κάτω στο δάπεδο του κελιού του πεθαμένο. Δεν είχε τίποτε κοντά του, παρά μόνο ένα παλαιό Ωρολόγιο, ένα Ψαλτήριο και μία εικόνα της Παναγίας.
Κατόπιν ο εκκλησιαστικός, κατά την μοναχική μας τάξη, φόρεσε τον μανδύα του, πήγε και ενέδυσε το νεκρό σώμα του και το μετέφερε στον εξωνάρθηκα της κεντρικής εκκλησίας για τρεις ήμερες και μετά να γίνει η ακολουθία της κηδείας του.
Ο π. Γεννάδιος ερώτησε ποιος θ' αρχίσει να διαβάζει το Ψαλτήριο δίπλα στο σκήνωμά του, αλλά κανείς δεν προθυμοποιείτο. Έλεγαν: «Τί ευλογία θα πάρουμε από ένα τέτοιο μοναχό που κάθε ήμερα ήταν παρέα με τα ζώα και τις ακαθαρσίες τους;». Τότε ρώτησε εμένα και δέχθηκα να διαβάσω. Φόρεσα τον μανδύα μου, το κουκούλι μου, επήρα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω με δυνατή φωνή δίπλα στο φέρετρο του. Ήμουν μόνος μου και παντού υπήρχε πλήρης ησυχία. Όλοι εκοιμούντο.
Όταν διάβαζα, ώρα 10 την νύκτα, είδα ένα συγκλονιστικό φαινόμενο. Ο π. Δομέτιος σήκωσε ψηλά έξω από το φέρετρο το δεξιό του πόδι. Εγώ εξεπλάγην. Σκέφθηκα. Τί να σημαίνει άραγε αυτό; Είπα μέσα μου ότι ο Δομέτιος απέθανε, αλλά όχι και τα καλά του έργα. Πάλι σκέφθηκα ότι βγήκε το πόδι του έξω, διότι μέσα ήτο πολύ πιεσμένο. Ήμουν κατάπληκτος και από την ακτινοβόλο μορφή του προσώπου του. Ο π. Δομέτιος πέθανε, αλλά εγώ τον έβλεπα να κοιμάται. Έκαμα το σημείο του σταυρού, σκέπασα το πρόσωπο του νεκρού με το ράσο του και κατέβασα και πάλι το πόδι του μέσα στο φέρετρο.
Συνέχισα πάλι να διαβάζω το Ψαλτήρι. Μετά από λίγη ώρα ό Γέρο-Δομέτιος, ο «βουρδουνάρης» [=γελαδάρης] της μονής Νεάμτς, σήκωσε και έβγαλε έξω το αριστερό του πόδι. Τότε πραγματικά έφριξα μ' αυτό το τερατούργημα.
Πράγματι, ο π. Δομέτιος είναι ζωντανός, είπα μέσα μου. Πλησίασα στο στόμα του να διαπιστώσω εάν αναπνέει. Τίποτε. Έπιασα τον σφυγμό του. Ο Γέροντας δεν ανέπνεε και το σώμα του ήτο κρύο!
Καθώς τον κοίταζα έκπληκτος, αμέσως βλέπω να ανοίγει το στόμα του και μέσα απ' αυτό να εξέρχεται μία ωραία ευωδία, την οποία ουδέποτε είχα αισθανθεί στην ζωή μου. Αμέσως η ευωδία αυτή σκορπίσθηκε μέσα σ' όλη την εκκλησία. γέμισε και η μεγάλη αυλή της Μονής. Τότε είπα με δάκρυα χαράς: «Ό π. Δομέτιος είναι ένας μοναχός άγιος».
Στις 11 το βράδυ, όταν κτύπησε η καμπάνα για τον Όρθρο των Πατέρων στην εκκλησία, όλοι ρωτούσαν: «Από πού έρχεται αυτή η ευωδία;». Όταν τούς είπα τί συμβαίνει, τότε μαζεύτηκαν όλοι γύρω από το φέρετρό του. Λογομαχούσαν ποιος θα διάβαση τώρα το Ψαλτήρι για να πάρει ευλογία. Με δάκρυα προσηύχοντο όλοι τώρα μπροστά του και έλεγαν: «Όσιε πάτερ Δομέτιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών». Περίπου 300 μοναχοί είχαν κατακλύσει τον χώρο και όλη την εκκλησία τριγύρω και με δάκρυα παρακαλούσαν τον Γέρο-Δομέτιο τον κουφό να προσεύχεται για την σωτηρία τους. Κανείς τώρα δεν τολμούσε να σκεφτεί ότι ο Γέρο-Δομέτιος ήταν ελεεινός και ακάθαρτος, διότι περνούσε την ζωή του μαζί με τα βόδια και τα γουρούνια της Μονής τους.
Και παρέμεινε η ευωδία του αγίου λειψάνου του επί τρεις ήμερες και νύκτες, όσες έμεινε το σκήνωμα του εκεί. Μετά την τρίτη ήμερα έδωσε εντολή ο ηγούμενος της Μονής, ο επίσκοπος Νάρκισσος, να ενδυθούν όλοι οι ιερείς και διάκονοι της αδελφότητος, περί τους 80, για την κηδεία του Οσίου. Ανάμεσά τους έστάθη και ο ίδιος.
Όταν μεταφέραμε το λείψανό του προς τον τάφο, η ευωδία ξεχύθηκε και στην ατμόσφαιρα παντού. Τότε ο επίσκοπος Γέροντας μας, συγκινημένος από την μοναδική αυτή μυσταγωγία που όλοι μας ζούσαμε, είπε τα εξής αξέχαστα λόγια για τον ταπεινό αγωνιστή της αρετής, τον όσιο Δομέτιο:
-Βλέπετε, οσιότατοι Πατέρες, ποιον δόξασε ό Παντοδύναμος Θεός μας; Όχι τούς πλουσίους, όχι τούς μορφωμένους, όχι τούς ένδοξους της γης. Δόξασε αυτόν τον ταπεινό, τον πτωχό, τον υποτακτικό μέχρι θανάτου. Αυτόν που προσευχόταν ακατάπαυστα, που υπέμενε τα πάντα, που δεν ζητούσε μισθό και τιμές από τούς ανθρώπους, αλλά μόνο από τον Χριστό. Ιδού το θαύμα το οποίο σήμερα έχουμε όλοι μπροστά στα μάτια μας! Ιδού τι πνευματική ευωδία εξήλθε από το στόμα του πατρός μας οσίου Δομετίου! Βλέπετε τώρα ποιος εισήλθε πρώτος στον παράδεισο. Ο π. Δομέτιος που υπηρέτησε σε όλη του την ζωή τα ζώα της Μονής μας, βλέπετε τώρα ότι είναι με τούς Αγίους στον παράδεισο. Ο πτωχός Δομέτιος τώρα είναι πλούσιος.
Αυτοί που μέχρι προ ολίγου τον περιφρονούσαν και τον κακολογούσαν, τώρα αυτοί τον τιμούν και του ασπάζονται το χέρι. Ενώ ο Όσιος αυτός προσεύχεται στον Θεό για όλους εμάς. Αυτό το ασκητικό του σώμα ανέπνεε σε όλη την ζωή του την μπόχα από τούς στάβλους των ζώων και τώρα είναι μέσα στα ευώδη περιβόλια του Παραδείσου με τούς Αγγέλους του Θεού. Τα πόδια του, που αγωνίσθηκαν να βαδίσουν την οδό της υπακοής, τώρα παραμένουν, και μετά θάνατο, ζωντανά, διότι δοξάσθηκαν από τον Θεό, ο Οποίος δοξάζει τούς υπάκουους μοναχούς...
Μετά από πολλά χρόνια, ο τάφος του οσίου Δομετίου ξεχάσθηκε. Τα λείψανα του ίσως να ευρίσκωνται στο οστεοφυλάκιο της Μονής. Όμως αυτός δεν ξεχνά ποτέ να προσεύχεται άδιακόπως στον Θεό για την Μονή μας και για όλο τον κόσμο.
Πηγή: ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ, εκδόσεις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Δες και: Σύγχρονοι μάρτυρες στις ρουμανικές φυλακές (εδώ & εδώ)
Κρυφοί ασκητές και άγιοι Γέροντες στη Ρουμανία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου