''…Ο Θεός, οπού µας έδωσε αυτό το µικρό βασίλειον, µπορεί να µας δώση και τρανό.
Και τότε αυτός ο ίδιος θα βασιλέψη.
Εγώ τόση τύχη έχω- σολντάτος είµαι.
Αν δεν µε πέθανε το ντουφέκι του Τούρκου, θα µε πεθάνη το σκαλιστήρι.
‘Οµως εγώ δεν ξέρω κολακείες και πάντοτες του είπα την αλήθεια.
‘Ο,τι γράφω εδώ του το είπα και στοµατικώς πολλάκις, ότι ‘σ αυτείνη την πατρίδα, οπού βασιλεύει αυτός, όσο-να γένη έτοιµον το βασίλειον έλυωσαν λιοντάρια -εγώ ‘µπρος-‘σ εκείνους είµ’ ένας ψύλλος.
‘Οµως έκαµα κ’ εγώ ό,τι µπορούσα.
Είχα δυο ποδάρια, τζακίστη το ένα, είχα δυο χέρια, έχω ένα• την κοιλιά µου τρύπια, το κεφάλι µε δυο τρύπες.
Το-λοιπόν, αν θέλωµεν το λίγον να γένη µεγάλον, πρέπει να λατρεύωµεν Θεόν, ν’ αγαπάµε πατρίδα•
να ‘χωµεν αρετή• τα παιδιά µας να τα µαθαίνωµεν γράµµατα κ’ ηθική.
Αυτό µου κόβει το κεφάλι µου και λέω.
Κι’ ο Βασιλέας να ‘χη κυβέρνησες πατριωτικές• κι’ ο ίδιος να είναι αλλάργα-από τους γλυκόγλωσσους,
τους κόλακες, και να µην τους δίνη και πολυτρώνε και σκάσουν από την πολυφαγιά, ενώ οι αγωνισταί µένουν γυµνοί και πεθαίνουν της πείνας.
’Οποιος δουλεύει θέλει το µεριάτικόν του.
Και να είναι δίκια η Μεγαλειότης του ‘σ εκείνο οπού του µπιστεύτηκε ο Θεός…''
«Αποµνηµονεύµατα του Μακρυγιάννη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου