Βασίλης Αργυριάδης
Συνάντησα κάποτε ένα παππού τόσο φτωχό που του έλειπαν ακόμα και τα στοιχειώδη μέσα για τη συντήρηση του.
Δεν είχε ούτε να φάει ούτε να ζεσταθεί. Η γυναίκα του είχε πεθάνει από χρόνια και ο γιός του είχε φύγει στο εξωτερικό, δίχως να δίνει σημεία ζωής, ούτε να νοιάζεται για τον πατέρα του.
Ο παππούς είχε πρόσωπο φωτεινό και γελούσε συνεχώς καλόκαρδα.
Το φτωχικό του – ένα ημιυπόγειο κάτω από τη σκάλα μιας πολυκατοικίας – ήταν πάντοτε ξεκλείδωτο.
Δεν είχε κάτι που να φοβάται μην του το κλέψουν. Έμπαινες μέσα, αν ήθελες να του πας ένα πιάτο φαΐ και το άφηνες στο τραπέζι.
Κάποιο βράδυ, μπήκα κι εγώ. Δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. Κάποιοι φίλοι μου είχαν δώσει κάτι λεφτά να του αφήσω στο τραπέζι. Το σπίτι ήταν παγωμένο.
Σε μια στιγμή, τον είδα στο βάθος, ξαπλωμένο πάνω στο ντιβάνι που χρησιμοποιούσε για κρεβάτι. Ήταν ημίφως.
Δεν με είχε δει και η ακοή του δεν ήταν και στα καλύτερα της. Σκεπασμένος με κάτι πολυκαιρισμένες κουβέρτες, τουρτούριζε σχεδόν.
«Δόξα το Θεό, Παναγία μου!», έλεγε και ξανάλεγε, «Δόξα το Θεό!
Πόσοι και πόσοι δεν ζουν στον δρόμο…
Πόσοι κα πόσοι δεν έχουν ούτε μια κουβέρτα να σκεπαστούν…
Κι εγώ, κοίτα πόσες ευλογίες! Δόξα το Θεό! Τι ευλογίες Θεέ μου!».
Δεν ήξερα αν έπρεπε να τον λυπηθώ για τη φτώχεια του ή να τον ζηλέψω για τα πλούτη της υπομονής του…
Βασίλης Αργυριάδης Όσο μπορείς, Μικρό Γεροντικό Πόλεων
Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Ο ΤΗΡΩΝ
Μηνιαία Ἔκδοση Ι.Ν. Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος Μοναγρούλλι Λεμεσός
Ἔτος 7ον – Τεῦχος 10ο – Μάιος 2014
«Μικρό γεροντικό πόλεων»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου