Έλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ὁ Υἱός, Σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Τριὰς Ἁγία, δόξα Σοι.

Δεῦτε ἀπὸ θέας Γυναῖκες εὐαγγελίστριαι, καὶ τῇ Σιὼν εἴπατε· Δέχου παρ΄ ἡμῶν Χαρᾶς Εὐαγγέλια, Τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ. Τέρπου, χόρευε, καὶ ἀγάλλου Ἱερουσαλήμ, τὸν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη ἐκ τοῦ μνήματος, ὡς Νυμφίον προερχόμενον.


Κυριακή 24 Απριλίου 2022

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ... - ΔΕΥΤΕ ΠΟΜΑ ΠΙΩΜΕΝ ΚΑΙΝΟΝ...

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ -μέρος 3ο

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ -μέρος 2ο

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ -μέρος 1ο-

"Χριστός Ανέστη" από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.Ειρηναίο

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ... - ΔΕΥΤΕ ΠΟΜΑ ΠΙΩΜΕΝ ΚΑΙΝΟΝ...

ΚΑΝΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ - ΣΙΑΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ -Απο την καταδίκη στην Ανάσταση - Πέτρος Γαϊτάνος

Ο γιος σου είμαι μάνα! Το θαύμα της νεκρΑνάστασης το βράδυ της Ανάστασης...

Παρασκευή 22 Απριλίου 2022

Ο Μεγάλος «Ξένος»

 

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
 
 
Δος μοι τούτον τον ξένον
Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας
και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν
τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος
προσήλθε των Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:
 
«Δός μοι τούτον τον ξένον,
Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω.
 
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.
 
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.
 
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.
 
Δος μοι τούτον τον ξένον,
Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.
 
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.
 
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι
και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα
αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω».
 
Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον
ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,
ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη,
κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι
ζωήν αιώνοιν και το μέγα έλεος.
 
 
 https://trelogiannis.blogspot.com/2022/04/blog-post_334.html

Ἀτενίζοντας τὸν Ἰησοῦ ἐν σιωπῇ



Κάθε χρόνο, τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὁ πιστὸς προσκαλεῖται γιὰ μία ἐπανατοποθέτηση τῆς ζωῆς του μπρὸς στὸ μυστήριο τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ. «Ἰδού, ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». 

Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀτενίζει καθηλωμένος ἐκεῖ στὰ μεσούρανα, στὸ Σταυρό Του, προσκαλώντας μας καὶ προκαλώντας ταυτόχρονα πιστοὺς καὶ λιγότερο πιστούς. Καὶ ποιός ἄραγε θὰ μποροῦσε νὰ διαβεβαιώσει ὅτι προσπέρασε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, τὸ αἰώνιο αὐτὸ σκάνδαλο τῆς λογικῆς ἀνθρώπων καὶ ἀγγέλων, χωρὶς κλυδωνισμοὺς ἀμφιβολιῶν, χωρὶς κραδασμοὺς στὸ ἐπίπεδο τῶν αὐτονόητων ἐνδοκοσμικῶν βεβαιοτήτων; 

Φέτος ἰδιαίτερα, καὶ ἐνῶ ἀκόμη βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις ἀπὸ τὴν συσσώρευση πολύπλευρων προβλημάτων, θὰ ἀντικρίσουμε καὶ πάλι τὸ Χριστό. Ἴσως φέτος νὰ φαντάζει περισσότερο μόνος: δεμένος σὰν κακοῦργος, περιτριγυρισμένος καὶ λοιδορούμενος ἀπὸ τὸν ὄχλο καὶ τὸ ἀρχοντολόϊ τῆς πολιτικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας τοῦ «καιροῦ ἐκείνου»· μὲ τοὺς μαθητές Του ἀποσυναρμολογημένους, διασκορπισμένους καὶ ἀνήμπορους νὰ τοῦ προσφέρουν κάτι περισσότερο ἀπὸ τὴν ἄρνηση τοῦ Πέτρου. 

Κι Αὐτὸς σιωπηλός, νὰ ἀτενίζει ὅλους, ὅπως τότε τὸν Πέτρο πρὶν λαλήσει ὁ πετεινός, καὶ νὰ ἀναμοχλεύει μέσα μας ὅλες τὶς ἀρνήσεις κι ὅλες τὶς προδοσίες στὸ πρόσωπό Του, ὅλα τὰ πάθη κι ὅλες τὶς πληγές. 

Νὰ μᾶς κοιτᾶ μὲ μίαν ἀπέραντα μεγαλόπρεπη Σιωπή –ὅση κι ἡ ἀγάπη Του– ποὺ θεραπεύει τὴν κούφια καὶ ὑβριστικὴ πολυλογία τῶν «ἐκπροσώπων» Του, κάθε μεγαλόστομη καὶ ὑπερφίαλη καπηλεία τῆς Σιωπῆς καὶ τοῦ Πάθους. 

Μία ἁγιασμένη, πονεμένη Σιωπὴ γιὰ τοὺς πόνους καὶ τὶς ἀποτυχίες τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν αἰώνων, μυστικὴ φωνὴ στὰ μύχια της ψυχῆς μας. Μία μεγαλειώδης, εὔγλωττη, κατανυκτικὴ Σιωπὴ Ἀγάπης. 

* * * 

«Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα». Στὸν πόνο καὶ στὸν θρίαμβο. Καὶ ὅταν ἔκανε τὰ θαύματα, καὶ ὅταν δεχόταν τὰ ραπίσματα. Καὶ ὅταν εἰσέρχεται θριαμβευτικὰ στὰ Ἱεροσόλυμα «μετὰ βαΐων καὶ κλάδων», καὶ ὅταν ἐρωτᾶται ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα Καϊάφα, τὸν Πιλάτο, τὸν βασιλιὰ Ἡρώδη: «Οὐδὲν ἀποκρίνη; οὐκ ἀκούεις πόσα σου καταμαρτυροῦσιν; Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα». 

Σιωπᾶ ὅταν ὁ ὄχλος καὶ οἱ στρατιῶτες τὸν χλευάζουν, ὅταν τὸν προκαλοῦν λέγοντας: «Σῶσον σεαυτὸν εἰ Υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ». Ὅταν καταφέρουν στὸ ἅγιο πρόσωπό Του ραπίσματα καὶ μὲ σαρκαστικὴ εἰρωνεία τὸν ἐξωθοῦν νὰ «προφητεύσει» ποιὸς τὸν ράπισε. Ἀνταποδίδει στὴν παράλογη πρόκληση τῆς ἀνθρώπινης κακότητας τὴν πορφυρὰ Σιωπὴ τῶν σταυρωμένων Του χεριῶν, τὴν ματωμένη καρδιὰ τῆς Ἀγάπης. 

Σιωπᾶ ὁ Ἰησοῦς μπροστὰ στὴν μισαλλοδοξία ἐχθρῶν, στὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ὑποκρισία τῶν «φίλων», γιατὶ οἱ λέξεις δὲν μποροῦν νὰ ποῦν τίποτα περισσότερο ἀπ᾿ ὅσα πολυσήμαντα μαρτυροῦν τὰ πάθη, ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ Ἀνάστασή Του. 

Ἡ Σιωπὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι διακριτικὴ συνομιλία, ἕνας ἀέναος διάλογος ἀγάπης μὲ τὶς ψυχές, ὅταν τὰ λόγια καθίστανται ἀνήμπορα νὰ διασπάσουν τὰ τείχη τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς ἀμφιβολίας ποὺ ἔχουν ἑρμητικὰ σφραγίσει τὰ «ὦτα» μας. Ὅταν τὰ πάθη ἔχουν ἀλλοιώσει τὴν «λογική» ψυχή μας καὶ τὴν ἔχουν παραδώσει στὸ παράλογο τῆς τυχαιότητας, τὸ χαοτικὸ ἐνήδονο κυνήγι τῆς ὀδύνης. 

Συνομιλεῖ καὶ τότε «ἐν τῇ σιωπῇ» ὁ Χριστὸς μαζί μας, γιατί ὁ ἄνθρωπος ποτὲ δὲν παύει νὰ εἶναι Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποτὲ δὲν χάνει τὴν ἱκανότητα νὰ διαισθάνεται, νὰ ξέρει, νὰ «καταλαβαίνει πολὺ περισσότερα πράγματα ἀπ᾿ ὅσα μπορεῖ νὰ ἐκφράσει», ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀκούσει.  

Ὁ Σιωπῶν Χριστὸς τοῦ Πάθους, μᾶς ἔχει ἐξασφαλίσει τὸ προνόμιο, ὥστε «νῦν καὶ ἀεί» νὰ μποροῦμε νὰ ψιθυρίζουμε τὸ «μνήσθητί μου, Κύριε» τοῦ ληστοῦ, ἀκόμα καὶ πάνω στὸ σταυρὸ τῆς πιὸ μεγάλης ντροπῆς, τῆς πιὸ μεγάλης ἀπελπισίας. 

Ὁ Χριστὸς τῆς Σιωπῆς, εἶναι ὁ Χριστὸς τῆς ἀγάπης, ὁ Χριστὸς τῆς ἀναμονῆς, δηλαδὴ ὁ Χριστὸς τῆς ἐλευθερίας: κανένα δὲν ἐξαναγκάζει, μὰ ἀγαπᾶ, σιωπᾶ καὶ περιμένει τὴν μετάνοιά μας. «Ἡ σιωπὴ εἶναι ὁ ἐσχατολογικὸς τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον μιλεῖ καὶ πράττει ὁ Θεός… Ὅποιος ἀγαπᾶ δὲν φλυαρεῖ… μὰ ὑποφέρει καὶ ὑπομένει». 

* * * 

Ἡ Σιωπὴ τοῦ Λόγου! Τὰ λόγια εἶναι τὰ ἐργαλεῖα τῆς χρονικότητας. Ἡ κατανόηση τῆς οὐσίας τῶν λόγων εἰσάγει στὴν αἰωνιότητα τοῦ ὑπέρ-λόγου, ἐκεῖ ὅπου τὰ λόγια εἶναι περιττά. Ἡ «σιωπὴ εἶναι ἡ γλώσσα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ». «Ἡ σιωπὴ μυστήριόν ἐστι τοῦ αἰῶνος τοῦ μέλλοντος· οἱ δὲ λόγοι ὄργανόν ἐστι τούτου τοῦ κόσμου» (Ἰσαὰκ ὁ Σύρος). 

Ἡ Σιωπὴ τοῦ Λόγου λογοποιεῖ τὴν παράλογη λογικὴ τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου. Σιωπηλὰ ἀνασκάπτει τὶς καρδιές, ἀποκόπτει τὰ καρκινώματα τοῦ ἄλογου ἐγωϊσμοῦ, δένει τὰ τραύματα, ζωντανεύει τὴν ἐρειπωμένη πίστη, ἑτοιμάζει τὴν ἐξανάσταση. 

Μέσα στὴν σιωπὴ συντελεῖται ἡ θεανθρώπινη συνάντηση. «Ἰδού, ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ, στὴ σιγὴ τῆς ἡσυχίας, «τῶν ὑπερφυῶν γεύεται ἀγαθῶν καὶ ὑπερκοσμίων ἀπολαύει καλῶν, καὶ τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης καθίσταται χώρημα· καὶ οὕτω ἐρωτοληπτεῖται καὶ χαίρει καὶ εὐθυμεῖ» (Ἅγ. Κάλλιστος). 

«Ὁ φίλος της σιωπῆς προσεγίζει τὸν Θεὸ καὶ συνομιλώντας μυστικὰ μαζί Του, φωτίζεται ἀπ᾿ Αὐτόν» (Ἰωάννης Κλίμακος). 

Ὅσοι αὐτὴ τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα κατορθώσουμε –ἀτενίζοντες τὸν Ἰησοῦ– ν᾿ ἀφουγκραστοῦμε ταπεινὰ τὴ πολύφθογγη Σιωπή Του, ἀποφασίσουμε «ἐν μετανοίᾳ» νὰ ἐναποθέσουμε στὰ χέρια Του τὴν ζωή μας καὶ μποῦμε στὴ σιωπὴ τοῦ «ὄλβιου» τάφου, θὰ μᾶς χαρίσει ἄλλη μία φορὰ διὰ τοῦ θανάτου Του τὴν «ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση». 

Παναγιώτης Σημάτης

 https://www.triklopodia.gr/%e1%bc%80%cf%84%ce%b5%ce%bd%ce%af%ce%b6%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%e1%bd%b8%ce%bd-%e1%bc%b0%ce%b7%cf%83%ce%bf%e1%bf%a6-%e1%bc%90%ce%bd-%cf%83%ce%b9%cf%89%cf%80%e1%bf%87/

ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ ΔΙ’ ΕΜΕ, ΙΝΑ ΕΜΟΙ ΠΗΓΑΣΗΣ ΤΗΝ ΑΦΕΣΙΝ

 

 

(Θεολογικό σχόλιο στο περιεχόμενο και τα νοήματα της Μεγάλης Παρασκευής) 

       «Τη Αγία και Μεγάλη Παρασκευή τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν΄ τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην και προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον, α δι’ ημάς κατεδέξατο΄ έτι δε και  την του ευγνώμονος ληστού, του συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τω σταυρώ ομολογίαν». Το ιερό συναξάρι της αγίας αυτής ημέρας αναφέρει με λεπτομέρεια τι τιμούμε και προσκυνάμε αυτή την αγία ημέρα. 

       Η Μεγάλη Παρασκευή είναι για μας τους χριστιανούς η πλέον φρικτή, πένθιμη και λυπητερή ημέρα, αλλά και η πιο ιερή, η πιο αγία, η πολυσέβαστη και πλέον αγαπητή και προσκυνητή ημέρα της Εκκλησίας μας. Κι αυτό διότι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, ο Ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού κρέμεται καρφωμένος, γυμνός, άπνους, επάνω στο ξύλο του σταυρού, ως χείριστος κακούργος. Ο Εσταυρωμένος Χριστός μας πήρε επάνω Του όλες τις αμαρτίες του κόσμου και ανέβηκε εκών στο φρικτό Γολγοθά για να εξαγοράσει, μυστήριο πως, με το τίμιο Αίμα Του τη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους. Τέλεσε ως ιερεύς και ταυτόχρονα ως ιερείο τη μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη θυσία όλων των εποχών, η οποία αποτέλεσε την πραγματική καταλλαγή με το Θεό. Ο απόστολος Παύλος τονίζει πως «εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του υιού αυτού» (Ρωμ.5,10). Στο εξής ο αναγεννημένος «εν τω αίματι του Χριστού» (Εφ.2,13) άνθρωπος «ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός’ ει δε υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού»  (Γαλ.4,5). Και αυτό επειδή επάνω στο φρικτό Γολγοθά συνήφθη δια του τιμίου Αίματος του Χριστού η αιώνια διαθήκη Θεού και ανθρώπου (Εβρ.8,15). 

       Ποια καρδιά δεν λυγίζει την ημέρα αυτή μπροστά στη φρικτή και ανείπωτη θεοκτονία; Ποια μάτια δε βουρκώνουν στο αντίκρισμα του γλυκύτατου Εσταυρωμένου; Ποια ψυχή δε μαλακώνει μπροστά στα άδικα παθήματα; Ποια γόνατα δεν κλείνουν κάτω από το Σταυρό για να προσκυνήσουν τα Θεία Πάθη; Εκατομμύρια πιστοί χριστιανοί πενθούν για τον οδυνηρό θάνατο του Χριστού μας. Κατακλύζουν τους ιερούς Ναούς με μπουκέτα άνθη στα χέρια για να τα εναποθέσουν στον ιερό Επιτάφιο. Να προσκυνήσουν το Λυτρωτή τους, Αυτόν, ο Οποίος «εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω Του αίματι».  

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αφού συνελήφθη στον κήπο του Όρους των Ελαιών, ύστερα από την προδοσία του Ιούδα, σύρθηκε δέσμιος σε  μια δραματική νυκτερινή δίκη. Η μανία των αρχόντων του ισραηλιτικού λαού ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να περιμένει για να ξημερώσει η αυριανή ημέρα. Οι ιεροί Ευαγγελιστές αναφέρουν λεπτομέρειες για την δίκη – παρωδία. Η καταδίκη ήταν ήδη προαποφασισμένη και μόνο έπρεπε να τηρηθούν κάποια νομιμοφανή προσχήματα. Τη λύση έδωκαν πληρωμένοι ψευδομάρτυρες, οι οποίοι, διαστρέφοντας τα λόγια του Χριστού στήριξαν την επιθυμητή κατηγορία: Ένοχος θανάτου!  

        Με το φως της ημέρας οδηγήθηκε στο Πραιτόριο, στην έδρα του Ρωμαίου διοικητή Πιλάτου. Η επίσημη καταδίκη έπρεπε να απαγγελθεί από τη «νόμιμη εξουσία». Επιστρατεύθηκε ο όχλος για να φωνασκεί και να απαιτεί την σταυρική Του καταδίκη. Είναι αυτός ο ίδιος ο όχλος που λίγες ημέρες πριν φώναζε «Ευλογημένος ο Ερχόμενος»! Ο διεφθαρμένος εκπρόσωπος της διεφθαρμένης ρωμαϊκής εξουσίας, ανταλλάσσει την καταδίκη του Μεγάλου Αθώου με την ελευθερία του μεγάλου κακούργου Βαραββά. Ο Κύριος υφίσταται ανείπωτες ταπεινώσεις, τέτοιες που δεν υπέστη ούτε ο χειρότερος των κακούργων θνητών. Τελικά  παρ’ όλες τις επιφυλάξεις του ο Πιλάτος παραδίδει το Χριστό «ίνα σταυρωθή» (Λουκ.19,16).  

        Φορτωμένος το βαρύ ξύλο του σταυρού πέρασε από τους δρόμους της αγίας πόλεως για διαπόμπευση, οδηγούμενος στον τόπο του μαρτυρίου, το λόφο του Γολγοθά. Το κουρασμένο, πληγωμένο και εξασθενισμένο άγιο σαρκίο Του δεν αντέχει το βάρος του ξύλου και πέφτει καταμεσής στο δρόμο. Αγγαρεύεται ο διερχόμενος Σίμων ο Κυρηναίος, ο οποίος τελικά ανεβάζει το φονικό όργανο στον 

τόπο της εκτελέσεως. Σκουριασμένα χοντρά καρφιά μπήγονται στα χέρια και τα πόδια Του. Το τίμιο Αίμα Του χύνεται άφθονο και βάφει τα άνομα χέρια των δημίων 

 Του. Ως άνθρωπος πονά και υποφέρει, μα υπομένει το φοβερό μαρτύριο, το οποίο τον οδηγεί αργά και βασανιστικά στο θάνατο. Εκατέρωθέν Του σταυρώνονται δύο αδίστακτοι ληστές, από τους οποίους ο ένας μετανοεί και σώζεται (Λουκ.23,40). Είναι ο πρώτος άνθρωπος, που εισέρχεται στον άρτι ανοιχθέντα από τον Εσταυρωμένο Παράδεισο!  

      Μέσα σους αφόρητους πόνους και το χειρότερο κάτω από το αίσθημα της άδικης καταδίκης Του, όχι μόνο δεν οργίζεται και δεν καταριέται τους άνομους δημίους Του, αλλά παρακαλεί τον Ουράνιο Πατέρα να τους συγχωρήσει, διότι «Ουκ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ.23,34). «Ήν δεν ωσεί ώρα έκτη» (Λουκ.23,44), ο Κύριος φθάνοντας στα έσχατα της ανθρώπινης αντοχής, «κράξας φωνή μεγάλη αφήκε το πνεύμα» (Ματθ.27,50). Αμέσως συνέβησαν θαυμαστά και πρωτόγνωρα φαινόμενα: «σκότος εγένετο εφ’ όλην την γην έως ώρας ενάτης, του ηλίου εκλείποντος» (Λουκ.23,44), «το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω, και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν, και τα μνημεία ανεώχθησαν και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ηγέρθη, και εξήλθον εις την αγίαν πόλιν και ενεφανίσθησαν πολλοίς» (Ματθ.27,51-52). Αν οι σκληρόκαρδοι Ιουδαίοι έμειναν απαθείς μπροστά στην φρικτή θεοκτονία, η άψυχη φύση συγκλονίστηκε συθέμελα, διαμαρτυρόμενη για τη μεγαλύτερη κακουργηματική πράξη όλων των εποχών, για το άδικο πάθος και τον αναίτιο θάνατο του Θεού! Αιώνιοι φυσικοί νόμοι διαταράχτηκαν, ο κόσμος έφτασε στο χείλος της καταρρεύσεως. Ο εθνικός Αρεοπαγίτης Διονύσιος, από την Αίγυπτο, αναφώνησε δραματικά πως «ή θεός τις πάσχει, ή το παν απόλυται».  

       Ο επί κεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος «εκατόνταρχος και οι μετ’ αυτού τηρτούντες τον Ιησούν, ιδόντες τον σεισμόν και τα γινόμενα εφοβήθησαν σφόδρα λέγοντες΄ αληθώς Θεού υιός ην ούτος» (Ματθ.27,54). Το ίδιο «και πάντες οι συμπαραγενόμενοι όχλοι επί την θεωρίαν ταύτην, θεωρούντες τα γενόμενα, τύπτοντες εαυτών τα στήθη υπέστρεφον» (Λουκ.23,48). Αντίθετα οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι, όχι μόνο δεν συγκινήθηκαν από τα συγκλονιστικά γεγονότα, αλλά πήγαν στον Πιλάτο ζητώντας του: «κέλευσον ασφαλισθήναι τον τάφον εως τρίτης  ημέρας, μήποτε ελθόντες οι μαθηταί αυτού νυκτός κλέψωσιν αυτόν και είπωσι τω λαώ, ηγέρθη από των νεκρών΄ και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης» (Ματθ.27,64).  

         Η Μεγάλη Παρασκευή είναι, όπως προαναφέραμε, ημέρα θλίψεως και συντριβής για μας του πιστούς. Όμως για τη θεολογία της Εκκλησίας μας η Μεγάλη Παρασκευή είναι ήδη Πάσχα. Η ψυχή του Κυρίου, ως ψυχή αληθινού ανθρώπου έπρεπε να ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη πορεία της, να κατέβει στον παμφάγο Άδη, στον τόπο κατοικίας όλων των ψυχών, όλων των εποχών. Όμως η ψυχή του Κυρίου, ως αναπόσπαστο μέρος της θεανδρικής υποστάσεως του Θεού Λόγου, δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί στον τόπο της βασάνου, δεν ήταν δυνατόν η ψυχή της πηγής της ζωής, να γίνει βορρά του θανάτου και να παραμείνει δέσμια του Άδη. Σύμφωνα με την πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας η ψυχή του Κυρίου λειτούργησε ως δόλωμα στον Άδη. Ως παμφάγος κατάπιε το δόλωμα αυτό και πιάστηκε και αιχμαλωτίσθηκε από αυτό και νικήθηκε!  

         Το Θείο Πάθος έχει και μια άλλη σημαντική παράμετρο για μας τους ορθοδόξους πιστούς. Χωρίς αγώνα και παθήματα, είναι αδύνατο να υπάρξει νίκη και θρίαμβος. Χωρίς θυσία είναι αδύνατον να υπάρξει λύτρωση. Χωρίς σταυρό δεν  μπορεί να υπάρξει ανάσταση. Το Θείο Πάθος δείχνει και σε μας την ανάγκη να ακολουθήσουμε πρόθυμα το δικό μας δρόμο του μαρτυρίου, να ανεβούμε στο δικό μας σταυρό, που είναι η σταύρωση και ο θάνατος του παλαιού πτωτικού εαυτού μας, προκειμένου να έχουμε την μακάρια ελπίδα και της δικής μας αναστάσεως. Σύμφωνα 

με την προτροπή του ιερού υμνογράφου! «Μη ως Ιουδαίοι εορτάσωμεν, και γαρ το Πάσχα ημών, υπέρ ημών ετύθη Χριστός ο Θεός. Αλλ’ εκκαθάρωμεν εαυτούς, από παντός μολυσμού, και ειλικρινώς δεηθώμεν αυτώ, Ανάστα Κύριε, σώσον ημάς ως φιλάνθρωπος»! 


https://www.triklopodia.gr/%ce%b5%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%85%cf%81%cf%89%ce%b8%ce%b7%cf%83-%ce%b4%ce%b9-%ce%b5%ce%bc%ce%b5-%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%ce%b5%ce%bc%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b7%ce%b3%ce%b1%cf%83%ce%b7%cf%83-%cf%84/

Τρίτη 12 Απριλίου 2022

Με ταπείνωση και πίστη όλα τα προβλήματα λύνονται.



 

Να εμπιστεύεσαι στο Θεό εκείνα που είναι δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως, 

για να απαλλαγής από το άγχος. 

Όταν βλέπει ο Χριστός ότι δεν έχεις ανθρώπινη βοήθεια, 

τότε παρεμβαίνει ο ίδιος και σε βοηθά. 

Με την ταπείνωση και την πίστη όλα τα προβλήματα λύνονται.


Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.


https://orthodoxathemata.blogspot.com/2022/04/blog-post_849.html

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ : Ο ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ



Περιοριζόμαστε να αναλύσουμε τον αντιχριστιανισμό των νεωτέρων χρόνων. Γιατί άραγε ενοχλεί, κατά τη νεωτερικότητα και μετανεωτερικότητα, τόσο πολύ ένας, εδώ και δύο χιλιάδες έτη, νεκρός και γιατί διώκονται οι πιστοί στην Ανάστασή Του; Δίδονται διάφορες ερμηνείες από τους εμπαθείς πολεμίους Του, προκειμένου αυτοί να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Κατηγορούν τον Χριστό ως σπορέα της μεγαλύτερης ουτοπίας στο διάβα της ιστορίας, την υπόσχεση απολαβής των καταφρονεμένων σε έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο της βασιλείας Του. Επικρίνουν τη διδασκαλία Του, επειδή καλλιεργεί δουλόφρονες χαρακτήρες, πρόθυμους να υποταχθούν και να υπηρετήσουν την κοσμική εξουσία. Για να στηρίξουν τη δεύτερη κατηγορία φέρουν πλείστα όσα παραδείγματα «χριστιανών», οι οποίοι με τη στάση βίου έδωσαν πλήθος αφορμών. Θα έπρεπε όμως αυτοί να επικριθούν για την προδοσία της πίστεως, την οποία, υποτίθεται, είχαν αποδεχθεί και με βάση την οποία έπρεπε να πορευθούν στον βίο τους. Αλλά η προδοσία της πίστης προς τον Χριστό δεν απασχολεί διόλου τους εμπαθείς πολεμίους του Χριστού, οι οποίοι ταυτίζουν με ιδιαίτερη χαιρεκακία τον Χριστό με τους ολισθήσαντες περί την πίστη και περιφρονήσαντες την ευαγγελική διδασκαλία. Η πίστη δεν περιλαμβάνει μόνο τη δογματική αλλά και την ηθική διδασκαλία, την εξ ίσου ουσιώδη για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η περικοπή της μελλούσης κρίσεως, η διδασκαλία περί συγχώρησης και αγάπης ακόμη και των εχθρών το μαρτυρούν αυτό κατά τρόπο εμφατικό. Και ο Χριστός στέκεται προκλητικά έναντι των πολεμίων του και θέτει το ερώτημα: «Τις ελέγχει με περί αμαρτίας;».
Ο Χριστός υπήρξε το πλέον αμφιλεγόμενο πρόσωπο στην μετά από Αυτόν ανθρώπινη ιστορία. Αγαπήθηκε τόσο, ώστε πολλοί θυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους, προκειμένου να εμμείνουν στην ομολογία πίστης στη θεότητά Του. Μισήθηκε τόσο, ώστε να αμφισβητηθεί, να διακωμωδηθεί, να χλευαστεί και να πολεμηθεί, όσο κανένα άλλο ιστορικό πρόσωπο, αν και κάποιοι έφθασαν να αμφισβητήσουν ακόμη και την ιστορικότητά Του! Και επειδή ο Χριστός ανέστη, εστράφησαν κατά των πιστών Του μαθητών, τους οποίους μέχρι σήμερα ειρωνεύονται, χλευάζουν, διώκουν και μάχονται με απύθμενο πάθος πολλές φορές.

Οι πιστοί στον Χριστό αντιδρούν πολλές φορές με φανατισμό κατά των επικριτών του Σωτήρα τους μη θέλοντας να εξετάσουν βαθύτερα τις αιτίες που προκαλούν το μένος κατά του Χριστού. Θα εξετάσουμε δύο κεφαλαιώδη πανανθρώπινα ιδανικά, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, για τα οποία χύθηκε πολύ αίμα, καθώς χωρίς αυτά δεν είναι δυνατόν να επικρατήσει τρίτο, η ειρήνη. Κατά τη νεωτερικότητα, στον δυτικό κόσμο, ο οποίος ελέγχει ακόμη τον πλανήτη, μορφώθηκαν δύο κοινωνικοπολιτικά συστήματα, τα οποία ανταγωνιζόμενα προκάλεσαν συμφορές στους λαούς. Και τα δύο προήλθαν από μήτρες κακέκτυπου χριστιανισμού, ο οποίος καλλιεργήθηκε στη Δύση, με την τρομερή παραχάραξη της ευαγγελικής διδασκαλίας. Το αστικό καθεστώς, που εδραιώθηκε με την ανατροπή της εκφυλισμένης φεουδαρχίας των «ευγενών», έχει πολλά χαρακτηριστικά της προτεσταντικής ηθικής. Στον κόσμο αυτό η ασυδοσία περί το δόγμα καλλιέργησε και ασυδοσία περί το ήθος. Οι αστοί με παιάνες θριάμβου διασάλπισαν την κατάρρευση του ολοκληρωτισμού και διακήρυξαν την κατοχύρωση της ελευθερίας μέσω των δικαιωμάτων του ατόμου. Άγευστοι όμως της ευαγγελικής διδασκαλίας, την οποία καταπολέμησαν με δικαιολογία τις τρομακτικές αυθαιρεσίες του Βατικανού, δεν ήταν δυνατόν να κατανοήσουν τί είναι ελευθερία. Τη συρρίκνωσαν τρομακτικά περιορίζοντάς την στις μορφές της εθνικής και κοινωνικοπολιτικής, αγνοούντες κατά τρόπο τραγικό την πνευματική ελευθερία των αγίων. Σήμερα οι λαοί ζουν την κατάρρευση των κοινωνιών τους υπό βαθύτατη ηθική κρίση στις δυτικές χώρες, εν μέσω πλησμονής από καταναλωτικά «αγαθά», λογαριάζοντας ως μόνη αξία το χρήμα, και οι άλλοι γευόμενοι την κραυγαλέα κοινωνική αδικία εκ της απληστίας των ισχυρών αστών εξουσιαστών του πλανήτη. Και οι χριστιανοί σιωπούν κατά τρόπο θλιβερό μπροστά στην κοινωνική αδικία σαν να μη καταδίκασαν με καυστικότατο τρόπο την απληστία τόσο ο Χριστός, όσο και οι κοινωνικοί Πατέρες της Εκκλησίας. Περιορίζονται μόνο να μουρμουρίσουν κάτι, «για την τιμή των όπλων», όταν το αστικό κοινοβούλιο νομοθετεί παραβαίνοντας προκλητικά την ευαγγελική διδασκαλία!

Η ανέφικτη, υπό αστικές προϋποθέσεις, επικράτηση κοινωνικής δικαιοσύνης οδήγησε στην εμφάνιση των κινημάτων σοσιαλιστικού, αρχικά, και κομμουνιστικού, στη συνέχεια. Οι θρησκευτικοί ηγέτες της Δύσης είχαν σπεύσει να συμβιβαστούν με τους νέους εξουσιαστές, αν και κήρυκες εκείνοι της φυσιοκρατικής υλιστικής φιλοσοφίας, ώστε να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και υπό το νέο καθεστώς. Οι αντιτιθέμενοι στο καθεστώς της κοινωνικής αδικίας, άμοιροι της διδασκαλίας του Χριστού και των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας, βρήκαν αφορμή, όπως προηγουμένως και οι αστοί, να πλήξουν τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Και οι μεν σοσιαλιστές υποτάχθηκαν τάχιστα στη λαγνεία του καπιταλισμού, παραμένοντες όμως πολέμιοι της πίστης, οι κομμουνιστές όμως επέτυχαν την επικράτησή τους σε περιοχές του πλανήτη κηρύσσοντας λυσσαλέο τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας κατά τόπους και περιόδους. Υποσχέθηκαν κοινωνική δικαιοσύνη στραγγαλίζοντας προκαταβολικά την κοινωνικοπολιτική ελευθερία (δικτατορία επί του προλεταριάτου και όχι δικτατορία του προλεταριάτου). Ποιοι όμως διώχθηκαν; Οι «χριστιανοί» ή οι χριστιανοί; Οι πρώτοι, εκκοσμικευμένοι και διεφθαρμένοι δεν είχαν λόγους να καταστούν μάρτυρες. Ακλόνητοι στην πίστη τους και διωχθέντες μέχρι θανάτου υπήρξαν οι όντως χριστιανοί. Και εμείς, εδώ στις χώρες της «ελευθερίας», συμπαραταχθήκαμε με τους πλουτοκράτες, τους «ένθεους», για να πολεμήσουμε τον άθεο κομμουνισμό.

Ακόμη και σήμερα, ο κόσμος του καθολικισμού και ο προτεσταντικός, ότι απόμεινε δηλαδή από αυτούς, δεν έχουν προβεί σε αυτοκριτική και καταδίκη των τραγικών ολισθημάτων του παρελθόντος. Και εμείς οι ορθόδοξοι ρέπουμε σε συγχρωτισμό μ’ αυτούς με συνθήματα αγαπολογίας, ενώ ο πλανήτης στενάζει τόσο από ανελευθερία, όσο και από αδικία. Προδώσαμε τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του. Δώσαμε πλήθος αφορμών να στραφούν κατά του σωτήρα μας με πάθος πλήθος πολεμίων, οι οποίοι τον ξανασταυρώνουν. Μας διέφυγε όμως κάτι εξαιρετικά σημαντικό: Εμείς, με την κραυγαλέα ασυνέπειά μας, τον παραδώσαμε στους εχθρούς Του. Ο Απόστολος Παύλος τόνισε σε επιστολή του: «Το όνομα του Θεού εξ αιτίας μας βλασφημείται από τα έθνη (τους εκτός Εκκλησίας)».

Ο Χριστός μας υπέδειξε απαράμιλλο τρόπο άσκησης της εξουσίας υποδεικνύοντας να είναι ο πρώτος υπηρέτης όλων. Αυτό είναι άκρως προκλητικό και αποκρουστικό για τους πάσης φύσεως εξουσιαστές, εκτός αλλά και εντός Εκκλησίας. Εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, επευφημούμενος ως βασιλιάς, καθισμένος σε γαϊδουράκι. Μπροστά στους εμπαθείς εχθρούς του της ιουδαϊκής ιεραρχίας παρέμεινε γαλήνιος. Μπροστά στον Πιλάτο το ίδιο. Επάνω στον σταυρό συγχώρησε τους εχθρούς Του. Τόσο Αυτός, όσο και οι πραγματικοί μαθητές Του μας υπέδειξαν τρόπους στάσης έναντι της εξουσίας. Το ότι οι εχθροί Του τον πολεμούν με τυφλή εμπάθεια, δεν δικαιώνει εμάς που τους δίνουμε αφορμές. Αυτοί «ουκ οίδασι τί ποιούσι». Εμείς γνωρίζουμε;

Ο Χριστός δεν υπήρξες σπορέας ουτοπίας, όπως τόσοι και τόσοι εγκόσμιοι «σωτήρες». Αποκάλυψε, με την ενανθρώπισή Του, τον Θεό και το θέλημά Του στον άνθρωπο. Υπήρξε ο άρχων της ειρήνης. Μακριά απ’ Αυτόν ούτε ελευθερία ούτε δικαιοσύνη θα γευθεί ποτέ ο άνθρωπος. Μήπως τον πολεμούμε, οι εκτός και οι εντός Εκκλησίας, επειδή δεν πληρούμε τα κριτήρια που έθεσε για την είσοδο στη βασιλεία Του;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»


https://www.triklopodia.gr/%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%cf%85%ce%b3%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%83-%ce%bf-%ce%b1%ce%bd%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%bf%cf%83-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%ce%b9%ce%b1%cf%83/

Δευτέρα 4 Απριλίου 2022

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΦΟΝΙΚΕΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ rtva

Discovered infant bodies may indicate infanticide after attempted aborti...

« Ἐγὼ δὲν κάνω ἔτσι, ἐγὼ τὸ παι­δὶ τ᾽ ἀγαπῶ… Ἔ, κι᾽ ἐγὼ λοιπὸν σοῦ λέω, ὅτι κι᾽ ἐ­­­σὺ εἶσαι ἔνοχος, κ᾽ ἐσὺ σκοτώνεις τὸ παιδί.»

 

Kantiotis

 

Ο αείμνηστος Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης συζητώντας μαχητικά όπως πάντα με μία ομάδα πιστών έξω από ένα Δικαστήριο !

Τέταρτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν είναι σήμερα ἀ­­γαπητοί μου, και άς δούμε τί μᾶς λέει σήμερα τὸ Εὐ­αγγέλιο (βλ. Μᾶρκ. 9,17-31);

Ἕνας πατέρας λοιπόν εἶχε ένα παιδὶ ἄρρωστο στὸ σπί­τι. Αλλά μακάρι νὰ ἦταν ἁπλῶς ἄρ­ρωστο. Όταν τὸ πήγαινε στὸ γιατρό, ὅλος ὁ ὀργανισμός του βρισκόταν ὑ­γιής.

Πνευματικὰ ὅμως ἦταν ἄρρωστο, βαρειὰ ἄρ­ρωστο γιατί ἦταν δαιμονισμένο! Κι ὅταν τό ᾽πιανε ἡ κρίσι, ἦταν σ᾽ ἐλεει­νὴ κατάσταση.

Κυλιό­ταν χά­μω, ἔβγαζε ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα, ἔπεφτε πότε στὴ φωτιὰ καὶ πότε στὸ νερό, σπαρ­ταροῦ­σε σὰν τὸ ψάρι ἅμα τὸ βγάλουν ἀπ᾽ τὸ νερό κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ δαιμονικοῦ πνεύ­ματος. Ὁ πατέρας ἦ­ταν δυστυχισμένος.
Πῆρε τὸ παιδὶ καὶ τὸ πῆγε στὸ Χριστό. Ὁ Κύ­ριος, προτοῦ νὰ τὸ θεραπεύσῃ, ἔκανε στὸν πατέρα μιὰ ἐρώτησι·

–Γιά πές μου, ἀπὸ πότε τὸ παιδὶ εἶνε σ᾽ αὐτὴ τὴν κατάσταση; Κ᾽ ἐκεῖ­νος ἀπάντησε·

–«Παιδιόθεν» (Μᾶρκ. 9,21).

Γεννᾶται ὅμως τὸ ἐρώτημα· ὁ Χριστὸς δὲν ξέρει; Μήπως εἶνε σὰν τοὺς γιατρούς, ποὺ παίρνουν ἱ­στορικὸ τοῦ ἀσθενοῦς, ἢ σὰν τοὺς δασκάλους, ποὺ προσπαθοῦν νὰ συν­τάξουν παιδαγωγικὸ δελτίο τοῦ μαθητοῦ; Ὄχι. Τὰ ἤ­ξερε ὅλα· καὶ τὸν πατέρα καὶ τὴ μάνα τοῦ παιδιοῦ, καὶ πότε γεννήθηκε, καὶ ποῦ καὶ πῶς καὶ πότε παρουσι­­άστηκε τὸ δαιμόνιο.

Δὲν εἶ­νε σὰν κ᾽ ἐμᾶς, ποὺ πολλὲς φορὲς ζοῦμε στὸ ψέμα καὶ δὲν γνωρίζουμε τὸ παρελθὸν οὔτε τοῦ διπλανοῦ μας, ἡ γυναίκα τοῦ συζύγου της καὶ ὁ ἄν­τρας τῆς συ­ζύγου του. Ὁ Χριστὸς τὰ γνωρίζει λεπτομερῶς ὅ­λα, τὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν αἰ­ώ­νων, ὅ­λου τοῦ σύμπαντος. Τότε γιατί ῥωτάει;

 

+++++++++++++++++++++


Καθὼς ῥωτάει, λένε οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, εἶνε σὰν νὰ λέῃ στὸν πατέρα· Κ᾽ ἐσὺ εὐθύνεσαι γιὰ τὴν κατά­στασι τοῦ παιδιοῦ. Ἀπὸ μικρὸ παρουσίασε αὐτὴ τὴν ψυχικὴ ἀνωμαλία· τί ἔκανες ἐσὺ γι᾽ αὐτό;

Μὲ ἀφορμὴ λοιπόν, ποὺ μᾶς δίνει ἡ λέξις «Παιδιόθεν!», ἂς ὑπογραμμίσου­με τώρα τὴ με­γάλη παιδαγωγικὴ ἀλήθεια, ὅτι· ὁ ἄν­θρωπος διαμορ­φώνεται κατὰ τὴν παιδική του ἡλικία κι ὅ­τι ὅλοι ὅσοι ἀπὸ τὸ περιβάλλον (οἰ­κο­γενειακό, σχολικό, κοινωνικό, ἐκ­κλησιαστικό) συμβάλλουν σ᾽ αὐτὴ τὴν διαδικασία, ἰδιαιτέρως δὲ οἱ γο­νεῖς, ἔχουν εὐθύνη μεγάλη.

Αὐτὸ τὸ «παιδιόθεν» θὰ ἤθελα νὰ τὸ γράψω και να το «σκαλίσω» θάλεγα ἔξω ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐκπαιδευτήρια, νὰ τὸ χαράξω ἀκόμα στὰ σπίτια, νὰ τὸ γράψω πάνω στὰ μέτωπα ὅ­λων. Γιατὶ ὁ Χριστὸς μὲ τρόπο ἐκ­μαιευ­τι­κὸ – παι­δαγωγικὸ ἔφερε τὸν πατέ­ρα στὸ σημεῖο νὰ ὁ­μολογήσῃ καὶ στὸ τέλος μὲ δάκρυα νὰ πῇ ἐμ­μέσως ὅτι, «Ἐγὼ φταίω ποὺ ἄφησα τὸ παιδί μου νὰ γίνῃ ἔτσι…»
Κάνετε, παρακαλῶ, λίγη ὑπομονὴ νὰ ποῦ­με λίγες λέξεις ἐ­πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ «παιδιόθεν».

* * *

Στὸν ἀρχαῖο κόσμο τὸ παιδὶ –ὅπως καὶ ἡ γυναίκα– δὲν ἐθεωρεῖ­το ἄν­θρω­πος, προσωπικότητα· τὸ εἶχαν σὰν ἕνα πρᾶ­γμα, περίπου σὰν τὸ ζῷο· παρ᾽ ὅλες τὶς θεωρίες τῶν φι­λο­σόφων, ἦ­ταν ὑποτιμημένο, πε­ριφρο­νημένο. Ὄχι μόνο σὲ λαοὺς βαρβάρους ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους ἐθεωροῦντο πολιτισμένοι, βλέπου­­με μιὰ περιφρό­νησι στὸ παιδί.

Κοντὰ στὴ Σπάρ­τη λέγεται ὅτι ἔρ­ριχναν τὰ ἀνάπη­ρα – ἀνεπιθύμητα βρέφη στὸ βάραθρο τοῦ Καιάδα. Καὶ στὴν Ἀθήνα ἡ κατά­­στασι, ὅπως βλέπουμε σὲ κείμενα, δὲν ἦ­ταν καλύτερη.

Βρέθη­κε μιὰ γραφὴ στὰ Μέγαρα, ὅ­που ἕνα παιδάκι παραπονεῖται. Τι έλεγε;

«Καλύτερα νὰ ἤμουν παιδὶ ἑνὸς χοίρου παρὰ παιδὶ ἀν­θρώπου»!

Γιατὶ περισσότερο τάιζαν τοὺς χοί­ρους παρὰ τὰ παιδιά. Στὴν ὑπερήφανη ῾Ρώμη ἀκόμα χειρό­τερα· τά ᾽παιρναν τὰ παιδάκια οἱ ἔκ­φυλοι καὶ ἄλ­λοι τὰ σκότωναν, ἄλ­λοι τὰ πετοῦ­σαν στὸν Τίβερι. Ἕνας ῥήτορας τότε ρω­τοῦσε·

--Τί καυ­χᾶ­στε, ῾Ρωμαῖοι; πέστε μου, ποιός ἀ­πὸ σᾶς δὲν ἔχει πνίξει παιδί του;… Ὅλοι ἦταν ἔνοχοι τοῦ ἐγκλήματος τῆς παιδοκτονίας.
Αὐτὴ ἦταν ἡ κατάστασι στὸν ἀρχαῖο κόσμο, ἕως ὅτου ἦρθε ὁ φίλος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἰ­διαιτέρως τῶν παιδιῶν, ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστός· αὐτὸς καταδέχτηκε νὰ γεννη­θῇ σὰν βρέφος, νὰ ζήσῃ σὰν παιδί. Κι αὐ­­τὸ τὰ παιδιὰ τὸ ἔνιωθαν· τὸν ἀγαποῦσαν, ἄ­φηναν παιχνί­δια καὶ μαθήματα κ᾽ ἔτρεχαν κον­τά του.

Τὸ Εὐαγγέλιο λέει, ὅτι καὶ στὴν ἔ­ρημο βρέθη­καν πέντε χιλιάδες ἄντρες «χωρὶς γυναι­κῶν καὶ παι­δίων» (Ματθ. 14,21)· μαζὶ δηλαδὴ μὲ τὶς γυναῖ­κες καὶ τὰ παιδιὰ ἦταν τριπλάσιοι.

Ἄλλη φορά, ὅ­ταν οἱ μαθηταὶ ἐμπόδιζαν τὰ παι­δάκια νὰ πλησιάσουν, ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ἀφῆ­στε τὰ παιδάκια νὰ ᾽ρθοῦν κοντά μου» (Ματθ. 19,13-14). Καὶ τὴν Κυρι­ακὴ τῶν Βαΐων τὰ παιδιὰ τὸν πε­ρικύκλωναν καὶ φώναζαν «Ὡσαννά…, εὐλο­γη­μένος ὁ ἐρ­χόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ματθ. 21,9).

Και αὐτὰ μέν τότε. Σήμερα όμως; ποιά εἶνε ἡ συμπεριφο­ρὰ τῆς ἀνθρωπότητος πρὸς τὰ παι­διά;

Θά ᾽πρε­πε νὰ κλάψουμε. Παρ᾽ ὅλη τὴν «πρόοδο», τὰ σχολεῖα, τὰ δημαγωγικὰ συνθήματα «Ὅλα γιὰ τὸ παιδί!», στὸ βάθος δὲν βρίσκεις πραγμα­τικὴ στοργή, ἀλλὰ μιὰ ἀποστροφὴ πρὸς τὴν παι­δικὴ ἡλικία. Καὶ ἐκδηλώνεται μὲ πολλοὺς τρόπους.


Δὲν παύω νὰ τὸ τονίζω· σήμερα διαπράττεται τὸ φρικτὸ ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων· σκοτώ­νουν τὸ παιδί. Ὁ Ἡρῴδης ἔσφαξε τὰ παιδάκια στὴ Βηθλε­έμ, καὶ στὸν αἰῶνα τῶν πυραύλων δολοφονοῦν τὰ παιδιὰ – ποιοί· γονεῖς καὶ γιατροί!

Ἡ νοικοκυρὰ ἀγανακτεῖ ἂν ἡ γειτόνισσα τῆς ξερριζώσῃ ἕνα κρίνο ἀπὸ τὴ γλάστρα, ὅ­ταν ὅμως στὴ γλάστρα τῆς μήτρας φυ­τρώσῃ ὁ κρίνος ποὺ λέγεται παιδί, οἱ δολοφό­νοι τὸ ξερριζώνουν· νὰ μὴ γεννηθῇ παιδί, ποὺ μπορεῖ αὔ­ριο ν᾽ ἀναδειχθῇ μεγάλος εὐεργέτης τους.

Μιὰ φοιτήτρια σὲ δικαστήριο εἶπε χω­ρὶς ντροπὴ καὶ χωρὶς ν᾽ ἀνατριχιάσῃ κανένας, σὰν κάτι φυσικό, ὅτι ἔκανε μὲ τὸν καθη­γητή της τέσσερις ἐκτρώσεις!

Μάλιστα !!!

Ἂν εἶχα δικαίωμα, θὰ κατέβαζα τὶς ταμπέλλες «Μαιευτήρια» καὶ θὰ ἔγραφα «Σφαγεῖα ἐγκλήματος». Στὸν τόπο μας κάθε χρόνο γίνονται χιλιάδες τέτοιες δολοφονίες.

Ἦρθε στὴ Μητρόπολη μία γυναίκα καὶ μοῦ εἶ­πε κλαίγον­τας·

–Μόλις ὁ ἄντρας μου ἔμαθε πὼς εἶμαι ἔγκυος, λέει· Πᾶμε νὰ τὸ ῥίξης, εἰ­δάλλως διαζύγιο!…

Τῆς λέω·

–Χωρὶς ἄν­τρα ζῇς, χωρὶς Θεὸ όμως δὲν θα μπορεῖς νὰ ζήσῃς...( Ούτε εδώ, ούτε στην άλλη ζωή !)

Χιλιάδες οι ἐκτρώσεις! Καὶ κάθε ἔκτρωσι μία λίρα! Ἔτσι πλούτισαν γιατροὶ ποὺ καταπατοῦν τὸν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτη ὁ ὁποῖος λέει· «Δὲν θὰ δώσω σὲ γυ­ναῖκα φάρμα­κο γιὰ ἄμβλωσι». Διάβαζα σ᾽ ἕνα ἀρχαῖο βιβλίο, ὅτι ἕνας σκότωσε μιὰ γυναῖκα ἔγκυο.

Ὅ­ταν ἐξωμολογήθηκε ὁ πνευματικὸς τοῦ λέει· Ἔλα πάλι ὕστερα ἀπὸ ἕνα μῆνα, νὰ προσευχηθῶ. Ὅ­ταν ξαναπῆγε τοῦ λέει· Τί νὰ σοῦ πῶ, παιδί μου· τὸ ἕνα ἁμάρτημά σου θὰ τὸ συχωρέσῃ ὁ Θεός, ἀλλὰ τὸ ἄλλο, ὅτι σκότωσες παιδάκι μέσα στὴν κοιλιά, δέν ξέρω…


Ἔλα τώρα εσύ, ποὺ φωνάζεις «Ζήτω τὸ ἔθνος» καὶ «Ἡ Ἑλλάδα ποτέ δὲν πεθαίνει…», ἔλα νὰ μοῦ πῇς·

Πεθαίνει ἢ δὲν πεθαίνει ἔτσι ἡ πατρίδα;

Τὸ ἔγκλημα εἶνε καὶ ἐθνικό. Ὅλοι οἱ γείτονές μας αὐξάνονται· ἐμεῖς σβήνουμε. Ἑλλάδα δὲν εἶνε τὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια, εἶνε τὰ παιδιά.


Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλοι, ποὺ δὲν σκοτώνουν κορμάκια· αὐτοὶ δηλητηριάζουν τὶς ψυ­χὲς τῶν παιδιῶν, λερώνουν τὶς αἰσθήσεις καὶ τὸ νοῦ τους, μαυρίζουν τὴ φαντασία τους. Τὰ μολύνουν μὲ μύριους τρόπους· μὲ πλάνα λόγια, μὲ χυδαῖες ἱστορίες καὶ ἀφηγήσεις, μὲ ἄ­θλια θεά­ματα, μὲ ἀναίσχυντες εἰκόνες, μὲ γύμνια ποὺ λανσάρει ἡ μόδα, μὲ ἐγκλήματα καὶ βία σὲ γκαγκ­στερικὰ ἔργα τῆς ὀθόνης, μὲ σατανικὴ μουσική…

Νά πῶς γεμίζει ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ μὲ κοπριὰ τοῦ διαβόλου. Ἀπὸ ποῦ ν᾽ ἀρ­χίσουμε καὶ ποῦ νὰ τελειώσουμε; Τὰ παιδιὰ δὲν βλέπουν ἐμπρός τους κάτι καλὸ κι ἀληθινό (τὸ νοσοκόμο ποὺ ὑπηρε­τεῖ ἕναν ἄρρωστο, τὴν κόρη ποὺ περιποιεῖται τοὺς γέρους γονεῖς, τὸ νέο ποὺ βοηθάει τὸ φτωχό…)· δέχον­ται μιὰ ψευδῆ εἰκόνα τῆς πραγματικότητος καὶ διαφθείρον­ται· τὸ κακὸ παράδειγμα τοῦ πατέρα ποὺ μπαίνει στὸ σπίτι μεθυσμένος, χτυπάει ὅποιον συναντήσῃ καὶ βλαστημάει Θεό, μιὰ μάνα ποὺ γυρίζει μὲ λοῦσα δεξιὰ κι ἀ­ριστερά… 

Χίλια χέρια σκοτώνουν τὴν παιδικὴ ψυχή· πῶς ὕστερα τὸ παιδὶ αὐτὸ ν᾽ ἀνθίσῃ;


Θὰ μοῦ πῇς τώρα ·

–Ἐγὼ δὲν κάνω ἔτσι, ἐγὼ τὸ παι­δὶ τ᾽ ἀγαπῶ… Ἔ, κι᾽ ἐγὼ λοιπὸν σοῦ λέω, ὅτι κι᾽ ἐ­­­σὺ εἶσαι ἔνοχος, κ᾽ ἐσὺ σκοτώνεις τὸ παιδί.

–Μὰ πῶς τὸ σκοτώνω; Τὸ σκοτώνεις μὲ τὴν ὑ­περβολικὴ ἀγάπη. Τὸ ἀγαπάει ἡ ἄλλη τὸ παιδὶ καὶ τρέμει γι᾽ αὐτό· Δὲν τρώει τὸ παιδί μας, ἔ­χει πυρετὸ τὸ παιδί, δὲν κοιμήθηκε τὸ παιδί, ἔχει ἀνορεξία τὸ παιδί!… Ἔχουν γίνει πλέον τὰ παιδιὰ οἱ κυρίαρχοι τῶν σπιτιῶν αὐτῶν.

Ἄχ παλαιὲς γιαγιάδες, μὲ τὶς τιμωρίες σας καὶ μὲ τὰ πιπέρια σας, ποὺ δίπλα στὸ εἰκόνισμα εἴχατε καὶ τὴ βέργα! Δὲν τὴν χρησιμοποιοῦσαν, τὴν εἶχαν κυρίως γιὰ φρονηματισμό.

–Παιδί μου, βλέπεις τὴ βέργα; δὲν θέλω νὰ τὴν πιάσω· ἂν ὅμως δὲν κάθεσαι καλά, ἂν λὲς ψέματα, ἂν σκοτώνῃς πουλιά, ἂν κοροϊδεύῃς τὸ γέρο ἢ κάνῃς ἄτιμα πράγματα, θὰ πιάσω τὴ βέργα· γιατὶ θέλω τὸ καλό σου. Τὸ λέει ἡ Γραφή· «Ὅποιος λυπᾶται τὸ ῥαβδί του, αὐτὸς μισεῖ τὸ παιδί του», δὲν τὸ ἀγαπάει (Παρ. 13,24).

Ἂν δὲν κλά­ψῃ τὸ παιδί, δὲν τὸ ἀγαπᾷς· κι ἀφοῦ δὲν θέλεις νὰ κλάψῃ ἐκεῖνο, θὰ κλάψῃς ἐσύ. Καὶ ξέρεις πῶς μοιάζει ἡ ὑπερβολικὴ ἀγάπη; Εἶνε σὰν τῆς μαϊμοῦς, ποὺ σκοτώνει τὸ παιδί της – πῶς; Τὸ σφίγγει τόσο πολύ, ὥστε τὸ πνίγει. Ἔτσι κάνουν καὶ πολλὲς μανάδες. Μὴν τοὺς λείψῃ τίποτα· καὶ τὸ βούτυρο, καὶ τὸ γάλα, καὶ ἡ μαρμελάδα… Εἶνε ὅμως γερά; Καὶ ἄντε νὰ δῇς παιδάκια φτωχά, πῶς εἶνε ῥοδοκόκκινα σὰν μῆλα Καλιφορνίας. Ἄχ, κοινωνία, ποὺ μὲ τὰ πολλὰ χάδια σου σκοτώνεις τὸ παιδί!

* * *

Νά λοιπόν, ἀγαπητοί μου, πῶς εἴμαστε ἔνο­χοι· ἄλλοι μὲν γιατὶ σκοτώνουν τὸ παιδὶ μόλις συλληφθῇ, ἄλλοι μολύνουν τὴν ψυχή του, καὶ ἄλλοι τὸ πνίγουν μὲ τὴν ὑπερβολικὴ ἀγάπη.
Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ σᾶς πῶ ἐξ ἀφορμῆς τοῦ «παιδιόθεν» εκείνου του πατέρα πού αναφέρει το σημερινό Ευαγγέλιο, τὸ ὁποῖο εἶνε μία σάλπιγγα ἐγερτήριος γιὰ τὰ παιδιά. Τελείωσα !

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

kivotoshelp.gr 

*