Το πνευματικό νήπιο πρέπει να κλάψει σαν το σαρκικό

 

Για να γεννηθεί ο άνθρωπος ο πνευματικός και για να βγει στο φως από το σκοτάδι , 
είναι ανάγκη να βασανισθεί , όπως γίνεται με τη γέννα του σαρκικού ανθρώπου. 
Γι`αυτό λέγει ο Χριστός  : '' Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν'' . 
Και στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζει κανένας πως ο Παύλος και ο Βαρνάβας 
επήγαν στο Ικόνιο και στην Αντιόχεια '' επιστηρίζοντες τας ψυχάς 
των μαθητών , παρακαλούντες εμμένειν τη πίστει και ότι δια πολλών θλίψεων 
δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού ''.

Το πνευματικό νήπιο πρέπει να κλάψει σαν το σαρκικό , για να βρει γάλα 
για να θραφεί. 
Ο άνθρωπος που δεν ελπίζει σε καμιά βοήθεια εκτός από τον Θεό , 
και σε καμιά ζωή εκτός απ`αυτόν , και σε καμιά άλλη χαρά εκτός απ`αυτόν , 
και σε καμιά δικαιοσύνη εκτός απ`αυτόν , και κρεμιέται με δάκρυα μονάχα σ` Εκείνον ,
έχοντας '' μονογενή ελπίδα '' , αυτός βρίσκει έλεος και αναπαύεται από
 ''τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός '' .
Γι`αυτόν ''η αγάπη η εν Χριστώ ισχυροτέρα εστί της ενταύθα ζωής '' , 
κατά τον άγιο Ισαάκ. 
Και δεν θέλει να χωρισθεί από τον Θεό , και προτιμά τον θάνατο από τούτον το χωρισμό , 
γιατί νιώθει καλά πως σωστά λέγει ο άγιος Κύριλλος ότι 
'' θάνατος αληθής είναι ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεόν και όχι ο χωρισμός από το σώμα''.

Σ`αυτή τη μακάρια κατάσταση βρίσκονται οι άγιοι , όχι λίγες ώρες της ζωής τους , 
αλλά παντοτινά. Και για τούτο νιώθουνε πως από τούτον τον κόσμο απογευθήκανε 
σαν έναν αρραβώνα τη μακαριότητα της αιώνιας ζωής. 
Και αγαπούνε κάθε άνθρωπο και κάθε πλάσμα , επειδή η τέλεια αγάπη προέρχεται 
από τη χαρά της πίστης κι από τη βεβαιότητα κι από τη στερεή ελπίδα που έχουνε 
μέσα στην ψυχή τους.

                                                                                                                      Φώτιος  Κόντογλου

                                                       ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ