ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ
«ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΙ» Η΄ «ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ»!
Δρ. Χρήστος Μητσάκης
Ορθώς τις τελευταίες δεκαετίες στον Δυτικό κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα, θεωρείται μη αποδεκτή κοινωνικά και έχει περιοριστεί σημαντικά η χρήση ενός αριθμού λέξεων, οι οποίες, είτε ήταν εξ’ αρχής υβριστικές και περιφρονητικές, είτε κατέληξαν να είναι έτσι λόγω του τρόπου με τον οποίον χρησιμοποιήθηκαν (π.χ. «νέγρος», «αράπης», «γύφτος», «αδερφή» κλπ).
Αυτό επετεύχθη, κυρίως, λόγω της αλλαγής της στάσης των Δυτικών κοινωνιών έναντι φυλετικών ή κοινωνικών ομάδων και συμπεριφορών. Αυτήν την αλλαγή τήν υποβοήθησαν ή και τήν προκάλεσαν κινήματα και οργανωμένες και συντονισμένες πρωτοβουλίες και δράσεις, οι οποίες αποσκοπούσαν στην άμβλυνση των φυλετικών και κοινωνικών αντιθέσεων και στην προστασία των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων του συνόλου του πληθυσμού μίας χώρας, ενώ συνέβαλαν σε αυτήν και νομοθετικές παρεμβάσεις, οι οποίες απέβλεπαν στον ίδιο σκοπό.
Παραδόξως όμως, ενώ υπάρχει μία γενικευμένη τάση απαγόρευσης χρήσεως και αντικατάστασης όρων και λέξεων που θεωρούνται πως έχουν υποτιμητικό ή υβριστικό περιεχόμενο και πως δεν περιγράφουν αντικειμενικά φυλετική καταγωγή, συμπεριφορές ή πεποιθήσεις, καμία συγκροτημένη προσπάθεια δεν έχει αναληφθεί και καμία σημαντική πρωτοβουλία δεν έχει εκδηλωθεί, από δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς, οργανώσεις ή και μεμονωμένα άτομα, που έχουν έργο τους και αποστολή τους την προστασία των παιδιών, για την αντικατάσταση των ανακριβών και παραπλανητικών όρων «παιδόφιλος» και «παιδεραστής», από άλλους ακριβέστερους. Και τούτο παρά τις συχνά μεγαλόστομες διακηρύξεις για την καταπολέμηση του φαινομένου της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης των παιδιών. Αυτό παρατηρείται, δυστυχώς, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και γενικά στον Δυτικό κόσμο, όπου και εκεί είναι καθιερωμένη και παγιωμένη η χρήση της ελληνικής προελεύσεως λέξης «paedophile».
Οι «παιδόφιλοι», όμως, μόνον φίλοι των παιδιών δεν είναι, όπως και οι «παιδεραστές» δεν είναι δυνατόν να είναι εραστές τους.
Η σεξουαλική και η ψυχική κακοποίηση, η άσκηση σωματικής βίας και η πρόκληση σωματικών βλαβών, οι απειλές, ο εκφοβισμός, η εξαπάτηση και η αποπλάνηση δεν είναι στοιχεία χαρακτηριστικά ούτε της φιλίας ούτε και του έρωτα. Επιπλέον, και ειδικά για τον έρωτα, εφ’ όσον τα παιδιά δεν είναι ώριμα ούτε σωματικώς ούτε ψυχοσυναισθηματικώς για να τόν βιώσουν, και άρα για να τόν ανταποδώσουν σε αυτόν ή αυτήν που υποτίθεται πως τά έχει «ερωτευτεί», είναι αδύνατη η δημιουργία ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε αυτά και έναν «παιδεραστή». Πρόκειται, επομένως, για δύο όρους ανακριβείς και παραπλανητικούς.
Επιπροσθέτως, οι δυο αυτοί όροι, λόγω των δεύτερών τους συνθετικών «φίλος» και «εραστής», τα οποία συνδέονται με θετικώς φορτισμένες και δημοφιλείς έννοιες, όπως η φιλία και ο έρωτας, πρέπει να θεωρηθούν και προπαγανδιστικοί. Και αυτό γιατί εξιδανικεύουν την δράση των «παιδόφιλων» και των «παιδεραστών», ωραιοποιώντας την πολλαπλή κακοποίηση που υφίστανται τα παιδιά από αυτούς, καθώς τήν συσχετίζουν με την φιλία και τον έρωτα.
Σωστό, λοιπόν, είναι, οι δύο αυτοί όροι να πάψουν να χρησιμοποιούνται, και να αντικατασταθούν από άλλους, ακριβέστερους και περισσότερο αντικειμενικούς.
Ένας τέτοιος όρος θα μπορούσε να είναι ο όρος «παιδοβιαστής», ο οποίος περιγράφει καλύτερα την συμπεριφορά των ατόμων αυτών και την δράση τους, αφού πάντοτε ασκούν βία σωματική και ψυχική, όχι μόνον για να εξαναγκάσουν τα ανήλικα θύματά τους να υποκύψουν στις παρεκκλίνουσες σεξουαλικές τους επιθυμίες, αλλά και για να εξασφαλίσουν πως αυτά δεν θα αποκαλύψουν την κακοποίησή τους σε τρίτα άτομα, αναζητώντας βοήθεια.
Δεν είναι είναι, όμως, απλώς και μόνον η ανάγκη χρήσης ενός περισσότερο ακριβούς και αντικειμενικού όρου, ο λόγος για τον οποίο προτείνεται αυτή η αλλαγή.
Ένας εξ’ ίσου σημαντικός λόγος είναι πως πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε, και μάλιστα το ταχύτερο τους παραπλανητικούς αυτούς όρους, για να αφαιρέσουμε επιχειρήματα από το οπλοστάσιο αυτών, οι οποίοι ήδη άρχισαν να ζητούν την αποποινικοποίηση της «παιδεραστίας» και εργάζονται για την αποδοχή της από την κοινωνία, αφού οι όροι «παιδόφιλος» και «παιδεραστής», για τους λόγους που ανέφερα, διευκολύνουν την προπαγάνδα υπέρ των σκοπών τους.
Δυστυχώς, έχουν, ήδη, πετύχει μία πρώτη νίκη, αφού προσφάτως εφετείο στην Ολλανδία έκρινε πως δεν είναι απαραίτητο να τεθεί εκτός νόμου η οργάνωση Martijn, η οποία προπαγανδίζει την «αποδοχή από την κοινωνία» των «συναινετικών σεξουαλικών σχέσεων» μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων.
Είναι σχεδόν βέβαιο, πως αυτό το «προοδευτικό» κίνημα υπέρ της «παιδεραστίας» θα κάνει εντονότερη την παρουσία του τα επόμενα χρόνια, προερχόμενο από δύο πλευρές.
Η μία πλευρά θα είναι από τους επαγγελματίες υπέρμαχους των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίοι θα ζητήσουν όχι μόνον την αποποινικοποίηση και την νομική κατοχύρωση της «παιδεραστίας», αλλά και θα προπαγανδίσουν, πιέζοντας για την κοινωνική της αποδοχή. Μάλιστα, θα έχουν το θράσος να τήν παρουσιάσουν ως «δικαίωμα των παιδιών στον έρωτα», στην ανεμπόδιστη ανάπτυξη της σεξουαλικότητάς τους, και στην ελεύθερη διαχείριση του σώματός τους, χωρίς την «περιοριστική» κηδεμονία των γονιών τους και την παρέμβαση του κράτους.
Η δεύτερη πλευρά θα είναι οι κοινότητες των μουσουλμανικών μειονοτήτων στην Ευρώπη, οι οποίες, μιάς και το Ισλάμ επιτρέπει τους γάμους ενηλίκων ανδρών με ανήλικα κορίτσια, θα επικαλεστούν το δημοφιλές επιχείρημα των υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης στην διαφορετικότητα, και την ανάγκη να γίνει σεβαστή η πολιτισμική και θρησκευτική τους ιδιαιτερότητα. Άλλωστε, έρευνες δείχνουν πως η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων που ζουν στις ευρωπαϊκές χώρες επιθυμεί να ισχύσει και σε αυτές ο ισλαμικός νόμος, ιδιαιτέρως σε ό,τι αφορά θέματα οικογενειακού δικαίου.
Για όλα τα παραπάνω, λοιπόν, οφείλουμε, να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τους όρους «παιδόφιλος» και «παιδεραστής», και αντ’ αυτών να μεταχειριζόμαστε τον όρο «παιδοβιαστής».
Με αυτόν τον τρόπο και ακριβέστερα θα αποδίδεται η δράση των ατόμων αυτών και η ζημιά, σωματική και ψυχική, που προκαλούν στα θύματά τους, χωρίς ωραιοποιήσεις και εξιδανικεύσεις, αλλά και θα αναχαιτιστεί αποτελεσματικότερα η επερχόμενη προπαγάνδα υπέρ της «παιδεραστίας», τήν οποία η κοινωνία μας θα κληθεί στο προσεχές μέλλον να αντιμετωπίσει.
14 Μαΐου 2013
Δρ. Χρήστος Μητσάκης
Υ.Γ. Ελπίζω να μην βρεθώ κάποια στιγμή κατηγορούμενος, βάσει των διατάξεων κάποιου «αντιρατσιστικού» νόμου, επειδή με τα γραφόμενά μου «στοχοποίησα» μία «κοινωνική ομάδα», όπως αυτή των παιδοβιαστών. Αν και, με την θολούρα που σκοτίζει, πλέον, τον νου όλο και περισσοτέρων Ελλήνων, τίποτα δεν αποκλείεται…
Σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Χρήστος Μητσάκης είναι ψυχολόγος. Έχει σπουδάσει ψυχολογία (πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό) στην Μ. Βρετανία, ενώ έχει κάνει και σπουδές δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Είναι μέλος της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας.
Σημείωση πνευματικών δικαιωμάτων:
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για να δημοσιευτεί στον ιστοχώρο «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ»http://www.egolpion.com Επιτρέπεται η δωρεάν αναδημοσίευση όλου ή μέρους του κειμένου, με τον αυστηρό όρο να αναφέρεται ο συγγραφέας και η πηγή.
2008: Πρώτη προσπάθεια αντικειμενικού προσδιορισμού του εγκλήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι παιδοφιλία και παιδόφιλοι,
αλλά ...
«παιδοβασία» και «παιδοβάτες»
Συγχαρητήρια για το άρθρο!