Ὀρθοδοξία καί Ἰσλάμ. Η ἐλπίδα γιά ἀσφαλῆ εἰρήνη, συνεργασία καί οὐσιαστική προσέγγισι Ὀρθοδόξων καί Μουσουλμάνων χωρίς τήν ἑνότητά τους ἐν Χριστῷ εἶναι οὐτοπία.

Συντηροῦμε τόν φανατισμό; Ὀρθοδοξία καί Ἰσλάμ.  Π. Γεώργιος Καψάνης. Μέρος ΙΒ'

 Συντηροῦμε τόν φανατισμό;

 Ὀρθοδοξία καί Ἰσλάμ

 Μέρος ΙΒ'

Ἀπό τήν σύντομη ἀνάλυσι τοῦ θέματος φαίνεται ὅτι ἡ σταθερότης τῶν Ὀρθοδόξων στήν ὁμολογία τῆς Πίστεώς των κατά τούς ὀρθοδοξο-ισλαμικούς διαλόγους δέν ἀποτελεῖ ἔνδειξι μισαλλαδοξίας ἤ φανατισμοῦ, ἀλλά στοιχεῖο πνευματικῆς ὡριμότητος καί χριστοκεντρικῆς ἀγάπης γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο.
Η ἐλπίδα γιά ἀσφαλῆ εἰρήνη, συνεργασία καί οὐσιαστική προσέγγισι Ὀρθοδόξων καί Μουσουλμάνων χωρίς τήν ἑνότητά τους ἐν Χριστῷ εἶναι οὐτοπία. 

Διότι, ἐάν ἡ ἀρρωστημένη καί ἐμπαθής ἀνθρωπίνη φύσις ἐκδηλώνεται μέ θρασύτητα στίς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν μεταξύ τους, πόσῳ μᾶλλον θά εἶναι ἀσυγκράτητη στίς σχέσεις μεταξύ ἀλλοθρήσκων, ὁπότε καί ἠ διάστασις εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη καί βαθύτερα ἑδραιωμένη στήν ἀνθρώπινη ψυχή; Στήν περίπτωση αὐτή ἐφαρμόζεται τό Γραφικό: «ὅτι οἱ ἐν τῷ ὑγρῷ ξύλῳ ταῦτα ποιοῦσιν, ἐν τῷ ξηρῷ τί γένηται;» (Λουκ. κγ΄, 31).
Προβλήματα στίς σχέσεις μεταξύ τῶν λαῶν θά ὑφίστανται πάντοτε. 
Ἕχουν καί αὐτά τήν θεολογική τους ἐξήγηση, ἐάν θελήσουμε νά τά προσεγγίσουμε μέ τό πρίσμα τῆς θεολογίας τῆς ἱστορίας πού μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι Προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.
Καί στήν περίπτωσι ὅμως αὐτή, ὅταν ὁ διάλογος καθίσταται κοινό χρέος, ὀφείλουμε οἱ Ὀρθόδοξοι νά διαλεγώμεθα μέ εἰλικρίνεια ὡς αὐθεντικά Ὀρθόδοξοι, ἐπειδή αὐτό ἀπαιτεῖ ἡ εὐθύνη μας ἀπέναντι στόν Θεό, στήν Ἐκκλησία καί στόν κόσμο. 
Ὅταν περιοριζώμεθα σέ μιά ἀνθρωποκεντρική προσέγγισι καί ἐπίλυσι τῶ προβλημάτων, ἀδικοῦμε καί τούς ἑαυτούς μας καί τούς Μουσουλμάνους στά θεμελιωδέστερα τῶν θεμάτων τῆς ὑπάρξεως καί τῆς ζωῆς μας.
Οἱ Ὀρθόδοξοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ ὁδός τοῦ διαθρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ δέν ὁδηγεῖ στήν ἐπίλυσι τῶν προβλημάτων, ἀλλά ἐπιφέρει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. 

Οἱ ἐθνικές συμφορές ἀκολουθοῦν συνήθως τίς παρεκκλίσεις ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Πίστι. 

Ἐπ’ αὐτοῦ μᾶς διδάσκει πολύ καθαρά ἡ ἱστορία τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη: 

«Καί ἐμίγησαν ἐν τοῖς ἔθνεσι καί ἔμαθον τά ἔργα αὐτῶν... καί ὠργίσθη θυμῷ Κύριος ἐπί τόν λαό αὐτοῦ καί ἐβδελύξατο τήν κληρονομίαν αὐτοῦ·  καί παρέδωκεν αὐτούς εἰς χεῖρας ἐχθρῶν» (Ψαλμ. 105).
«Καί ἐποίησαν οἱ υἱοί Ἰσραήλ τό πονηρόν ἐνώπιον Κυρίου καί ἐλάτρευσαν τοῖς Βααλίμ. και ἐγκατέλιπον τόν Κύριον τόν Θεόν τῶν Πατέρων αὐτῶν τόν ἐξαγαγόντα αὐτούς ἐκ τῆς γῆς Αἰγύπτου καί ἐπορεύθησαν ὀπίσω Θεῶν  ἐτέρων ἀπό τῶν θεῶν τῶν ἐθνῶν τῶν περικύκλῳ αὐτῶν καί προσκύνησαν αὐτοῖς καί παρώργισαν τόν Κύριον καί ἐγκατέλιπον αὐτόν καί ἐλάτρευσαν τῷ Βάαλ καί ταῖς Ἀστάρταις. καί ὠργίσθη θυμῷ Κύριος ἐν τῷ Ἰσραήλ... καί χείρ Κυρίου ἦν ἐπ’ αὐτοὺς εἰς κακά... καί ἐξέθλιψεν αὐτούς σφόδρα» (Κριταί β΄, 11-15).
Ἐπί πλέον ἡ ὁδός τοῦ διαθρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ἀποτελεῖ κίνδυνο ψυχικῆς ἀπωλείας γιά τούς ἀστηρίκτους πού θά παρασυρθοῦν μέσῳ τῶν προγραμματιζομένων ‟ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων’’ σέ ζωή ἀλλοτριωμένη ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πνευματική ζωή.
Ἐπειδή τό θέμα ἀφορᾶ πρωτίστως τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας, ἀλλά συγχρόνως ἔχει καί σημαντικές ποιμαντικές προεκτάσεις, θεωροῦμε ἀναγκαιοτάτη τήν ἀξιολόγηση τοῦ συγχρόνου ὀθροδοξο-ισλαμικοῦ διαλόγου καί τήν περί αὐτοῦ κρίσι ἀπό τούς ἀγίους Ἀρχιερεῖς, ἀπό τόν ἱερό Κλῆρο καί ἀπό τό σύνολο τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὀρθοδοξία καί Ἰσλάμ

Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου

Ἅγιον Ὄρος 1997

 σελ. 38-43

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Γιά νά διαβάσετε τά ὑπόλοιπα πατήστε  Ὀρθοδοξία καί Ἰσλάμ- π. Γεώργιος Καψάνης

http://anavaseis.blogspot.gr