Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ἄνθρωποι ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς βρίσκονται σέ τραγική κατάσταση. Ἐνῶ ἔχουν πολλές εὐκαιρίες καί πολλές δυνατότητες, τούς λείπει ὁ σαφής προσανατολισμός. Ὅλο ψάχνουν καί ἀμφισβητοῦν καί ὅλο σκοντάφτουν. Ἡ πορεία τους πάνω στή γῆ εἶναι ὑπό συνεχῆ ἀναθεώρηση, γεγονός πού τούς ἐπηρεάζει ἀρνητικά καί δημιουργεῖ ποικίλες δυσάρεστες καταστάσεις στή ζωή τους. Ὁ διάλογος καί ἡ ἐπικοινωνία μέ ἄλλους δέν τούς ὠφελεῖ, γιατί εἶναι ἐπίμονοι στίς προσωπικές τους ἀπόψεις καί ἑρμητικά κλεισμένοι στή διαφορετική ἄποψη. Παραδόξως, τήν ἑπόμενη ἡμέρα εἶναι ἐπίμονοι σέ κάποια ἄλλη ἄποψη, ἐντελῶς ἀντίθετη ἀπό τή σημερινή μέ τά ἴδια ἀποτελέσματα. Αὐτή ἡ ἀκαταστασία καί ἀσυνέπεια ὀφείλεται στό ὅτι οἱ πνευματικές τους δραστηριότητες ἔχουν ὡς σκοπό τήν ἱκανοποίηση τῶν ἁμαρτωλῶν τους παθῶν καί ὄχι τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν.
Στήν ἐποχή μας, ἐάν δηλώσεις ὅτι στή ζωή σου προσπαθεῖς νά τηρεῖς τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θεωρεῖσαι καθυστερημένος πού δέν μπορεῖς νά ξεπεράσεις τά ἠθικά ἐμπόδια τοῦ παρελθόντος καί νά δεῖς ὅτι ὁ κόσμος ἄλλαξε καί ὅτι ὅλα αὐτά τά παλιά ἔχουν ἀναθεωρηθεῖ καί ἀχρηστευθεῖ. Δυστυχῶς, αὐτά ὑποστηρίζουν οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι, παρόλο πού βλέπουν ὅτι οἱ ἴδιοι στή ζωή τους ἔχουν βυθιστεῖ στή δυστυχία καί δέν ὑπάρχει ἐλπίδα βελτίωσης καί σωτηρίας.Μέ τά ἴδια τους τά χέρια ἔχουν καταστρέψει τήν ἀναγκαία πυξίδα καί ταξιδεύουν χωρίς προσανατολισμό, μέ πολλούς κινδύνους νά ἀπομακρυνθοῦν σέ μέρη πού δέν ἐπιθυμοῦν, ἀλλά καί νά ναυαγήσουν. Ἔτσι κυλάει ἡ ζωή τους ἀνάμεσα στά κύματα καί τίς ἀπειλές, στήν ἀδιάκοπη διακύμανση καί στίς ψυχικές μεταπτώσεις.
Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀπέδιδε τήν τραγική αὐτή κατάσταση τῶν ἀνθρώπων στήν ἔλλειψη τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό σωτήριο φρένο, γιά νά μή καταλήξουν στόν γκρεμό. Ἔλεγε μέ πολύ πόνο καί ἀνησυχία: «Οἱ ἄνθρωποι εἶναι πολύ προβληματισμένοι καί οἱ περισσότεροι πολύ ζαλισμένοι. Σιγά-σιγά κατευθύνονται πρός τό νά μή μποροῦν νά ἐλέγχουν τόν ἑαυτό τους. Ἄν αὐτοί πού ἔρχονται στό Ἅγιο Ὄρος εἶναι τόσο πολύ συγχυσμένοι, τόσο μπερδεμένοι, μέ τόσο ἄγχος, σκεφτεῖτε οἱ ἄλλοι πού εἶναι μακριά ἀπό τόν Θεό, ἀπό τήν Ἐκκλησία, πῶς θά εἶναι!». Αὐτούς τούς ἀνθρώπους ποιός μπορεῖ νά τούς βοηθήσει; Ποιός θά τούς ἀνορθώσει καί θά τούς δώσει νόημα στή ζωή; Προφανῶς ὁ Θεός, ἐφόσον τό θελήσουν. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ θά γίνουν ἱεραπόστολοι, θά μιλήσουν, θά δείξουν τήν ἔμπρακτη ἀγάπη τους καί θά τούς βοηθήσουν μέ τό φωτεινό τους παράδειγμα. Ὅποιος νομίζει ὅτι μόνο μέ τό λόγο μπορεῖ νά βοηθήσει, κάνει λάθος. Χρειάζεται καί ἡ ἀγάπη καί τό παράδειγμα. Μακάρι οἱ ἄνθρωποι νά πλησιάσουν τόν Θεό καί νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τήν καθημερινή τους κόλαση.
(Ορθόδοξος Τύπος , Αριθ Φύλλου 1968, 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου