«Οἱ ἐνορίες πρέπει νά μεταβληθοῦν σέ ἀσκητικά κέντρα» (Ἁγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Πρίν 10 περίπου αἰῶνες, ἕνας ἐκ τῶν ἀληθινῶν Θεολόγων τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ἔλεγε: 
«Σέ ὅλα αὐτά (ἐννοεῖται στούς λόγους τοῦ Εὐαγγελίου, στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ) πιστεύουμε μόνο μέ λόγια, 
ἐνῶ μέ τά ἔργα τά ἀρνούμαστε. 
Δέν ὁμολογεῖται παντοῦ ὁ Χριστός στίς πόλεις, στά χωριά, στά κοινόβια, στά ὄρη; 
Κοίταξε ὅμως καί ἐρεύνησε ἄν τηροῦν τίς ἐντολές Του. 
Μετά βίας θά βρεῖς μέσα σέ χιλιάδες καί μυριάδες ἕναν, πού νά εἶναι μέ ἔργα καί λόγια χριστιανός»[1].
Ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Συμεών, πιθανότατα, θά ἔλεγε τά ἴδια λόγια μέ αὐτά, πού εἶπε πρίν ἀπό 1000 περίπου χρόνια, ἀναφερόμενος στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του.

«Μόνο ἕνας πνευματικά τυφλός καί ἀδιάφορος ἄνθρωπος θά ἀρνιόταν» σημειώνει ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν «ὅτι παρά τή σχετική της εὐημερία, ἐξωτερική καί ὑλική, αὐτό πού ἀπειλεῖ τήν Ἐκκλησία προέρχεται ἐκ τῶν ἔσω καί δέν εἶναι παρά ὁ κίνδυνος τῆς ἐκκοσμίκευσης, τῆς βαθιᾶς πνευματικῆς ἀποσύνθεσης»[2].

 Ἡ ἐκκοσμίκευση στήν Ἐκκλησία ὀφείλεται κυρίως στήν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐνορίας καί τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς· διότι «στήν ὀρθόδοξη πραγματικότητα ἡ μικρότερη ἑνότητα ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶναι ἡ Ἐνορία»[3].

 Ἡ μικρότερη ἐκκλησιαστική μονάδα εἶναι ἡ Ἐνορία. 
«Ὡς εὐχαριστιακή σύναξη τῶν πιστῶν ἐμφανίζεται ἡ (κάθε) Ἐνορία -σέ συνάρτηση βέβαια μέ τήν Ἐπισκοπή, στήν ὁποία ὀργανικά ἀνήκει- ὡς ἡ "καθολική Ἐκκλησία" στόν συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο.
Ὁ πιστός ζεῖ τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας στή ζωή καί πράξη τῆς Ἐνορίας του, μέσα στήν ὁποία ἁγιαζόμενος καί ἀγωνιζόμενος, ἑνώνεται μέ τό Χριστό καί τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του, πραγματοποιώντας συνεχῶς τήν ἐν Χριστῷ ὕπαρξή του, τήν ἐκκλησιαστικότητά του»[4].

Ἡ ἐκκοσμικευμένη Ἐνορία ἔχασε ἐν πολλοῖς, τό πρότυπό της, πού εἶναι τό μοναστηριακό κοινόβιο. 
Ὅπου, αὐτό παραμένει ὡς πρότυπο, ἡ Ἐνορία εἶναι ὑγιής, ζωντανή καί λειτουργεῖ θεραπευτικά[5] γιά τά μέλη της.

Θεραπεύει ψυχοσωματικά τόν ἄνθρωπο, διότι ἡ Ἐνορία καί τό πρότυπό της, τό Ὀρθόδοξο Μοναστήρι:

α) εἶναι κοινότητα καί

β) διαθέτει μιά τέλεια θεραπευτική ἀγωγή[6] τήν θεραπευτική τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας πού συνίσταται:
 α) στήν Μυστηριακή καί β) στήν Ἡσυχαστική ζωή.

Ὅταν ἡ ἐνορία λειτουργεῖ μέ πρότυπο τό Μοναστῆρι τότε ἀσκεῖ καί τήν ἀληθινή ἱεραποστολή. 
« Οἱ ἀσκητὲς» διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς «εἶναι οἱ μοναδικοὶ ἱεραπόστολοι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὁ ἀσκητισμὸς εἶναι ἡ μόνη ἱεραποστολικὴ σχολὴ μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. 
Ἡ ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκηση καὶ ζωὴ γι' αὐτὸ καὶ μονάχα διὰ τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς ζωῆς ἐπιτελεῖται τὸ κήρυγμα καὶ ἡ ἱεραποστολή.
Ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἀσκητικότητας -προσωπικὰ καὶ καθολικὰ- αὐτὴ πρέπει νὰ γίνει ἡ ἐσωτερικὴ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα στὸν λαό. 
Οἱ ἐνορίες πρέπει νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἀσκητικὰ κέντρα, ἀλλὰ αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχει μονάχα ἕνας ἐφημέριος - ἀσκητής. 
Πρέπει νὰ ἐνισχύσουμε τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία, νὰ ἀναπτύξουμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ εὐταξία ἡ ὁποία εἶναι ἀπὸ τὰ κύρια μέσα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ ὁποῖο ἐκείνη ἐπιδρᾶ ἀναγεννητικὰ στὸν ἄνθρωπο. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἀπαιτοῦν ὡς προϋπόθεση: 
οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ μοναχοί μας νὰ γίνουν οἱ ἴδιοι ἀσκητές»[7].

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://Hristospanagia3.blogspot.com

---

[1] Ὁσ. Συμεών Νέου Θεολόγου, Ἁρπαγή στό Φῶς,ἐλεύθερη ἀπόδοση τοῦ ΚΒ'Κατηχητικοῦ λόγου, ἔκδοση Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ΚάλαμοςἈττικῆς.

[2] Πρωτοπρεσβυτέρου Ἀλεξάνδρου Σμέμαν, Ἐξομολόγηση καί Θεία Κοινωνία, περιοδικό Ἐπίγνωση, τ. 86, Φθινόπωρο 2003.

[3] Μεταλληνοῦ Γεωργ., Πρωτοπρεβυτέρου – Καθηγητοῦ, Ἐνορία: Ὁ Χριστό ς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν,1990, σελ. 9.

[4] Ὅ.π. σελ.9-10.

[5] Βλ. Βλάχου Ἱεροθέου, Ἀρχιμ. (νῦν Μητροπολίτου), Ἡ Ἐνορία ὡς θεραπευτική κοινότητα, Ἀθήνα 1995.

[6] Ὅ.π.

[7]Τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἐκλογαί ἀπό κηρύγματα, http://www.impantokratoros.gr/B8984782.el.aspx