Σε αντιδιαστολή με τους άλλους πολιτισμούς, η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη που προσδιορίζει την πραγματική κατάσταση, δηλαδή αποκωδικοποιεί την ενταγμένη εργασία στο σύστημα, σε ασχολία δίχως πρόοδο, καθιστώντας σαφές, ότι ντροπή είναι η ενσωμάτωση στην στρατευμένη εργασία του έθνους – κράτους, και όχι η ανένταχτη «αεργία» που διατηρεί το πρόσωπο ελεύθερο με την δική του σχόλη ως ύψιστη καλλιέργεια της ιδιοπροσωπίας του αλλά και της..... επαναστατικής του συμμετοχής του στον δημόσιο βίο.
Αυτό για τους ανθρώπους των μεγαλουπόλεων, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό, και γι’ αυτό εξανίσταντο κάθε φορά που ακούν ο «άνεργος πολίτης (ενεργός όμως εν ελευθερία) είναι ο τρομοκράτης του συστήματος.
Ελεύθερος από τις μέριμνες της καθημερινότητας και τους πειθαναγκασμούς των εκβιαστικών διλλημάτων,
ο «άνεργος» της εποχής μας είναι η αντίσταση στην κομματοποίηση του έθνους…
Είναι ο ακροτελεύτιος φύλακας της συνολικής ελευθερίας των πολιτών, και συγχρόνως το φύραμα που πάνω του θα ζυμωθεί η ανάγκη για ελεύθερο έθνος.
Οικονομικά φαίνεται ανενεργός (αλλά δεν είναι γιατί το μικρό εισόδημα του το χαλάει όλο), κοινωνικά όμως, είναι παρόν, ελεύθερος ως είναι, η φωνή του σπάει τα κατεστημένα, καθώς λοιδορείται η στάση του από την αδυναμία να τον καταλάβουν οι ασχολούμενοι επί των δημοσίων, το παράδειγμα του και η στάση του απέναντι στο κράτος, θα γίνει πρότυπο αντίστασης (φυσικά αφού περάσει πρώτα από την φωτιά της χλεύης και της περιφρόνησης, και βγει καθαρό χρυσάφι).
Οικονομικά φαίνεται ανενεργός (αλλά δεν είναι γιατί το μικρό εισόδημα του το χαλάει όλο), κοινωνικά όμως, είναι παρόν, ελεύθερος ως είναι, η φωνή του σπάει τα κατεστημένα, καθώς λοιδορείται η στάση του από την αδυναμία να τον καταλάβουν οι ασχολούμενοι επί των δημοσίων, το παράδειγμα του και η στάση του απέναντι στο κράτος, θα γίνει πρότυπο αντίστασης (φυσικά αφού περάσει πρώτα από την φωτιά της χλεύης και της περιφρόνησης, και βγει καθαρό χρυσάφι).
Διότι την σημερινή εποχή, μεγαλύτερη προσφορά έχει ο «άνεργος» που σπάει τους τροχούς τους κράτους και μάχεται για την ελεύθερη εργασία, παρά κάποιος πετυχημένος και δακτυλοδεικτούμενος δικηγόρος που έχει κομματικοποιηθεί και γίνεται η άμυνα του κράτους απέναντι στην κοινή σχόλη του βίου, καθώς και η επίθεση του συστήματος απέναντι στα δικαιώματα των πολιτών για ανένταχτη δράση στα κοινά.
Ο «άνεργος» απελευθερώνει συνειδήσεις και γίνεται βάλσαμο κάθε φορά που η ελπίδα για ελευθερία πάει να χαθεί, όμως, ο μεγάλος και δακτυλοδεικτούμενος δικηγόρος ή ακόμα και ο απλός εργαζόμενος που έχει κομματικοποιηθεί, λειτουργεί ως καύσιμη ύλη που κινεί την κομματική μηχανή προς όφελος του κομματικού δυνάστη επί των συνειδήσεων των ελλήνων πολιτών.
Περισσότερο έχει την ανάγκη η κοινωνία ν’ ακούσει την φωνή του «ανέργου» που μπορεί ελεύθερα και χωρίς παρωπίδες να κρίνει τα πράγματα, παρά οποιουδήποτε κομματικοποιημένου διευθυντή που είναι μες στα πράγματα αλλά μιλά με μπλε ή πράσινη γλώσσα σαν να θέλει να διαστρέψει τον δημόσιο διάλογο σε μικροκομματικό εργαστήρι παραγωγής φανατισμένων λόγων.
Και λέω στα αδέρφια μου τους «ανέργους» (διότι «άνεργος» είμαι κι εγώ αλλά ελεύθερος):
μην ντρέπεστε και μην απολογείστε στους κομματικοποιημένους εργαζόμενους, κάθε φορά που σας ρωτούν και σας κρίνουν, να νιώθετε υπερήφανοι που δεν συμμετέχετε στην «ενταγμένη εργασία»
αλλά με την αποχή σας δίνεται θάρρος και κουράγιο σε όλους τους Έλληνες.
Να νιώθετε υπερήφανοι αδέρφια, κι αφήστε τους άλλους που απειλούν να πέσουν στην κατάθλιψη, εσείς να νιώθετε υπερήφανοι αδέρφια,
που δεν αφήσατε να ολοκληρωθεί το κατάπτυστο πάρεργο της «κομματικοποιημένης εργασίας» προς όφελος του κομματικού άρπαγα που εποφθαλμιά την ελευθερία σας.
Ποτάμια άδικης λάσπης έχει δεκτή η χειρονακτική εργασία στην πατρίδα μας (από τα Μ.Μ.Ε και το life style) και γι’ αυτό κάποια στιγμή θεσπίστηκε άτυπα στις συνειδήσεις των Ελλήνων ότι η δουλειά του αγρότη ή του φαναρτζή, είναι ντροπή.
Ποτάμια άδικης λάσπης έχει δεκτή η χειρονακτική εργασία στην πατρίδα μας (από τα Μ.Μ.Ε και το life style) και γι’ αυτό κάποια στιγμή θεσπίστηκε άτυπα στις συνειδήσεις των Ελλήνων ότι η δουλειά του αγρότη ή του φαναρτζή, είναι ντροπή.
Και μέσα από αυτήν την ήττα η παραγωγή πέρασε στα χέρια των ξένων.
Η κατανάλωση έγινε το κύριο μέλημα των ελλήνων, κι ενώ το υπουργείο οικονομικών διαχειρίζεται τον σύνολο του πλούτου που παράγεται κυρίως από την γεωργία και την αλιεία, εντούτοις έγινε ο φάρος της οικονομίας του έθνους, και ταυτόχρονα το κακό παράδειγμα για το πώς διαλύεις μια χώρα οικονομικά, θέτοντας ως πρωτεύων ζήτημα την διαχείριση και όχι την παραγωγή.
Και ρωτάω εγώ:
ποιο υπουργείο αξιοκρατικά πρέπει να έχει την ύψιστη σημασία, το υπουργείο οικονομικών που διαχειρίζεται το Α.Ε.Π ή το υπουργείο γεωργίας που βαστάει την παραγωγή και ουσιαστικά είναι ένας από τους κύριους παράγοντες που διαμορφώνουν το ύψος του Α.Ε.Π;
Η απάντηση είναι κατανοητή σε όλους, και ακριβώς γι’ αυτόν λόγο πρέπει μαζί με τα εργασιακά κεκτημένα, να διατηρήσουμε και τους αυτονόητους κανόνες της εργασίας.
Διότι δεν μπορεί ο συμμέτοχος εις το σύστημα που πούλησε την ψήφο του για να λάβει μία θέση στο δημόσιο (έστω κι αν είναι θυρωρός), να θεωρείται αμέτοχος στην διαστροφή των Δ.Ε.Κ.Ο, από την βάση του κοινωνικού κράτους σε φέουδα των εξουσιαστών,
και ο «άνεργος» που δεν δωροδοκείται από τις εργασιακές μίζες των κομμάτων, να θεωρείται αμέτοχος ή ανενεργός από τα εργασιακά δικαιώματα των ελλήνων;
ΜΑ γι’ αυτά μάχεται!
Πρώτα για τα δικά του εργασιακά δικαιώματα που θέλει να τα διατηρήσει ελεύθερα από τις κομματικούς πειθαναγκασμούς, και μετά για όλους τους έλληνες εργαζόμενους που ασφυκτιούν κάτω από το βάρος της «συστημικής εργασίας!»
Ως εκ τούτου η αξιοκρατία στην χώρα μας είναι το πραγματικό ζητούμενο, διότι η δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει, μόνο με άξονα την αξιοκρατία και το ανόθευτο εκλογικό δικαίωμα που δεν παραχαράζεται από ρουσφέτια και δωροδοκίες.
Και μαζί με την δημοκρατία θα χτίσουμε και ένα ειρηνικό περιβάλλον διαβίωσης, διότι μόλις απελευθερωθεί η εργασία από τις κομματικές δαγκάνες, η πατρίδα μας θα ηρεμίσει,
και η αληθινή χαρά του να ζεις και να εργάζεσαι ελεύθερα και αξιοκρατικά, θα επουλώσει όλες τις πληγές που άνοιξαν στην ελληνικό πολιτισμό οι ψηφοθηρικές επιδρομές των κομμάτων και η εκμετάλλευση τους πάνω στα δημόσια αγαθά.
Το ζητούμενο, λοιπόν, ας μείνει ανόθευτο!
Το ζητούμενο, λοιπόν, ας μείνει ανόθευτο!
Πάνω απ’ όλα είναι η ελευθερία μας και η ενεργώς συμμετοχή μας εις την απελευθέρωση των συνειδήσεων όλων των ελλήνων, όχι η μετοχή μας στο σύστημα και η υποτέλειας μας σ’ αυτό.
Η «άνεργοι» να μην ντρέπονται, ούτε να καταθλίβονται, αντίθετα να δηλώνουν «έλληνες πολίτες»,
διότι ο τίτλος του «Έλλην πολίτη», είναι ο ύψιστος τίτλος και ο μόνος που δεν χάνεται ποτέ…
Όση φτώχεια κι αν περάσουμε, όση επίθεση κι αν δεχτούμε, πρέπει να κρατήσουμε όλοι τον τίτλο του «Έλληνα πολίτη».
Του μοναδικού τίτλου που παραμένει ανόθευτος και ακατηγόρητος από την εποχή των Πλάτωνα και Σωκράτη…
Του μοναδικού μάλλον τίτλου, που αξίζει κάποιος να θυσιάσει τις σπουδές του και τον άξιο αγώνα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου