Να επιβάλει μια τάξη στον κόσμο. Να είναι ο αδιαμφισβήτητος εξουσιαστής της μοίρας των λαών και των ανθρώπων. - Χρησιμοποιώντας το φόβο του Θεού

Το μήνυμα είναι απλό: ο φόβος του Θεού.

- Το … αφεντικό σου είναι εβδομήντα πέντε χρονών. 

Ηλικία κατά την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι κείτονται κάτω απ’ το χώμα.

Διερωτώμαι, λοιπόν, τι είναι τέλος πάντων αυτό που ο ….γερος ζητάει από τον ίδιο του τον εαυτό, από τους ανθρώπους του κι από μας.

Αναρωτιέμαι ποιο είναι το πραγματικό σχέδιο που έχει στο νου του και τον καθοδηγούσε όλα αυτά τα χρόνια. Να καταπολεμήσει τις αιρέσεις;

Να τιμωρήσει τις απόπειρες των ρακένδυτων να σπάσουν τα δεσμά τους;

Να ιδρύσει δικαστήρια της συνείδησης για να μπορεί να ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων; Αναρωτιέμαι σε τι του χρησίμευσε όλος αυτός ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας.

Ακόμα και τώρα που τα κεφάλια των Πνευματικών πέφτουν το ένα μετά το άλλο και στη Βενετία προχωρούν με γοργούς ρυθμούς οι διωγμοί κατά των Εβραίων, αναρωτιέμαι προς τι όλα αυτά.

Έχω τη γνώμη πως δεν τον ενδιαφέρουν ούτε τα λεφτά των Σεφαρδιτών, ούτε οι εμπορικές δραστηριότητες της Γαληνοτάτης, ούτε το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με τους εχθρούς του, τους Πνευματικούς.

Δεν τον ενδιαφέρει καν ο Παπικός Θώκος.

Δεν μπορεί να τον ενδιαφέρει στην ηλικία των εβδομήντα πέντε χρόνων.

Μέχρι τώρα ο Καράφα δεν έθεσε ποτέ υποψηφιότητα για το παπικό αξίωμα.

Κάτι άλλο διακυβεύεται, πιο σπουδαίο απ’ όλα τ’ άλλα μαζί.

Κάτι που επικρέμαται επί των κεφαλών μας, απειλεί τις ζωές μας.

Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει εδώ, τι μας περιμένει, πρέπει να μάθουμε τα σχέδια του και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια.

Κάτω απ’ τα μουστάκια του Γκρέσμπεκ σχηματίζεται ένα ελαφρύ μειδίαμα, που δεν κρύβει κανενός είδους έπαρση. Αναπνέει υπόκωφα, η φωνή του βαθιά:

-  Το Σχέδιο. Αυτό το οποίο ο Καράφα επεξεργάζεται μια ζωή ολόκληρη. Αυτό που ζεσταίνει την καρδιά του ξεχασμένου κληρικού της επαρχίας, που αστράφτει στα λάβαρα των στρατευμάτων, στα σπαθιά των κατακτητών του Νέου Κόσμου, στα αετώματα των μικρών ενοριών το ίδιο όπως και στους καθεδρικούς. 

Προφέρει τις λέξεις αργά και μεγαλόπρεπα σαν να ήταν τεράστιες πέτρες:

- Η μεγαλύτερη κατα το δυνατόν δόξα του Θεού.

Κουνάει ελαφρά το κεφάλι του:

- Να επιβάλει μια τάξη στον κόσμο. Να επιτρέψει στην Εκκλησία του Αποστόλου Πέτρου να είναι ο αδιαμφισβήτητος εξουσιαστής της μοίρας των λαών και των ανθρώπων.

Ο Καράφα κατάλαβε καλύτερα απ’ όλους πάνω σε τι θα εδραιωθεί μια χιλιετής εξουσία.

Το μήνυμα είναι απλό: ο φόβος του Θεού. Ένας τεράστιος και πολύπλοκος μηχανισμός, που πρέπει να χαραχτεί βαθιά στην ανθρώπινη συμπεριφορά και συνείδηση.

Μ’ αυτόν το μηχανισμό θα μπορεί να μεταδίδει το μήνυμα, να ελέγχει τη γνώση, να παρατηρεί και να κοσκινίζει τις ψυχές των ανθρώπων, να περνά από την Ιερά Εξέταση κάθε κίνηση που τολμά να υπερβεί αυτό το φόβο.

Ο Καράφα επωμίστηκε το τρομακτικό καθήκον να ενεργοποιήσει εκ νέου τις δυνατότητες της εξουσίας του φόβου και να τις προσαρμόσει στις καινούργιες συνθήκες.

Η φιλόδοξη ιδέα που ενσαρκώνει αφαιρεί κάθε αδυναμία από το σώμα της Εκκλησίας, κατορθώνοντας έτσι να τη μετατρέψει σ’ έναν ισχυρό πόλο δύναμης.

Ο Λούθηρος υπήρξε ο πιο άσπονδος εχθρός του, αλλά συνάμα και ο καλύτερος του σύμμαχος. 

Χωρίς να θίξει το φόβο του Θεού, ο Αυγουστινιανός μοναχός έθεσε τους πάντες προ των ευθυνών τους απέναντι στην αναγκαιότητα μιας αλλαγής.

Οι πιο έξυπνοι το αντιλήφθηκαν αμέσως, όπως ο Καράφα, όπως ο Πολ και οι ιδρυτές των νέων μοναστικών ταγμάτων.

Πέρασαν τριάντα χρόνια και είναι οι μόνοι που παρέμειναν στο προσκήνιο.

Έπρεπε πάση θυσία να απαντήσεις με τα κατάλληλα όπλα στην πρόσκληση που εξαπέλυσε ο Λούθηρος.

Πάνω σ’ αυτό γεννήθηκε η σύγκρουση.

Ο Πολ και οι Πνευματικοί σκόπευαν να παίξουν το ρόλο του διαμεσολαβητή προκειμένου να διατηρηθεί η ενότητα της Χριστιανοσύνης.

Ο Καράφα, αντιθέτως, προτιμούσε να εγκαταλείψει τους Προτεστάντες στην τύχη τους παρά να προκαλέσει την παραμικρή ρωγμή στην απόλυτη κυριαρχία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας: χρειάστηκε να πολεμήσει τους Λουθηρανούς σώμα με σώμα, να κάνει γενική εκκαθάριση στο εσωτερικό της Εκκλησίας και να επινοήσει καινούργιους μηχανισμούς για ν’ αντιμετωπίσει επιτυχώς την πρόκληση.

Αν είχαν νικήσει οι Πνευματικοί, αυτό θα σήμαινε για τη Ρώμη ότι χάνει τα πρωτεία.

Αν επέτρεπε στον κάθε μοναχό ή λαικό σαν τον Καλβίνο να συζητήσει σαν ίσος προς ίσο  με τον θρησκευτικό απόγονο του Πάπα, πώς θα διασφαλιζόταν η χιλιετής κυριαρχία;

Που θα κατέληγε η Καθολική Εκκλησία;

Που θα κατέληγε το Σχέδιο;  [...]

Κανένα δίδαγμα δε βγαίνει απ’ αυτή την ιστορία. Κανένα σχέδιο δεν έχω να ακολουθήσω.

Είμαι ακόμα ζωντανός, κι αυτό αρκεί.

Με το άλλο μισό του κόσμου, αυτή τη μακρινή γη που την είδα να χάνεται μέσα στην ομίχλη μια χειμωνιάτικη μέρα, δεν έχω πια τίποτα να μοιραστώ.

Αφήνω την ιστορία μου στους ηγεμόνες που σπεύδουν να στερεώσουν τους θρόνους τους και διαλέγουν αυτοί ποια πίστη θα ακολουθήσουν οι υπήκοοί τους`

στους νέους τραπεζίτες που σπεύδουν να πάρουν τη θέση των Φούγκερ (σημ. τραπεζίτες), αποστηθίζοντας τα κείμενα του Καλβίνου.

Στον ίδιο τον Καλβίνο, που ρίχνει στην πυρά τον Μικέλε Σερβέτο, διαπρεπή επιστήμονα και θεολόγο. Την αφήνω στους ιεροεξεταστές που καίνε τα βιβλία`  στον Ρέτζινα Πολ, σημερινό αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι, διώκτη των Προτεσταντών της Αγγλίας.

Μα πάνω απ’ όλα την αφήνω στον εμπνευστή του σχεδίου που έχει αρχίσει να εφαρμόζεται.

Στον Τζοβάνι Πιέτρο Καράφα, που ανέβηκε στον Παπικό Θρόνο με το όνομα Παύλος Δ’, σε ηλικία εβδομήντα εννέα ετών, στις 23 Μαϊου του 1555. 

Louther Blisset,

«ο Εκκλησιαστής»,

Αθήνα 2001, εκδ Τραυλός, σελ 805-807, 833.

http://kafsokaliva.blogspot.gr/