Ανάμεσα σία μικρόβια που κατατρώγουν τον άνθρωπο, και που του στερούν την αληθινή ευτυχία, είναι και η επάρατη πλεονεξία. Η αχορτασιά. Και ακριβώς πάνω σ' αυτόν τον αχαλίνωτο οίστρο χάνει την πραγματική ευτυχία.
Ο μεγάλος Θουκυδίδης θα πει οι υπερηφανευόμενοι για την ευτυχία τους και επιθυμούντες πάντοτε περισσότερα, χάνουν την ευτυχία τους.
Ο δε σοφός Σολομών θα παρακαλέσει τον θεόν: πλούτον και πενίαν μη μοι δως, σύνταξόν δε μοι τα δέοντα και τα αυτάρκη.
Βλέπω την παραζάλη πολλών ανθρώπων και τώρα ακόμη με την λεγόμενη οικονομική ύφεση, που την επέβαλαν οι ισχυροί και η περιβόητη τρόικα για να αφαιμάξουν και να αποτελειώσουν τα λαϊκά στρώματα, να μην χορταίνουν με τίποτε κι ας κολυμπούν μέσο στην χλιδή και στο χρυσάφι. Όμως, εδώ δεν βρίσκεται η ευτυχία.
Η ευτυχία ανήκει στους ολιγαρκείς. Αυτή είναι η αλήθεια και με αυτόν τον τίτλο έγραψε ο πολυγραφότατης Ρεθύμνιος κ. Γεώργιος Σταράκης ένα πολύ σημαντικό άρθρο στην ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ, το οποίον και μεταφέρω χάριν των αγαπητών μας αναγνωστών:
«Σήμερα θυμήθηκα τον Μαχάτμα Γκάντι.
Η τεράστια αυτή προσωπικότητα είχε πει: τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα:
πλουτισμός χωρίς εργασία,
ψυχαγωγία χωρίς ευσυνειδησία και μέτρο,
γνώση χωρίς χαρακτήρα,
επιχειρηματική συνδιαλλαγή χωρίς ηθική,
επιστήμη χωρίς ανθρωπιά,
πίστη χωρίς θυσία και πολιτική χωρίς αρχές.
Πριν πολλά πολλά χρόνια πήγα τέτοια εποχή να ψωνίσω από το σούπερ-μάρκετ της περιοχής μου τα απαραίτητα για την επιβίωση της οικογένειας μου. Μάλιστα η ευγενική σύζυγός μου τα είχε γράψει σε μία καλαίσθητη Α4.
Συμπτωματικά δίπλα μου ψώνιζε ένα ζευγάρι Γάλλων τουριστών.
Εμείς οι Ελληναράδες κρατούσαμε από ένα τεράστιο καλάθι, ενώ οι Γάλλοι επισκέπτες ένα πολύ πολύ μικρό. Με ηρεμία και αργές κινήσεις πήραν 2 ντομάτες, 2 μήλα, 2 φέτες καρπούζι, 2 πορτοκάλια, ενώ όταν συναντηθήκαμε ξανά στο τμήμα των τυριών και τοστ 4 φέτες τυρί και 4 φέτες ζαμπόν για τοστ και ανάλογο ψωμάκι.
Οι Ελληναράδες κοιταχτήκαμε, κουνήσαμε ειρωνικά τις κεφαλές μας και γελάσαμε για τον τρόπο που ψώνιζαν οι αθόρυβοι, σεμνοί και ευγενικοί επισκέπτες στην ηλιόλουστη πατρίδα μας Γεμίσαμε από μία τσάντα με έξι κιλά ντομάτες -αν και ήταν Σάββατο μεσημέρι- και είχαμε τόσο την ίδια ημέρα όσο και την Κυριακή βάφτιση και γάμο κοινού γνωστού μας, το οποίο σήμαινε ότι η οικογένεια μας θα συμμετείχε σε πλούσιο γεύμα.
Προχωρήσαμε, βάλαμε στο καλάθι πέντε κιλά μήλα, ενώ φωνάξαμε τον υπάλληλο του σούπερ-μάρκετ και μας πήγε στο ταμείο από ένα τεράστιο 12κιλο καρπούζι Πανόρμου και ένα 11κιλο καρπούζι Ακρωτηρίου...
Ξανακοιταχτήκαμε, είδαμε της δύο φέτες των αποκοπών και γελάσαμε, ενώ θριαμβευτικά ξανανοίξαμε τις καρπουζάρες μας στο ταμείο του σούπερ-μάρκετ.
Μιλάμε για τόσο μεγάλη χαζομάρα.
Φτάνουμε στο τμήμα τυριών και τοστ και με ύφος θριαμβευτών δώσαμε την παραγγελία: τρία κιλά φέτα, δυόμισι κιλά γραβιέρα, δύο κιλά ανθότυρο και ένα κιλό ανταλλακτικά τοστ παραγγείλαμε γελώντας σαν να είχαμε τραπέζι όχι σε έναν ουλαμό, αλλά σε μία ίλη τεθωρακισμένων.
Για να μην σας κουράσω, γεμίσαμε χωρίς εγκράτεια τσάντες και τσάντες.
Αντίθετα οι ευγενικοί επισκέπτες μας, τους οποίους κοροιδεύσαμε, αγόρασαν ακριβώς ότι χρειάζονταν.
Οι ανόητες πράξεις μας όπως και αρκετών συμπατριωτών μας επιβεβαίωσαν τον Επίκουρο, ο οποίος είχε πει ότι Τίποτα δεν είναι αρκετό για όποιον βρίσκει λίγο το αρκετό, τον Επίχαρμο: Όποιος δεν αρκείται στα λίγα, σε τίποτα δεν αρκείται.
Το πιο τραγικό όμως είναι ότι ζητήσαμε βοήθεια του υπαλλήλου για να φορτώσουμε τα ψώνια στα αυτοκίνητά μας και βοήθεια για να τα ανεβάσουμε στις κουζίνες μας.
Αντίθετα, οι ευγενικοί επισκέπτες μας έφυγαν χαλαροί-χαλαροί με μία μικρή τσαντούλα στο χέρι.
Λησμόνησα να σας αναφέρω ότι ο καλός γείτονάς μου, όταν ήταν στο ταμείο, θυμήθηκε ότι ξέχασε να αγοράσει βότκα με λεμονάδες άφησε τη θέση του πήγε στο ράφι με τα ποτά και επέστρεψε, αδιαφορώντας για τους ταλαίπωρους που ανέμεναν.
Η ζέστη ήταν υψηλή, ο ιδρώτας έσταζε από τη φαλακρίτσα έως τα δάκτυλα των ποδιών, αλλά μεταφέραμε τα λάφυρα στην οικία μας.
Όπως ήταν φυσιολογικότατο, σε λίγες ημέρες βρόμισαν οι ντομάτες, χάλασε το καρπούζι ποιοί έτρωγαν; Τα τυριά και όλα τα ευπαθή προϊόντα, τα οποία με τόση απληστία κουβαλήσαμε.
Η ευγενική σύζυγός μου με επέπληξε και μου ανέφερε, ή μάλλον μου υπενθύμισε αυτό που είπε ο Σωκράτης ότι όποιος θέλει να είναι πραγματικά πλούσιος, ας μην κάνει την περιουσία του μεγαλύτερη, αλλά την πλεονεξία του μικρότερη.
Γέλασα, γέμισα ξανά της τσάντες και έκανα τη διαδρομή σπίτι-κάδοι απορρίμματα γειτονιάς. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει τα γατιά και τα σκυλιά της περιοχής να με συμπαθούν, γιατί ήμουν τόσο εγώ, όσο και αρκετοί άλλοι, οι καλλίτεροι τροφοδότες τους. Γιατί;
Μα επειδή, ενώ το σπίτι μας για τις ανάγκες του ήθελε τέσσερα, εμείς αγοράσαμε 4X4... Κλείνοντας: ποιοί ήταν οι πονηροί;
Εμείς οι σπάταλοι, ή οι ολιγαρκείς επισκέπτες μας;
Μήπως το ίδιο δεν κάναμε όταν μας κυνηγούσαν οι τράπεζες να πάρουμε εορτοδάνεια, να πάρουμε διακοπό- δάνεια, να πάρουμε στεγαστικό δάνειο, να πάρουμε ανοικτής γραμμής δάνειο και να δικαιώσουμε τον Γάλλο στοχαστή Έντγκαρ Μορένο, ο οποίος έχει γράψει: πιστεύω πως όσο πιο πολλά αγαθά και πράγματα έχουμε [αμάξια, βιβλία, σπίτια κ.τ.λ. τόσο περισσότερο φυλακιζόμαστε από αυτά. Γινόμαστε έγκλειστοι αυτών που κατέχουμε. Αλλιώς, να μην κατέχεσαι απ' αυτό που κατέχεις.»
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ.
ΘΕΟΛΟΓΟΣ Τ. ΛΥΚΕΙΑΡΧΗΣ- ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου