Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς·
Από τη Δ΄στάση των Χαιρετισμών της Παναγίας μας(1)
Από το «Αφήστε με να ζήσω!»
Η περίπτωση του βιασμού προκαλεί εντάσεις κάθε φορά που συζητείται το θέμα της άμβλωσης. Οι περισσότεροι κατανοούν πως η έκτρωση είναι φόνος, αλλά τί γίνεται στην περίπτωση του βιασμού;
Της αιμομιξίας; Της αποπλάνησης ανηλίκου; Γιατί η γυναίκα να φέρει στο κόσμο το παιδί ενός καταχραστή; Πώς θα το μεγαλώσει; Θα μπορέσει να φτιάξει τη προσωπική της ζωή; Δεν θα «θυμάται» κάθε φορά που κοιτάζει αυτό το μωρό; Και εκείνο πώς θα μεγαλώσει με τέτοιο παρελθόν;»Ο νόμος επιτρέπει την άμβλωση σε περιπτώσεις κατάχρησης της γυναίκας έως την 19η εβδομάδα κύησης.(2)
Επιτρέπει δηλ. να σκοτώνεται ένα μωρό με σχηματισμένα και λειτουργικά
όλα του τα όργανα, που κινείται, κλωτσάει, πονά, έχει φανερό φύλο,
δακτυλικά αποτυπώματα, τριχοφυία, αντιδρά στο φως, ακούει, έχει κύκλο
ύπνου- εγρήγορσης, ζυγίζει κοντά μισό κιλό και έχει μήκος πάνω από 20
εκ.(3) Τα παιδιά αυτά μπορούν άνετα να επιβιώσουν σε
μονάδες νεογνών, αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία να μεγαλώσουν για ακόμη
2-3 εβδομάδες. Εμείς όμως τα σκοτώνουμε πιστεύοντας πως έτσι θα είναι σαν να μην έγινε ποτέ ο βιασμός.
Rebecca Kiessling, παιδί από βιασμό, ακτιβίστρια νομικός υπέρ των παιδιών από βιασμό και των δικαιωμάτων των μητέρων τους
Η έκτρωση στην περίπτωση του βιασμού αποδίδει δικαιοσύνη; Ανακουφίζει το θύμα; (4) Ποιος πρέπει να τιμωρηθεί σε ένα βιασμό; Ο βιαστής, η γυναίκα-θύμα ή το μωρό; Ακόμη, ποιος θα έπρεπε να προστατευθεί; Ο καταχραστής, η γυναίκα ή το αθώο μωρό; Όταν η γυναίκα υποβάλλεται σε έκτρωση του μωρού ευεργετείται ή κακοποιείται; Οι επιπτώσεις της έκτρωσης δεν αφορούν και τις εγκύους από βιασμό; Είναι ευεργετικό για εκείνη να συγκατατεθεί σε ένα φόνο επειδή η κοινωνία έχει σκληρότητα και άδικη προκατάληψη; Γιατί το μωρό τιμωρείται για την πράξη του πατέρα του; Είναι συνένοχο ή κληρονόμος της αισχρής του συμπεριφοράς; Όταν η κοινωνία χαρακτηρίζει ένα παιδί από τις συνθήκες σύλληψης, είναι δίκαιη η κρίση της; Δεν έχει αυτό το παιδί ψυχή και ανθρωπιά όπως τα άλλα; Δεν είναι και παιδί της μητέρας του όσο ακριβώς είναι και του δράστη; Ποιος λογικός κανόνας φορτώνει στα θύματα τις ευθύνες και τα τιμωρεί με θάνατο; Σκοτώνοντας ένα παιδί φεύγει το ψυχολογικό βάρος από τη γυναίκα ή μήπως γίνεται χειρότερο;
Η άμβλωση συγκαλύπτει και υποθάλπει τον καταχραστή γιατί σκεπάζει τα ίχνη του ώστε να συνεχίζει ανενόχλητος την δράση του. Η κοινωνία δυστυχώς στιγματίζει και αδικεί την άτυχη γυναίκα και το παιδί της, ενώ ακουμπά ελάχιστα τον υπαίτιο. Όφειλε να τον τιμωρεί παραδειγματικά και να προνοεί υποστηρίζοντας τις δοκιμασμένες μητέρες και τα παιδιά τους. Όχι να τα σκοτώνει.
Τί θέση έχει αυτή η αδικία σε μια πολιτισμένη κοινωνία; Τί θέση έχει σε μια κοινωνία που ζει και κινείται μέσα στην Ορθόδοξη πίστη και πιστεύει στο έλεος του Θεού; Γνωρίζουμε πως ο Θεός, σε όσους Τον επικαλούνται, ανατρέπει και τις μεγαλύτερες δυσκολίες μετατρέποντάς τες σε ευλογία. Δεν ανέχεται την αδικία και δεν ευαρεστείται με τον φόνο.
Πως μπορούμε να αγνοούμε την βεβαιότητα που εκφράζεται στους Χαιρετισμούς της Παναγία μας. «Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς·» Η μάνα όλων, η Παναγία, βλέπει το πόνο, την ταπείνωση, τα αδιέξοδα και θα τρέξει για τη γυναίκα, για να αναγεννήσει τους «συλληφθέντα αισχρώς» και να φέρει ειρήνη μέσα στο πόνο και τα δάκρυα. Με πολλή αγάπη ας βοηθήσουμε τη μητέρα να ακουμπήσει στη Παναγία. Να τη προστατέψουμε ώστε να πάρει θάρρος, να χαρίσει τη ζωή στο παιδί της και να το μεγαλώσει όμορφα, όπως θέλει η καθαρή ψυχή της. Δεν μπορεί να συμπορευόμαστε με το άδικο της κοινωνίας αφού γνωρίζουμε πως η Παναγία προστατεύει και αναγεννά τους «συλληφθέντας αισχρώς».
Ας δούμε κάποιες μαρτυρίες, που περιγράφουν τον αγώνα θυμάτων βιασμού για τα παιδιά τους και ας θαυμάσουμε τον ηρωισμό και τις θυσία τους για αυτά τα παιδιά. (5)
Η ιστορία της Lauran Bunting
Η Lauren και το κοριτσάκι της
Η Lauren ήταν 17 ετών όταν το αγόρι της την ανάγκασε να μπει σε
μια ντουλάπα και τη βίασε. Ντράπηκε τόσο για αυτό ώστε δεν το είπε σε
κανέναν. Όταν αργότερα κατάλαβε ότι ήταν έγκυος, τρομαγμένη, αναγκάστηκε
να μιλήσει στους γονείς της.
Εκείνοι αναστατώθηκαν πολύ. Παρά την επιμονή τους, η Lauren αρνήθηκε τόσο την άμβλωση όσο και την υιοθεσία. Ήταν αποφασισμένη ότι θα γεννούσε και θα μεγάλωνε εκείνη το μωρό της. Μέσα από διάφορα εμπόδια κατάφερε να τελειώσει το Λύκειο, και μια εβδομάδα αργότερα γέννησε μια κόρη που την ονόμασε Isabella. Η οικογένειά της χάρηκε με αυτό το κοριτσάκι και της συμπαραστέκεται για να το μεγαλώσει.
Ωστόσο, τη μεγαλύτερη δύναμη η Lauren τη παίρνει από την ίδια την Isabella. Όπως λέει, «η Isabella ξέρει ότι έχει έναν μπαμπά κάπου στο κόσμο, αλλά ο αληθινός πατέρας της είναι ο Θεός. Αυτός είναι ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσε να έχει ποτέ. Μου το θυμίζει κιόλας. Μου λέει ότι εγώ είμαι η καλύτερη μαμά και Εκείνος ο καλύτερος μπαμπάς».
Η ιστορία του Gary Moore
O Gary Moore
Η μητέρα του Gary ήταν 17 ετών όταν βιάστηκε βίαια στο πίσω μέρος
ενός αυτοκινήτου. Όταν ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος, αντιμετώπισε τεράστια
πίεση από την οικογένειά της για να κάνει έκτρωση το μωρό της. Εκείνη αρνήθηκε και οι γονείς της την έδιωξαν από το σπίτι.
Η νέα γυναίκα γέννησε και μεγάλωσε μόνη της τον γιο της. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, ο Gary αναφέρει ότι πάντα ένιωθε την αγάπη της μητέρας του. Λέει για εκείνη: «Την ένιωθα σαν έναν από εκείνους τους σταθερούς πυλώνες της ζωής, που ήξερα ότι με αγαπούσε ό,τι κι αν γινόταν».
Όταν ο Gary έμαθε ότι είχε συλληφθεί με βιασμό σοκαρίστηκε, αλλά συγχρόνως γέμισε με θαυμασμό και ευγνωμοσύνη προς τη μητέρα του για όλα όσα είχε περάσει. Λέει για εκείνη: «Είχε αποφασίσει να με κρατήσει, παρ' όλες τις δυσκολίες. Με αγαπούσε τόσο πολύ που θα με κρατούσε υπό οποιεσδήποτε συνθήκες». Ο Gary έγινε θεολόγος (ξένου δόγματος) και ζει στο Dover στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η ιστορία της Julie
Η Julie
Η Julie ήταν θύμα τρομερής και τραυματικής σεξουαλικής
κακοποίησης, για χρόνια στα χέρια του θείου της. Η κακοποίηση ξεκίνησε
όταν η Julie ήταν νεαρή έφηβη και συνεχίστηκε μέχρι την ενηλικίωση. Ο
εξαναγκασμός, οι απειλές, η ψυχολογική και σωματική κακοποίηση την
εμπόδιζαν να καταγγείλει το βιαστή της στην οικογένειά της ή στις αρχές.
Η Julie έμεινε έγκυος δύο φορές ως αποτέλεσμα των βιασμών. Την πρώτη φορά, απέβαλε στις 12 εβδομάδες και αν και το μωρό της γεννήθηκε κάτω από φρικτές συνθήκες, ήταν συντετριμμένη από την απώλεια. Όταν έμεινε έγκυος για δεύτερη φορά, τα συναισθήματά της ήταν και πάλι ανάμεικτα: απελπισία γιατί το μωρό της συνελήφθη με βιασμό αλλά και χαρά που θα είχε ένα μωρό.
Μέσα στην μεγάλη της απόγνωση, η Julie σκέφτηκε να αυτοκτονήσει αλλά αποφάσισε να μην το κάνει συναισθανόμενη ότι έτσι θα έκανε κακό στο παιδί της.
Τελικά, ο θύτης της κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για τα εγκλήματά του εναντίον της Julie, καθώς και εναντίον άλλων γυναικών. Η Julie βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει τη ζωή της, για χάρη της αλλά και για το παιδί της. Η ίδια δηλώνει: «Προσπαθώ να προχωρήσω στη ζωή μου και να αφήσω πίσω μου τα άσχημα χρόνια. Ο γιος μου είναι το μόνο καλό πράγμα που βγήκε από αυτό που συνέβη».
Ανώνυμη
Μια 21χρονη Αυστραλή βιάστηκε στη Μελβούρνη από έναν άντρα που είχε γνωρίσει μέσω διαδικτύου. Όταν η νεαρή έμεινε έγκυος, σοκαρίστηκε και τρομοκρατήθηκε, ειδικά όταν ο βιαστής της είπε ότι έπρεπε να «ξεφορτωθεί το μωρό», δηλαδή να κάνει έκτρωση.
Η γυναίκα αναγκάστηκε από τον δράστη να κάνει έκτρωση το παιδί της. Ο βιαστής της συνελήφθη αργότερα και κατηγορήθηκε και για δύο άλλους βιασμούς. Στην κατάθεσή της για τον αντίκτυπο που είχε πάνω της ο βιασμός, η οποία διαβάστηκε στο δικαστήριο, η γυναίκα δήλωσε: «Αυτός ο βιασμός προκάλεσε την πρώτη μου εγκυμοσύνη και αυτή θα με στοιχειώνει για το υπόλοιπο της ζωής μου».
Για τη γυναίκα, δεν υπάρχει χειρότερη κακοποίηση από τη σεξουαλική. Σωματικός και ηθικός εξευτελισμός, ταπείνωση, βία, τραύμα, όλα μαζί κάνουν έναν απαίσιο εφιάλτη. Στο βιαστή αξίζει βασανιστική τιμωρία γιατί κακοποίησε και πρόσβαλλε έναν ελεύθερο άνθρωπο για να ικανοποιήσει την αισχρή του επιθυμία. Όμως το μωρό είναι κάτι άλλο. Είναι ένας αθώος, νέος άνθρωπος, που έρχεται στο κόσμο χωρίς την παραμικρή υποψία πως κάποιοι ήδη επέλεξαν να τον περιφρονήσουν για τη σύλληψή του. Αυτό το μικρό πλάσμα πιστεύει πως είναι ένα μωρό όπως όλα τα άλλα και περιμένει -σαν τα άλλα- την αγάπη και την τρυφερότητα. Πώς μπορούμε να το περιφρονούμε; Και το ίδιο εξάλλου προσφέρει αγάπη και ζεστασιά. Το ομολογούν όλες οι μητέρες που κράτησαν ηρωικά τα παιδιά τους. Γίνεται ένα θαύμα εδώ. Το κάνει η Παναγία μας. Παρηγορεί τις μητέρες, αναγεννά τους «συλληφθέντας αισχρώς» και φέρνει χαρές εκεί όπου περίσσεψαν τα δάκρυα.
Είναι λοιπόν καιρός λοιπόν να μην υποστηρίζουμε τις δικαιολογίες της άμβλωσης που καταστρέφουν τα παιδιά και φορτώνουν με φόνους τις μητέρες. Στα θύματα του βιασμού αξίζει η φροντίδα ζωής και η υποστήριξη, όπως στον βιαστή αξίζει η σκληρή τιμωρία. Οι εξαιρέσεις του βιασμού είναι άδικες ανθρώπινες επινοήσεις, που απλά δικαιολογούν τη δική μας κοινωνική και πνευματική σκληρότητα.
Παραπομπές:
- http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/prayers/service_theotokos_greetings_translation.htm
- https://www.lawspot.gr/nomikes-plirofories/nomothesia/n-4619-2019/arthro-304-poinikos-kodikas-nomos-4619-2019-diakopi-tis
- https://my.clevelandclinic.org/health/articles/7247-fetal-development-stages-of-growth
- https://www.savethe1.com/pro-life-memes/
- https://unbrokenireland.org/stories/
πηγή: afistemenaziso.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου