Τη στιγμή που η παγκόσμια οικονομία διερχόταν ύφεση, η άνοδος των τιμών των μετοχών βοήθησε τους πλούσιους να αντισταθμίσουν σχεδόν το σύνολο των απωλειών της χρηματοοικονομικής κρίσης.
Κατά 17% αυξήθηκε ο αριθμός των εκατομμυριούχων παγκοσμίως το 2009 και ανήλθαν συνολικά σε 10 εκατομμύρια, ενώ ο συνολικός πλούτος τους αυξήθηκε κατά 19% στα 39 τρισ. δολάρια, σύμφωνα με έκθεση της Merill Lynch και της Capgemini.
Ο πλούτος αυξήθηκε με ταχύτερους ρυθμούς στην Ινδία, την Κίνα και τη Βραζιλία, ενώ στη Λατινική Αμερική και την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού εκτοξεύτηκε σε ύψη ρεκόρ.
Αποτελούν όμως ένα κλειστό club οι εκατομμυριούχοι του κόσμου, που απολαμβάνουν τα πλούτη τους σε απομόνωση, αποκομμένοι από τα τεκταινόμενα γύρω τους. Νομίζοντας πως ζουν την απόλυτη ευτυχία...
Είναι δυνατόν να ησυχάσει η ψυχή ενός ανθρώπου και να νιώσει ευτυχισμένος κάποιος με όσα χρήματα και αν έχει, όταν γύρω του στον κόσμο όλο υπάρχει τόσος ανθρώπινος πόνος, τόση δυστυχία και τόση απελπισία;
Δίπλα στην πόρτα του. Μέσα στην τηλεόραση και την εφημερίδα του.
Σε λογικό άνθρωπο φαίνεται δύσκολο να το κατανοήσει. Εκτός κιαν κάποιος έχει ξεπεράσει πια κάθε κλίμακα σκληρότητας, ασπλαγχνίας και αδιαφορίας για τον πόνου του άλλου. Και έχει μπει πλέον σε σφαίρες και πεδία που μελετάει η σύγχρονη ψυχιατρική.
Είναι ολοφάνερο πως μερικοί άνθρωποι όσα χρήματα και αν αποκτήσουν και όσα πλούτη, θα επιθυμούν και άλλα. Ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας, ιδεολογίας ή ότι άλλο.
Όταν ο άνθρωπος προσφέρει την (άφθαρτη υποτίθεται) ψυχή του, ως αντάλλαγμα για πλούτο και δύναμη, τίποτα από εκεί και έπειτα δεν μπορεί να σταθεί ως ισότιμη αντιπαροχή, ως αντίδωρο, ή αποζημίωση αν θέλετε, στην απώλεια αυτή. Εξ' ου και η ακόρεστη και μανιακή δίψα για όλο και περισσότερα, κάθε φορά.
Το πρόβλημα με τις κοινωνίες μας, τις ανθρώπινες κοινωνίες και τον τωρινό πολιτισμό μας, είναι ότι επιτρέπεται δια νόμου να πλουτίσεις όσο μπορέσεις. Με "νόμιμα" πάντα μέσα. Και το θεωρούμε και λογικό αυτό. Και μάλιστα το επιβραβεύουμε και κοινωνικά. Το έχουμε κάνει κοινωνική αξία.
Ο μεγάλος ασθενής είναι οι κοινωνίες μας. Κανένας Θεός υπεράνω δεν θα μας σώσει, αν δεν νομοθετήσουμε σωστά και αν δεν εφαρμόσουμε πολιτεύματα και μηχανισμούς, που ενώ δεν θα εμποδίζουν την δημιουργικότητα, την ελευθερία και την έκφραση, θα θέτουν όρια και πλαφόν στην επιδίωξη του πολύ και περιττού πλούτου.
Κι έτσι πάντα κάποιος θα βρίσκεται να θέλει να το κάνει. Να θέλει να αποκτήσει πλούτο πέρα, μα πολύ πέρα από τις ανάγκες του. Αδιαφορώντας φυσικά για οτιδήποτε άλλο. Αδιαφορώντας ακόμη κι αν η προσωπική του επιδίωξη πλουτισμού παράγει ευθέως και άμεσα ανθρώπινη απελπισία, δυστυχία και πόνο.
Το πολύ πολύ να ιδρύσει κανένα φιλανθρωπικό ίδρυμα και να ζητά δωρεές αλλονών. Αυτός ή η σύζυγός του. Κι αυτό κυρίως για την προβολή και την δημοσιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου