ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –6
Ἀπόσπασμα [ϛ´] ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα τοῦ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ
«Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ»,
μετάφρ. Ἀρ. Ἀλεξάνδρου, ἐκδ. Γκοβόστη, χ. χρ. τόμ. 2, σελ. 113-114
Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ.ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Τραγικὰ ἐπιβεβαιούμενες ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!
Γ´ Μέρος: ΤΑ
ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –3 («Ἡ
πιὸ βασανιστικὴ φροντίδα γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι νὰ βρεῖ ὅσο μπορεῖ
γρηγορότερα κάποιον ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τοῦ παραδώσει τὸ δῶρο
τῆς ἐλευθερίας») https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/27/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται3/
Ε´ Μέρος:
ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –5
(«Ποιός ἄλλος μπορεῖ νὰ κυριαρχεῖ πάνω στοὺς ἀνθρώπους, ἂν ὄχι κεῖνος
ποὺ κυριαρχεῖ στὴν συνείδησή τους καὶ ποὺ κρατάει στὰ χέρια του τὸ
ψωμί τους;») https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/25/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται5/
Μὰ τότε ἀκριβῶς θά ᾽ρθει
σερνάμενο τὸ θηρίο καὶ θὰ μᾶς γλείψει τὰ πόδια καὶ θὰ τὰ βρέξει μὲ τὰ
ματωμένα του δάκρια. Καὶ μεῖς θὰ κάτσουμε πάνω στὸ θηρίο καὶ θὰ ὑψώσουμε
τὸ κύπελο ποὺ πάνω σ᾽ αὐτὸ θά ᾽ναι γραμμένο: «Μυστήριο!»
Καὶ τότε,
μονάχα τότε θὰ φτάσει ἡ μέρα ποὺ θὰ θεμελιωθεῖ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἡ
βασιλεία τῆς εἰρήνης καὶ τῆς εὐτυχίας. Εἶσαι περήφανος γιὰ τοὺς
ἐκλεκτούς Σου, μὰ Ἐσὺ ἔχεις μονάχα αὐτοὺς τοὺς ἐκλεκτούς, ὅμως ἐμεῖς θὰ
χαρίσουμε τὴν εἰρήνη σ᾽ ὅλους. Ἐξ ἄλλου νά ᾽ναι κι ἔτσι;
Πόσοι ἀπ᾽
αὐτοὺς τοὺς ἐκλεκτούς, τοὺς ἰσχυροὺς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ γίνουν
ἐκλεκτοί, κουράστηκαν τέλος περιμένοντάς Σε καὶ ρίξανε καὶ θὰ ρίξουν
ἀκόμα τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς τους καὶ τὴν φλόγα τῆς καρδιᾶς τους σ᾽ ἄλλον
ἀγρὸ καὶ θὰ καταλήξουν νὰ ὑψώσουν ἐναντίον Σου τὴν ἐλεύθερη σημαία τους,
ποὺ Ἐσὺ ὁ ἴδιος τὴν εἶχες ὑψώσει. Ἐνῶ σὲ μᾶς ὅλοι θά ᾽ναι εὐτυχισμένοι καὶ δὲν θὰ στασιάζουν πιά, δὲν θὰ καταστρέφουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅπως γίνεται παντοῦ στὸ βασίλειο τῆς ἐλευθερίας Σου.
Ὤ, θὰ τοὺς πείσουμε πὼς μονάχα τότε θὰ γίνουν ἐλεύθεροι, ὅταν θὰ παραιτηθοῦν ἀπ᾽ τὴν ἐλευθερία τους γιὰ χάρη μας καὶ θὰ ὑποταχτοῦν σὲ μᾶς.
Τί λὲς λοιπόν; Θάχουμε δίκιο ἢ ὄχι; Θὰ πειστοῦν καὶ μόνοι τους πὼς
ἔχουμε δίκιο, γιατί θὰ θυμηθοῦν ὣς ποιὸ φρικτὸ σημεῖο σκλαβιᾶς καὶ
ταραχῆς τοὺς εἶχε φέρει ἡ δική Σου ἐλευθερία. Ἡ ἐλευθερία, ἡ ἐλεύθερη
σκέψη κι ἡ ἐπιστήμη θὰ τοὺς κάνουν νὰ χάσουν τὸν δρόμο τους σὲ τέτοιες
λόχμες, θὰ τοὺς βάλουν μπροστὰ σὲ τέτοια θαύματα κι ἀξεδιάλυτα μυστήρια
ποὺ μερικοὶ ἀπ᾽ αὐτούς, οἱ πιὸ ἀτίθασοι κι οἱ πιὸ ἄγριοι, θ᾽
αὐτοκαταστραφοῦν, οἱ ἄλλοι, οἱ ἀνυπόταχτοι μὰ ἀδύναμοι, θὰ καταστρέφουν ὁ
ἕνας τὸν ἄλλον κι οἱ ὑπόλοιποι, οἱ ἀδύναμοι καὶ δυστυχισμένοι, θὰ
συρθοῦν στὰ πόδια μας καὶ θὰ μᾶς φωνάξουν ἐκλιπαρώντας: «Ναί, εἴχατε
δίκαιο, σεῖς μονάχα κατείχατε τὸ μυστικό Του καὶ μεῖς γυρίζουμε σὲ σᾶς. Σῶστε μας ἀπ᾽ τὸν ἑαυτό μας».
Παίρνοντας ἀπὸ μᾶς τὸ ψωμί τους θὰ βλέπουν φυσικὰ ξεκάθαρα πὼς ἐμεῖς
τοὺς μοιράζουμε τὰ ψωμιὰ ποὺ πήραμε ἀπ᾽ αὐτούς, τὰ ψωμιὰ ποὺ τὰ φτιάξανε
μὲ τὰ χέρια τους, καὶ πὼς αὐτὰ γίνονται χωρὶς κανένα θαῦμα, θὰ δοῦνε
πὼς δὲn μεταβάλουμε τὶς πέτρες σὲ ψωμιὰ μὰ θάναι στ᾽ ἀλήθεια πολὺ
εὐχαριστημένοι, κι ὄχι τόσο γιατί θὰ παίρνουν τὰ ψωμιά, ὅσο γιατί θὰ τὰ
παίρνουν ἀπ᾽ τὰ χέρια μας!
Γιατί θὰ θυμοῦνται πολὺ καλὰ πὼς πρῶτα, ὅταν
δὲν ἤμασταν ἐμεῖς, αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ ψωμιὰ ποὺ τὰ βγάζανε μὲ τὸν ἱδρώτα
τους, μεταβάλλονταν στὰ χέρια τους σὲ πέτρες, μὰ ὅταν γύρισαν σὲ μᾶς
τότε οἱ πέτρες μεταβλήθηκαν στὰ χέρια τους σὲ ψωμιά. Θὰ τὸ ἐκτιμήσουν
πολύ, πάρα πολὺ τί σπουδαῖο εἶναι νὰ ὑποταχτοῦν μιὰ γιὰ πάντα! Κι ὅσο δὲ
θὰ τὸ καταλάβουν αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι, θά ᾽ναι δυστυχισμένοι.
Ποιός ὅμως
ἦταν ὁ κυριότερος αἴτιος ποὺ δὲν τὸ καταλάβαιναν αὐτό;
Λέγε. Ποιός σκόρπισε τὴν ἀγέλη στοὺς ἄγνωστους δρόμους; Μὰ ἡ ἀγέλη θὰ
μαζευτεῖ καὶ πάλι καὶ θὰ ὑποταχθεῖ ξανά, γιὰ πάντα τούτη τὴν φορά. Τότε θὰ τοὺς δώσουμε μίαν ἤρεμη καὶ ταπεινὴ εὐτυχία,
τὴν εὐτυχία τῶν ἀδύναμων πλασμάτων, μιὰ κι ἔτσι πλάστηκαν.
Ὤ, θὰ τοὺς
πείσουμε ἐπιτέλους νὰ μὴν περηφανεύονται. Γιατὶ Ἐσὺ τοὺς ἀνύψωσες καὶ
τοὺς ἔμαθες νά ᾽ναι περήφανοι. Θὰ τοὺς ἀποδείξουμε πὼς εἶναι ἀδύναμοι,
πὼς εἶναι μονάχα ἀξιολύπητα παιδιά, μὰ πὼς ἡ παιδιάστικη εὐτυχία εἶναι ἡ
πιὸ γλυκιὰ ἀπ᾽ ὅλες. Θὰ γίνουν τρομαγμένοι, δειλοὶ καὶ θὰ μᾶς κοιτάζουν καὶ θὰ στριμώχνονται γύρω μας, ὅπως τὰ κλωσσόπουλα γύρω στὴν κλώσσα.
Θὰ μᾶς θαυμάζουν καὶ θὰ μᾶς σκιάζονται καὶ θά ᾽ναι περήφανοι, γιατί
εἴμαστε τόσο ἰσχυροὶ καὶ τόσο σοφοὶ ποὺ μπορέσαμε νὰ ἡμερέψουμε τὸ τόσο
ταραχόδικο καὶ πολύπληθο κοπάδι τους. Θὰ τρέμουν τὴν ὀργή μας, τὸ πνεῦμα
τους θὰ γίνει δειλό, τὰ μάτια τους θὰ κλαῖνε τόσο εὔκολα ὅσο τῶν
παιδιῶν καὶ τῶν γυναικῶν, μὰ τὸ ἴδιο εὔκολα θὰ εὐθυμοῦν καὶ θὰ γελοῦν
στὸ πρῶτο μας νεῦμα, μὲ μία πάμφωτη χαρὰ καὶ μὲ παιδικὰ τραγούδια. Ναί,
θὰ τοὺς ἀναγκάσουμε νὰ δουλεύουν, μὰ στὶς σκόλες θὰ κάνουμε τὴν ζωή τους
νὰ κυλάει σὰν παιδιάστικο παιχνίδι, μὲ παιδικὰ τραγούδια, χορωδίες, μ᾽
ἀθώους χορούς.
Ὤ, θὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε καὶ τὴν ἁμαρτία, αὐτοὶ εἶναι ἀδύναμοι κι ἀνίσχυροι καὶ θὰ μᾶς ἀγαποῦν σὰν παιδιά, ἐπειδὴ θὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε ν᾽ ἁμαρτάνουν. Θὰ τοὺς ποῦμε πὼς τὸ κάθε κρίμα θά ᾽ναι συχωρεμένο, ἂν θὰ γίνει μὲ τὴν ἄδειά μας. Τοὺς ἐπιτρέπουμε ν᾽ ἁμαρτάνουν, γιατί τοὺς ἀγαπᾶμε,
ὅσο γιὰ τὴν τιμωρία γι᾽ αὐτὰ τ᾽ ἁμαρτήματα – ἂς γίνει κι αὐτὸ – θὰ τὴν
πάρουμε πάνω μας. Θὰ τὴν πάρουμε πάνω μας κι αὐτοὶ θὰ μᾶς λατρεύουν σὰν
εὐεργέτες πού, θὰ δώσουν λόγο γιὰ τὰ δικά τους κρίματα μπροστὰ στὸν Θεό.
Καὶ δὲν θὰ κρατᾶνε τίποτα μυστικὸ ἀπὸ μᾶς.
Ἐμεῖς θὰ τοὺς ἐπιτρέπουμε ἢ θὰ τοὺς ἀπαγορεύουμε νὰ ζοῦνε μὲ τὶς γυναῖκες τους ἢ τὶς ἐρωμένες τους, νὰ κάνουν ἢ νὰ μὴν κάνουν παιδιὰ – ὅλ᾽ αὐτὰ ἀνάλογα μὲ τὴν ὑπακοή τους – καὶ κεῖνοι θὰ μᾶς ὑπακοῦνε μὲ χαρά τους. Θὰ μᾶς ἀποκαλύψουν τὰ πιὸ βασανιστικὰ μυστικὰ τῆς συνείδησής τους, ὅλα,
ὅλα θὰ μᾶς τὰ ἐξομολογηθοῦν καὶ μεῖς θὰ βροῦμε γιὰ ὅλα κάποια λύση κι
αὐτοὶ θὰ πιστέψουν στὴν λύση μας χαρούμενοι, γιατὶ θὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπ᾽
τὴ μεγάλη φροντίδα καὶ τὰ τωρινὰ βάσανα τῆς προσωπικῆς καὶ ἐλεύθερης
ἀπόφασης.
Κι ὅλοι θά ᾽ναι εὐτυχισμένοι, ὅλα τὰ ἑκατομμύρια τῶν
πλασμάτων, ἐκτὸς ἀπὸ μερικὲς ἑκατοντάδες χιλιάδες ποὺ τοὺς κυβερνοῦν.
Γιατί μονάχα ἐμεῖς, ἐμεῖς ποὺ θὰ φυλάξουμε τὸ μυστικό, μονάχα ἐμεῖς θά
᾽μαστε δυστυχισμένοι. Θὰ ὑπάρχουν δισεκατομμύρια εὐτυχισμένα μωρὰ κι
ἑκατὸ χιλιάδες μάρτυρες ποὺ θά ᾽χουν ἐπωμιστεῖ τὴν κατάρα τῆς γνώσης τοῦ
καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Θὰ πεθάνουν ἥσυχα, ἥσυχα θὰ σβήσουν ἐν ὀνόματί Σου
καὶ πέρα ἀπ᾽ τὸν τάφο δὲν θὰ καταχτήσουν παρὰ μονάχα τὸν θάνατο.
Μὰ
ἐμεῖς θὰ κρατήσουμε τὸ μυστικό, καὶ γιὰ τὴν δική τους ἴσα-ἴσα εὐτυχία θὰ
τοὺς δελεάζουμε μὲ τὴν ἐπουράνια, αἰώνια ἀνταμοιβή. Γιατί κι ἂν ἀκόμα
ὑπάρχει κάτι στὸν ἄλλο κόσμο, δὲν θά ᾽ναι φυσικὰ γιὰ κάτι τέτοιους σὰν
κι αὐτούς. Λένε καὶ προφητεύουν πὼς θά ᾽ρθεις καὶ θὰ ξανανικήσεις, θά
᾽ρθεις μὲ τοὺς ἐκλεκτούς Σου, μὲ τοὺς περήφανους καὶ ἰσχυρούς Σου, μὰ
ἐμεῖς θὰ ποῦμε πὼς αὐτοὶ σώσανε μονάχα τὸν ἑαυτό τους καὶ μεῖς σώσαμε
τοὺς πάντες. Λένε πὼς θὰ καταντροπιαστεῖ ἡ πόρνη ποὺ κάθεται πάνω στὸ
θηρίο καὶ κρατάει στὰ χέρια της τὸ μυστήριο, πὼς θὰ ἐπαναστατήσουν ξανὰ
οἱ ἀδύναμοι, πὼς θὰ ξεσκίσουν τὴν πορφύρα της καὶ θὰ γυμνώσουν τὸ
«μιαρὸ» κορμί της.
Μὰ τότε γὼ θὰ σηκωθῶ καὶ θὰ Σοῦ δείξω τὰ
δισεκατομμύρια τῶν εὐτυχισμένων παιδιῶν ποὺ δὲν γνώρισαν τὴν ἁμαρτία.
Καὶ μεῖς, ἐμεῖς ποὺ πήραμε πάνω μας τὰ κρίματά τους, γιὰ νὰ τοὺς κάνουμε
εὐτυχισμένους, θὰ σταθοῦμε μπροστά Σου καὶ θὰ Σοῦ ποῦμε: «Δίκασέ μας,
ἂν μπορεῖς κι ἂν τολμᾶς». Μάθε πὼς δὲν Σὲ φοβᾶμαι. Μάθε πὼς καὶ ᾽γὼ
ἤμουνα στὴν ἔρημο, πὼς καὶ ᾽γὼ ἔζησα μὲ ἀκρίδες κι ἀγριόριζες, πὼς καὶ
᾽γὼ εὐλογοῦσα τὴν ἐλευθερία ποὺ μ᾽ αὐτὴν Ἐσὺ εὐλόγησες τοὺς ἀνθρώπους,
πὼς καὶ ᾽γὼ ἑτοιμαζόμουν νὰ γίνω ἕνας ἀπ᾽ τοὺς ἐκλεκτούς Σου, νὰ γίνω
ἕνας ἀπ᾽ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, διψώντας νὰ «συμπληρώσω τὸν
ἀριθμό». Μὰ συνῆλθα καὶ δὲν θέλησα νὰ ὑπηρετήσω τὴν ἀφροσύνη.
Γύρισα καὶ
προσχώρησα στὴν ὁμάδα ἐκείνων ποὺ διορθώσανε τὸ ἔργο Σου.
Ἐγκατέλειψα τοὺς περήφανους καὶ ἐπέστρεψα στοὺς ταπεινοὺς γιὰ νὰ τοὺς
κάνω εὐτυχισμένους. Ὅλα ὅσα Σοῦ λέω θὰ γίνουν κι ἡ βασιλεία μας θὰ
οἰκοδομηθεῖ. Σοῦ ξαναλέω πὼς αὔριο κιόλας θὰ δεῖς αὐτὴ τὴν ὑπάκουη
ἀγέλη νὰ τρέχει μὲ τὸ πρῶτο μου νεῦμα καὶ νὰ συδαυλίζει τὴν πυρὰ ὅπου θὰ
Σὲ κάψω, γιατὶ ἦρθες νὰ μᾶς ἐνοχλήσεις. Γιατὶ ἂν ὑπάρχει κανένας ποὺ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τὴν πυρά μας, αὐτὸς εἶσαι Ἐσύ. Αὔριο θὰ Σὲ κάψω. Dixi (Εἶπα)».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου