Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015
Κυριακή 29 Μαρτίου 2015
Σάββατο 28 Μαρτίου 2015
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015
Ο ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ 1 -ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ «Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ»
Λόγῳ «ἐπικαιρότητος»(!) ἀναρτᾶται κατωτέρω
Ἀπόσπασμα [Α´] ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα τοῦ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ «Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ», μετάφρ. Ἀρ. Ἀλεξάνδρου, ἐκδ. Γκοβόστη, χ. χρ. τόμ. 2,σελ. 104-106
Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
— «Ναί, αὐτὴ ἡ δουλειὰ μᾶς κόστισε πολὺ» –συνέχισε κοιτάζοντάς Τον αὐστηρὰ– «μὰ τὴν ἀποτελειώσαμε ἐπιτέλους ἐν ὀνόματί Σου. Δεκαπέντε αἰῶνες βασανιστήκαμε μ’ αὐτὴ τὴν ἐλευθερία, μὰ τώρα τελειώσαμε μ’ αὐτὴ καί τελειώσαμε γιὰ καλά. Δὲν πιστεύεις πὼς τελειώσαμε γιὰ καλά; Μὲ κοιτᾶς μὲ πραότητα καί δὲν μοῦ κάνεις οὔτε τὴν τιμὴ ν’ ἀγαναχτήσεις μαζί μου; Μάθε ὅμως πὼς τώρα ἴσα-ἴσα ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι βέβαιοι περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ γιὰ τὴν ἐλευθερία τους κι ὅμως αὐτοὶ οἱ ἴδιοι μᾶς φέρανε τὴν ἐλευθερία τους καί τὴν κατέθεσαν ταπεινότατα στὰ πόδια μας. Κι αὐτὸ τὸ πετύχαμε ἐμεῖς. Μὰ Ἐσὺ αὐτὸ ἤθελες; τάχα; Μιὰ τέτοια ἐλευθερία θέλησες;»
— Πάλι δὲν καταλαβαίνω, –διέκοψε ὁ Ἀλιόσα, – εἰρωνεύεται, κοροϊδεύει;
— Καθόλου. Ἴσα-ἴσα παινεύεται πὼς αὐτὸς κι οἱ ὅμοιοί του κατανίκησαν τὴν ἐλευθερία καί πὼς αὐτὸ τὸ ἔκαναν γιὰ τὴν εὐτυχία τῶν ἀνθρώπων. «Γιατί μονάχα τώρα (ἐννοεῖ βέβαια τὴν ἱερὰ Ἐξέταση) στάθηκε δυνατὸ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς γιὰ πρώτη φορὰ γιὰ τὴν εὐτυχία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἐπαναστάτης. Μὰ μποροῦν τάχα οἱ ἐπαναστάτες νά ’ναι εὐτυχισμένοι; Σὲ προειδοποιοῦσαν, – Τοῦ λέει, – οἱ προειδοποιήσεις κι οἱ συμβουλὲς δὲν Σοῦ ἔλειψαν, μὰ Ἐσὺ δὲν ἄκουσες τὶς προειδοποιήσεις, ἀπαρνήθηκες τὸν μοναδικὸ τρόπο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ φέρει τὴν εὐτυχία στοὺς ἀνθρώπους, μὰ εὐτυχῶς φεύγοντας παρέδωσες σὲ μᾶς τὴ δουλειά. Μᾶς ὑποσχέθηκες, μᾶς ἔδωσες τὸν λόγο Σου, μᾶς ἔδωσες τὸ δικαίωμα τοῦ λύειν καί δεσμεῖν καί φυσικὰ δὲν μπορεῖς οὔτε νὰ τὸ σκεφτεῖς νὰ μᾶς τὸ πάρεις πίσω. Γιατί ἦρθες λοιπὸν νὰ μᾶς ἐνοχλήσεις;»
— Καί τί σημαίνει; οἱ προειδοποιήσεις κι οἱ συμβουλὲς δὲν σοῦ ἔλειψαν; – ρώτησε ὁ Ἀλιόσα.
— Αὐτὸ ἴσα-ἴσα εἶναι τὸ κυριότερο ποὺ ἔχει νὰ πεῖ ὁ γέρος.
«— Τὸ φοβερὸ καὶ σοφὸ πνεῦμα, τὸ πνεῦμα
τῆς αὐτοκαταστροφῆς καὶ τῆς ἀνυπαρξίας, τὸ μεγάλο πνεῦμα μίλησε μαζί Σου
στὴν ἔρημο καὶ τὰ βιβλία μᾶς λένε πὼς τάχα «Σ’ ἔβαλε σὲ πειρασμό».
Εἶναι σωστὸ αὐτό; Καὶ μήπως θὰ μποροῦσε τάχα νὰ εἰπωθεῖ τίποτα πιὸ σωστὸ
ἀπὸ κεῖνα πού Σοῦ ἀνήγγειλε κεῖνο τὸ πνεῦμα μὲ τὰ τρία του ἐρωτήματα,
ποὺ Ἐσὺ ἀπέκρουσες καὶ ποὺ τὰ βιβλία τὰ λένε «πειρασμούς»; Κι ὅμως ἂν ἔγινε ποτὲ στὴν γῆ ἕνα πραγματικὰ ἐκθαμβωτικὸ θαῦμα, τοῦτο τὸ θαῦμα ἔγινε ἴσα-ἴσα κείνη τὴν ἡμέρα τῶν τριῶν πειρασμῶν. 
Τὸ
θαῦμα ἔγινε μόνο καὶ μόνο γιατί τέθηκαν ἐκεῖνα τὰ τρία ἐρωτήματα.
Ἂν μπορούσαμε νὰ φανταστοῦμε, ἔτσι γιὰ δοκιμὴ μονάχα καὶ γιὰ παράδειγμα, πὼς τὰ τρία κεῖνα ἐρωτήματα τοῦ τρομεροῦ πνεύματος χάθηκαν χωρὶς νὰ μείνει οὔτε ἴχνος τους στὰ βιβλία καὶ πὼς θάπρεπε νὰ τ᾽ ἀποκαταστήσουμε, νὰ τὰ σκεφτοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐφεύρουμε ἐκ νέου γιὰ νὰ τὰ καταγράψουμε πάλι στὰ βιβλία, κι ἂν γι’ αὐτὸ τὸν σκοπὸ μαζεύαμε ὅλους τοὺς σοφοὺς τῆς γῆς – τοὺς κυβερνῆτες, τοὺς ἀρχιερεῖς, τοὺς ἐπιστήμονες, τοὺς φιλόσοφους, τοὺς ποιητὲς – προτείνοντάς τους νὰ σκεφτοῦν καὶ νὰ ἐφεύρουν τρία ἐρωτήματα, τέτοια ὅμως ποὺ ὄχι μονάχα ν᾽ ἀνταποκρίνονται στὴν σπουδαιότητα κείνου τοῦ περιστατικοῦ μὰ νὰ ἐκφράζουν κιόλας, μέσα σὲ τρεῖς λέξεις, σὲ τρεῖς μονάχα ἀνθρώπινες φράσεις, ὅλη τὴ μελλούμενη ἱστορία τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἀνθρωπότητας, νομίζεις τάχα πὼς ὅλη ἡ σοφία τῆς γῆς μαζεμένη θὰ μποροῦσε νὰ ἐπινοήσει κάτι παρόμοιο σὲ δύναμη καὶ βάθος μὲ κεῖνα τὰ τρία ἐρωτήματα, ποὺ Σοῦ τεθήκανε ἀπ’ τὸ κραταιὸ καὶ σοφὸ πνεῦμα στὴν ἔρημο;
Καὶ μόνο ἀπ’ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα, μόνο ἀπ’ τὸ θαῦμα πὼς τεθήκανε, μπορεῖς νὰ καταλάβεις πὼς δὲν ἔχεις νὰ κάνεις μ᾽ ἕνα πρόσκαιρο ἀνθρώπινο μυαλὸ μὰ μὲ ἕνα νοῦ αἰώνιο κι ἀπόλυτο.
Γιατί σ᾽ αὐτὰ τὰ τρία ἐρωτήματα συνοψίζεται κατὰ ἕναν τρόπο καὶ προφητεύεται ὅλη ἡ μελλούμενη ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας καὶ δίνονται οἱ τρεῖς μορφὲς ὅπου θὰ συναντηθοῦν ὅλες οἱ ἄλυτες ἀντιφάσεις τῆς ἀνθρώπινης φύσης σ᾽ ὅλη τὴν γῆ.
Τότε αὐτὸ δὲν ἦταν ἀκόμα τόσο φανερό, γιατί τὸ μέλλον ἦταν ἄγνωστο, μὰ τώρα, ὅταν πιὰ ἔχουν περάσει δεκαπέντε αἰῶνες, βλέπουμε πὼς ὅλα ἔχουν τόσο καλὰ μαντευτεῖ καὶ προφητευτεῖ σὲ κεῖνα τὰ τρία ἐρωτήματα καὶ τόσο πολὺ δικαιώθηκαν ποὺ δὲν μπορεῖς οὔτε νὰ τοὺς προσθέσεις οὔτε νὰ τοὺς ἀφαιρέσεις τίποτα.
Ο ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ 2 - «Κάντε μας σκλάβους, μὰ χορτάστε μας»
ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ
Ἀπόσπασμα [B´] ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα τοῦ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ
«Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ»,
μετάφρ. Ἄρ. Ἀλεξάνδρου, ἐκδ. Γκοβόστη, χ. χρ. τόμ. 2,σελ. 106-108
Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
Α´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –1 https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/22/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται1/
»Δὲς τώρα καὶ μόνος Σου ποιός εἶχε δίκιο: Ἐσὺ ἢ ἐκεῖνος ποὺ Σὲ ρωτοῦσε τότε; Θυμήσου τὸ πρῶτο ἐρώτημα. Ἂν καὶ δὲ σ᾽ τὸ λέω κατὰ λέξη, μὰ τὸ νόημα ἦταν τοῦτο: «Θέλεις νὰ πᾶς στὸν κόσμο καὶ πηγαίνεις μ᾽ ἀδειανὰ τὰ χέρια, μὲ κάποια ὑπόσχεση ἐλευθερίας ποὺ οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἠλιθιότητά τους καὶ μὲ τὴν ἔμφυτή τους διαφθορὰ δὲν μποροῦν οὔτε κἂν νὰ τὴν κατανοήσουν, ποὺ τὴ φοβοῦνται καὶ τὴ σκιάζονται, γιατὶ τίποτα καὶ ποτὲ δὲν ὑπῆρξε γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία πιὸ ἀφόρητο ἀπ᾽ τὴν ἐλευθερία!
Ἐνῶ, βλέπεις αὐτὲς τὶς πέτρες μέσα σὲ τούτη τὴ γυμνὴ πυρακτωμένη ἔρημο; Κάνε ᾽τες ψωμιὰ κι ἡ ἀνθρωπότητα θὰ τρέξει ἀπὸ πίσω Σου σὰν κοπάδι, γεμάτη εὐγνωμοσύνη κι ὑπακοή, ἂν καὶ πάντα θὰ τρέμει ἀπὸ φόβο πὼς θὰ μποροῦσες ν᾽ ἀποτραβήξεις τὸ χέρι Σου καὶ νὰ πάψεις νὰ τοὺς δίνεις τὰ ψωμιά Σου». Μὰ Σὺ δὲν θέλησες νὰ στερήσεις ἀπ᾽ τὸν ἄνθρωπο τὴν ἐλευθερία κι ἀπέρριψες τὴν προσφορά, γιατί σκέφτηκες: Τί ἐλευθερία θά ᾽ναι αὐτή, ὅταν ἡ ὑπακοὴ θὰ ἐξαγοραστεῖ μὲ ψωμιά; Πρόβαλες τὴν ἀντίρρηση πὼς ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἒπ᾽ ἄρτῳ μόνον ζήσεται, μὰ τὸ ξέρεις τάχα πὼς ἐν ὀνόματι αὐτοῦ τοῦ ἴδιου τοῦ γήινου ἄρτου θὰ ξεσηκωθεῖ ἐναντίον Σου τὸ πνεῦμα τῆς γῆς, θὰ Σὲ πολεμήσει καὶ θὰ Σὲ νικήσει κι ὅλοι θὰ τὸ ἀκολουθήσουν φωνάζοντας: «Ποιὸς μοιάζει μ᾽ αὐτὸ τὸ θηρίο ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴ φωτιὰ τ᾽ οὐρανοῦ!» Τὸ ξέρεις πὼς θὰ περάσουν αἰῶνες κι αἰῶνες κι ἡ ἀνθρωπότητα θὰ διακηρύξει μὲ τὸ στόμα τῆς Σοφίας καὶ τῆς Ἐπιστήμης της πὼς ἔγκλημα δὲν ὑπάρχει, καὶ πὼς συνεπῶς δὲν ὑπάρχει καὶ ἁμαρτία καὶ πὼς ὑπάρχουν μονάχα πεινασμένοι; «Χόρτασέ τους καὶ τότε μονάχα νὰ τοὺς ζητᾶς ἀρετή!» Νὰ τί θὰ γράψουν στὴ σημαία ποὺ θὰ σηκώσουν ἐναντίον Σου καὶ ποὺ μ᾽ αὐτὴν θὰ γκρεμίσουν τὸν ναό Σου. Στὴ θέση τοῦ ναοῦ Σου θὰ ὑψωθεῖ ἕνα νέο οἰκοδόμημα, ἕνας καινούργιος φοβερὸς πύργος τῆς Βαβὲλ καί, μόλο ποὺ κι αὐτὸς δὲν θὰ τελειώσει, ὅπως κι ὁ προηγούμενος, ὅμως παρ᾽ ὅλ᾽ αὐτὰ θὰ μποροῦσες νὰ τὸν ἀποφύγεις αὐτὸν τὸν νέο πύργο καὶ νὰ συντομέψεις κατὰ χίλια χρόνια τὰ βάσανα τῶν ἀνθρώπων – γιατί σὲ μᾶς θά ᾽ρθουν πάλι, ἀφοῦ καταβασανιστοῦν μὲ τὸν πύργο τους! Θά ᾽ρθουν νὰ μᾶς βροῦν κάτω ἀπ᾽ τὴ γῆ, στὶς κατακόμβες (γιατί τότε θὰ μᾶς διώκουν καὶ θὰ μᾶς βασανίζουν πάλι) θὰ μᾶς βροῦν καὶ θὰ μᾶς ἐκλιπαρήσουν: «Δῶστε μας νὰ φᾶμε, γιατί κεῖνοι ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκαν τὴ φωτιὰ τ᾽ οὐρανοῦ δὲν μᾶς τὴν δώσανε». Καὶ τότε πιὰ ἐμεῖς θ᾽ ἀποτελειώσουμε τὸ χτίσιμο τοῦ πύργου τους, γιατί θὰ τὸν ἀποτελειώσει μονάχα κεῖνος ποὺ θὰ τοὺς χορτάσει. Καὶ θὰ τοὺς χορτάσουμε μονάχα ἐμεῖς ἐν ὀνόματί Σου καὶ ψευδόμενοι πὼς εἶναι ἐν ὀνόματί Σου. Ὤ, ποτέ, ποτέ τους δὲν θὰ χορτάσουν χωρὶς ἐμᾶς. Καμιὰ ἐπιστήμη δὲν θὰ τοὺς δώσει ψωμὶ ὅσο θὰ μένουν ἐλεύθεροι, μὰ στὸ τέλος θά ᾽ρθουν νὰ καταθέσουν τὴν ἐλευθερία τους στὰ πόδια μας καὶ θὰ μᾶς ποῦν: «Κάντε μας σκλάβους, μὰ χορτάστε μας». Θὰ καταλάβουν ἐπιτέλους μονάχοι τους πὼς ἡ ἐλευθερία καὶ τὸ γήινο ψωμὶ οὔτε κατὰ διάνοια δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπαρκέσουν γιὰ ὅλους, γιατί ποτέ, ποτέ τους δὲν θὰ τὸ καταφέρουν νὰ τὰ μοιράσουν μεταξύ τους! Θὰ πεισθοῦν ἀκόμα πὼς ποτὲ δὲν θὰ γίνουν ἐλεύθεροι, γιατί εἶναι ἀδύναμοι, διεφθαρμένοι, μηδαμινοὶ κι ἐπαναστάτες. Σὺ τοὺς ὑποσχέθηκες τὸν ἄρτον τὸν ἐπουράνιον, μὰ Σοῦ ξαναλέω: Μπορεῖ τάχα νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸν ἐπίγειο, στὰ μάτια αὐτῆς τῆς ἀνθρώπινης ράτσας, τῆς ἀνίσχυρης, τῆς πάντα χυδαίας καὶ διεφθαρμένης;
Κι ἂν ἐν ὀνόματι τοῦ ἐπουράνιου ἄρτου θὰ Σὲ ἀκολουθήσουν οἱ χιλιάδες καὶ μυριάδες τί θ᾽ ἀπογίνουν τὰ ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια ἀνθρώπινα πλάσματα ποὺ εἶναι ἀνίκανα νὰ προτιμήσουν τὸν ἐπουράνιο ἄρτο ἀπ᾽ τὸν ἐπίγειο; Ἤ, μήπως τάχα ἀγαπᾶς μονάχα τὶς δεκάδες χιλιάδες τοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυρούς, ἐνῶ τὰ ἑκατομμύρια οἱ ἀδύναμοι, τὰ πολυάριθμα σὰν τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας, ποὺ Σ᾽ ἀγαποῦν ὡστόσο, θὰ πρέπει νὰ χρησιμέψουν μονάχα σὰν ὑλικὸ γιὰ τοὺς μεγάλους καὶ τοὺς ἰσχυρούς; Ὄχι, ἐμεῖς ἀγαπᾶμε καὶ τοὺς ἀδύναμους.
Εἶναι διεφθαρμένοι κι ἐπαναστάτες μὰ τελικὰ αὐτοὶ ἴσα-ἴσα εἶναι ποὺ θὰ γίνουν ὑπάκουοι. Θὰ μᾶς θαυμάζουν καὶ θὰ μᾶς θεωροῦν θεούς τους, γιατί μπήκαμε ἐπὶ κεφαλῆς τους καὶ δεχτήκαμε τὸ βάρος τῆς ἐλευθερίας ποὺ ἐκεῖνοι τὴ φοβήθηκαν καὶ νὰ κυριαρχοῦμε πάνω τους – τόσο ἀνυπόφορο θὰ τοὺς εἶναι στὸ τέλος νὰ εἶναι ἐλεύθεροι!
Ἐμεῖς ὅμως θὰ ποῦμε πὼς ὑπακοῦμε σὲ Σένα καὶ πὼς ἐξουσιάζουμε, ἐν ὀνόματί Σου. Θὰ τοὺς ἐξαπατήσουμε καὶ πάλι, γιατί δὲν θὰ Σ᾽ ἀφήσουμε πιὰ νὰ πλησιάσεις κοντά μας. Σ᾽ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀπάτη θὰ συνίσταται ἡ ὀδύνη μας, γιατί θά ᾽μαστε ἀναγκασμένοι νὰ ψευδόμαστε. Νὰ τί σημαίνει κεῖνο τὸ πρῶτο ἐρώτημα τῆς ἐρήμου καὶ νὰ τί ἀπέκρουσες ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας ποὺ τὴν ἔβαλες ὑπεράνω ὅλων. Κι ὅμως σ᾽ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα βρίσκεται τὸ μεγάλο μυστικὸ του κόσμου τούτου.
Ἂν ἀποδεχόσουν τοὺς «ἄρτους», θ᾽ ἀπαντοῦσες στὴ συμπαντικὴ καὶ προαιώνια ἀνθρώπινη λαχτάρα τόσο τοῦ ἀτόμου ὅσο καὶ τοῦ συνόλου, δηλαδή: «ποιόν νὰ προσκυνήσω;»
Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀκατάπαυστη καὶ πιὸ βασανιστικὴ φροντίδα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅταν μένει ἐλεύθερος, παρὰ πῶς νὰ βρεῖ ὅσο γίνεται γρηγορότερα κάποιον νὰ προσκυνάει. Μὰ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ προσκυνήσει κάτι ποὺ εἶναι ἀναμφισβήτητο, τόσο ἀναμφισβήτητο ποὺ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ συμφωνήσουν μονομιᾶς πὼς πρέπει νὰ τὸ προσκυνήσουν.
Γιατί ἐκεῖνο ποὺ βασανίζει αὐτὰ τ᾽ ἀξιολύπητα πλάσματα δεν εἶναι μονάχα νὰ βροῦν κάτι ποὺ ἐγὼ ἢ ἕνας ἄλλος νὰ μπορεῖ νὰ τὸ προσκυνήσει, μὰ νὰ βροῦν κάτι ποὺ νὰ τὸ πιστεύουν ὅλοι κι ὅλοι νὰ τὸ προσκυνᾶνε κι ἀπαραίτητα αὐτὸ νὰ τὸ κάνουν ὅλοι μαζί. Αὐτή ἴσα-ἴσα ἡ ἀνάγκη τῆς γενικῆς λατρείας εἶναι τὸ μεγαλύτερο μαρτύριο τοῦ κάθε ἀνθρώπου χωριστὰ καὶ ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας ἀπ᾽ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου.
Ο ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ 3 - «Ἡ πιὸ βασανιστικὴ φροντίδα γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι νὰ βρεῖ ὅσο μπορεῖ γρηγορότερα κάποιον ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τοῦ παραδώσει τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας»
ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –3
Ἀπόσπασμα [Γ´] ἀπὸ τὸ μυθιστόρηματοῦ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ
«Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ»,
μετάφρ. Ἀρ. Ἀλεξάνδρου, ἐκδ. Γκοβόστη, χ. χρ. τόμ. 2,σελ. 108-109 Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
Α´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –1 https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/22/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται1/
Β´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –2 («Κάντε μας σκλάβους, μὰ χορτάστε μας») (https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/23/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται2/)
Γι᾽ αὐτὴ τὴ γενικὴ λατρεία ἐξολόθρευαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ τὸ σπαθί. Δημιουργοῦσαν θεοὺς καὶ φώναζαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλον: «Παρατῆστε τοὺς θεούς σας κι ἐλᾶτε νὰ προσκυνήσετε τοὺς δικούς μας, ἀλλιῶς σᾶς περιμένει θάνατος κι ἐσᾶς καὶ τοὺς θεούς σας!» Κι αὐτὸ θὰ γίνεται ὣς τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ἀκόμα κι ὅταν ἐξαφανιστοῦν ἀπ᾽ τὸν κόσμο οἱ θεοί: Καὶ τότε ἀκόμα θὰ γονατίσουν μπροστὰ σὲ εἴδωλα.
Τὸ ἤξερες, δὲν μποροῦσες νὰ μὴν τὸ ξέρεις αὐτὸ τὸ βασικὸ μυστικὸ τῆς ἀνθρώπινης φύσης, μὰ ἀρνήθηκες τὴ μοναδικὴ ἀλάνθαστη σημαία ποὺ Σοῦ προτάθηκε γιὰ νὰ ἐξαναγκάσεις ὅλους νὰ Σὲ προσκυνήσουν ἀσυζητητὶ – τὴ σημαία τοῦ ἐπίγειου ἄρτου. Καὶ τὴν ἀρνήθηκες ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ ἐπουράνιου ἄρτου. Κοίτα λοιπὸν τί ἔκανες ἀκόμα. Κι ὅλ᾽ αὐτὰ πάλι ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας! Σοῦ λέω πὼς ἡ πιὸ βασανιστικὴ φροντίδα γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι τούτη: Ζητάει νὰ βρεῖ ὅσο μπορεῖ γρηγορότερα κάποιον ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τοῦ παραδώσει κεῖνο τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας ποὺ μ᾽αὐτὸ γεννιέται ὁ δύστυχος.
Μὰ κύριος τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων γίνεται μονάχα κεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ καθησυχάσει τὴ συνείδησή τους. Μὲ τὸ ψωμὶ Σοῦ δινόταν μία ἀκαταμάχητη σημαία: Θά ᾽δινες ψωμὶ κι ὁ ἄνθρωπος θὰ Σὲ προσκυνοῦσε, γιατί δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἀδιαφιλονίκητο ἀπ᾽ τὸ ψωμί, μὰ ἂν ἐκείνη τὴν ἴδια στιγμὴ κατακτοῦσε κανένας τὴ συνείδησή του, ἐκτὸς ἀπὸ Σένα, ὤ τότε θά ᾽φτανε στὸ σημεῖο καὶ νὰ πετάξει ἀκόμα τὸ ψωμί Σου καὶ θ᾽ ἀκολουθοῦσε κεῖνον ποὺ γοήτευσε τὴ συνείδησή του. Σ᾽ αὐτὸ εἶχες δίκιο.
Γιατί τὸ μυστικὸ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης εἶναι τοῦτο: Δὲν θέλει μονάχα νὰ ζεῖ μὰ καὶ νὰ ξέρει γιατί ζεῖ. Ἂν δὲν ἔχει μία στέρεη γνώση τοῦ σκοποῦ γιὰ τὸν ὁποῖο ζεῖ, ὁ ἄνθρωπος θ᾽ ἀρνηθεῖ νὰ ζήσει καὶ θὰ προτιμήσει τὴν αὐτοκαταστροφή, ἔστω κι ἂν ὅλα γύρω του εἶναι ψωμιά. Αὐτὸ εἶναι σωστό, μὰ τί βγῆκε ἀπ᾽ αὐτό; Ἀντὶ νὰ κυριέψεις τὴν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων, Ἐσὺ τοὺς τὴν ἔκανες ἀκόμα μεγαλύτερη! Ἤ, μήπως ξέχασες πὼς ὁ ἄνθρωπος προτιμάει τὴν ἡσυχία, ἀκόμα καὶ τὸ θάνατο, παρὰ τὴν ἐλεύθερη ἐκλογὴ ἐν γνώσει τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ; Δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἑλκυστικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀπ᾽ τὴν ἐλευθερία τῆς συνείδησής του, μὰ δὲν ὑπάρχει καὶ τίποτα πιὸ βασανιστικό.
Καὶ νὰ ποὺ ἀντί νὰ βάλεις σταθερὲς βάσεις γιὰ τὸν ἡσυχασμὸ τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης μιὰ γιὰ πάντα, τοὺς προσέφερες ὅ,τι πιὸ ἀσυνήθιστο, ἐνδεχόμενο καὶ ἀόριστο, ὅλα κεῖνα ποὺ ἦταν ἀνώτερα ἀπ᾽ τὶς δυνάμεις τῶν ἀνθρώπων, φέρθηκες λοιπὸν σὰ νὰ μὴν τοὺς ἀγαποῦσες καθόλου. Καὶ ποιός τό ᾽κανε αὐτό; Κεῖνος ποὺ ἦρθε νὰ θυσιάσει τὴ ζωή Του γιὰ χάρη τους!
Ἀντὶ νὰ κυριέψεις τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία, Ἐσὺ τὴν πολλαπλασίασες καὶ βάρυνες τὴν ψυχή τους γιὰ τὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα μὲ τὰ βάσανα τούτης τῆς ἐλευθερίας. Θέλησες τὴν ἐλεύθερη ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου, θέλησες να Σὲ ἀκολουθήσει ἐλεύθερα.
Ἀντὶ νὰ ὑπακούει στὸν παλιὸ αὐστηρὸ νόμο, ὁ ἀνθρωπος ἔπρεπε με ἐλεύθερη καρδιὰ ν᾽ ἀποφασίζει ἀπὸ δῶ καὶ μπρὸς ποιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιὸ τὸ κακό, ἔχοντας μοναδικό του ὁδηγὸ τὴ μορφή Σου. Μὰ εἶναι δυνατὸν λοιπὸν νὰ μὴ σκέφτηκες πὼς τελικὰ θ᾽ ἀπαρνηθεῖ ἀκόμα καὶ τὴ μορφή Σου καὶ τὴν ἀλήθειά Σου, συντριμμένος κάτωαπ᾽ τὸ τρομερὸ βάρος: τὴν ἐλευθερία της εκλογής;
Θα φωνάξουν στο τέλος πὼς ἡ ἀλήθεια δὲν βρίσκεται, σὲ Σένα, γιατί θά ᾽ταν ἀδύνατο νὰ τοὺς ἀφήσει κανεὶς σὲ μεγαλύτερη σύγχυση, καὶ ἀγωνία ἀπ᾽ ὅσο τοὺς ἄφησες Ἐσὺ ἀφήνοντάς τους τόσες φροντίδες καὶ τόσα ἄλυτα προβλήματα. Ὥστε λοιπὸν Ἐσὺ ὁ ἴδιος ἔβαλες τὶς βάσεις γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς βασιλείας Σου καὶ μὴν κατηγορεῖς γι᾽ αὐτὸ κανέναν ἄλλον.
Ο ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ 4 - «Ὁ ἄνθρωπος δὲν ζητάει τόσο τὸν Θεὸ ὅσο τὰ θαύματα»
ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –4
Ἀπόσπασμα [Δ´] ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα τοῦ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ
«Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ»,
μετάφρ. Ἀρ. Ἀλεξάνδρου, ἐκδ. Γκοβόστη, χ. χρ. τόμ. 2,σελ. 109-111 Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
Α´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –1 https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/22/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται1/
Β´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –2 («Κάντε μας σκλάβους, μὰ χορτάστε μας») https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/23/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται2/
Γ´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –3 («Ἡ πιὸ βασανιστικὴ φροντίδα γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι νὰ βρεῖ ὅσο μπορεῖ γρηγορότερα κάποιον ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τοῦ παραδώσει τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας») https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/27/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται3/
Κι ὅμως τί Σοῦ εἶχε προσφερθεῖ! Ὑπάρχουν τρεῖς δυνάμεις στὸν κόσμο ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ νικήσουν καὶ νὰ ὑποτάξουν γιὰ πάντα τὴν συνείδηση αὐτῶν τῶν ἀδύναμων στασιαστῶν, κι αὐτὸ γιὰ τὴν δική τους τὴν εὐτυχία.
Αὐτὲς οἱ δυνάμεις εἶναι: Τὸ θαῦμα, τὸ μυστήριο καὶ τὸ κύρος. Ἐσὺ ἀπέρριψες καὶ τό ᾽να και τ᾽ ἄλλο καὶ τὸ τρίτο κι ἔδωσες μονάχος Σου τὸ παράδειγμα γιὰ νὰ κάνουν ὅλοι τὸ ἴδιο. Ὅταν τὸ τρομερὸ καὶ πάνσοφο πνεῦμα Σ᾽ ἔβαλε στὴν κορφὴ τοῦ ναοῦ καὶ Σοῦ εἶπε: «Εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαυτὸν ἐντεῦθεν κάτω· γέγραπται γὰρ ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σε, καὶ ὅτι ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσι σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου. Καὶ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι εἴρηται, οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου».
Μὰ Ἐσύ, ἀφοῦ ἄκουσες τὴν πρόταση, τὴν ἀπέρριψες, δὲν ὑπέκυψες στὸν πειρασμὸ καὶ δὲν ρίχτηκες στὸ κενό. Ὤ, φέρθηκες βέβαια περήφανα καὶ μεγαλόπρεπα, σὰ Θεός, μὰ οἱ ἄνθρωποι, αὐτὸ τὸ ἀδύναμο γένος τῶν στασιαστῶν, εἶναι τάχα θεοί; Ὤ, τὸ κατάλαβες τότε πὼς κι ἕνα βῆμα νά ᾽κανες, καὶ μία κίνηση νά ᾽κανες γιὰ νὰ πέσεις κάτω, θά ᾽ταν σὰ νά ᾽βαζες σὲ πειρασμὸ τὸν Κύριο καὶ θά ᾽χανες ὅλη Σου τὴν πίστη σ᾽ Αὐτὸν καὶ θὰ συντριβόσουν πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν γῆ, ποὺ ἦρθες νὰ σώσεις καὶ τὸ σοφὸ πνεῦμα, ποὺ Σὲ εἶχε βάλει σὲ πειρασμό, θὰ χαιρόταν.
Μά, τὸ ξαναλέω, ὑπάρχουν ἆραγε πολλοὶ σὰν καὶ Σένα; Καὶ μπόρεσες τάχα ἔστω καὶ γιὰ μιὰ μονάχα στιγμὴ νὰ φανταστεῖς πὼς κι οἱ ἄνθρωποι θὰ μποροῦσαν νὰ νικήσουν ἕναν τέτοιο πειρασμό; Μήπως τάχα ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι ἔτσι φτιαγμένη ποὺ ν᾽ ἀπορρίπτει τὸ θαῦμα ἀκόμα καὶ στὶς τέτοιες τρομερὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς, καὶ τὶς στιγμὲς τῶν πιὸ τρομερῶν καὶ τῶν πιὸ βασικῶν ψυχικῶν προβλημάτων νὰ τὶς ἀντιμετωπίζει μονάχα μὲ τὴν ἐλεύθερη ἀπόφαση τῆς καρδιᾶς; Ὤ, τό ᾽ξερες πὼς ὁ ἆθλος σου θὰ μείνει γραμμένος στὰ βιβλία, θὰ φτάσει ὣς τὰ βάθη τῶν αἰώνων κι ὣς τὶς ἐσχατιὲς τῆς γῆς κι ἔλπιζες πὼς ὁ ἄνθρωπος ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμά Σου θὰ μπορέσει νὰ πιστεύει στὸν Θεὸ χωρὶς νά ᾽χει ἀνάγκη ἀπὸ θαύματα.
Μὰ δὲν ἤξερες πὼς μόλις ὁ ἄνθρωπος ἀρνηθεῖ τὸ θαῦμα, θ᾽ ἀρνηθεῖ παρευθὺς καὶ τὸν Θεό, γιατί ὁ ἄνθρωπος δὲν ζητάει τόσο τὸν Θεὸ ὅσο τὰ θαύματα. Κι ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ μείνει δίχως θαύματα, θὰ δημιουργήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του νέα θαύματα, δικά του πιά, καὶ θὰ προσκυνήσει τὶς μαγγανεῖες, τὰ ξόρκια τῶν τσαρλατάνων ἔστω κι ἂν εἶναι ἑκατὸ φορὲς στασιαστής, αἱρετικὸς καὶ ἄθεος. Δὲν κατέβηκες ἀπ᾽ τὸν σταυρό, ὅταν Σου φωνάζανε περιγελώντας καὶ λοιδορώντας Σε: «Κατέβα ἀπ᾽ τὸν σταυρὸ γιὰ νὰ πιστέψουμε πὼς εἶσαι Σύ». Δὲν κατέβηκες, γιατί καὶ πάλι δὲν θέλησες νὰ σκλαβώσεις τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ θαῦμα καὶ λαχταρώντας τὴν ἐλεύθερη πίστη κι ὄχι αὐτὴν ποὺ γεννιέται ἀπὸ θαῦμα.
Λαχταροῦσες τὴν ἐλεύθερη ἀγάπη κι ὄχι τοὺς δουλικοὺς ἐνθουσιασμοὺς τοῦ σκλάβου, τοῦ τρομοκρατημένου μπροστὰ σὲ μίαν ἰσχὺ ποὺ τὸν συντρίβει. Μὰ καὶ δῶ ἐκτίμησες τοὺς ἀνθρώπους τόσο ποὺ δὲν τ᾽ ἀξίζανε, γιατί φυσικὰ αὐτοὶ εἶναι δοῦλοι, ἂν καὶ πλάστηκαν ἐπαναστάτες. Κοίτα καὶ κρίνε μονάχος Σου. Νά, πέρασαν πιὰ δεκαπέντε αἰῶνες. Κοίταξέ τους: Ποιόν πῆγες ν᾽ ἀνυψώσεις ὣς τὸν ἑαυτό Σου; Παίρνω ὅρκο πὼς ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε πιὸ ἀδύναμος καὶ πιὸ ταπεινός ἀπ᾽ ὅ,τι τὸν νόμισες! Μπορεῖ, μπορεῖ τάχα νὰ ἐπιτελέσει ὅ,τι καὶ Ἐσύ; Ἐκτιμώντας τον τόσο πολὺ φέρθηκες μαζί του σὰ νά ᾽παψες πιὰ νὰ τὸν συμπονεῖς, γιατί τοῦ ζήτησες πάρα πολλά.
Καὶ ποιός; Ἐκεῖνος ποὺ τὸν ἀγάπησε περισσότερο κι ἀπ᾽ τὸν Ἑαυτό Του! Ἂν τὸν ἐκτιμοῦσες λιγότερο, θὰ τοῦ ζητοῦσες λιγότερα καὶ τότε θά ᾽δειχνες πὼς τὸν ἀγαπᾶς πιὸ πολύ, γιατί τὸ βάρος ποὺ θὰ τὸν ἔβαζες νὰ σηκώσει θά ᾽ταν μικρότερο. Αὐτὸς εἶναι ἀδύναμος καὶ τιποτένιος. Τί σημαίνει ἂν τώρα ἐπαναστατεῖ παντοῦ ἐνάντια στὴν ἐξουσία μας καὶ καυχιέται κιόλας γιατί εἶναι ἐπαναστάτης; Αὐτὸ εἶναι περηφάνια ἑνὸς παιδιοῦ, ἑνὸς σκολιαρόπαιδου. Εἶναι μικρὰ παιδιὰ ποὺ ξεσηκώθηκαν στὴν τάξη καὶ διώξανε τὸν δάσκαλό τους. Μὰ θά ᾽ρθει κι ἕνα τέλος στὸν παιδιάστικο ἐνθουσιασμό τους κι ὅλ᾽ αὐτὰ θὰ τοὺς κοστίσουν ἀκριβά. Θ᾽ ἀνατρέψουν τοὺς ναοὺς καὶ θὰ πλημυρίσουν μὲ αἷμα τὴ γῆ.
Μὰ στὸ τέλος θ᾽ ἀντιληφθοῦν τ᾽ ἀνόητα παιδιὰ πὼς ἂν κι εἶναι στασιαστές, εἶναι ἀδύναμοι στασιαστὲς ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βαστάξουν οὔτε τὴν δική τους ἀνταρσία. Μουσκεμένοι στ᾽ ἀνόητα δάκριά τους, θὰ παραδεχτοῦν στὸ τέλος πὼς Ἐκεῖνος ποὺ τοὺς ἔφτιαξε ἐπαναστάτες, τὸ δίχως ἄλλο θέλησε νὰ τοὺς περιγελάσει. Αὐτὸ θὰ τὸ ποῦνε μέσα στὴν ἀπόγνωσή τους κι ἡ λέξη αὐτὴ θά ᾽ναι μιὰ βλασφημία ποὺ θὰ τοὺς κάνει ἀκόμα πιὸ δυστυχισμένους, γιατί ἡ ἀνθρώπινη φύση δὲν ἀνέχεται τὴν βλασφημία καὶ στὸ τέλος θὰ ἐκδικηθεῖ ἡ ἴδια τὸν ἑαυτό της γι᾽ αὐτήν. Ἀνησυχία λοιπόν, ταραχή, δυστυχία, νὰ ποιὰ εἶναι ἡ τωρινὴ μοῖρα τῶν ἀνθρώπων ὕστερα ἀπ᾽ τὰ τόσα ποὺ ὑπέφερες γιὰ τὴν ἐλευθερία τους.
Ο ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ – 5 «Ποιός ἄλλος μπορεῖ νὰ κυριαρχεῖ πάνω στοὺς ἀνθρώπους, ἂν ὄχι κεῖνος ποὺ κυριαρχεῖ στὴν συνείδησή τους καὶ ποὺ κρατάει στὰ χέρια του τὸ ψωμί τους;»
ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –5
Ἀπόσπασμα [Ε´] ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα τοῦ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ
«Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ»,
μετάφρ. Ἀρ. Ἀλεξάνδρου, ἐκδ. Γκοβόστη, χ. χρ. τόμ. 2,σελ. 111-113Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
Α´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –1 https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/22/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται1/
Β´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –2 («Κάντε μας σκλάβους, μὰ χορτάστε μας»)https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/23/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται2/
Γ´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –3 («Ἡ πιὸ βασανιστικὴ φροντίδα γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι νὰ βρεῖ ὅσο μπορεῖ γρηγορότερα κάποιον ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τοῦ παραδώσει τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας») https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/27/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται3/
Δ´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/03/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται4/
. Ὁ μεγάλος Σου προφήτης μέσα στὸ δράμα του λέει ἀλληγορικὰ πὼς εἶδε ὅλους τοὺς πρώτους ἀναστημένους καὶ πὼς ἀπὸ κάθε φυλὴ ἦταν δώδεκα χιλιάδες. Μὰ ἂν ἦταν τόσοι μονάχα, τότε θά ᾽τανε θεοὶ κατὰ κάποιον τρόπο κι ὄχι ἄνθρωποι. Αὐτοὶ μπόρεσαν καὶ σήκωσαν τὸν σταυρό Σου, μπόρεσαν να ὑποφέρουν δεκάδες χρόνια στὴν πεινασμένη καὶ γυμνὴ ἔρημο τρώγοντας ἀκρίδες κι ἀγριόριζες καὶ φυσικὰ μπορεῖς νὰ ὑπερηφανεύεσαι γι᾽ αὐτὰ τὰ παιδιὰ τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἐλεύθερης ἀγάπης, τῆς ἐλεύθερης κι ὑπέροχης θυσίας ἐν ὀνόματί Σου. Θυμήσου ὅμως πὼς ὅλοι τους ἦταν μονάχα μερικὲς χιλιάδες κι ἦταν καὶ θεοί. Ἂμ οἱ ἄλλοι; Καὶ τί φταῖνε οἱ ὑπόλοιποι ἀδύναμοι ἄνθρωποι, ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ ὑποφέρουν κεῖνα ποὺ ὑπέφεραν οἱ ἰσχυροί;
Τί φταίει ἡ ἀδύναμη ψυχή, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσει μέσα της τὰ τόσο τρομερὰ δῶρα; Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ἦρθες μονάχα στοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς; Μὰ ἂν εἶναι ἔτσι, τότε ἐδῶ θὰ ὑπάρχει ἕνα μυστήριο, ποὺ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ τὸ καταλάβουμε. Κι ἂν ὑπάρχει μυστήριο, τότε καὶ μεῖς ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ διδάσκουμε τὸ μυστήριο καὶ νὰ τοὺς μαθαίνουμε πὼς δὲν ἔχει ἀξία ἡ ἐλεύθερη ἀπόφαση τῆς καρδιᾶς τους κι ἡ ἀγάπη, μὰ τὸ μυστήριο, στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ὑποταχτοῦν τυφλά, ἀκόμα κι ἐνάντια στὴν συνείδησή τους. Αὐτὸ καὶ κάναμε. Διορθώσαμε τὸ ἔργο Σου καὶ τὸ θεμελιώσαμε στὸ θαῦμα, στὸ μυστήριο καὶ στὸ κύρος. Κι οἱ ἄνθρωποι χάρηκαν ποὺ τοὺς ὁδήγησαν καὶ πάλι σὰν ἀγέλη καὶ ποὺ σήκωσαν ἐπιτέλους ἀπ᾽ τὶς καρδιές τους τὸ τόσο τρομερὸ δῶρο ποὺ τοὺς ἔφερε τόσα βάσανα. Εἴχαμε δίκιο διδάσκοντας καὶ ἐνεργώντας ἔτσι; Λέγε. Ἀναγνωρίζοντας τόσο ταπεινὰ τὴν ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπότητας, ἐλαφρώνοντας μὲ τόση ἀγάπη τὸ φορτίο της, ἐπιτρέποντας στὴν ἀδύναμη φύση της ἔστω καὶ νὰ ἁμαρτάνει μὲ τὴν ἄδειά μας, δὲν τῆς δείξαμε τὴν ἀγάπη μας; Γιατί ἦρθες λοιπὸν τώρα νὰ μᾶς ἐνοχλήσεις; Καὶ τί μὲ κοιτᾶς σιωπηλὰ καὶ στοχαστικὰ μὲ τὰ πράα Σου μάτια; Ἀγανάκτησε· δὲΝ θέλω τὴν ἀγάπη Σου, γιατί καὶ ᾽γὼ δὲν Σ᾽ ἀγαπῶ. Γιατί νὰ Σοῦ τὸ κρύβω; Μήπως τάχα δὲν ξέρω μὲ ποιον μιλάω; Ὅλα ὅσα ἔχω νὰ Σοῦ πῶ Ἐσὺ τὰ ξέρεις κιόλας, αὐτὸ τὸ διαβάζω στὰ μάτια Σου. Μήπως μπορῶ τάχα νὰ Σοῦ κρύψω τὸ μυστικό μας; Ἴσως ὅμως νὰ θέλεις νὰ τ᾽ ἀκούσεις ἀπ᾽ τὸ στόμα μου. Ἄκου τὸ λοιπόν: Δὲν εἴμαστε μὲ Ἐσένα μὰ μὲ Ἐκεῖνον, νὰ τὸ μυστικό μας.
Ἀπὸ καιρὸ τώρα δὲν εἴμαστε μαζί Σου μὰ μὲ Ἐκεῖνον, εἶναι πιὰ ὀχτὼ αἰῶνες. Εἶναι ὀχτὼ ἀκριβῶς αἰῶνες ἀπὸ τότε ποὺ πήραμε ἀπὸ Ἐκεῖνον αὐτὸ ποὺ Σὺ ἀπέρριψες μ᾽ ἀγανάκτηση, κεῖνο τὸ τελευταῖο δῶρο ποὺ Σοῦ πρότεινε, δείχνοντάς Σου ὅλα τὰ γήινα βασίλεια: Ἐμεῖς πήραμε ἀπὸ Ἐκεῖνον τὴ Ρώμη καὶ τὸ ξίφος τοῦ Καίσαρα, κι ἀνακηρύξαμε τοὺς ἑαυτούς μας βασιλιάδες τῆς γῆς, βασιλιάδες μοναδικούς, ἂν κι ὣς τὰ τώρα δὲν προφτάσαμε νὰ τελειώσουμε ἐντελῶς τὸ ἔργο μας. Μὰ ποιός φταίει;
Ὤ, τὸ ἔργο αὐτὸ εἶναι ἀκόμα στὴν ἀρχή του, ἄρχισε ὅμως παρ᾽ ὅλ᾽ αὐτά. Πρέπει πολὺ νὰ περιμένουμε ἀκόμα, ὥσπου νὰ συντελεστεῖ, κι ἡ γῆ θά ᾽χει ἀκόμα πολλὰ νὰ ὑποφέρει, μὰ ἐμεῖς θὰ φτάσουμε στὸν σκοπό μας καὶ θὰ γίνουμε Καίσαρες καὶ τότε πιὰ θὰ σκεφτοῦμε γιὰ τὴν παγκόσμια εὐτυχία. Ὅμως Ἐσὺ μποροῦσες καὶ τότε ἀκόμα νὰ πάρεις τὸ ξίφος τοῦ Καίσαρα. Γιατί ἀρνήθηκες αὐτὸ τὸ τελευταῖο δῶρο; Ἂν δεχόσουν αὐτὴ τὴν τρίτη συμβουλὴ τοῦ ἰσχυροῦ πνεύματος, θὰ ἱκανοποιοῦσες ὅ,τι ἀποζητάει ὁ ἄνθρωπος στὴν γῆ.
Δηλαδή: ποιὸν νὰ προσκυνήσει, σὲ ποιὸν νὰ ἐναποθέσει τὴν συνείδησή του καὶ μὲ ποιὸν τρόπο νὰ ἑνωθεῖ ἐπιτέλους μὲ τοὺς συνανθρώπους του γιὰ ν᾽ ἀποτελέσουν ὅλοι μίαν ἀναμφισβήτητη, γενικὴ καὶ ὁμονοοῦσα μυρμηγκοφωλιά.
Γιατί ἡ ἀνάγκη τῆς παγκόσμιας συνένωσης εἶναι τὸ τρίτο καὶ τελευταῖο μαρτύριο τῶν ἀνθρώπων. Πάντα ἡ ἀνθρωπότητα, στὴ γενικότητά της, προσπαθοῦσε νὰ συνενωθεῖ σὲ παγκόσμια κλίμακα. Ὑπῆρξαν πολλοὶ λαοὶ μὲ μεγάλη ἱστορία, μὰ ὅσο πιὸ ψηλὰ ἀνέβαιναν αὐτοὶ οἱ λαοί, τόσο πιὸ δυστυχισμένοι γίνονταν, γιατί καταλάβαιναν περισσότερο ἀπ᾽ τοὺς ἄλλους τὴν ἀνάγκη τῆς παγκόσμιας συνένωσης τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ μεγάλοι καταχτητές, οἱ Τιμοὺρ κι οἱ Τσεγκὶζ Χάν, περάσανε σὰ λαίλαπας ἀπ᾽ τὴν γῆ προσπαθώντας νὰ κυριέψουν τὴν οἰκουμένη, μὰ κι αὐτοὶ (ἂν καὶ ὑποσυνείδητα) ἐκφράζανε αὐτὴ τὴν ὑπέρτατη ἀνάγκη τῆς ἀνθρωπότητας γιὰ παγκόσμια συνένωση. Ἂν ἀποδεχόσουν τὸν κόσμο καὶ τὴν πορφύρα τοῦ Καίσαρα, θὰ θεμελίωνες τὴν παγκόσμια αὐτοκρατορία καὶ θά ᾽δινες τὴν παγκόσμια εἰρήνη.
Γιατί ποιός ἄλλος μπορεῖ νὰ κυριαρχεῖ πάνω στοὺς ἀνθρώπους, ἂν ὄχι κεῖνος ποὺ κυριαρχεῖ στὴ συνείδησή τους καὶ ποὺ κρατάει στὰ χέρια του τὸ ψωμί τους; Ἔ, λοιπὸν ἐμεῖς τὸ πήραμε τὸ ξίφος τοῦ Καίσαρα καὶ παίρνοντάς το Σ᾽ ἀπαρνηθήκαμε φυσικὰ καὶ ἀκολουθήσαμε Ἐκεῖνον. Ὤ, θὰ περάσουν ἀκόμα πολλοὶ αἰῶνες ἐκτρόπων τοῦ ἐλευθέρου πνεύματος, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς ἀνθρωποφαγίας. Γιατί, μιὰ κι ἄρχισαν νὰ χτίζουν τὸν πύργο τῆς Βαβέλ τους χωρὶς ἐμᾶς, θὰ καταλήξουν στὴν ἀνθρωποφαγία.
Ο ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ –6 «Θὰ γίνουν τρομαγμένοι, δειλοὶ καὶ θὰ μᾶς κοιτάζουν καὶ θὰ στριμώχνονται γύρω μας, ὅπως τὰ κλωσσόπουλα γύρω στὴν κλώσσα. Ὤ, θὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε καὶ τὴν ἁμαρτία. Κι ἂν ὑπάρχει κανένας ποὺ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τὴν πυρά μας, αὐτὸς εἶσαι Ἐσύ. Αὔριο θὰ Σὲ κάψω».
ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –6
Ἀπόσπασμα [ϛ´] ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα τοῦ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ
«Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ»,
μετάφρ. Ἀρ. Ἀλεξάνδρου, ἐκδ. Γκοβόστη, χ. χρ. τόμ. 2, σελ. 113-114
Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ.ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Τραγικὰ ἐπιβεβαιούμενες ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!
Α´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –1 https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/22/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται1/
Β´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –2 («Κάντε μας σκλάβους, μὰ χορτάστε μας») https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/23/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται2/
Γ´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –3 («Ἡ πιὸ βασανιστικὴ φροντίδα γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι νὰ βρεῖ ὅσο μπορεῖ γρηγορότερα κάποιον ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τοῦ παραδώσει τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας») https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/27/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται3/
Δ´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –4 («Ὁ ἄνθρωπος δὲν ζητάει τόσο τὸν Θεὸ ὅσο τὰ θαύματα».) https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/03/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται4/
Ε´ Μέρος: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ –5 («Ποιός ἄλλος μπορεῖ νὰ κυριαρχεῖ πάνω στοὺς ἀνθρώπους, ἂν ὄχι κεῖνος ποὺ κυριαρχεῖ στὴν συνείδησή τους καὶ ποὺ κρατάει στὰ χέρια του τὸ ψωμί τους;») https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/25/τὰ-τρία-ἐρωτήματα-ποὺ-προφητεύεται5/
Μὰ τότε ἀκριβῶς θά ᾽ρθει σερνάμενο τὸ θηρίο καὶ θὰ μᾶς γλείψει τὰ πόδια καὶ θὰ τὰ βρέξει μὲ τὰ ματωμένα του δάκρια. Καὶ μεῖς θὰ κάτσουμε πάνω στὸ θηρίο καὶ θὰ ὑψώσουμε τὸ κύπελο ποὺ πάνω σ᾽ αὐτὸ θά ᾽ναι γραμμένο: «Μυστήριο!»
Καὶ τότε, μονάχα τότε θὰ φτάσει ἡ μέρα ποὺ θὰ θεμελιωθεῖ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἡ βασιλεία τῆς εἰρήνης καὶ τῆς εὐτυχίας. Εἶσαι περήφανος γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς Σου, μὰ Ἐσὺ ἔχεις μονάχα αὐτοὺς τοὺς ἐκλεκτούς, ὅμως ἐμεῖς θὰ χαρίσουμε τὴν εἰρήνη σ᾽ ὅλους. Ἐξ ἄλλου νά ᾽ναι κι ἔτσι;
Πόσοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἐκλεκτούς, τοὺς ἰσχυροὺς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ γίνουν ἐκλεκτοί, κουράστηκαν τέλος περιμένοντάς Σε καὶ ρίξανε καὶ θὰ ρίξουν ἀκόμα τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς τους καὶ τὴν φλόγα τῆς καρδιᾶς τους σ᾽ ἄλλον ἀγρὸ καὶ θὰ καταλήξουν νὰ ὑψώσουν ἐναντίον Σου τὴν ἐλεύθερη σημαία τους, ποὺ Ἐσὺ ὁ ἴδιος τὴν εἶχες ὑψώσει. Ἐνῶ σὲ μᾶς ὅλοι θά ᾽ναι εὐτυχισμένοι καὶ δὲν θὰ στασιάζουν πιά, δὲν θὰ καταστρέφουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅπως γίνεται παντοῦ στὸ βασίλειο τῆς ἐλευθερίας Σου.
Ὤ, θὰ τοὺς πείσουμε πὼς μονάχα τότε θὰ γίνουν ἐλεύθεροι, ὅταν θὰ παραιτηθοῦν ἀπ᾽ τὴν ἐλευθερία τους γιὰ χάρη μας καὶ θὰ ὑποταχτοῦν σὲ μᾶς.
Τί λὲς λοιπόν; Θάχουμε δίκιο ἢ ὄχι; Θὰ πειστοῦν καὶ μόνοι τους πὼς ἔχουμε δίκιο, γιατί θὰ θυμηθοῦν ὣς ποιὸ φρικτὸ σημεῖο σκλαβιᾶς καὶ ταραχῆς τοὺς εἶχε φέρει ἡ δική Σου ἐλευθερία. Ἡ ἐλευθερία, ἡ ἐλεύθερη σκέψη κι ἡ ἐπιστήμη θὰ τοὺς κάνουν νὰ χάσουν τὸν δρόμο τους σὲ τέτοιες λόχμες, θὰ τοὺς βάλουν μπροστὰ σὲ τέτοια θαύματα κι ἀξεδιάλυτα μυστήρια ποὺ μερικοὶ ἀπ᾽ αὐτούς, οἱ πιὸ ἀτίθασοι κι οἱ πιὸ ἄγριοι, θ᾽ αὐτοκαταστραφοῦν, οἱ ἄλλοι, οἱ ἀνυπόταχτοι μὰ ἀδύναμοι, θὰ καταστρέφουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον κι οἱ ὑπόλοιποι, οἱ ἀδύναμοι καὶ δυστυχισμένοι, θὰ συρθοῦν στὰ πόδια μας καὶ θὰ μᾶς φωνάξουν ἐκλιπαρώντας: «Ναί, εἴχατε δίκαιο, σεῖς μονάχα κατείχατε τὸ μυστικό Του καὶ μεῖς γυρίζουμε σὲ σᾶς. Σῶστε μας ἀπ᾽ τὸν ἑαυτό μας».
Παίρνοντας ἀπὸ μᾶς τὸ ψωμί τους θὰ βλέπουν φυσικὰ ξεκάθαρα πὼς ἐμεῖς τοὺς μοιράζουμε τὰ ψωμιὰ ποὺ πήραμε ἀπ᾽ αὐτούς, τὰ ψωμιὰ ποὺ τὰ φτιάξανε μὲ τὰ χέρια τους, καὶ πὼς αὐτὰ γίνονται χωρὶς κανένα θαῦμα, θὰ δοῦνε πὼς δὲn μεταβάλουμε τὶς πέτρες σὲ ψωμιὰ μὰ θάναι στ᾽ ἀλήθεια πολὺ εὐχαριστημένοι, κι ὄχι τόσο γιατί θὰ παίρνουν τὰ ψωμιά, ὅσο γιατί θὰ τὰ παίρνουν ἀπ᾽ τὰ χέρια μας!
Γιατί θὰ θυμοῦνται πολὺ καλὰ πὼς πρῶτα, ὅταν δὲν ἤμασταν ἐμεῖς, αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ ψωμιὰ ποὺ τὰ βγάζανε μὲ τὸν ἱδρώτα τους, μεταβάλλονταν στὰ χέρια τους σὲ πέτρες, μὰ ὅταν γύρισαν σὲ μᾶς τότε οἱ πέτρες μεταβλήθηκαν στὰ χέρια τους σὲ ψωμιά. Θὰ τὸ ἐκτιμήσουν πολύ, πάρα πολὺ τί σπουδαῖο εἶναι νὰ ὑποταχτοῦν μιὰ γιὰ πάντα! Κι ὅσο δὲ θὰ τὸ καταλάβουν αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι, θά ᾽ναι δυστυχισμένοι.
Ποιός ὅμως ἦταν ὁ κυριότερος αἴτιος ποὺ δὲν τὸ καταλάβαιναν αὐτό; Λέγε. Ποιός σκόρπισε τὴν ἀγέλη στοὺς ἄγνωστους δρόμους; Μὰ ἡ ἀγέλη θὰ μαζευτεῖ καὶ πάλι καὶ θὰ ὑποταχθεῖ ξανά, γιὰ πάντα τούτη τὴν φορά. Τότε θὰ τοὺς δώσουμε μίαν ἤρεμη καὶ ταπεινὴ εὐτυχία, τὴν εὐτυχία τῶν ἀδύναμων πλασμάτων, μιὰ κι ἔτσι πλάστηκαν.
Ὤ, θὰ τοὺς πείσουμε ἐπιτέλους νὰ μὴν περηφανεύονται. Γιατὶ Ἐσὺ τοὺς ἀνύψωσες καὶ τοὺς ἔμαθες νά ᾽ναι περήφανοι. Θὰ τοὺς ἀποδείξουμε πὼς εἶναι ἀδύναμοι, πὼς εἶναι μονάχα ἀξιολύπητα παιδιά, μὰ πὼς ἡ παιδιάστικη εὐτυχία εἶναι ἡ πιὸ γλυκιὰ ἀπ᾽ ὅλες. Θὰ γίνουν τρομαγμένοι, δειλοὶ καὶ θὰ μᾶς κοιτάζουν καὶ θὰ στριμώχνονται γύρω μας, ὅπως τὰ κλωσσόπουλα γύρω στὴν κλώσσα.
Θὰ μᾶς θαυμάζουν καὶ θὰ μᾶς σκιάζονται καὶ θά ᾽ναι περήφανοι, γιατί εἴμαστε τόσο ἰσχυροὶ καὶ τόσο σοφοὶ ποὺ μπορέσαμε νὰ ἡμερέψουμε τὸ τόσο ταραχόδικο καὶ πολύπληθο κοπάδι τους. Θὰ τρέμουν τὴν ὀργή μας, τὸ πνεῦμα τους θὰ γίνει δειλό, τὰ μάτια τους θὰ κλαῖνε τόσο εὔκολα ὅσο τῶν παιδιῶν καὶ τῶν γυναικῶν, μὰ τὸ ἴδιο εὔκολα θὰ εὐθυμοῦν καὶ θὰ γελοῦν στὸ πρῶτο μας νεῦμα, μὲ μία πάμφωτη χαρὰ καὶ μὲ παιδικὰ τραγούδια. Ναί, θὰ τοὺς ἀναγκάσουμε νὰ δουλεύουν, μὰ στὶς σκόλες θὰ κάνουμε τὴν ζωή τους νὰ κυλάει σὰν παιδιάστικο παιχνίδι, μὲ παιδικὰ τραγούδια, χορωδίες, μ᾽ ἀθώους χορούς.
Ὤ, θὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε καὶ τὴν ἁμαρτία, αὐτοὶ εἶναι ἀδύναμοι κι ἀνίσχυροι καὶ θὰ μᾶς ἀγαποῦν σὰν παιδιά, ἐπειδὴ θὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε ν᾽ ἁμαρτάνουν. Θὰ τοὺς ποῦμε πὼς τὸ κάθε κρίμα θά ᾽ναι συχωρεμένο, ἂν θὰ γίνει μὲ τὴν ἄδειά μας. Τοὺς ἐπιτρέπουμε ν᾽ ἁμαρτάνουν, γιατί τοὺς ἀγαπᾶμε, ὅσο γιὰ τὴν τιμωρία γι᾽ αὐτὰ τ᾽ ἁμαρτήματα – ἂς γίνει κι αὐτὸ – θὰ τὴν πάρουμε πάνω μας. Θὰ τὴν πάρουμε πάνω μας κι αὐτοὶ θὰ μᾶς λατρεύουν σὰν εὐεργέτες πού, θὰ δώσουν λόγο γιὰ τὰ δικά τους κρίματα μπροστὰ στὸν Θεό. Καὶ δὲν θὰ κρατᾶνε τίποτα μυστικὸ ἀπὸ μᾶς.
Ἐμεῖς θὰ τοὺς ἐπιτρέπουμε ἢ θὰ τοὺς ἀπαγορεύουμε νὰ ζοῦνε μὲ τὶς γυναῖκες τους ἢ τὶς ἐρωμένες τους, νὰ κάνουν ἢ νὰ μὴν κάνουν παιδιὰ – ὅλ᾽ αὐτὰ ἀνάλογα μὲ τὴν ὑπακοή τους – καὶ κεῖνοι θὰ μᾶς ὑπακοῦνε μὲ χαρά τους. Θὰ μᾶς ἀποκαλύψουν τὰ πιὸ βασανιστικὰ μυστικὰ τῆς συνείδησής τους, ὅλα, ὅλα θὰ μᾶς τὰ ἐξομολογηθοῦν καὶ μεῖς θὰ βροῦμε γιὰ ὅλα κάποια λύση κι αὐτοὶ θὰ πιστέψουν στὴν λύση μας χαρούμενοι, γιατὶ θὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπ᾽ τὴ μεγάλη φροντίδα καὶ τὰ τωρινὰ βάσανα τῆς προσωπικῆς καὶ ἐλεύθερης ἀπόφασης.
Κι ὅλοι θά ᾽ναι εὐτυχισμένοι, ὅλα τὰ ἑκατομμύρια τῶν πλασμάτων, ἐκτὸς ἀπὸ μερικὲς ἑκατοντάδες χιλιάδες ποὺ τοὺς κυβερνοῦν. Γιατί μονάχα ἐμεῖς, ἐμεῖς ποὺ θὰ φυλάξουμε τὸ μυστικό, μονάχα ἐμεῖς θά ᾽μαστε δυστυχισμένοι. Θὰ ὑπάρχουν δισεκατομμύρια εὐτυχισμένα μωρὰ κι ἑκατὸ χιλιάδες μάρτυρες ποὺ θά ᾽χουν ἐπωμιστεῖ τὴν κατάρα τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Θὰ πεθάνουν ἥσυχα, ἥσυχα θὰ σβήσουν ἐν ὀνόματί Σου καὶ πέρα ἀπ᾽ τὸν τάφο δὲν θὰ καταχτήσουν παρὰ μονάχα τὸν θάνατο.
Μὰ ἐμεῖς θὰ κρατήσουμε τὸ μυστικό, καὶ γιὰ τὴν δική τους ἴσα-ἴσα εὐτυχία θὰ τοὺς δελεάζουμε μὲ τὴν ἐπουράνια, αἰώνια ἀνταμοιβή. Γιατί κι ἂν ἀκόμα ὑπάρχει κάτι στὸν ἄλλο κόσμο, δὲν θά ᾽ναι φυσικὰ γιὰ κάτι τέτοιους σὰν κι αὐτούς. Λένε καὶ προφητεύουν πὼς θά ᾽ρθεις καὶ θὰ ξανανικήσεις, θά ᾽ρθεις μὲ τοὺς ἐκλεκτούς Σου, μὲ τοὺς περήφανους καὶ ἰσχυρούς Σου, μὰ ἐμεῖς θὰ ποῦμε πὼς αὐτοὶ σώσανε μονάχα τὸν ἑαυτό τους καὶ μεῖς σώσαμε τοὺς πάντες. Λένε πὼς θὰ καταντροπιαστεῖ ἡ πόρνη ποὺ κάθεται πάνω στὸ θηρίο καὶ κρατάει στὰ χέρια της τὸ μυστήριο, πὼς θὰ ἐπαναστατήσουν ξανὰ οἱ ἀδύναμοι, πὼς θὰ ξεσκίσουν τὴν πορφύρα της καὶ θὰ γυμνώσουν τὸ «μιαρὸ» κορμί της.
Μὰ τότε γὼ θὰ σηκωθῶ καὶ θὰ Σοῦ δείξω τὰ δισεκατομμύρια τῶν εὐτυχισμένων παιδιῶν ποὺ δὲν γνώρισαν τὴν ἁμαρτία. Καὶ μεῖς, ἐμεῖς ποὺ πήραμε πάνω μας τὰ κρίματά τους, γιὰ νὰ τοὺς κάνουμε εὐτυχισμένους, θὰ σταθοῦμε μπροστά Σου καὶ θὰ Σοῦ ποῦμε: «Δίκασέ μας, ἂν μπορεῖς κι ἂν τολμᾶς». Μάθε πὼς δὲν Σὲ φοβᾶμαι. Μάθε πὼς καὶ ᾽γὼ ἤμουνα στὴν ἔρημο, πὼς καὶ ᾽γὼ ἔζησα μὲ ἀκρίδες κι ἀγριόριζες, πὼς καὶ ᾽γὼ εὐλογοῦσα τὴν ἐλευθερία ποὺ μ᾽ αὐτὴν Ἐσὺ εὐλόγησες τοὺς ἀνθρώπους, πὼς καὶ ᾽γὼ ἑτοιμαζόμουν νὰ γίνω ἕνας ἀπ᾽ τοὺς ἐκλεκτούς Σου, νὰ γίνω ἕνας ἀπ᾽ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, διψώντας νὰ «συμπληρώσω τὸν ἀριθμό». Μὰ συνῆλθα καὶ δὲν θέλησα νὰ ὑπηρετήσω τὴν ἀφροσύνη.
Γύρισα καὶ προσχώρησα στὴν ὁμάδα ἐκείνων ποὺ διορθώσανε τὸ ἔργο Σου. Ἐγκατέλειψα τοὺς περήφανους καὶ ἐπέστρεψα στοὺς ταπεινοὺς γιὰ νὰ τοὺς κάνω εὐτυχισμένους. Ὅλα ὅσα Σοῦ λέω θὰ γίνουν κι ἡ βασιλεία μας θὰ οἰκοδομηθεῖ. Σοῦ ξαναλέω πὼς αὔριο κιόλας θὰ δεῖς αὐτὴ τὴν ὑπάκουη ἀγέλη νὰ τρέχει μὲ τὸ πρῶτο μου νεῦμα καὶ νὰ συδαυλίζει τὴν πυρὰ ὅπου θὰ Σὲ κάψω, γιατὶ ἦρθες νὰ μᾶς ἐνοχλήσεις. Γιατὶ ἂν ὑπάρχει κανένας ποὺ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τὴν πυρά μας, αὐτὸς εἶσαι Ἐσύ. Αὔριο θὰ Σὲ κάψω. Dixi (Εἶπα)».
https://christianvivliografia.wordpress.com
Μακρυγιάννης: "Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες.".
Στρατηγός
Ιωάννης Μακρυγιάννης
"Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα
γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους
Έλληνες.".
Tότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας
από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα
πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν
δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου
ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».
Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα
δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον
αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό 'χα, δεν τό
'δινα κανενός.
Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον
εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο». Έφυγαν αυτοί.
Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από
το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και
κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου,
διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων
αφανίστηκαν.
Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα
κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να
λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν
άφηκαν αντουφέκιγο.
Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που
δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές
δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει
τίποτες γρόσια.
Πατρίδα να θυμάσαι εσύ
αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και
βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα,
όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.
Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που
αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος,
το κατά δύναμιν, επράξαμεν.
Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν.
Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους
την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.
Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρες
και τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέραν
δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.
Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα
ντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον, οι
φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι’ αυτοί τρέχαν εις ρεματιές
και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα
των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν
τους αγωνιστές.
Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα ανθρωπινά να χορτάσουν. Και χωρίζουν τον
κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος
και οι άλλοι να χαθούν.
Δεν ξηγιώνται γλυκότερα να φυλάξωμεν Πατρίδα και να δούμεν λευτερίαν
πραγματικήν.
Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλλοι να θυσιάσουν αρετήν και
πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.
Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.
Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.
Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους
φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν
αγιορείτικον. Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:
«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι
μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν
έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην
αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να
μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά
που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».
Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που
έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς,
ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον εκρέμασαν
εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και
εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.
Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι:
«Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να
φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να
μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.
Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)