Η μεταπαραδοσιακή κοσμοπολίτικη και ήδη επικρατούσα ηθική παρακάμπτει το μεταφυσικό και αδυνατεί να συγκρατήσει τον άνθρωπο από την ασυδοσία. Με την ιδέα της απελευθέρωσης από τα «ταμπού», αφαιρεί από τη σύγχρονη ζωή τις δοκιμασμένες παραδοσιακές αξίες και ουσιαστικά καθιστά τον άνθρωπο υπόδουλο των παθών του προβάλλοντας μια ουτοπική απ-αξία: Το δικαίωμα όλων στις υλικές απολαύσεις.
Γι’ αυτό οι άνθρωποι έφθασαν να θεωρούν ως συμπόνια για τον ασθενή που υποφέρει, το φόνο του, και να τον «ξεφορτώνονται» μέσω της ιατρικά υποβοηθούμενης ευθανασίας.
Γι’ αυτό με την πολιτική απελευθέρωσης των αμβλώσεων έπαψαν ν’ αναγνωρίζουν και στα αγέννητα παιδιά το δικαίωμα να ζήσουν.
Γι’ αυτό αφού αποϊεροποίησαν τον έρωτα και τον Γάμο, μοιράζονται το σώμα τους με πολλούς συντρόφους, κομματιάζοντας έτσι την ψυχή τους, ανύποπτοι και αδιάφοροι για τη μοναξιά και την απώλεια που προξενούν στον εαυτό τους και στους άλλους, καθώς δεν ανήκουν σε κανέναν και δεν τους ανήκει κανείς…
Αυτά και άλλα πολλά βεβαίως συμβαίνουν, επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος μπέρδεψε την ελευθερία με την απομόνωσή του, στο να ενδιαφέρεται μονάχα για τον εαυτό του και το «αγαπάτε_αλλήλους» έγινε «ο_καθένας_για_τον_εαυτό_του». [...]
Απόσπασμα από το βιβλίο "Κόκκινο χαλί για τον Αντίχριστο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου