Η προσευχή ως θεραπευτικό μέσο για τον άνθρωπο - Γέροντος Πορφυρίου Αγιορείτου

  Ο σατανάς, επεσήμαινε ο Γέροντας Πορφύριος, απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Πρέπει να τον περιφρονούμε. 

Οι λογισμοί αντιμετωπίζονται με την περιφρόνηση και με την, όσο γίνεται ταχύτερα, στροφή στον Χριστό. 

Δίδασκε ο άριστος πνευματικός μαχητής: 

«Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει το διάβολο να φεύγει. 

Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. 

Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. 

Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. 

Την περιφρόνηση δεν μπορεί να την υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. 

Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σάς παίρνει είδηση και σάς πολεμάει. 

Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. 

Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σάς αγκαλιάζει.

    Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. 

Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. 

Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρις, σαν αγριόγατα. 

Όταν του ρίχνεις σφαίρα, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. 

Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μην κοιτάζετε το κακό. 

Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε μές στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε. 

Να Του δοθείτε, να Τον αγαπήσετε τον Χριστό, να ζείτε με εγρήγορση...

   Όταν σάς ενοχλήσει κάτι, ένας λογισμός, ένας πειρασμός, μία επίθεση, περιφρονώντας όλ' αυτά, θα στρέφετε την προσοχή σας, το βλέμμα σας στον Χριστό. 

Εκείνος μετά θα αναλάβει να σάς ανεβάσει. 

Εκείνος θα σάς πιάσει απ' το χέρι και θα σάς δώσει πλούσια τη θεία Του χάρι... 

Το σκέπτεσθε κι έρχεται το Άγιον Πνεύμα. 

Δεν κάνετε τίποτα. 

Κινείσθε προς τα εκεί κι έρχεται αμέσως η θεία χάρις. 

Μόλις στενάξετε, έρχεται, ενεργεί. 

Τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «...υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. 8, 26)...

Όταν δείτε το αντίθετο πνεύμα να έρχεται να σάς βουτήξει, εσείς δεν τρομοκρατείσθε, ούτε το κοιτάζετε, ούτε προσπαθείτε να το βγάλετε από μέσα σας. 

Τι κάνετε; 

Ο καλύτερος τρόπος είναι η περιφρόνηση. 

Δηλαδή ανοίγετε την αγκαλιά σας, ανοίγετε τα χέρια σας στον Χριστό, όπως το παιδάκι που βλέπει κάποιο θηρίο άγριο και δεν φοβάται, γιατί είναι δίπλα ο πατέρας του και πέφτει στην αγκαλιά του. 

Αυτόν τον τρόπο να χρησιμοποιείτε σε κάθε προσβολή του πονηρού και σε κάθε λογισμό, δηλαδή την περιφρόνηση.

    Εκείνη τη στιγμή, που έχει ανάγκη η ψυχή σας και αγωνίζεσθε, να φωνάζετε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». 

Όλα να τα προλαμβάνετε με την προσευχή. 

Αυτό είναι μεγάλο μυστικό. 

Την ώρα του πειρασμού, εκεί που πάτε να τον περιφρονήσετε, ο πονηρός σάς βουτάει, σάς καθηλώνει και σάς σφίγγει και κάνει το δικό του κι όχι αυτό που θέλετε εσείς. 

Πρέπει να προλάβετε να κάνετε το άνοιγμα στον Θεό. 

Για να το πετύχετε όμως αυτό, πρέπει να σάς φωτίσει η θεία χάρις. 

Αν αυτό δεν γίνει αμέσως, τότε σάς αρπάζει ο πονηρός κι ενώ προσπαθείτε να τον διώξετε, σάς έχει ήδη συλλάβει...

Την ώρα του πειρασμού, 

η ευκολία είναι να στραφείτε προς το αγαπώμενο πρόσωπο, 

να στραφείτε προς τον Θεό και προς κεί να κοιτάξετε ζωηρά και καλά κι επιθυμητά 

και θα σάς έλθει αμέσως η δύναμη, θα σάς έλθει το καλό. 

Δηλαδή, ενώ βλέπετε ότι έρχεται το κακό να σάς καταλάβει, εσείς μόλις το αντιληφθείτε από μακριά, το περιφρονείτε και τρέχετε στην αγκαλιά του Θεού. 

Αρκεί να προλάβετε να στραφείτε πρώτα εκεί. 

Οπότε, όταν θα πάτε στο καλό, δεν θυμάστε το κακό. 

Εδώ είναι το μυστικό, να περιφρονήσετε το κακό. 

Αλλά δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, αν δεν στραφείτε στον Χριστό. 

Λέμε καμιά φορά: «Περιφρόνησέ το το κακό!». 

Έ, αυτό είναι εύκολο να το λέμε, αλλά δεν είναι εύκολο να το κάνομε. 

Αυτή η περιφρόνηση έχει μεγάλη τέχνη. 

Η περιφρόνηση του κακού πνεύματος γίνεται μόνο με την χάρι του Θεού. 

Γυρίζετε προς τον Χριστό, 

τρέχετε προσπαθείτε να γνωρίσετε τον Χριστό, 

ν' αγαπήσετε τον Χριστό, να αισθανθείτε τον Χριστό 

και σ' αυτή σας την προσπάθεια, 

όταν τα ελατήρια σας είναι αγνά και καθαρά και ειλικρινή, 

ανοίγει η χάρις την ψυχή σας και σάς λέει: 

«Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο Χριστός» (Εφ. 5,14).

Εκεί, μέσα στο θείο φως, θα ζούμε πάντοτε, εφόσον θ' αγαπάει και θα λαχταράει η ψυχή μας τον Θεό.

Έτσι, με την χάρι του Χριστού, είναι όλα εύκολα κι όλα αληθινά τα λόγια του Χριστού, που είπε:

«Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» (Ματθ. 11, 30)».

   Δεν μπορεί, δίδασκε ο Γέροντας, ο άνθρωπος να αποφύγει τον παλαιό άνθρωπο χωρίς τη χάρι. 

Μόλις μας προσβάλλει πρέπει να προσευχόμαστε. 

Έλεγε: «Δεν μου αρέσει να συζητώ με τον παλαιό άνθρωπο. Δηλαδή με τραβάει από πίσω, απ' το ράσο, αλλ' αμέσως ανοίγω τα χέρια προς τον Χριστό κι έτσι τον περιφρονώ με τη θεία χάρι, δεν τον σκέπτομαι. 

Όπως το μωρό παιδί ανοίγει τα χέρια και πέφτει στην αγκαλιά της μάνας του, έτσι κάνω κι εγώ. 

Είναι μυστήριο, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τη λεπτότητα του θέματος. 

Όταν προσπαθείτε ν' αποφύγετε τον παλαιό άνθρωπο χωρίς τη χάρι, τον ζείτε. 

Με τη χάρι, όμως, δεν σάς απασχολεί πια. 

Υπάρχει στο βάθος. Όλα μένουν μέσα μας, και τα άσχημα· δεν χάνονται. 

Με την χάρι, όμως, μετουσιώνονται, μεταποιούνται, μεταστοιχειώνονται».

   Οι άγγελοι δοξάζουν συνεχώς το Θεό· πρέπει να είναι το πρότυπό μας. 

Η δοξολογία πρέπει να είναι η προσευχή μας. 

Έλεγε ο αεί δοξάζων τον Θεόν Γέροντας: 

«Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους. 

 Οι άγγελοι μόνο δοξολογούν τον Θεό. 

 Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία. 

Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία· 

 ξεφεύγει απ' τα ανθρώπινα. 

Εμείς είμαστε άνθρωποι πολύ υλικοί και χαμερπείς, 

γι' αυτό και προσευχόμαστε στον Θεό ιδιοτελώς. 

Τον παρακαλούμε να μας τακτοποιήσει τα θέματά μας, να πάνε καλά τα καταστήματά μας, οι υποθέσεις μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας. 

Προσευχόμαστε, όμως ανθρώπινα και με ιδιοτέλεια. 

Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή. 

Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς. 

Ο Θεός έδωσε και σ' εμάς αυτή τη δυνατότητα, να είναι η προσευχή μας μία διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική. 

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό. 

 Όταν μπούμε σ' αυτή την προσευχή, 

 θα δοξάζομε τον Θεό συνεχώς, αφήνοντάς τα όλα σ' Αυτόν, 

 όπως εύχεται η Εκκλησία μας: 

 «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». 

 Αυτά είναι τα «ανώτερα μαθηματικά» της θρησκείας μας!».

  Η τελειότερη προσευχή, έλεγε, είναι η σιωπηλή. 

Δίδασκε ο αδιαλείπτως ευχόμενος Γέροντας: 

«Ο τελειότερος τρόπος προσευχής είναι ο σιωπηλός. Η σιγή. 

«Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία» 

(Χερουβικόν Μεγάλου Σαββάτου). 

Αυτός ο τρόπος, της σιγής, είναι ο πιο τέλειος. 

Έτσι θεούσαι. Μπαίνεις στα μυστήρια του Θεού. 

Δεν πρέπει εμείς να μιλάμε πολύ. 

Ν' αφήνομε να μιλάει η χάρις. 

Έλεγα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και νέοι ορίζοντες άνοιγαν. 

Δάκρυα χαράς κι ευφροσύνης κυλούσαν απ' τα μάτια μου για την αγάπη και τη σταυρική θυσία του Χριστού. Λαχτάρα! 

Εδώ κρύβεται το μεγαλείο, ο Παράδεισος. 

Επειδή αγαπάεις τον Χριστό, λέεις τα λόγια αυτά, αυτές τις πέντε λέξεις λαχταριστά, με καρδιά. 

Και σιγά σιγά τα λόγια χάνονται.

Είναι τόσο γεμάτη η καρδιά, που αρκεί να πεις μία λέξη, «Ιησού μου!», και τέλος καμία λέξη.

Η αγάπη εκφράζεται καλύτερα χωρίς λόγια.

Όταν μία ψυχή όντως ερωτευθεί τον Κύριο, προτιμά τη σιωπή και τη νοερά προσευχή.

Η πλημμύρα της θείας αγάπης γεμίζει τη ψυχή από χαρά κι αγαλλίαση».

    Μας δίδεται ό,τι επιθυμούμε, έλεγε πάλι, όταν δεν το ζητάμε·

μας δίδεται όταν δεν το σκεφτόμαστε αλλά ζητάμε μόνο την Βασιλεία Του.

Να πως τα διατυπώνει ακριβώς:

«Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας.

Δεν είπε ο Κύριος: 

«Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού...και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; (Ματθ. 6, 33· Λουκ. 12, 31). 

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε.

Και κοιτάξτε το μυστικό.

Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα.

Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ' μου τούτο, εκείνο...».

Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. 

Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του.

Το θέμα είναι ν' ανταποκριθούμε σ' αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε.

Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια.

Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα».

Πηγή: Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης. Απόσπασμα από τη μελέτη: "Η ανθρωπολογία του Γέροντος Πορφυρίου του Αγιορείτου"

http://serafeimtousarof.blogspot.com 

http://o-kalos-poimin.blogspot.com

Όταν η απάντηση αργεί..

Ρώτησε μια φορά ένας άνθρωπος κάποιον ασκητή:

-Γιατί ο Θεός γράφει τους νόμους Του πάνω στις καρδιές μας; Γιατί όχι μέσα στις καρδιές μας, εκεί που πραγματικά Τον έχουμε ανάγκη;"
 

Ο ασκητής απάντησε:

-Ποτέ ο Θεός δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να Τον έχουν στην καρδιά τους. Γράφει τα λόγια Του πάνω στην καρδιά, ώστε όταν αυτή ραγίσει, τότε Εκείνος πέφτει μέσα! Πολλές φορές ο Θεός δίνει στα παιδιά Του εκείνο που του ζητούν ακριβώς όταν Του το ζητούν και όπως Του το ζητούν. Πολλές φορές ο Θεός αργοπορεί την απάντησή στην προσευχή όπως την προφέρουμε γιατί Εκείνος έχει τους λόγους Του και ξέρει ότι δεν πρόκειται να είναι για το αιώνιο συμφέρον μας εκείνο που ζητούμε. Πολλές φορές ο Θεός απαντά στην προσευχή μας επιτρέποντας μας να περάσουμε μεγάλες θλίψεις. Καταλαβαίνει από κείνα που Του ζητούμε ότι χρειαζόμαστε τη θλίψη για να γιατρευτούμε πνευματικά.Πολλές φορές ο Θεός απαντά την προσευχή μας δίνοντάς μας κάτι πολύ καλύτερο από εκείνο που ζητούμε.

πηγή : http://apostagmatakardias.blogspot.com

http://o-kalos-poimin.blogspot.com

Φυσική ζωή - Λόγος Γέροντα Παϊσίου

 Γέροντος Παϊσίου

Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, την απλή, 

και προχωρούν στην πολυτέλεια, 

αυξάνουν και το ανθρώπινο άγχος. 

Και όσο προχωρεί η κοσμική ευγένεια, 

τόσο χάνεται και η απλότητα, η χαρά και το φυσικό ανθρώπινο χαμόγελο.

1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ "ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ" ΚΑΙ "ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΤΟΥ ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ"

1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ "ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ" ΚΑΙ "ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΤΟΥ ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ"

 Ο ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΟΣΜΑ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΥ

 ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ

Ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών Δαβίδ, γεννήθηκε το 1519 στη Γαρδινίτσα Λοκρίδας (σημερινό Κυπαρίσσι). Ο πατέρας του ιερεύς Χριστόδουλος και η μητέρα του Θεοδώρα ήταν πολύ ενάρετοι και προσπαθούσαν να αναθρέψουν τα τέσσερα παιδιά τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Όταν ο μακάριος Δαβίδ ήταν τριών ετών, του παρουσιάστηκε ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και του ζήτησε να τον ακολουθήσει σε ένα εξωκκλήσι του. Εκεί ο μικρός Δαβίδ απόμεινε να τον κοιτάζει με τα χέρια σταυρωμένα από ευλάβεια και σε αυτή τη στάση, με το πρόσωπό του να αστράφτει από μία λάμψη ουράνια, τον βρήκαν οι γονείς του μετά από έξι ολόκληρα μερόνυχτα.

Από τότε ο θαυμαστός και θεοφόρητος Δαβίδ ζώντας με απόλυτη υπακοή και σεβασμό πιο γονείς του, προσευχόταν πολύ και παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει τον δρόμο της αληθείας. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ο Όσιος Δαβίδ έφυγε από την πατρίδα του και με την ευλογία των γονέων του, μπήκε στην υπακοή του Γέροντος Ακακίου, στην Μονή της Μαγνησίας. Ήταν σοβαρός και συνετός, γι'; αυτό από τότε τον αποκαλούσαν Γέροντα. Έτσι έμεινε «Δαβίδ ο Γέρων».
Μετά από σκληρή άσκηση και πολύ προσευχή, έφτασε σε ύψη αρετής και πνευματικής τελειότητος, τον χειροτόνησαν ιερέα και τον κατέστησαν ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βαρνακόβης Ναυπάκτου. Εκεί πάλι αναδείχθηκε υπόδειγμα πνευματικού πατέρα και αρχέτυπο πνευματικής ζωής.
Κάποτε όμως κατηγορήθηκε ότι φυγάδευσε σκλάβους ενός Αγαρηνού, τον βασάνισαν, τον ξυλοκόπησαν και τον έριξαν στην φυλακή. με την μεσολάβηση ευσεβών Χριστιανών ελευθερώθηκε και το πνεύμα του Θεού τον οδήγησε στην Εύβοια.

Είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο πέρασε από την Αταλάντη, απέναντι στις Ροβιές της Β. Ευβοίας. Παρακάλεσε ένα βαρκάρη να τον περάσει, εκείνος όμως βλέποντάς τον ταπεινό και ρακένδυτο, τον περιφρόνησε. Ο Όσιος χωρίς γογγυσμό, άπλωσε το τριμμένο ράσο του πάνω στο νερό της θάλασσας, έκαμε το σημείο του Σταυρού και ανεβαίνοντας πάνω σε αυτό, ώ του θαύματος, άρχισε να ταξιδεύει. Από τις Ροβιές ανηφόρισε πρός το βουνό κι έφτασε σ'; ένα ερειπωμένο εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Χριστού. Εκεί εγκαταστάθηκε σε μία σπηλιά.

Η φήμη της ασκήσεως, της αρετής και της αγιότητός του έλκυσε πολλούς Χριστιανούς και όσοι απ'; αυτούς ποθούσαν την μοναχική ζωή θέλησαν να υποταχθούν στην οσιακή μορφή του. Έτσι, δημιουργήθηκε η ανάγκη να χτιστεί μοναστήρι, πράγμα που ήταν και η αρχική ένθετη επιθυμία του Οσίου.
Ο Όσιος στην προσπάθειά του να βρεί χρήματα για την ανέγερση της Ι. Μονής έφτασε μέχρι τη Ρωσσία, όπου συγκέντρωσε πολλά χρήματα κι άλλα πολύτιμα δώρα τα οποία με θαυμαστό τρόπο μετέφερε μέχρι το Μοναστήρι : Κούφωσε ένα μεγάλο κούτσουρο, σφράγισε μέσα σ'; αυτό τα χρήματα και τα δώρα, και ρίχνοντας το κούτσουρο με το θησαυρό σ'; ένα ποτάμι της Ρωσσίας έκανε το σημείο του Σταυρού και προσευχήθηκε να φτάσει το κούτσουρο με το θησαυρό στην παραλία των Ροβιών, έως ότου μεταβεί και ο ίδιος εκεί. Πράγαμτι, έτσι κι έγινε.
Μετά από λίγα χρόνια είχε ολοκληρωθεί ένα αξιοθαύμαστο Μοναστήρι με μία καλή αδελφότητα.
Οργάνωσε την Μονή άριστα, συγκέντρωσε γύρω του πολλούς μοναχούς, που με τις θείες παραινέσεις και διδασκαλίες του, πρόκοψαν στην αρετή και ανεδείχθησαν άξιοι πνευματικοί πατέρες και εμψυχωτές των πονεμένων ανθρώπων σ'; αυτή τη δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Εκείνο όμως που αποτελούσε τη δόξα του Οσίου Δαβίδ ήταν η τέχνη του και η δύναμή του να μεταδίδει πιο άλλους την δίψα της συγγνώμης απ'; τον Θεό για τις αμαρτίες. Γι'; αυτό ολοένα και πλήθαιναν οι προσερχόμενοι στο Μοναστήρι για εξομολόγηση. Οι Χριστιανοί που πήγαιναν στην Μονή έβρισκαν παρηγοριά κι ανάπαυση, μά και υλική βοήθεια. Γι'; αυτό το Μοναστήρι ονομάστηκε από τους πιστούς «Μοναστήρι Ελεημοσύνης».
Όταν έφτασε στην ηλικία των 70 ετών, ο Όσιος αποσύρθηκε σε μιά φυσική σπηλιά όχι πολύ μακρυά από το Μοναστήρι, όπου έμενε όλη την εβδομάδα προσευχόμενος και μόνο το βράδυ του Σαββάτου επέστρεφε στην Μονή για να λειτουργήσει και με αγάπη, διάκριση και ταπείνωση να στηρίξει και να ενδυναμώσει τους πιστούς που έτρεχαν κοντά του.
Σε βαθειά γεράματα την 1η Νοεμβρίου παρέδωσε την ψυχή του «εν χειρί Θεού».
Τετρακόσια πενήντα και πλέον χρόνια μετά την κοίμηση του Οσίου πλήθη πιστών προσέρχονται στο Μοναστήρι του για να πάρουν την ευλογία του, όπου και φυλάσσονται τα ιερά και χαριτόβρυτα λείψανά του. και σε όποια μέρη της πατρίδας μας με ευλάβεια προσκαλείται η αγία Κάρα, εκεί νόσοι θεραπεύονται, δαίμονες διώκονται, πάθη ποικίλα ιατρεύονται.
Ευλογητός ο Θεός ο δοξάζων τους Αγίους Αυτού

ΜΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Ἡ θαυματουργικὴ παρουσία τοῦ Ὁσίου συνεχίζεται ἀσταμάτητη καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Ἀπὸ τὸ βιβλίο θαυμάτων τοῦ Ὁσίου, ποὺ τηρεῖται στο Μοναστήρι, σταχυολογοῦμε μερικὰ ἀπὸ τὰ πολυάριθμα καὶ καθημερινὰ θαύματά του καὶ τὰ μεταφέρουμε ἐδῶ:

1. Ὁ μικρὸς Ἰωάννης Ἀχιλλέα Μακρῆς, ἀπὸ τὴν Κερασιὰ τῆς Ἁγίας Ἄννης, ἔπασχε ἀπὸ μία δερματικὴ νόσο πολὺ σοβαρῆς μορφῆς. Οἱ γιατροὶ δὲν εἶχαν καταφέρει νὰ τοῦ προσφέρουν καμιὰ οὐσιαστικὴ βοήθεια. Ἡ πιστὴ μάνα του τὸν φέρνει στο Μοναστήρι καὶ παρακαλεῖ τὸν Ἱερέα τῆς Μονῆς νὰ τῆς κάνει Θεία Λειτουργία καὶ Ἅγιο Εὐχέλαιο. Μετὰ τὴν τελέσῃ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων τὸ δέρμα τοῦ μικροῦ Ἰωάννη καθαρίστηκε θαυματουργικά.
2. Ἡ μικρὴ Μαρία Γκριτζάπη, κόρη τοῦ Παναγιώτη καὶ τῆς Βασιλικῆς Γκριτζάπη, ἀπὸ τὸ Λούτσι τῆς Λιβαδειᾶς, ἦταν παράλυτη, δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ περπατήσει. Οἱ γονεῖς της τὴν ἔφεραν στο Μοναστήρι καὶ στὶς 5 Ἀπριλίου 1965, παραμονὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, κατὰ τὴ λιτάνευση τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου, ὅταν τὰ ἅγια Λείψανα πέρασαν πάνω της, σηκώθηκε καὶ περπάτησε μέσα στο ναό. Ἔγινε τελείως καλὰ καὶ ἀπὸ τότε περιπατεῖ ἐλεύθερα καὶ ἔρχεται τακτικὰ καὶ στον Ἅγιο γιὰ νὰ τὸν δοξάζει καὶ νὰ τὸν εὐχαριστεῖ.

3. Ὁ Νικόλαος καὶ ἡ Ἐλευθερία Κουφομαργαρίτη ἀπὸ τὸ Μοσχάτο Ἀττικῆς εἶχαν ἕνα κοριτσάκι, Μάρθα τὸ ὄνομα, ποὺ ἀῤῥώστησε ἀπὸ λευχαιμία. Οἱ γονεῖς ἔμαθαν γιὰ τὸν Ὅσιο Δαβὶδ ἀπὸ μία γυναῖκα ἀπό τις Ῥοβιὲς Εὐβοίας, τὴν Ἐλευθερία Τζινῆ, τὴν ὁποία εἶχε λυτρώσει ὁ Ἅγιος ἀπὸ βαριὰ ἀσθένεια. Οἱ γονεῖς μὲ τὸ ἄῤῥωστο κοριτσάκι εἶχαν ἐπισκεφθεῖ πολλοὺς γιατρούς, ἀλλὰ ἐλπίδα γιὰ τὸ παιδί τους δὲν τοὺς εἶχε δώσει κανένας. Τότε ἦταν ποὺ γνωρίσαν τὴν Ἐλευθερία Τζινῆ ἀπό τις Ῥοβιὲς καὶ τοὺς μίλησε γιὰ «τὸν ἅγιο μας». «Ποῖος εἶναι αὐτὸς ὁ ἅγιος;» ῥώτησε ἡ μητέρα τοῦ παιδίου, «δὲν τὸν ξέρω». «Ὁ ὅσιος Δαβίδ», ἀπάντησε ἡ γυναῖκα. Παίρνει τότε ἡ μάνα τὸ παιδὶ στὰ χέρια της, τὸ σηκώνει ψηλὰ καὶ λέει μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά της: «Ἅγιέ μου Δαβίδ, κάνε καλὰ τὸ παιδί μου». Μόνο αὐτό. Καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ τὸ παιδὶ ἔγινε ἀμέσως καλὰ καὶ τὸ ἔφερε καὶ στὴ Μονὴ ὑγιέστατο καὶ δόξασε τὸν ἅγιο Γέροντα. Αὐτὰ τὸ ἔτος 1976.

4. Παρὰ πολλὲς εἶναι καὶ οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, ὄχι μόνο στους Πατέρες τῆς Μονῆς ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους εὐλαβεῖς Χριστιανοὺς ποὺ βρίσκονται σὲ ἀνάγκη. Ἡ Ἀγάθη Γιογιοῦ ἐξ Ἀμερικὴς ἔπασχε ἀπὸ ἐπιληψία. Οἱ γονεῖς της Γεώργιος καὶ Παρασκευὴ κατάγονταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Παγώντα Εὐβοίας. Ἡ μητέρα τῆς Ἀγάθης ἔταξε τὸ παιδὶ της σὲ πολλοὺς ἁγίους. Ἄκουσε καὶ γιὰ τὸν ὅσιο Δαβὶδ ἀπὸ μιὰ γυναῖκα ἀπὸ τὴν Σκεπαστὴ Εὐβοίας καὶ παρακάλεσε τὸν ἅγιο: «Ἅγιε Δαβίδ, δὲν σὲ γνωρίζω ποῖος εἶσαι, σὲ παρακαλῶ, ὅμως, κάνε καλὰ τὸ παιδί μου, τὴν Ἀγάθη». Τὸ ἴδιο βράδυ εἶδε ἕναν καλόγηρο σὲ ἕνα βουνό, μὲ τὴν ὄψη ποὺ ἔχει ὁ ἅγιος στὴν εἰκόνα τῆς ἐξώπορτας τῆς Μονῆς, ὁ ὁποῖος τῆς εἶπε: «Τὸ παιδί σου θὰ γίνει καλὰ καὶ νὰ ἔλθεις στο σπίτι μου, σὲ περιμένω». Ἐκείνη τὸν ῥώτησε: «Ποῖος εἶσαι ἐσὺ ποὺ θὰ κανεὶς καλὰ τὸ παιδί μου;» καὶ ὁ ἅγιος τῆς ἀπάντησε: «Αὐτός που κάλεσες πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα, ὁ ὅσιος Δαβίδ».

Αὐτὰ θὰ τὰ διηγηθεῖ ἡ ἴδια ἡ μητέρα τῆς Ἀγάθης, σὲ προσκύνημά της στὴν Μονὴ στὶς 5 Ἀπριλίου 1979, ὅταν εἶχε ἔλθει νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἅγιο ποὺ τὸ παιδί της εἶχε —τότε— δυόμισι χρόνια νὰ πάθει ἐπιληπτικὴ κρίση καὶ αἰσθανόταν τελείως καλά.

5. Ὁ Κων/νος Μπασδέκης καὶ ἡ γυναῖκα του ἀπὸ τὴ Μαλεσίνα Λοκρίδας βρίσκονταν σὲ μεγάλη θλίψη, γιατὶ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποκτήσουν παιδιά. Τὰ παιδιὰ γεννιόνταν καὶ λίγο μετὰ τὴ γεννήση πέθαιναν. Ἡ γυναῖκα, κάποια νύχτα, βλέπει στον ὕπνο της ἕναν καλόγερο νὰ τῆς λέει ὅτι εἶναι ἔγκυος καὶ ὅτι θὰ γεννήσει κοριτσάκι. Στὴν ἐρωτήσή της ποῖος εἶναι, ὁ καλόγερος ἀπάντησε: «Εἶμαι ὁ ὅσιος Δαβὶδ ἀπὸ τὴν Εὔβοια. Θὰ σὲ βοηθήσω νὰ ἀποκτήσεις τὸ κοριτσάκι, τὸ ὁποῖο θὰ ὀνομάσεις Δαβιδούλα. Θὰ τὸ φέρεις καὶ θὰ τὸ βαφτίσεις στο σπίτι μου καὶ ἐκεῖ θὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων γιὰ πρώτη φορά. Μὴ διστάσεις νὰ πεῖς αὐτὸ ποὺ σοῦ ἔκανα, ὅπου καὶ ἂν εὑρίσκεσαι». Τὰ λόγια τοῦ Γέροντος ἐκπληρώθηκαν κατὰ γράμμα κατὰ τὸ ἔτος 1958.
6. Πολλοὶ παραθεριστὲς τῆς Λίμνης Εὐβοίας, σὰν μάθουν ὅτι λίγα χιλιόμετρα πιὸ πάνω βρίσκεται ἡ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ Γέροντος, ἀνεβαίνουν καὶ προσκυνοῦν τὸν Ὅσιο.

Ἡ Παρασκευὴ Γρηγοριάδου (Εὐγενίου Καραβιᾶ 60, Κάτω Πατήσια) ἦταν καὶ αὐτὴ μιὰ παραθερίστρια ποὺ πῆγε νὰ προσκυνήσει τὸν Ἅγιο καὶ εἶδε φανερὰ τὴν ἐπισκέψή του μετὰ ἀπὸ θερμή, μὲ δάκρυα, προσευχή, στην ὁποία παρακάλεσε τὸν Ἅγιο νὰ τὴν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴ χρόνια ὠτίτιδα ποὺ τὴ βασάνιζε. Νὰ πῶς ἔγινε τὸ θαῦμα: κουρασμένη ἡ προσκυνήτρια ἀνέβηκε στο κελὶ τοῦ ξενῶνα γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ. Ἐκεῖ τὴν πῆρε ὁ ὕπνος καὶ εἶδε νὰ ἀνοίγει ἡ πόρτα τοῦ κελιοῦ της καὶ ἕνας μοναχὸς νὰ μπαίνει μέσα καὶ νὰ τῆς δίνει τὸ ῥάσο του νὰ τὸ φορέσει. Τὸ πῆρε καὶ τὸ φόρεσε. Ὅταν ξύπνησε ἦταν τελείως καλά, τὸ εὐλογημένο ῥάσο τοῦ Ἁγίου τὴν εἶχε θεραπεύσει. Αὐτὸ μᾶς θυμίζει τὰ «σιμικίνθια» καὶ τὰ «σουδάρια» τῶν Ἀποστόλων, ποὺ ἔκλειναν μέσα τους θαυματουργικὴ δύναμη, ὥστε ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς ἀῤῥώστους ποὺ τὰ ἀγγίζανε μὲ πίστη νὰ θεραπεύονται (Πραξ. 19, 12).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ. ΡΟΒΙΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ, 1991.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ (Μέρος 1ο).

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ (Μέρος 2ο).

Διαβάστε περισσότερα http://koinoniaagion.blogspot.com/#ixzz1cOUEFPA3