Ο Χριστός, σημείο αντιλεγόμενο.

Μια πολύ δυνατή και θαυμαστή προφητεία, από τις πολλές που περιλαμβάνει η Αγία

Γραφή για τον Ιησού Χριστό, είναι και αυτή του αγίου Συμεών του Θεοδόχου. 
Όταν η Παναγία και ο Ιωσήφ ανέβασαν τον Ιησού στο Ναό για να τον αφιερώσουν στον Κύριο, κατά τον Νόμο του Μωυσή, τους βρήκε ο άγιος Συμεών ο οποίος, αφού πήρε το παιδί στα χέρια του και απευθυνόμενος στην Παναγία, προφήτευσε δια του Αγίου Πνεύματος περί του Χριστού·
«Ιδού, ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ, και εις σημείον αντιλεγόμενον· (και σου δε αυτής την ψυχήν ρομφαία θέλει διαπεράσει)· δια να ανακαλυφθώσιν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών» (Λουκάς, β 34- 35).

Αυτό που είπε εκπληρώνεται σε κάθε γενιά και εποχή. Συνέβαινε από την εποχή που ήταν στην επίγεια διακονία ο Χριστός, συνέβαινε σε κάθε εποχή, και θα συμβαίνει μέχρι που θα ξαναέρθει ένδοξα.

Ο Χριστός ήταν σημείο αντιλεγόμενο ανάμεσα στους Ιουδαίους. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, 
«Έλεγον λοιπόν τινές εκ των Φαρισαίων,
‘’Ούτος ο άνθρωπος δεν είναι παρά του Θεού, διότι δεν φυλάττει το Σάββατον’’.
 Άλλοι έλεγον, 
‘’Πως δύναται άνθρωπος αμαρτωλός να κάμνη τοιαύτα θαύματα;’’. 
Και ήτο σχίσμα μεταξύ αυτών» (Ιωάννης, θ 16). Και σε άλλο σημείο, 
«Άλλοι μεν έλεγον, 
‘’Ότι είναι καλός’’· άλλοι δε έλεγον, 
‘’Ουχί, αλλά πλανά τον όχλον’’» (Ιωάννης, ζ 12). 
Ο ιερός Χρυσόστομος, στην Ομιλία ΝΖ στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, αναφέρει: 
«Είναι δε δυνατός ο τέλειος διχασμός και δια τούτο ο Κύριος έλεγεν· ‘’Δεν ήρθα δια να βάλω ειρήνην εις την γην, αλλά μάχαιραν’’».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης και αυτό που αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος στον Λόγο  του ‘’Προς τους πολίτας της Ναζιανζού’’ (Λόγος ΙΖ), λέει: 
«Ένας είναι ο ήλιος. Αλλά τους μεν υγιείς οφθαλμούς τους φωτίζει, τους δε ασθενείς τους τυφλώνει. Θέλεις να τολμήσω και να αναφέρω και κάτι από τα ιδικά μας; 
Ένας είναι ο Χριστός, αλλά εις άλλους μεν προκαλεί πτώσιν και εις άλλους ανάστασιν. 
Πτώσιν μεν εις τους απίστους, ανάστασιν δε εις τους πιστούς.
Και δια μεν τους πρώτους αποτελεί πέτραν επάνω εις την οποίαν σκοντάφτουν και πέτραν η οποία τους σκανδαλίζει, δι’ όσους δηλαδή δεν εγνώρισαν ούτε κατενόησαν, αλλά βαδίζουν ακόμη ες το σκότος, είτε επειδή πιστεύουν εις τα είδωλα, είτε επειδή η ικανότης των φθάνει μόνον μέχρι το γράμμα και δεν θέλουν ούτε και ημπορούν να φωτισθούν πέρα από αυτό· δια τους άλλους δε αποτελεί θεμέλιον λίθον και πέτρα η οποία επαινείται δι’ εκείνους δηλαδή οι οποίοι δένονται μαζί της με την λογικήν και βαδίζουν πάνω σε αυτήν».

Στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας, άλλοι Τον ακολούθησαν πιστά πεθαίνοντας για αυτόν, άλλοι Τον πρόδωσαν. 
Άλλοι αμφισβήτησαν την θεότητά του, και άλλοι αμφισβήτησαν ότι υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο. Άλλοι έγραψαν βιβλία υπέρ Του, και άλλοι αφιέρωσαν την ζωή τους πολεμώντας δια του γραπτού λόγου ένα πρόσωπο το οποίο, για αυτούς, δεν υπήρξε.

Το πρόσωπο του Χριστού είναι Μυστήριο. 
Είναι αδύνατο κάποιος, είτε πιστεύει είτε όχι, να κρατήσει στάση ουδέτερη απέναντί Του. 
Το ίδιο Μυστήριο είναι το θεανθρώπινο Σώμα Του, η Εκκλησία που άφησε, το μικρό ποίμνιο.

Η φανέρωση του προσώπου του Χριστού είναι αποκάλυψη και δίδεται στους ταπεινούς. Όπως ο Ίδιος λέει: « Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ' ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς»

(Ματθαίος, ιστ 17).

«Πας λοιπόν, όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται προς εμέ» (Ιωάννης, στ 45).

Κλείνουμε με τα εξίσου θεόπνευστα λόγια του ι. Χρυσοστόμου, ο οποίος σχολιάζοντας για το πρόσωπο του Χριστού, λέει: 
«[…] Δεν είναι τυχαίον πράγμα η πίστις εις Εμέ, ούτε έργον των ανθρωπίνων συλλογισμών, αλλά χρειάζεται και η άνωθεν αποκάλυψις και η ευσεβής ψυχή που δέχεται την αποκάλυψιν» (Ομιλία ΜΕ στο Κατά Ιωάννην).