Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019
Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019
Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019
Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019
Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς: Τὸ τέλος τῆς Εὐρώπης εἶναι ἀναπόφευκτον!
ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ἐπισημάνει πολλὲς φορές, ἡ αἱρετικὴ Δύση ἀργοπεθαίνει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικά. Εἶναι πλέον ἕνα τυμπανιαῖο πτῶμα, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει ἀνυπόφορη ἠθικὴ μπόχα. Ὁ νεοφανὴς ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μέγας θεολόγος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, προβλέποντας τὸ «θάνατο» τῆς Εὐρώπης, ἔγραψε: «Χωρὶς τὸν Θεὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι παρὰ ἑβδομήκοντα κιλὰ αἱμόφυρτης ὕλης. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεόν, ἂν ὄχι τάφος παραπλεύρως εἰς τὸν τάφον;
Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔχει καταδικάσει εἰς θάνατον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ψυχήν. Δὲν κατεδίκασεν ὅμως οὕτω καὶ τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον ἐκ τοῦ ὁποίου θανάτου δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις; Κάμετε εἰλικρινῶς καὶ ἀμερολήπτως τὸν ἀπολογισμὸν τῆς Εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτικῆς, κουλτούρας, πολιτισμοῦ, καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι αὐταὶ ἔχουν φονεύσει εἰς τὸν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς.
Ἐὰν ὅμως προσέξετε σοβαρῶς εἰς τὴν τραγικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας ὁπωσδήποτε θὰ ἐννοήσετε, ὅτι ἡ θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εἰς τὴν αὐτοκτονίαν. […] Τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, οἰκοδομηθὲν χωρὶς τὸν Χριστόν, κατ’ ἀνάγκη θὰ καταρρεύση καὶ μάλιστα πολὺ συντόμως, […] Δέκα ὁλόκληρους αἰῶνας ἀνεγείρετο ὁ εὐρωπαϊκὸς πύργος τῆς Βαβέλ, καὶ ἡμεῖς ἠξιώθημεν τοῦ τραγικοῦ ὁράματος: Ἰδού, ἀνηγέρθη πελώριον μηδέν!
Ἐπῆλθε γενικὴ σύγχυσις. Ἄνθρωπος δὲν ἐννοεῖ ἄνθρωπον, ψυχὴ δὲν ἐννοεῖ ψυχή, ἔθνος δὲν ἐννοεῖ ἔθνος. Ἠγέρθη ἄνθρωπος ἐναντίον ἀνθρώπου, βασιλεία ἐναντίον βασιλείας, λαὸς ἐναντίον λαοῦ, ἀκόμη καὶ ἤπειρος ἐναντίον ἠπείρου»! Μία μεγάλη ἀλήθεια, ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἄνθρωπο, ἕνα μεγάλο ἅγιο καὶ ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας!
Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος «ἐθεοποίησε» τὸν ἑαυτόν του καὶ δι’ αὐτὸ ἐδαιμονοποιήθη!
ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τοῦ προηγουμένου σχολίου μας, ὁ ἁγιασμένος καὶ θεωμένος Γέροντας ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θεωρεῖ τὸ «θάνατο» τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀναπόφευκτο, διότι ἀρνήθηκε τὸ Θεὸ καὶ στὴ θέση του ἔθεσε τὸν «θεὸ» ἑαυτό του. Ἔγραψε: «Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔφθασεν εἰς τὸν μοιραῖον ἴλιγγον, ὡδήγησε τὸν ὑπεράνθρωπον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ του, θέλων νὰ ἀποπερατώση μὲ αὐτὸν τὸ οἰκοδόμημά του, ἀλλ’ ὁ ὑπεράνθρωπος ἐτρελλάθη ἀκριβῶς ἐπὶ τῆς κορυφῆς καὶ ἐκρημνίσθη ἐκ τοῦ πύργου. Καὶ πίσω του ὁ ἴδιος ὁ πύργος κρημνίζεται καὶ θρυμματίζεται διὰ τῶν πολέμων καὶ ἐπαναστάσεων.
Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔπρεπε κατ’ ἀνάγκην νὰ τρελλαθῆ εἰς τὸ τέλος τοῦ πολιτισμοῦ του· ὁ Θεοκτόνος ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴ γίνη αὐτοκτόνος. Νύκτα, βαρειὰ νύκτα ἔχει καλύψει τὴν Εὐρώπη. Κρημνίζονται τὰ εἴδωλα τῆς Εὐρώπης καὶ δὲν εἶναι πολὺ μακρὰν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ μείνη οὔτε πέτρα ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν ἀπὸ τὴν κουλτούραν καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης, διὰ τῶν ὁποίων αὐτὴ ἀνήγειρε πόλεις καὶ κατέστρεψε ψυχάς, ἐθεοποίει τὰ κτίσματα καὶ ἀπέρριπτε τὸν Κτίστην»!
Κι ὅμως, ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες ὀρθόδοξοι «διακηρύσσουμε» μὲ καμάρι καὶ στόμφο, ὅτι «ἀνήκουμε στὴ Δύση» καὶ ἐναποθέτουμε τὴ διάσωσή μας στὸ «πτῶμα» της! Δυστυχῶς!
"Δεν θα μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν"!
ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: "Δεν θα μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν"!: Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: Τὸ τέλος τῆς Εὐρώπης εἶναι ἀναπόφευκτον! Τ Ο ΕΧΟΥΜΕ ἐπισημάνει πολλὲς φορές, ἡ αἱρετικὴ Δύση ...
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2019
Μακκαβαίος: Νηστεία των Χριστουγέννων …
Μακκαβαίος: Νηστεία των Χριστουγέννων …: Νηστεία των Χριστουγέννων…. Να πεινάσουμε από τον κόσμο ώστε να χορτάσουμε Θεό. Σαράντα μέρες αγωνίας και αναμονής, όπως ο πατέρας πε...
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ: Έρχεται μεγάλη εξέγερση
ΕΚΤΑΚΤΩΣ με τον κ. ΗΛΙΑ ΚΑΛΛΙΩΡΑ,
η εκπομπή του ΔΙΟΝΥΣΗ ΜΑΚΡΗ
"ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ" από το κανάλι
του ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 10/11/219
Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019
ΗΠΑ: Πολέμια των αμβλώσεων η νέα επικεφαλής για τα ανθρώπινα δικαιώματα
Η Μέρι Αν Γκλέντον, καθηγήτρια του Δικαίου στο Χάρβαρντ, σημαίνουσα μορφή του κινήματος της αμερικανικής δεξιάς εναντίον του δικαιώματος στην άμβλωση, θα ηγηθεί της επιτροπής για τα «απαράγραπτα δικαιώματα» στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Καθώς για τον νυν ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, ευαγγελικό χριστιανό ο οποίος αναφέρεται συχνά στην πίστη του, «οι διεθνείς θεσμοί, που συνελήφθησαν και οικοδομήθηκαν για να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, απομακρύνονται από την αρχική αποστολή τους».
Ο Πομπέο υπογράμμισε ότι η νέα επιτροπή θα έχει πολλά μέλη με διαφορετικό υπόβαθρο και διαφορετική ιδεολογική προέλευση, «ειδικούς στα ανθρώπινα δικαιώματα, φιλόσοφους, ακτιβιστές, Ρεπουμπλικάνους, Δημοκρατικούς και ανεξάρτητους».
Ανάμεσά τους είναι η Κατρίνα Λάντος Σουέτ, Δημοκρατική ο πατέρας της οποίας, ο Τομ Λάντος, αγωνιζόταν εναντίον δικτατορικών και καταπιεστικών καθεστώτων.
Η Διεθνής Αμνηστία επέκρινε τη δημιουργία της νέας επιτροπής, υπενθυμίζοντας ότι οι αμερικανικές κυβερνήσεις ως τώρα απλά υιοθετούσαν την οικουμενική διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα που επικυρώθηκε από τον ΟΗΕ εν έτει 1948.
«Η πολιτικοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο αυτής που μοιάζει να είναι μια απόπειρα να συνεχιστεί η άσκηση πολιτικών μίσους οι οποίες βάζουν στο στόχαστρο τις γυναίκες και την κοινότητα ΛΟΑΔ είναι ντροπή», τόνισε η Τζοάν Λιν του παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας στις ΗΠΑ.
Το νέο πάνελ «υπάρχει κίνδυνος να υπονομεύσει πολλούς διεθνείς κανόνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα που οι ΗΠΑ συνέβαλαν να καθιερωθούν», προειδοποίησε ο Έλιοτ Ένγκελ, ο Δημοκρατικός που προεδρεύει στην επιτροπή Διεθνών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Το Συμβούλιο Έρευνας για την Οικογένεια, μια οργάνωση που εναντιώνεται στην αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας, αντιθέτως χαιρέτισε την «ιστορική» δημιουργία αυτής της επιτροπής.
Αρκετοί αμερικανοί συντηρητικοί καταγγέλλουν τις οργανώσεις και τους οργανισμούς υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αφού απορρίπτουν την προώθηση των δικαιωμάτων αναπαραγωγικής υγείας των γυναικών, των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, ή της μισθολογικής ισότητας των φύλων.
Η Γκλέντον, άλλοτε πρεσβεύτρια των ΗΠΑ στην Αγία Έδρα, αντιπροσώπευσε το Βατικανό σε μια σύνοδο του ΟΗΕ για τις γυναίκες στο Πεκίνο το 1995 κατά τη διάρκεια της οποίας η Χίλαρι Κλίντον, τότε πρώτη κυρία, είχε διακηρύξει ότι «τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα».
Η πανεπιστημιακός είχε επικρίνει αργότερα τις πολιτικές που προωθήθηκαν σε εκείνη τη σύνοδο για την αντισύλληψη στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Η επιτροπή θα εργαστεί «σε επίπεδο αρχών, όχι πολιτικής», διαβεβαίωσε η ίδια χθες.
Η αμερικανική κυβέρνηση μοιάζει να χρησιμοποιεί το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά περίπτωση, για την καταδίκη για παράδειγμα αντιπάλων της, όπως η Κίνα, το Ιράν, η Κούβα, αλλά δεν επιμένει όταν το ζήτημα αφορά συμμάχους της όπως η Αίγυπτος, η Βραζιλία, η Σαουδική Αραβία. Εξάλλου, οι ΗΠΑ αποχώρησαν από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, καταγγέλλοντας την «προκατάληψή» του έναντι του Ισραήλ.
Η αμερικανική θρησκευτική δεξιά διεξάγει τους τελευταίους μήνες ευρείας κλίμακας επίθεση εναντίον του δικαιώματος στην άμβλωση σε συντηρητικές Πολιτείες, με την ελπίδα ότι το ζήτημα θα φθάσει στο Ανώτατο Δικαστήριο και ότι θα ακυρωθεί η εμβληματική απόφασή του με την οποία νομιμοποιήθηκε η άμβλωση στις ΗΠΑ το 1973.
Η κυβέρνηση Τραμπ εντείνει παράλληλα την έφοδό της εναντίον της άμβλωσης στον ΟΗΕ από το 2017, όταν ανέστειλε κάθε χρηματοδότηση του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό.
Για τον Τζαμίλ Ντακουάρ, διευθυντή του προγράμματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Αμερικανική Ένωση Ατομικών Ελευθεριών (American Civil Liberties Union, ACLU), το ότι η επιτροπή αυτή προβάλλεται ως όργανο που θα προστατεύσει τις ιδρυτικές αρχές και αξίες των ΗΠΑ είναι «παραλογισμός».
«Η κυβέρνηση Τραμπ δεν μπορεί να τηρήσει τους κανόνες κι έτσι αποφάσισε πλέον να προσπαθήσει να φτιάξει νέους κανόνες μόνη της», έκρινε.
https://www.thepresident.gr/2019/07/09/ipa-polemia-ton-amvloseon-i-nea-epikefalis-gia-ta-anthropina-dikaiomata/
Εκτρώσεις, η προς Θεόν ύβρις του Ελληνισμού- Μετανοίας ο καιρός... Ιερομόναχος π. Φιλόθεος Γρηγοριάτης (VIDEO&ΚΕΙΜΕΝΟ)
Ημερίδα: «Αφήστε με να ζήσω!»-
Ιερομόναχος π. Φιλόθεος Γρηγοριάτης: Εκτρώσεις, η προς Θεόν ύβρις του Ελληνισμού- Μετανοίας ο καιρός...
[Πολεμικό Μουσείο, 6 Μαΐου 2018]
το βίντεο εδώ:
https://vimeo.com/272170287
Σεβαστοί Πατέρες,
Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!
Εὐχαριστοῦμε τόν ἅγιο Θεό πού στό ὄνομα Αὐτοῦ, μέ τήν εὐχή τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν παρόντων σεβαστῶν Πατέρων, γινόμαστε κοινωνοί στήν χαρά τῆς σημερινῆς αὐτῆς Συνάξεως.
Εἶναι ἀξιέπαινοι οἱ ἀδελφοί πού ὀργανώνουν τέτοιες ἡμερίδες. Καί ἀπό καρδίας εἶναι ἡ εὐχή, ὁ Θεός νά εὐλογῆ τήν ζωή τους! Διότι ἀκόμη κι ἕνα παιδί νά σωθῆ μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ -πού πιστεύουμε πολύ περισσότερα θά εἶναι- αὐτό ἀποτελεῖ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τό νά κατακτήσουμε ὅλον τόν κόσμο.
Εὐχαριστοῦμε λοιπόν ἰδιαίτερα τούς πολύ κοπιάσαντες ἀγαπητούς διοργανωτές τῆς παρούσης ἡμερίδος, γιά τήν εὐγενική, τιμητική πρόσκλησί τους πρός τήν Ἱεράν ἡμῶν Μονήν τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
Διαβιβάζω ἐν πρώτοις τίς εὐχές τοῦ Ἁγίου Καθηγουμένου καί Γέροντος ἡμῶν, Ἀρχιμ. Χριστοφόρου γιά εὐόδωσι τοῦ παρόντος Συνεδρίου πρός ὠφέλεια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς Πατρίδος.
Ἔχουν κατά καιρούς πολλά ἐμπεριστατωμένα καί ὡραῖα λεχθῆ καί παρουσιασθῆ γιά τό ἐν λόγῳ θέμα ἀπό εἰδικούς καί χαρισματικούς ἀδελφούς, ὥστε δέν αἰσθανόμαστε καθόλου ἀναγκαία τήν δική μας πτωχή συνεισφορά. Μόνο ὡς ὑπακοή ἀποδεχόμαστε τήν φιλάδελφη πρόσκλησι τῶν διοργανωτῶν ἀδελφῶν, κι ὡς ταπεινή συμμετοχή καί ἡμῶν τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν στόν ἀγῶνα τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας σχετικά μέ τό σοβαρότατο πρόβλημα τῶν ἐκτρώσεων.
Ὡς θέμα τῆς παρούσης εἰσηγήσεώς μου, θά ἔθετα: “Ἐκτρώσεις, ἡ πρός Θεόν ὕβρις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. – Μετανοίας ὁ καιρός...”. (Ἡ “ὕβρις”, μέ τήν ἀρχαιοελληνική σημασία τοῦ ὄρου, δηλ. ὡς προσβολή).
Ἐξ ἀρχῆς λοιπόν, κυρίως καί θεολογικῶς, τό θέμα αὐτό ὁρίζεται ὡς ἀλαζονική ἀνυπακοή τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ καί Δημιουργοῦ. Πού τελικά ἀποβαίνει “ἀνταρσία”, καί ἡ ὁποία θυμίζει τήν πρώτη ἀπαίσια ἱστορική ἀνταρσία ἐκείνου, πού “ἰσόθεος τοῦ Θεοῦ γενέσθαι ἠθέλησε” λέγοντας: “Θήσω τόν θρόνον μου ἐπάνω τῶν νεφελῶν καί ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ” (Ἁγ. Ἰ. Χρυσοστόμου, Εἰς τόν ιγ’ ψαλμόν).
Αὐτή δέ ἡ προκείμενη ἀλαζονεία ἀντιτίθεται στήν ἱερότητα καί ἀξία τῆς ζωῆς, τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Καί ἀκόμη περισσότερο ἀπέναντι στήν ζωή τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου, τοῦ συνανθρώπου καί ἀδελφοῦ.
----------
Δῶρο Θεοῦ μέγα, μέγιστο, ἡ ζωή στόν ἄνθρωπο. Χάρισμα κι εὐεργεσία, τήν ὁποία μάλιστα δέν ζήτησε, δέν παρεκάλεσε ἐκ τῶν προτέρων ὁ εὐεργετηθείς ἄνθρωπος τόν Εὐεργέτη Θεό.
Ὁ πανάγιος Δημιουργός “ἐν τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς ἁγιωσύνης” Του... “ἐν δικαιοσύνῃ καὶ κρίσει ἀληθινῇ”... ἔπλασε... τὸν ἄνθρωπο... τόν τίμησε μέ τήν εἰκόνα Του, τόν ἔβαλε στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, δίδοντάς του ὑπόσχεσι ὅτι θά ζοῦσε χωρίς θάνατο, ἀπολαμβάνοντας αἰωνίως ὅλα τά ἀγαθά Του, ἄν τηροῦσε τίς ἅγιες ἐντολές Του. (βλ. Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου).
Ὅμως τό κτίσμα παρακούει καί πρός ὥραν δέν μετανοεῖ.
Παρά τόν τραγικό ξεπεσμό τοῦ ἀνθρώπου, μέ ἀνυπέρβλητη σοφία, ἀγάπη καί φροντίδα ὁ ἅγιος Θεός-Πατέρας, διορθώνει τήν ἁμαρτία καί ἀμετανοησία τοῦ παιδιοῦ Του:
Μέσα ἀπό τά σωτήρια ἐπιτίμια τοῦ κόπου, τῆς φθορᾶς, τοῦ πρόσκαιρου θανάτου, τοῦ δίδει τώρα νέα εὐκαιρία, ὥστε μέ τόν ἀγῶνα του νά ἀποδείξη, ὅτι ἀπορρίπτει τήν πρώην ἀνυπακοή ἐπιλέγοντας συνειδητά, ἐκούσια καί ὑπεύθυνα τήν συμμόρφωσί του πρός τίς σωτήριες ἐντολές τοῦ Εὐεργέτου.
Μέ τήν θαυμαστή δέ ἔνσαρκο Οἰκονομία Του, καί κυρίως διά τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεώς Του, τοῦ δίδει ἀνώτερη ἀπό πρίν Χάρι, ἐπαγγελία συμμετοχῆς στήν βασιλεία Του, ὡς συγκληρονόμου, φίλου καί ἀδελφοῦ Του.
Ἡ πρώτη μεγάλη ἀγάπη, ἡ ὁποία κινεῖ τό πᾶν, τό “ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου...” ὀφείλει νά καθορίζη ὅλη τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, πρός ὑπέρβασι τῆς φιλαυτίας του. Καλεῖται δέ συνάμα νά ζῆ πάντοτε σέ κοινωνία ἀγάπης καί μέ τόν συνάνθρωπο: “... καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν”. Ἀφοῦ ὁ πλησίον, ὁ ὅποιος ἀδελφός, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς Εἰκόνος τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου. Κατά τό Πατερικό, “εἶδες τόν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου!”
Ἀλλά ὁ ἐγωιστής ἄνθρωπος, ὡσάν παράφρων ἀποξενώνεται ἀπό ὅλη αὐτήν τήν νέα κοσμογονία τῆς ἀγάπης τοῦ Δημιουργοῦ, καί χειριζόμενος ἀδέξια, μέ ἀφελῆ προχειρότητα τό αὐτεξούσιο πού χαρισματικά ἔλαβε ἀπ᾿Αὐτόν, ἀποφασίζει καί πάλι νά μή ἀποδεχθῆ τούς ὅρους τῆς ἀγάπης Του. Αὐτονομεῖται ζῶντας μιά ἐγωκεντρική ζωή, μέ μόνο τίς στρεβλές ἐπινοήσεις τῆς αὐτοκαταστροφικῆς φιλαυτίας του.
Ὁ ἅγιος Δημιουργός τίμησε μέ πολλές τιμές τό ἔμψυχο πλάσμα Του. Μία ἀπό τίς ὑψηλότατες τιμές εἶναι, τό ὅτι θέλησε νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος συν-δημιουργός Του στήν γέννησι νέων ἀνθρώπων. Νά συνεργάζεται μέ τήν Χάρι Του γιά τήν δημιουργία νέας ζωῆς. Καί τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, νά ὀνομάζωνται καί δικά του τέκνα.
Ἡ ἀνταρσία τοῦ ἀπείθαρχου καί ἐγωιστῆ ἀνθρώπου ὡστόσο συνεχίζει νά μολύνη τά πάντα. Ἔτσι καί στήν σπουδαία αὐτήν ἀποστολή, μέ τήν ὁποία τόν προίκισε ὁ Θεός, στήν συνεργασία Του δηλ. στό “θαῦμα τῆς ζωῆς”, μέ ὑποκίνησι βέβαια κι ἀπό τόν μισόθεο καί μισάνθρωπο διάβολο, τόν ὁδηγεῖ στό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα, ἀπ᾿ αὐτό πού ἡ ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ εἶχε θεσπίσει γι᾿ αὐτόν:
Ὁ ἅγιος Θεός δημιουργεῖ ζωή, ὁ ὑπερήφανος ὅμως, ἐγωιστής ἄνθρωπος, ἐπαναστατῶντας ἐναντίον Του ἐφευρίσκει, μηχανεύεται θάνατο! Καί ἔτσι φθάνει, ἕως καί στό νά φονεύη αὐτά τά ἴδια τά παιδιά του, τά σπλάγχνα του!
Πλάθει δέ ἄλλοθι, κατασκευάζει σκευωρίες, δικαιολογεῖ τά ἀδικαιολόγητα, γιά νά κάνη τελικά καί νά στηρίξη τό θέλημά του.
Ἕνα ἀπό τά “ἀστεῖα” ἐπιχειρήματα γιά τήν ἐγωιστική αὐτή ἐπιλογή του εἶναι, ὅτι τάχα τά κυοφορούμενα ἔμβρυα δέν εἶναι “ἀκόμη ἄνθρωποι”.
Εἶναι γνωστό, ὅτι χρονική ἀρχή τῆς ζωῆς ὁρίζεται μόνο ὡς ἡ στιγμή τῆς συλλήψεως τοῦ ἀνθρώπου, κι ὄχι κάτι ἄλλο μέ ὁποιαδήποτε συμβατικά κι αὐθαίρετα κριτήρια.
Ἡ ζωή ἀρχίζει “ἐξ ἄκρας συλλήψεως.” Κι αὐτό διακηρύσσει ἡ Ἐκκλησία.
------------
Δέν θά ἀναλωθοῦμε ἐδῶ σέ ἀναλυτικές παραθέσεις ἀποδεικτικές περί τοῦ προφανοῦς, ὅτι δηλ. καί κατά τόν χρόνο τῆς κυοφορίας, τό ἔμβρυο εἶναι ἤδη ἄνθρωπος. Δέν ὑπάρχει ἄλλωστε κανένα ἀμφιλεγόμενο σημεῖο ἤ κενό περί αὐτοῦ τοῦ ζητήματος θεολογικῶς. Μόνο λίγες ἐπισημάνσεις θά κάνω, πού νομίζω πώς συμβάλλουν ἐπαρκῶς.
Σέ ὅλη τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, δέν ὑπάρχει πουθενά ἡ λέξις “ἔμβρυον”, γιά νά δηλωθῆ δηλ. ἀποκλειστικά τό κυοφορούμενο παιδί. Ἀντ᾿αὐτῆς δέ χρησιμοποιοῦνται οἱ λέξεις “βρέφος”, ἤ “παιδίον” πού τίθενται μέν κατ᾿ ἐξοχήν γιά τά ἤδη γεννηθέντα τέκνα, ἀλλά καί γιά τά κυοφορούμενα ἀκόμη ἔμβρυα. Δηλώνοντας καί μ᾿ αὐτόν τόν ἔμμεσο τρόπο, ὁ Θεόπνευστος λόγος, ὅτι δέν ὑπάρχει οὐσιαστική, εἰδοποιός διαφορά μεταξύ τῶν δύο αὐτῶν περιόδων τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.
Στήν Παλαιά Διαθήκη καί συγκεκριμένα στό βιβλίο τῆς Γενέσεως, ἀναφέρεται σχετικά μέ τήν κυοφορία τῶν δύο τέκνων (Ἠσαῦ καί Ἰακώβ) τοῦ Πατριάρχου Ἰσαάκ καί τῆς γυναικός του δικαίας Ρεββέκας: “... καὶ ἔλαβεν ἐν γαστρὶ Ρεβέκκα ἡ γυνὴ αὐτοῦ (τοῦ πατριάρχου Ἰσαάκ). ἐσκίρτων δὲ τὰ παιδία ἐν αὐτῇ·” (Γεν. κε΄, 22).
Στήν Καινή δέ Διαθήκη καί κατά τήν ἐπίσκεψι τῆς Κυρίας Θεοτόκου στήν ἐξαδέλφη της, ἡ μητέρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἁγία Ἐλισάβετ, λέγει στήν Παναγία: “... ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου...” (Λουκ. α΄, 44).
Τήν ἴδια ὅμως αὐτή λέξι “βρέφος”συναντοῦμε καί γιά τό ἤδη γεννηθέν Παιδίον. Ὅταν στήν γέννησι τοῦ Χριστοῦ, εἶπε ὁ Ἄγγελος στούς ποιμένες: “... ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτὴρ, ὅς ἐστιν Χριστὸς Kύριος ἐν πόλει Δαυίδ· καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον, εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον καὶ κείμενον ἐν φάτνῃ” (Λουκ. β΄, 12).
Σέ παλαιά λεξικά, καί οἱ δύο αὐτές λέξεις (“ἔμβρυον” καί “βρέφος”) χρησιμοποιοῦνται γιά νά ἐκφράσουν ἀδιακρίτως κάποια ἀπό τίς ἀνωτέρω ἔννοιες (κυοφορούμενο ἤ ἤδη νεογέννητο). Μάλιστα ἡ λέξις “βρέφος” ἐτυμολογεῖται ἀπό τήν σανσκριτική ὡς τό “συλληφθέν ἐν τῇ μήτρᾳ” (βλ. λεξ. Σταματάκου).
Γιά τήν Ἁγία Γραφή, λοιπόν, γιά τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἕνα βρέφος, κυοφορούμενο ἤ νεογέννητο, εἶναι ἤδη ἄνθρωπος, παιδίον, τέκνον Θεοῦ. Κι αὐτό φυσικά ἰσχύει πολύ περισσότερο στούς Ἁγίους καί πάνω ἀπ᾿ ὅλους στόν ἴδιο τόν Κύριο, τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο τοῦ Θεοῦ.
Στό ἀπολυτίκιο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τήν ἡμέρα δηλ. πού ἑορτάζουμε τήν σύλληψι τοῦ Θεοῦ-Λόγου στήν ἄχραντο κοιλία τῆς Θεοτόκου, ψάλλουμε: “Σήμερον... ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται”...
Κατά τήν ἑρμηνεία δέ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ἁγίας συλλήψεώς Του, καί σέ ὅλα τά στάδια τῆς κατά σάρκα νηπιακῆς καί παιδικῆς Του ἡλικίας, “ὁ Παῖς Ἰησοῦς” εἶναι πάντοτε “ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης καί Κύριος”. Ἔτσι κι αὐτό θεολογεῖται καί περιγράφεται ἀπό τήν Ἐκκλησία σέ κάθε σχετική εἰκόνα-ἁγιογραφία, καί παρουσιάζεται ὁ Χριστός ὡς εὐλογῶν καί δή μέ χαρακτηριστικά προσώπου ἐνήλικος ἀνθρώπου κι ὄχι τῆς παιδικῆς ἡλικίας.
Λέγουν ἐπίσης οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι κατά τήν ἐνανθρώπησί Του διερχόμενος ὁ Κύριος ἀπό ὅλα τά στάδια ἡλικίας, ἀπό τήν σύλληψι ἕως καί τήν ἐνηλικίωσι, εὐλόγησε ὅλες τίς ἀντίστοιχες ἡλικίες τοῦ ἀνθρώπου, ἄρα καί τόν χρόνο τῆς ἐμβρυικῆς ἡλικίας. Θέλωντας δηλ. ὁ ἅγιος Θεός, τά τέκνα Του, ἀπό τό πρώιμο αὐτό ἀκόμη στάδιο τῆς ἡλικία τους, νά ἀπολαμβάνουν τήν Χάρι Του, καί ἔτσι νά ἔχη σέ ὅλες τίς περιόδους μέγα νόημα ἡ ζωή καί ὕπαρξίς τους ἐν Αὐτῷ, μέ προοπτική τήν αἰώνιο βασιλεία Του.
Σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Γρηγόριο τόν Σιναΐτη:
“Καθένας πού βαπτίσθηκε στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλει νά διέλθη λαμβάνοντας Χάρι Θεοῦ κι εὐλογίες ἀπ᾿ ὅλες τίς περιόδους τῆς κατά σάρκα ἡλικίας τοῦ Χριστοῦ. Διότι προσέλαβε ὁ Χριστιανός τήν δύναμι ὅλων αὐτῶν, καί μέσῳ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου μπορεῖ νά τίς εὕρη καί νά τίς γνωρίση. Καί ἡ μέν σύλληψις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀρραβώνας τοῦ Πνεύματος· ἡ δέ γέννησίς Του, ἡ ἐνέργεια τῆς ἀγαλλιάσεως...” (Φιλοκ., Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1976, τ. Δ΄, σ. 63).
------------
Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύουν σαφῶς τήν ἱερότητα καί μεγάλη ἀξία αὐτῆς τῆς πρώτης περιόδου τῆς ζωῆς, ὅπως ἐξηγοῦσαν σέ πολλούς Χριστιανούς καί οἱ σύγχρονοί μας Ὅσιοι, Πορφύριος καί Παΐσιος οἱ Ἁγιορεῖτες. Ἔκαναν μάλιστα, αὐτοί οἱ Ἅγιοι,πολλές συστάσεις γιά τήν καλή καί ἐν Χριστῷ εἰρηνική κυοφορία τῶν ἐγκύων γυναικῶν, ὑπογραμμίζοντας, πόσο πολύ συμβάλλει αὐτή στήν ὅλη μετέπειτα ζωή τῶν παιδιῶν.
“Ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος: “Ἡ γυναίκα, ὅταν εἶναι ἔγκυος, πρέπει νά εἶναι ἤρεμη, νά διαβάζη τό Εὐαγγέλιο, νά προσεύχεται, νά λέγη τήν εὐχή. Ἔτσι ἁγιάζεται καί τό παιδί. Ἀπό τώρα ἀρχίζει ἡ ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ. Νά προσέχης, νά μή στενοχωρῆς τήν ἔγκυο γιά κανένα λόγο.”
Καί ὁ ὅσιος Πορφύριος: “Ἡ σύλληψη ἑνός παιδιοῦ εἶναι πράξη ἀγάπης καί πρέπει νά γίνεται σέ συνθῆκες ἀποδοχῆς, εἰρήνης καί ἀγάπης. Τό ἔμβρυο μπορεῖ νά πληγωθῆ ἀπό τήν πρώτη ὥρα τῆς συλλήψεώς του, ὅταν οἱ γονεῖς του κατά τήν σύλληψή του δέν ἀγαπῶνται ἤ δέν τό ἐπιθυμοῦν.”
Κατά τόν χρόνο τῆς κυοφορίας γίνεται ἡ πρώτη ἀγαπητική, θυσιαστική προσφορά τῆς μητέρας (καί τοῦ πατέρα βέβαια κατά δεύτερο λόγο) πρός τό νέο μέλος τῆς “κατ᾿ οἶκον Ἐκκλησίας” τους. Εἶναι ἡ ἀρχή τῆς διακονίας τους πρός τόν νέο συνάνθρωπο. Ἕνα διακόνημα ἀγάπης, ὅπως λέμε στό Ἅγιον Ὄρος. Πού ὅταν γίνεται ἐν ὑπακοῇ καί ὡς κατενώπιον Θεοῦ, ἀποβαίνει σωτήριο ὄχι μόνο γιά τόν διακονούμενο, ἀλλά καί γι᾿ αὐτόν πού διακονεῖ.
Ἐξ ἄλλου οἱ πιστοί πού καλῶς θά διακονήσουν γιά τόν Χριστό τά κυοφορούμενα τέκνα τους καί θά τά ἀφήσουν νά ζήσουν γιά τήν συμμετοχή τους στήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως θά τιμηθοῦν μέ τόν λόγο τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου: “Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.” (Ματθ΄, κε΄, 40).
Τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιά τήν καλή αὐτή διακονία καί ἄσκησι ὑπακοῆς στό ἅγιο θέλημά Του, στεροῦνται δυστυχῶς οἱ γονεῖς πού ἀποφασίζουν καί πραγματοποιοῦν ἔκτρωσι (=θάνατο) τῆς κυοφορούμενης νέας ζωῆς. Ἀντίθετα, μέ τέτοιες πράξεις ἀδιαφορίας καί ἀλαζονίας πρός τόν πλησίον (καί τί πιό “πλησίον” ἀπό τό δικό σου βρέφος!), ἡ ὅλη ζωή τους ἐγκλωβίζεται στήν αὐτοκαταστροφή τῆς ἀνελεύθερης φιλαυτίας τους.
Ὁ μακαριστός Γέροντάς μας, π. Γεώργιος, μέ πολύ πόνο καί κόπο ἀγωνίσθηκε ὑπερβολικά καί παντοιοτρόπως κατά τῆς νομιμοποιήσεως τῶν ἐκτρώσεων. Ἔλεγε σέ μία ὁμιλία του σχετικά μέ τήν ἐλευθερία καί τά λεγόμενα “ἀτομικά δικαιώματα” τοῦ ἀνθρώπου:
“... Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία δέν εἶναι ἀτομική ἀνεξαρτησία, ἀλλά ἀγάπη καί κοινωνία προσώπων. Εἶναι λάθος νά ταυτίζουμε τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μέ τά ἀτομικά δικαιώματα ἤ τήν ἀτομική ἀνεξαρτησία. Ἡ ἀτομική ἀνεξαρτησία, πού ἀποκόπτει τόν ἕνα ἀπό τόν ἄλλο, εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἐλευθερίας. Ἡ ἐλευθερία μας πάντοτε εἶναι σέ συνάρτησι μέ τόν Τριαδικό Θεό, μέ τά πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί τά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας. Στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης. Γι᾿ αὐτό καί μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἐλευθερία καί ἀγάπη εἶναι συνώνυμα. Τήν ὥρα πού ἀγαπᾶς, εἶσαι ἐλεύθερος. Περιεχόμενο τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ ἀγάπη. Εἶμαι ἐλεύθερος, ὅταν ἀγαπῶ, ὄχι ὅταν ἱκανοποιῶ τόν ἐγωϊσμό μου. Καί αὐτό νομίζω, ὅτι εἶναι τό λάθος πού γίνεται σήμερα: ὅτι ἡ ἐλευθερία περιορίζεται· δέν τοποθετεῖται στήν ἀγάπη.
Ἔτσι ἐνεργοῦν, ὅσοι προσπαθοῦν νά δικαιώσουν π.χ. τίς ἀμβλώσεις. Δέν ξέρω, ἄν ἀκούσατε, αὐτό πού ἀπαιτοῦν οἱ φεμινίστριες: “τό σῶμα μας μᾶς ἀνήκει”. (“ἡ μητρότητα εἶναι ἐπιλογή”, διαβάζαμε κάπου πρίν μποῦμε μέσα σά αὐτόν τόν χῶρο). Δηλαδή (πιστεύουν ὅτι) ἐλευθερία εἶναι ἡ ἐγωϊστική μου ἱκανοποίησις... Ὅμως στ᾿ ἀλήθεια εἶμαι ἐλεύθερος, ὅταν κάνω αὐτό πού ἀπαιτεῖ ἡ ἀγάπη καί θέλει ὁ Θεός... Καί... ἐνῶ τόσος λόγος γίνεται γιά ἀτομικά δικαιώματα καί γιά ἐλευθερία, ὅλο καί περισσότερο ὑποδουλωνόμαστε, καί στά πάθη μας καί γενικά σέ δομές ζωῆς, οἱ ὁποῖες κάθε ἄλλο παρά ἐλευθερώνουν τόν ἄνθρωπο...” (Ὁμιλ.στήν Θεολ. Σχ. Ἀθηνῶν, 1988). (Περ. 35, 2010, σ. 108-109).
Mέ συνοχή καρδίας ἔγραφε καί πρός τόν τότε Δήμαρχο τῆς Θεσσαλονίκης, πληροφορηθείς τήν ἔκδοσι ψηφίσματος τοῦ Δημοτικοῦ τους Συμβουλίου πρός τήν Κυβέρνησι, γιά γρήγορη κατάθεσι καί ψήφισι τοῦ νομοσχεδίου σχετικά μέ τήν νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων:
“...Ἡ νομιμοποίησις τῶν ἀμβλώσεων σημαίνει ἐπιβράβευσι τoῦ ἐγωισμοῦ καί ὄχι τῆς ἐλευθερίας... Νομίζω ὅτι καί σεῖς, κ. Δήμαρχε, ὡς χριστιανός καί ὡς ὑπεύθυνος πολιτικός, θά συμφωνῆτε ὅτι ἡ ἀληθινή ἐλευθερία δέν εὑρίσκεται στήν ἐγωιστική ἱκανοποίησι τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀλλά στήν ἐπιτέλεσι τοῦ καθήκοντός μας, πού γιά τούς Χριστιανούς εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ... Γι᾿ αὐτό τολμῶ νά σᾶς παρακαλέσω νά ἐπανεξετάσετε καί ἀναθεωρήσετε, μέ τό δημοτικό σας συμβούλιο, τό διάβημά σας αὐτό καί νά κάνετε κάτι ἀντάξιο πρός τήν χριστιανική σας συνείδησι... (Ἅγ. Ὄρος, 7/20 Μαρτίου 1986)
------------
Ὡστόσο παρά τίς παρακλήσεις καί προσευχές πολλῶν, ἡ σύγχρονη Ἑλληνική κοινωνία, τοὐλάχιστον διά στόματος καί ἀποφάσεων τῶν ἀρχόντων, “οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι”. Ἐπί τόσες δεκαετίες ὁ ἄνομος τοῦτος νόμος παραμένει σέ ἰσχύ, παρασύροντας στόν ἀφανισμό ἑκατομμύρια ἀθώων τέκνων τοῦ Θεοῦ, καί βυθίζοντας σέ πνευματικό σκότος καί κατάπτωσι τήν Πατρίδα. Ἔτσι τό μόνο πού ἀπομένει πιά, εἶναι ἡ μετάνοια...!
Μετάνοια...! Ἡ ὄντως ἐργασία τοῦ Χριστιανοῦ, ἡ ἀνώτερη δημιουργία τῆς ζωῆς του! Τό βαθύτατο, συνεχές, γλυκύ κεντρί τῆς συνειδήσεως, πού κεντᾶ καί πληγώνει εἰρηνικά τήν ψυχή, πληροφορῶντας την, ὅτι ἡ ζωή μου δέν ἀρέσει, δέν ἀναπαύει τόν Δημιουργό καί Πατέρα μου.
Ἀναφέρει θεολογικώτατα ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ: “Ὅταν ἦλθε ὁ Κύριος στήν γῆ, εἶπε πρίν ἀπό ὅλα: «Μετανοεῖτε». Ὁ λόγος αὐτός ἀποτελοῦσε τή συνέχεια τῆς συνομιλίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν Ἀδάμ στόν Παράδεισο” (Μετά τήν παρακοή του δηλ., τότε πού προσπαθοῦσε ὁ ἅγιος Θεός νά τόν ὁδηγήση σέ μετάνοια...) (Οἰκοδομῶντας τόν Ναό τοῦ Θεοῦ, Ἱ.Μ.Τ.Προδρ., Ἔσσεξ, 2014, τ. Γ’, σ. 137).
Γι᾿ αὐτό καί “Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ βάση ὅλης τῆς πνευματικῆς ἀσκήσεως” (τ. Β΄, σ. 214).
Καί ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ: “... οὐδεμία τῶν ἀρετῶν ὑψηλοτέρα τῆς μετανοίας”. (Τά εὑρεθέντα ἀσκητικά, Ἐκδ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη, 1977, σ. 220).
------------
Ὥστε καί ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς μᾶς ὑπενθυμίζει: “Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι...”
Ὀφείλουμε, κατά τήν λειτουργική αὐτήν αἴτησι, νά ζοῦμε μέ εἰρήνη καί μετάνοια μαζί-ταυτόχρονα, ὅσον χρόνο ὁ ἅγιος Θεός εὐδοκήσει νά ζήσουμε σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο.
Καί πόσο σοφά μᾶς καθοδηγεῖ ἡ Ἐκκλησία:
Τό κάθε ἕνα ἀπό τά δύο (“εἰρήνη” καί “μετάνοια”) προσδιορίζει τήν γνησιότητα τοῦ ἄλλου. Ὀφείλει δηλ. ἡ μετάνοιά μας νά εἶναι ἀληθινή, εἰλικρινής, ὥστε νά φέρη καί πνευματική εἰρήνη, ἀνάπαυσι στήν καρδία. Αὐτή δέ πάλι ἡ καλή, ἐν Χριστῷ εἰρήνη τῆς καρδίας νά φανερώνη θεάρεστο τόν ταπεινό ἀγῶνα τῆς μετανοίας μας. Γιά νά μή ζοῦμε μέ ἕνα ψεύτικο, κοσμικό ἐφησυχασμό, κι ἔτσι χωρίς μετάνοια, ἀλλά κι οὔτε πάλι μέ μιά ἐγωιστική, ταραχώδη μεταμέλεια γιά τίς ἁμαρτίες μας, καί γι᾿ αὐτό δίχως εἰρήνη. Καί μέ τά δύο μαζί, ζῆ ὁ πιστός τήν ἀληθῆ ζωή μέ τόν Χριστό, τήν ἐνυπόστατη Ἀλήθεια.
Τά ἴδια αὐτά νοήματα μέ ἄλλα λόγια ἐκφράζει καί τό οὐράνιο μήνυμα, πού δέχθηκε ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἁγιορείτης, τό ὁποῖο ἰσχύει καί γιά μᾶς σήμερα: “Κράτει τόν νοῦν σου εἰς τόν ᾃδην καί μή ἀπελπίζου”.
Κι αὐτή ἡ ἐν εἰρήνῃ καί ἐπ᾿ ἐλπίδι Χριστοῦ σωτηριώδης μετάνοια εἶναι μέγα δῶρο Θεοῦ, δύναμις Θεοῦ πρός ἐπιστροφή, διόρθωσι, σωτηρία.
Ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅτι “... ὅσοι... ἔλαβον αὐτόν (τόν Χριστόν), ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ”(Ἰωάν. α’, 12).
Κι ἐμεῖς, πού πιστεύουμε στόν Χριστό, λάβαμε τήν ἐξουσία Του, νά γίνουμε τέκνα Θεοῦ. Ὡστόσο ἡ ζωή μας δέν εἶναι πράγματι ζωή πίστεως. Καί πονοῦμε γι᾿ αὐτό!
Γι᾿ αὐτό καί λέγει ὁ ὅσιος Θαλάσσιος: Ναί μέν, “Ἐλάβομεν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι∙ οὐ γινόμεθα δέ, εἰ μή τά πάθη ἀποδυσώμεθα”. (... δέν γινόμαστε ὅμως ἀληθινά τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν βγάλουμε ἀπό πάνω μας τά πάθη).
Ὁπότε ”Κανείς ἄς μή νομίζει, ὅτι ἔγινε ἤδη τέκνον Θεοῦ, κατά Χάρι καί ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅσο ἀκόμη δέν ἀπέκτησε τά θεῖα χαρακτηριστικά καί τίς ἰδιότητες τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ.” (Φιλοκ. Ἀστήρ, Αθήναι 1958, τ. Β΄, σ.214, νζ΄).
Ἔτσι λοιπόν κι ἐμεῖς κατά τόν καθημερινό ταπεινό ἀγῶνα μας, αἰσθανόμαστε, ὅτι εὑρισκόμαστε σέ κατάστασι πνευματικῆς “κυοφορίας” μέσα στήν πνευματική μήτρα τῆς Μάνας μας, τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Ὅπου μέ τήν στοργική φροντίδα Της ἀγωνιζόμαστε νά μετανοοῦμε “... μέχρι καταντήσωμεν... εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ...” (Ἐφ. δ΄, 13).
------------
“Νά λοιπόν Κύριε! Σοῦ προσφέρουμε τήν ἀποτυχία μας, τήν σύγχρονη τραγωδία μας, καί σάν πρόσωπα, ἀλλά καί σάν ἔθνος. Αὐτήν πού ζοῦμε καί καλά γνωρίζουμε:
... ὅτι, Δέσποτα, ἐσμικρύνθημεν παρὰ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἐσμὲν ταπεινοὶ ἐν πάσῃ τῇ γῇ σήμερον, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Καὶ οὐκ ἔστιν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων, καὶ προφήτης, καὶ ἡγούμενος...
(... ἔχουμε ταπεινωθῆ πιό πολύ κι ἀπ᾿ ὅλα τά ἔθνη. Εἴμαστε ἐξουδενωμένοι, περιφρονημένοι σ᾿ ὅλη τήν γῆ γιά τίς ἁμαρτίες μας. Καί δέν ὑπάρχει κατ᾿ αὐτόν τόν καιρό σέ μᾶς, οὔτε ἱκανός ἀρχηγός οὔτε προφήτης οὔτε κάποιος πού νά μᾶς καθοδηγῆ σωστά...) (Προσευχή Ἁγ.Τριῶν Παίδων, Δαν. γ΄, 13).
Κι ὅλα αὐτά τά πάθαμε διότι: “Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν σου, οὐδὲ συνετηρήσαμεν, οὐδὲ ἐποιήσαμεν, καθὼς ἐνετείλω ἡμῖν.” (... Δέν τηρήσαμε τίς ἐντολές Σου, δέν κάναμε ὅπως μᾶς παρήγγειλες...) (Μ. Κανών, ζ΄ ᾠδή).
Πονοῦμε καί θρηνοῦμε γιά τίς ἀμέτρητες ἐκτρώσεις στόν εὐλογημένο αὐτόν τόπο, γιά τήν “ὕβρι” αὐτή τοῦ Ἑλληνισμοῦ πρός Ἐσένα, τόν ἅγιο Θεό καί Εὐργέτη μας.
Δέν ἐξαιροῦμε τόν ἑαυτό μας ἀπ᾿ ὅσους καί ὅσες ἐφόνευσαν καί συνεχίζουν ἀκόμη νά φονεύουν τά παιδιά τους, τά παιδιά σου, Κύριε! Εἴμαστε κι ἐμεῖς “ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων τους καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός τους” (βλ. Γέν. β΄, 23). Κι ἐμεῖς παρόμοια κάνουμε (μέ ἄλλους τρόπους) καί ἴσως καί χειρότερα...
Πονοῦμε ὅμως, πρῶτα βέβαια γιά τό δικό μας κατάντημα, καί μετά καί γι᾿ αὐτούς.
Πονοῦμε καί γιά ὅλες τίς ἀποστασίες μας ἀπό τήν ἱστορία καί παράδοσι αὐτοῦ τοῦ τόπου, πού εἶναι ζυμωμένος μέ ἄπειρα ἁγιασμένα αἵματα, μέ ἱδρῶτες τίμιους, μέ δάκρυα ἱερά, Ἁγίων, Δικαίων, Ἡρώων...
Θρηνοῦμε γι᾿ αὐτήν τήν Πατρίδα, πού μέσα σέ λίγες μόλις δεκαετίες καί μέ κάθε τρόπο μολύναμε, ἀχρειώσαμε, καταστρέψαμε!
Πονοῦμε, γλυκύτατε Χριστέ, πού δέν μετανοοῦμε, οἱ Νεοέλληνες, γιά τόν ξεπεσμό μας αὐτόν! Ἀλλά καί δικαιολογούμαστε, ρίχνοντας σέ ἄλλους καί σέ ἄλλα τό φταίξιμο.
Κι αὐτό εἶναι τό χειρότερο. Γι᾿ αὐτό ἐξωρίσθηκαν οἱ Πρωτόπλαστοι ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Ὄχι τόσο γιατί ἁμάρτησαν, ὄχι γιατί παρήκουσαν. Ἀλλά γιατί δέν μετάνοιωσαν γιά τήν παρακοή καί πτῶσι τους. Δέν θρήνησαν, δέν ἔκλαυσαν, ὅσο ἦσαν μέσα ἀκόμη στόν Παράδεισο. Παρά μόνο, ὅταν τόν ἔβλεπαν πιά ἀπό μακρυά. Μόνο τότε ἄρχισαν νά θρηνοῦν σ᾿ ὅλη τους τήν ζωή. “Παράδεισε, Παράδεισε...!”
Ἔτσι κι ἐμεῖς. Σάν πεισματάρικα παιδιά κι ἀνόητα, σάν νά περιμένουμε νά ἐξορισθοῦμε πρῶτα, νά χάσουμε ὅλα τά καλά, κι ἔπειτα νά ἀρχίσουμε νά θρηνοῦμε τήν ἀπώλειά τους... Πονοῦμε λοιπόν πού δέν μετανοοῦμε, πού δέν βάζουμε ἀρχή μετανοίας, οἱ Ἕλληνες!
Θρηνοῦμε γι᾿ αὐτήν τήν ἀμετανοησία μας!
Ἴσως δηλ. κατά κάποιον τρόπο, μετανοοῦμε πού δέν ἔχουμε μετάνοια...!
“Ἀλλά”, Σύ Κύριε, “μὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος, ὁ τῶν Πατέρων Θεός!”
Μόνο αὐτό τολμοῦμε νά Σοῦ ζητοῦμε: “Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα! Μή μᾶς ἐγκαταλείψης, μή μᾶς ἀποστραφῆς ἐντελῶς”. Διότι μόνο αὐτό μᾶς φυλάσσει ἀπό τήν τελεσίδικη ἀποτυχία, τήν ἀπελπισία, τήν ἀπώλεια.
Σύ εἶσαι ὁ Ἀληθής, ὁ Ἐλεήμων, ὁ Θεός τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Αὐτῶν τῶν παλαιῶν, πού Σύ μᾶς ἔδωσες καί γνωρίσαμε ἐν Πνεύματι, κι αὐτῶν τῶν συγχρόνων μας, πού πάλι Σύ μᾶς χάρισες γιά καθοδήγησι καί παρηγορία μας. Αὐτοί πού Σέ γνώρισαν, μᾶς μίλησαν γιά Σένα, Σέ ἔκαναν γνωστό καί σέ μᾶς... καί ἔτσι μᾶς στήριξαν καί μᾶς στηρίζουν ἀκόμη...
Λοιπόν, “... μὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος, ὁ τῶν Πατέρων Θεός!”
(Τελειώνω, ἀδελφοί, μέ τά ἀκόλουθα...)
Ἄν ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ἀρχίση ἔτσι ταπεινά νά προσεύχεται στό ταμιεῖον του, μ᾿αὐτήν τήν αὐτογνωσία καί εἰρηνική αὐτομεμψία τῶν Ἁγίων...
Ἄν αὐτό τό πνεῦμα βαθειᾶς καί εἰλικρινοῦς μετανοίας ἀρχίση νά διέπη, ὅσο γίνεται καί πιό πολλούς, ἄρχοντες κι ἀρχόμενους στόν τόπο αὐτόν...
Ἄν ἡ προσευχή αὐτή καί μετάνοια τῶν ἁγίων Τριῶν Παίδων τῶν ἐν Βαβυλῶνι, γίνη θρηνητικό τραγούδι τοῦ γένους μας ἀπό τώρα, πρίν ἔλθουν τά χειρότερα δεινά...
Κι ἄν οἱ ἄρχοντές μας -ἔστω καί κάποιοι ἀπ᾿αὐτούς- μπορέσουν, τολμήσουν, νά ἐξαγγείλουν τέτοια μεγαλειώδη κείμενα, ὡς διαγγέλματά τους...
Τότε ταπεινά θεωρῶ, ὅτι θά ἀξιωθοῦμε κι ἐμεῖς θαυμάτων στίς ἡμέρες μας!
Ἡ “Νινευί οὐ καταστραφήσεται”, ἀλλά θά χαροῦμε ἀνάστασι καί ἀνακαίνισι... ψάλλοντας: “Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ὑπερύμνητος, καὶ ὑπερυψούμενος εἰς τοὺς αἰῶνας...!
Ὅλα τά ὡραῖα καί μεγάλα ἀρχίζουν καί τελειώνουν μέ τήν μετάνοια, ἀδελφοί!
Ἀλλά, κι ἄν δέν ἀξιωθοῦμε νά ἰδοῦμε θαυμαστές μεταβολές...
Καί ἄν γιά τίς ἁμαρτίες μας, τίς μεγάλες καί πολλές, δέν ὑπάρξη ἡ μεγάλη αὐτή μετάνοια στήν Πατρίδα...
Καί τότε, κι ἀπό τώρα, ἀδελφοί, θά ἀναλάβουμε (καί πρέπει νά ἀναλάβουμε) ἐμεῖς νά μετανοοῦμε “ὑπέρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.”
Ἄς ὑπάρχουν κάποιοι, νά μετανοοῦν ἐπί τέλους σ᾿ αὐτήν τήν Πατρίδα!
Καί τότε (καί πάντοτε) “… ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης, ἔσται μεθ᾿ ἡμῶν. Ἀμήν!”(πρβλ. B Κορ. ιγ΄, 11)
Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!
Εὐχαριστοῦμε τόν ἅγιο Θεό πού στό ὄνομα Αὐτοῦ, μέ τήν εὐχή τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν παρόντων σεβαστῶν Πατέρων, γινόμαστε κοινωνοί στήν χαρά τῆς σημερινῆς αὐτῆς Συνάξεως.
Εἶναι ἀξιέπαινοι οἱ ἀδελφοί πού ὀργανώνουν τέτοιες ἡμερίδες. Καί ἀπό καρδίας εἶναι ἡ εὐχή, ὁ Θεός νά εὐλογῆ τήν ζωή τους! Διότι ἀκόμη κι ἕνα παιδί νά σωθῆ μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ -πού πιστεύουμε πολύ περισσότερα θά εἶναι- αὐτό ἀποτελεῖ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τό νά κατακτήσουμε ὅλον τόν κόσμο.
Εὐχαριστοῦμε λοιπόν ἰδιαίτερα τούς πολύ κοπιάσαντες ἀγαπητούς διοργανωτές τῆς παρούσης ἡμερίδος, γιά τήν εὐγενική, τιμητική πρόσκλησί τους πρός τήν Ἱεράν ἡμῶν Μονήν τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
Διαβιβάζω ἐν πρώτοις τίς εὐχές τοῦ Ἁγίου Καθηγουμένου καί Γέροντος ἡμῶν, Ἀρχιμ. Χριστοφόρου γιά εὐόδωσι τοῦ παρόντος Συνεδρίου πρός ὠφέλεια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς Πατρίδος.
Ἔχουν κατά καιρούς πολλά ἐμπεριστατωμένα καί ὡραῖα λεχθῆ καί παρουσιασθῆ γιά τό ἐν λόγῳ θέμα ἀπό εἰδικούς καί χαρισματικούς ἀδελφούς, ὥστε δέν αἰσθανόμαστε καθόλου ἀναγκαία τήν δική μας πτωχή συνεισφορά. Μόνο ὡς ὑπακοή ἀποδεχόμαστε τήν φιλάδελφη πρόσκλησι τῶν διοργανωτῶν ἀδελφῶν, κι ὡς ταπεινή συμμετοχή καί ἡμῶν τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν στόν ἀγῶνα τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας σχετικά μέ τό σοβαρότατο πρόβλημα τῶν ἐκτρώσεων.
Ὡς θέμα τῆς παρούσης εἰσηγήσεώς μου, θά ἔθετα: “Ἐκτρώσεις, ἡ πρός Θεόν ὕβρις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. – Μετανοίας ὁ καιρός...”. (Ἡ “ὕβρις”, μέ τήν ἀρχαιοελληνική σημασία τοῦ ὄρου, δηλ. ὡς προσβολή).
Ἐξ ἀρχῆς λοιπόν, κυρίως καί θεολογικῶς, τό θέμα αὐτό ὁρίζεται ὡς ἀλαζονική ἀνυπακοή τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ καί Δημιουργοῦ. Πού τελικά ἀποβαίνει “ἀνταρσία”, καί ἡ ὁποία θυμίζει τήν πρώτη ἀπαίσια ἱστορική ἀνταρσία ἐκείνου, πού “ἰσόθεος τοῦ Θεοῦ γενέσθαι ἠθέλησε” λέγοντας: “Θήσω τόν θρόνον μου ἐπάνω τῶν νεφελῶν καί ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ” (Ἁγ. Ἰ. Χρυσοστόμου, Εἰς τόν ιγ’ ψαλμόν).
Αὐτή δέ ἡ προκείμενη ἀλαζονεία ἀντιτίθεται στήν ἱερότητα καί ἀξία τῆς ζωῆς, τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Καί ἀκόμη περισσότερο ἀπέναντι στήν ζωή τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου, τοῦ συνανθρώπου καί ἀδελφοῦ.
----------
Δῶρο Θεοῦ μέγα, μέγιστο, ἡ ζωή στόν ἄνθρωπο. Χάρισμα κι εὐεργεσία, τήν ὁποία μάλιστα δέν ζήτησε, δέν παρεκάλεσε ἐκ τῶν προτέρων ὁ εὐεργετηθείς ἄνθρωπος τόν Εὐεργέτη Θεό.
Ὁ πανάγιος Δημιουργός “ἐν τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς ἁγιωσύνης” Του... “ἐν δικαιοσύνῃ καὶ κρίσει ἀληθινῇ”... ἔπλασε... τὸν ἄνθρωπο... τόν τίμησε μέ τήν εἰκόνα Του, τόν ἔβαλε στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, δίδοντάς του ὑπόσχεσι ὅτι θά ζοῦσε χωρίς θάνατο, ἀπολαμβάνοντας αἰωνίως ὅλα τά ἀγαθά Του, ἄν τηροῦσε τίς ἅγιες ἐντολές Του. (βλ. Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου).
Ὅμως τό κτίσμα παρακούει καί πρός ὥραν δέν μετανοεῖ.
Παρά τόν τραγικό ξεπεσμό τοῦ ἀνθρώπου, μέ ἀνυπέρβλητη σοφία, ἀγάπη καί φροντίδα ὁ ἅγιος Θεός-Πατέρας, διορθώνει τήν ἁμαρτία καί ἀμετανοησία τοῦ παιδιοῦ Του:
Μέσα ἀπό τά σωτήρια ἐπιτίμια τοῦ κόπου, τῆς φθορᾶς, τοῦ πρόσκαιρου θανάτου, τοῦ δίδει τώρα νέα εὐκαιρία, ὥστε μέ τόν ἀγῶνα του νά ἀποδείξη, ὅτι ἀπορρίπτει τήν πρώην ἀνυπακοή ἐπιλέγοντας συνειδητά, ἐκούσια καί ὑπεύθυνα τήν συμμόρφωσί του πρός τίς σωτήριες ἐντολές τοῦ Εὐεργέτου.
Μέ τήν θαυμαστή δέ ἔνσαρκο Οἰκονομία Του, καί κυρίως διά τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεώς Του, τοῦ δίδει ἀνώτερη ἀπό πρίν Χάρι, ἐπαγγελία συμμετοχῆς στήν βασιλεία Του, ὡς συγκληρονόμου, φίλου καί ἀδελφοῦ Του.
Ἡ πρώτη μεγάλη ἀγάπη, ἡ ὁποία κινεῖ τό πᾶν, τό “ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου...” ὀφείλει νά καθορίζη ὅλη τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, πρός ὑπέρβασι τῆς φιλαυτίας του. Καλεῖται δέ συνάμα νά ζῆ πάντοτε σέ κοινωνία ἀγάπης καί μέ τόν συνάνθρωπο: “... καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν”. Ἀφοῦ ὁ πλησίον, ὁ ὅποιος ἀδελφός, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς Εἰκόνος τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου. Κατά τό Πατερικό, “εἶδες τόν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου!”
Ἀλλά ὁ ἐγωιστής ἄνθρωπος, ὡσάν παράφρων ἀποξενώνεται ἀπό ὅλη αὐτήν τήν νέα κοσμογονία τῆς ἀγάπης τοῦ Δημιουργοῦ, καί χειριζόμενος ἀδέξια, μέ ἀφελῆ προχειρότητα τό αὐτεξούσιο πού χαρισματικά ἔλαβε ἀπ᾿Αὐτόν, ἀποφασίζει καί πάλι νά μή ἀποδεχθῆ τούς ὅρους τῆς ἀγάπης Του. Αὐτονομεῖται ζῶντας μιά ἐγωκεντρική ζωή, μέ μόνο τίς στρεβλές ἐπινοήσεις τῆς αὐτοκαταστροφικῆς φιλαυτίας του.
Ὁ ἅγιος Δημιουργός τίμησε μέ πολλές τιμές τό ἔμψυχο πλάσμα Του. Μία ἀπό τίς ὑψηλότατες τιμές εἶναι, τό ὅτι θέλησε νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος συν-δημιουργός Του στήν γέννησι νέων ἀνθρώπων. Νά συνεργάζεται μέ τήν Χάρι Του γιά τήν δημιουργία νέας ζωῆς. Καί τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, νά ὀνομάζωνται καί δικά του τέκνα.
Ἡ ἀνταρσία τοῦ ἀπείθαρχου καί ἐγωιστῆ ἀνθρώπου ὡστόσο συνεχίζει νά μολύνη τά πάντα. Ἔτσι καί στήν σπουδαία αὐτήν ἀποστολή, μέ τήν ὁποία τόν προίκισε ὁ Θεός, στήν συνεργασία Του δηλ. στό “θαῦμα τῆς ζωῆς”, μέ ὑποκίνησι βέβαια κι ἀπό τόν μισόθεο καί μισάνθρωπο διάβολο, τόν ὁδηγεῖ στό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα, ἀπ᾿ αὐτό πού ἡ ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ εἶχε θεσπίσει γι᾿ αὐτόν:
Ὁ ἅγιος Θεός δημιουργεῖ ζωή, ὁ ὑπερήφανος ὅμως, ἐγωιστής ἄνθρωπος, ἐπαναστατῶντας ἐναντίον Του ἐφευρίσκει, μηχανεύεται θάνατο! Καί ἔτσι φθάνει, ἕως καί στό νά φονεύη αὐτά τά ἴδια τά παιδιά του, τά σπλάγχνα του!
Πλάθει δέ ἄλλοθι, κατασκευάζει σκευωρίες, δικαιολογεῖ τά ἀδικαιολόγητα, γιά νά κάνη τελικά καί νά στηρίξη τό θέλημά του.
Ἕνα ἀπό τά “ἀστεῖα” ἐπιχειρήματα γιά τήν ἐγωιστική αὐτή ἐπιλογή του εἶναι, ὅτι τάχα τά κυοφορούμενα ἔμβρυα δέν εἶναι “ἀκόμη ἄνθρωποι”.
Εἶναι γνωστό, ὅτι χρονική ἀρχή τῆς ζωῆς ὁρίζεται μόνο ὡς ἡ στιγμή τῆς συλλήψεως τοῦ ἀνθρώπου, κι ὄχι κάτι ἄλλο μέ ὁποιαδήποτε συμβατικά κι αὐθαίρετα κριτήρια.
Ἡ ζωή ἀρχίζει “ἐξ ἄκρας συλλήψεως.” Κι αὐτό διακηρύσσει ἡ Ἐκκλησία.
------------
Δέν θά ἀναλωθοῦμε ἐδῶ σέ ἀναλυτικές παραθέσεις ἀποδεικτικές περί τοῦ προφανοῦς, ὅτι δηλ. καί κατά τόν χρόνο τῆς κυοφορίας, τό ἔμβρυο εἶναι ἤδη ἄνθρωπος. Δέν ὑπάρχει ἄλλωστε κανένα ἀμφιλεγόμενο σημεῖο ἤ κενό περί αὐτοῦ τοῦ ζητήματος θεολογικῶς. Μόνο λίγες ἐπισημάνσεις θά κάνω, πού νομίζω πώς συμβάλλουν ἐπαρκῶς.
Σέ ὅλη τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, δέν ὑπάρχει πουθενά ἡ λέξις “ἔμβρυον”, γιά νά δηλωθῆ δηλ. ἀποκλειστικά τό κυοφορούμενο παιδί. Ἀντ᾿αὐτῆς δέ χρησιμοποιοῦνται οἱ λέξεις “βρέφος”, ἤ “παιδίον” πού τίθενται μέν κατ᾿ ἐξοχήν γιά τά ἤδη γεννηθέντα τέκνα, ἀλλά καί γιά τά κυοφορούμενα ἀκόμη ἔμβρυα. Δηλώνοντας καί μ᾿ αὐτόν τόν ἔμμεσο τρόπο, ὁ Θεόπνευστος λόγος, ὅτι δέν ὑπάρχει οὐσιαστική, εἰδοποιός διαφορά μεταξύ τῶν δύο αὐτῶν περιόδων τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.
Στήν Παλαιά Διαθήκη καί συγκεκριμένα στό βιβλίο τῆς Γενέσεως, ἀναφέρεται σχετικά μέ τήν κυοφορία τῶν δύο τέκνων (Ἠσαῦ καί Ἰακώβ) τοῦ Πατριάρχου Ἰσαάκ καί τῆς γυναικός του δικαίας Ρεββέκας: “... καὶ ἔλαβεν ἐν γαστρὶ Ρεβέκκα ἡ γυνὴ αὐτοῦ (τοῦ πατριάρχου Ἰσαάκ). ἐσκίρτων δὲ τὰ παιδία ἐν αὐτῇ·” (Γεν. κε΄, 22).
Στήν Καινή δέ Διαθήκη καί κατά τήν ἐπίσκεψι τῆς Κυρίας Θεοτόκου στήν ἐξαδέλφη της, ἡ μητέρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἁγία Ἐλισάβετ, λέγει στήν Παναγία: “... ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου...” (Λουκ. α΄, 44).
Τήν ἴδια ὅμως αὐτή λέξι “βρέφος”συναντοῦμε καί γιά τό ἤδη γεννηθέν Παιδίον. Ὅταν στήν γέννησι τοῦ Χριστοῦ, εἶπε ὁ Ἄγγελος στούς ποιμένες: “... ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτὴρ, ὅς ἐστιν Χριστὸς Kύριος ἐν πόλει Δαυίδ· καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον, εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον καὶ κείμενον ἐν φάτνῃ” (Λουκ. β΄, 12).
Σέ παλαιά λεξικά, καί οἱ δύο αὐτές λέξεις (“ἔμβρυον” καί “βρέφος”) χρησιμοποιοῦνται γιά νά ἐκφράσουν ἀδιακρίτως κάποια ἀπό τίς ἀνωτέρω ἔννοιες (κυοφορούμενο ἤ ἤδη νεογέννητο). Μάλιστα ἡ λέξις “βρέφος” ἐτυμολογεῖται ἀπό τήν σανσκριτική ὡς τό “συλληφθέν ἐν τῇ μήτρᾳ” (βλ. λεξ. Σταματάκου).
Γιά τήν Ἁγία Γραφή, λοιπόν, γιά τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἕνα βρέφος, κυοφορούμενο ἤ νεογέννητο, εἶναι ἤδη ἄνθρωπος, παιδίον, τέκνον Θεοῦ. Κι αὐτό φυσικά ἰσχύει πολύ περισσότερο στούς Ἁγίους καί πάνω ἀπ᾿ ὅλους στόν ἴδιο τόν Κύριο, τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο τοῦ Θεοῦ.
Στό ἀπολυτίκιο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τήν ἡμέρα δηλ. πού ἑορτάζουμε τήν σύλληψι τοῦ Θεοῦ-Λόγου στήν ἄχραντο κοιλία τῆς Θεοτόκου, ψάλλουμε: “Σήμερον... ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται”...
Κατά τήν ἑρμηνεία δέ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ἁγίας συλλήψεώς Του, καί σέ ὅλα τά στάδια τῆς κατά σάρκα νηπιακῆς καί παιδικῆς Του ἡλικίας, “ὁ Παῖς Ἰησοῦς” εἶναι πάντοτε “ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης καί Κύριος”. Ἔτσι κι αὐτό θεολογεῖται καί περιγράφεται ἀπό τήν Ἐκκλησία σέ κάθε σχετική εἰκόνα-ἁγιογραφία, καί παρουσιάζεται ὁ Χριστός ὡς εὐλογῶν καί δή μέ χαρακτηριστικά προσώπου ἐνήλικος ἀνθρώπου κι ὄχι τῆς παιδικῆς ἡλικίας.
Λέγουν ἐπίσης οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι κατά τήν ἐνανθρώπησί Του διερχόμενος ὁ Κύριος ἀπό ὅλα τά στάδια ἡλικίας, ἀπό τήν σύλληψι ἕως καί τήν ἐνηλικίωσι, εὐλόγησε ὅλες τίς ἀντίστοιχες ἡλικίες τοῦ ἀνθρώπου, ἄρα καί τόν χρόνο τῆς ἐμβρυικῆς ἡλικίας. Θέλωντας δηλ. ὁ ἅγιος Θεός, τά τέκνα Του, ἀπό τό πρώιμο αὐτό ἀκόμη στάδιο τῆς ἡλικία τους, νά ἀπολαμβάνουν τήν Χάρι Του, καί ἔτσι νά ἔχη σέ ὅλες τίς περιόδους μέγα νόημα ἡ ζωή καί ὕπαρξίς τους ἐν Αὐτῷ, μέ προοπτική τήν αἰώνιο βασιλεία Του.
Σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Γρηγόριο τόν Σιναΐτη:
“Καθένας πού βαπτίσθηκε στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλει νά διέλθη λαμβάνοντας Χάρι Θεοῦ κι εὐλογίες ἀπ᾿ ὅλες τίς περιόδους τῆς κατά σάρκα ἡλικίας τοῦ Χριστοῦ. Διότι προσέλαβε ὁ Χριστιανός τήν δύναμι ὅλων αὐτῶν, καί μέσῳ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου μπορεῖ νά τίς εὕρη καί νά τίς γνωρίση. Καί ἡ μέν σύλληψις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀρραβώνας τοῦ Πνεύματος· ἡ δέ γέννησίς Του, ἡ ἐνέργεια τῆς ἀγαλλιάσεως...” (Φιλοκ., Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1976, τ. Δ΄, σ. 63).
------------
Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύουν σαφῶς τήν ἱερότητα καί μεγάλη ἀξία αὐτῆς τῆς πρώτης περιόδου τῆς ζωῆς, ὅπως ἐξηγοῦσαν σέ πολλούς Χριστιανούς καί οἱ σύγχρονοί μας Ὅσιοι, Πορφύριος καί Παΐσιος οἱ Ἁγιορεῖτες. Ἔκαναν μάλιστα, αὐτοί οἱ Ἅγιοι,πολλές συστάσεις γιά τήν καλή καί ἐν Χριστῷ εἰρηνική κυοφορία τῶν ἐγκύων γυναικῶν, ὑπογραμμίζοντας, πόσο πολύ συμβάλλει αὐτή στήν ὅλη μετέπειτα ζωή τῶν παιδιῶν.
“Ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος: “Ἡ γυναίκα, ὅταν εἶναι ἔγκυος, πρέπει νά εἶναι ἤρεμη, νά διαβάζη τό Εὐαγγέλιο, νά προσεύχεται, νά λέγη τήν εὐχή. Ἔτσι ἁγιάζεται καί τό παιδί. Ἀπό τώρα ἀρχίζει ἡ ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ. Νά προσέχης, νά μή στενοχωρῆς τήν ἔγκυο γιά κανένα λόγο.”
Καί ὁ ὅσιος Πορφύριος: “Ἡ σύλληψη ἑνός παιδιοῦ εἶναι πράξη ἀγάπης καί πρέπει νά γίνεται σέ συνθῆκες ἀποδοχῆς, εἰρήνης καί ἀγάπης. Τό ἔμβρυο μπορεῖ νά πληγωθῆ ἀπό τήν πρώτη ὥρα τῆς συλλήψεώς του, ὅταν οἱ γονεῖς του κατά τήν σύλληψή του δέν ἀγαπῶνται ἤ δέν τό ἐπιθυμοῦν.”
Κατά τόν χρόνο τῆς κυοφορίας γίνεται ἡ πρώτη ἀγαπητική, θυσιαστική προσφορά τῆς μητέρας (καί τοῦ πατέρα βέβαια κατά δεύτερο λόγο) πρός τό νέο μέλος τῆς “κατ᾿ οἶκον Ἐκκλησίας” τους. Εἶναι ἡ ἀρχή τῆς διακονίας τους πρός τόν νέο συνάνθρωπο. Ἕνα διακόνημα ἀγάπης, ὅπως λέμε στό Ἅγιον Ὄρος. Πού ὅταν γίνεται ἐν ὑπακοῇ καί ὡς κατενώπιον Θεοῦ, ἀποβαίνει σωτήριο ὄχι μόνο γιά τόν διακονούμενο, ἀλλά καί γι᾿ αὐτόν πού διακονεῖ.
Ἐξ ἄλλου οἱ πιστοί πού καλῶς θά διακονήσουν γιά τόν Χριστό τά κυοφορούμενα τέκνα τους καί θά τά ἀφήσουν νά ζήσουν γιά τήν συμμετοχή τους στήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως θά τιμηθοῦν μέ τόν λόγο τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου: “Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.” (Ματθ΄, κε΄, 40).
Τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιά τήν καλή αὐτή διακονία καί ἄσκησι ὑπακοῆς στό ἅγιο θέλημά Του, στεροῦνται δυστυχῶς οἱ γονεῖς πού ἀποφασίζουν καί πραγματοποιοῦν ἔκτρωσι (=θάνατο) τῆς κυοφορούμενης νέας ζωῆς. Ἀντίθετα, μέ τέτοιες πράξεις ἀδιαφορίας καί ἀλαζονίας πρός τόν πλησίον (καί τί πιό “πλησίον” ἀπό τό δικό σου βρέφος!), ἡ ὅλη ζωή τους ἐγκλωβίζεται στήν αὐτοκαταστροφή τῆς ἀνελεύθερης φιλαυτίας τους.
Ὁ μακαριστός Γέροντάς μας, π. Γεώργιος, μέ πολύ πόνο καί κόπο ἀγωνίσθηκε ὑπερβολικά καί παντοιοτρόπως κατά τῆς νομιμοποιήσεως τῶν ἐκτρώσεων. Ἔλεγε σέ μία ὁμιλία του σχετικά μέ τήν ἐλευθερία καί τά λεγόμενα “ἀτομικά δικαιώματα” τοῦ ἀνθρώπου:
“... Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία δέν εἶναι ἀτομική ἀνεξαρτησία, ἀλλά ἀγάπη καί κοινωνία προσώπων. Εἶναι λάθος νά ταυτίζουμε τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μέ τά ἀτομικά δικαιώματα ἤ τήν ἀτομική ἀνεξαρτησία. Ἡ ἀτομική ἀνεξαρτησία, πού ἀποκόπτει τόν ἕνα ἀπό τόν ἄλλο, εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἐλευθερίας. Ἡ ἐλευθερία μας πάντοτε εἶναι σέ συνάρτησι μέ τόν Τριαδικό Θεό, μέ τά πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί τά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας. Στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης. Γι᾿ αὐτό καί μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἐλευθερία καί ἀγάπη εἶναι συνώνυμα. Τήν ὥρα πού ἀγαπᾶς, εἶσαι ἐλεύθερος. Περιεχόμενο τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ ἀγάπη. Εἶμαι ἐλεύθερος, ὅταν ἀγαπῶ, ὄχι ὅταν ἱκανοποιῶ τόν ἐγωϊσμό μου. Καί αὐτό νομίζω, ὅτι εἶναι τό λάθος πού γίνεται σήμερα: ὅτι ἡ ἐλευθερία περιορίζεται· δέν τοποθετεῖται στήν ἀγάπη.
Ἔτσι ἐνεργοῦν, ὅσοι προσπαθοῦν νά δικαιώσουν π.χ. τίς ἀμβλώσεις. Δέν ξέρω, ἄν ἀκούσατε, αὐτό πού ἀπαιτοῦν οἱ φεμινίστριες: “τό σῶμα μας μᾶς ἀνήκει”. (“ἡ μητρότητα εἶναι ἐπιλογή”, διαβάζαμε κάπου πρίν μποῦμε μέσα σά αὐτόν τόν χῶρο). Δηλαδή (πιστεύουν ὅτι) ἐλευθερία εἶναι ἡ ἐγωϊστική μου ἱκανοποίησις... Ὅμως στ᾿ ἀλήθεια εἶμαι ἐλεύθερος, ὅταν κάνω αὐτό πού ἀπαιτεῖ ἡ ἀγάπη καί θέλει ὁ Θεός... Καί... ἐνῶ τόσος λόγος γίνεται γιά ἀτομικά δικαιώματα καί γιά ἐλευθερία, ὅλο καί περισσότερο ὑποδουλωνόμαστε, καί στά πάθη μας καί γενικά σέ δομές ζωῆς, οἱ ὁποῖες κάθε ἄλλο παρά ἐλευθερώνουν τόν ἄνθρωπο...” (Ὁμιλ.στήν Θεολ. Σχ. Ἀθηνῶν, 1988). (Περ. 35, 2010, σ. 108-109).
Mέ συνοχή καρδίας ἔγραφε καί πρός τόν τότε Δήμαρχο τῆς Θεσσαλονίκης, πληροφορηθείς τήν ἔκδοσι ψηφίσματος τοῦ Δημοτικοῦ τους Συμβουλίου πρός τήν Κυβέρνησι, γιά γρήγορη κατάθεσι καί ψήφισι τοῦ νομοσχεδίου σχετικά μέ τήν νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων:
“...Ἡ νομιμοποίησις τῶν ἀμβλώσεων σημαίνει ἐπιβράβευσι τoῦ ἐγωισμοῦ καί ὄχι τῆς ἐλευθερίας... Νομίζω ὅτι καί σεῖς, κ. Δήμαρχε, ὡς χριστιανός καί ὡς ὑπεύθυνος πολιτικός, θά συμφωνῆτε ὅτι ἡ ἀληθινή ἐλευθερία δέν εὑρίσκεται στήν ἐγωιστική ἱκανοποίησι τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀλλά στήν ἐπιτέλεσι τοῦ καθήκοντός μας, πού γιά τούς Χριστιανούς εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ... Γι᾿ αὐτό τολμῶ νά σᾶς παρακαλέσω νά ἐπανεξετάσετε καί ἀναθεωρήσετε, μέ τό δημοτικό σας συμβούλιο, τό διάβημά σας αὐτό καί νά κάνετε κάτι ἀντάξιο πρός τήν χριστιανική σας συνείδησι... (Ἅγ. Ὄρος, 7/20 Μαρτίου 1986)
------------
Ὡστόσο παρά τίς παρακλήσεις καί προσευχές πολλῶν, ἡ σύγχρονη Ἑλληνική κοινωνία, τοὐλάχιστον διά στόματος καί ἀποφάσεων τῶν ἀρχόντων, “οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι”. Ἐπί τόσες δεκαετίες ὁ ἄνομος τοῦτος νόμος παραμένει σέ ἰσχύ, παρασύροντας στόν ἀφανισμό ἑκατομμύρια ἀθώων τέκνων τοῦ Θεοῦ, καί βυθίζοντας σέ πνευματικό σκότος καί κατάπτωσι τήν Πατρίδα. Ἔτσι τό μόνο πού ἀπομένει πιά, εἶναι ἡ μετάνοια...!
Μετάνοια...! Ἡ ὄντως ἐργασία τοῦ Χριστιανοῦ, ἡ ἀνώτερη δημιουργία τῆς ζωῆς του! Τό βαθύτατο, συνεχές, γλυκύ κεντρί τῆς συνειδήσεως, πού κεντᾶ καί πληγώνει εἰρηνικά τήν ψυχή, πληροφορῶντας την, ὅτι ἡ ζωή μου δέν ἀρέσει, δέν ἀναπαύει τόν Δημιουργό καί Πατέρα μου.
Ἀναφέρει θεολογικώτατα ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ: “Ὅταν ἦλθε ὁ Κύριος στήν γῆ, εἶπε πρίν ἀπό ὅλα: «Μετανοεῖτε». Ὁ λόγος αὐτός ἀποτελοῦσε τή συνέχεια τῆς συνομιλίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν Ἀδάμ στόν Παράδεισο” (Μετά τήν παρακοή του δηλ., τότε πού προσπαθοῦσε ὁ ἅγιος Θεός νά τόν ὁδηγήση σέ μετάνοια...) (Οἰκοδομῶντας τόν Ναό τοῦ Θεοῦ, Ἱ.Μ.Τ.Προδρ., Ἔσσεξ, 2014, τ. Γ’, σ. 137).
Γι᾿ αὐτό καί “Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ βάση ὅλης τῆς πνευματικῆς ἀσκήσεως” (τ. Β΄, σ. 214).
Καί ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ: “... οὐδεμία τῶν ἀρετῶν ὑψηλοτέρα τῆς μετανοίας”. (Τά εὑρεθέντα ἀσκητικά, Ἐκδ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη, 1977, σ. 220).
------------
Ὥστε καί ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς μᾶς ὑπενθυμίζει: “Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι...”
Ὀφείλουμε, κατά τήν λειτουργική αὐτήν αἴτησι, νά ζοῦμε μέ εἰρήνη καί μετάνοια μαζί-ταυτόχρονα, ὅσον χρόνο ὁ ἅγιος Θεός εὐδοκήσει νά ζήσουμε σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο.
Καί πόσο σοφά μᾶς καθοδηγεῖ ἡ Ἐκκλησία:
Τό κάθε ἕνα ἀπό τά δύο (“εἰρήνη” καί “μετάνοια”) προσδιορίζει τήν γνησιότητα τοῦ ἄλλου. Ὀφείλει δηλ. ἡ μετάνοιά μας νά εἶναι ἀληθινή, εἰλικρινής, ὥστε νά φέρη καί πνευματική εἰρήνη, ἀνάπαυσι στήν καρδία. Αὐτή δέ πάλι ἡ καλή, ἐν Χριστῷ εἰρήνη τῆς καρδίας νά φανερώνη θεάρεστο τόν ταπεινό ἀγῶνα τῆς μετανοίας μας. Γιά νά μή ζοῦμε μέ ἕνα ψεύτικο, κοσμικό ἐφησυχασμό, κι ἔτσι χωρίς μετάνοια, ἀλλά κι οὔτε πάλι μέ μιά ἐγωιστική, ταραχώδη μεταμέλεια γιά τίς ἁμαρτίες μας, καί γι᾿ αὐτό δίχως εἰρήνη. Καί μέ τά δύο μαζί, ζῆ ὁ πιστός τήν ἀληθῆ ζωή μέ τόν Χριστό, τήν ἐνυπόστατη Ἀλήθεια.
Τά ἴδια αὐτά νοήματα μέ ἄλλα λόγια ἐκφράζει καί τό οὐράνιο μήνυμα, πού δέχθηκε ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἁγιορείτης, τό ὁποῖο ἰσχύει καί γιά μᾶς σήμερα: “Κράτει τόν νοῦν σου εἰς τόν ᾃδην καί μή ἀπελπίζου”.
Κι αὐτή ἡ ἐν εἰρήνῃ καί ἐπ᾿ ἐλπίδι Χριστοῦ σωτηριώδης μετάνοια εἶναι μέγα δῶρο Θεοῦ, δύναμις Θεοῦ πρός ἐπιστροφή, διόρθωσι, σωτηρία.
Ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅτι “... ὅσοι... ἔλαβον αὐτόν (τόν Χριστόν), ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ”(Ἰωάν. α’, 12).
Κι ἐμεῖς, πού πιστεύουμε στόν Χριστό, λάβαμε τήν ἐξουσία Του, νά γίνουμε τέκνα Θεοῦ. Ὡστόσο ἡ ζωή μας δέν εἶναι πράγματι ζωή πίστεως. Καί πονοῦμε γι᾿ αὐτό!
Γι᾿ αὐτό καί λέγει ὁ ὅσιος Θαλάσσιος: Ναί μέν, “Ἐλάβομεν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι∙ οὐ γινόμεθα δέ, εἰ μή τά πάθη ἀποδυσώμεθα”. (... δέν γινόμαστε ὅμως ἀληθινά τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν βγάλουμε ἀπό πάνω μας τά πάθη).
Ὁπότε ”Κανείς ἄς μή νομίζει, ὅτι ἔγινε ἤδη τέκνον Θεοῦ, κατά Χάρι καί ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅσο ἀκόμη δέν ἀπέκτησε τά θεῖα χαρακτηριστικά καί τίς ἰδιότητες τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ.” (Φιλοκ. Ἀστήρ, Αθήναι 1958, τ. Β΄, σ.214, νζ΄).
Ἔτσι λοιπόν κι ἐμεῖς κατά τόν καθημερινό ταπεινό ἀγῶνα μας, αἰσθανόμαστε, ὅτι εὑρισκόμαστε σέ κατάστασι πνευματικῆς “κυοφορίας” μέσα στήν πνευματική μήτρα τῆς Μάνας μας, τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Ὅπου μέ τήν στοργική φροντίδα Της ἀγωνιζόμαστε νά μετανοοῦμε “... μέχρι καταντήσωμεν... εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ...” (Ἐφ. δ΄, 13).
------------
“Νά λοιπόν Κύριε! Σοῦ προσφέρουμε τήν ἀποτυχία μας, τήν σύγχρονη τραγωδία μας, καί σάν πρόσωπα, ἀλλά καί σάν ἔθνος. Αὐτήν πού ζοῦμε καί καλά γνωρίζουμε:
... ὅτι, Δέσποτα, ἐσμικρύνθημεν παρὰ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἐσμὲν ταπεινοὶ ἐν πάσῃ τῇ γῇ σήμερον, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Καὶ οὐκ ἔστιν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων, καὶ προφήτης, καὶ ἡγούμενος...
(... ἔχουμε ταπεινωθῆ πιό πολύ κι ἀπ᾿ ὅλα τά ἔθνη. Εἴμαστε ἐξουδενωμένοι, περιφρονημένοι σ᾿ ὅλη τήν γῆ γιά τίς ἁμαρτίες μας. Καί δέν ὑπάρχει κατ᾿ αὐτόν τόν καιρό σέ μᾶς, οὔτε ἱκανός ἀρχηγός οὔτε προφήτης οὔτε κάποιος πού νά μᾶς καθοδηγῆ σωστά...) (Προσευχή Ἁγ.Τριῶν Παίδων, Δαν. γ΄, 13).
Κι ὅλα αὐτά τά πάθαμε διότι: “Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν σου, οὐδὲ συνετηρήσαμεν, οὐδὲ ἐποιήσαμεν, καθὼς ἐνετείλω ἡμῖν.” (... Δέν τηρήσαμε τίς ἐντολές Σου, δέν κάναμε ὅπως μᾶς παρήγγειλες...) (Μ. Κανών, ζ΄ ᾠδή).
Πονοῦμε καί θρηνοῦμε γιά τίς ἀμέτρητες ἐκτρώσεις στόν εὐλογημένο αὐτόν τόπο, γιά τήν “ὕβρι” αὐτή τοῦ Ἑλληνισμοῦ πρός Ἐσένα, τόν ἅγιο Θεό καί Εὐργέτη μας.
Δέν ἐξαιροῦμε τόν ἑαυτό μας ἀπ᾿ ὅσους καί ὅσες ἐφόνευσαν καί συνεχίζουν ἀκόμη νά φονεύουν τά παιδιά τους, τά παιδιά σου, Κύριε! Εἴμαστε κι ἐμεῖς “ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων τους καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός τους” (βλ. Γέν. β΄, 23). Κι ἐμεῖς παρόμοια κάνουμε (μέ ἄλλους τρόπους) καί ἴσως καί χειρότερα...
Πονοῦμε ὅμως, πρῶτα βέβαια γιά τό δικό μας κατάντημα, καί μετά καί γι᾿ αὐτούς.
Πονοῦμε καί γιά ὅλες τίς ἀποστασίες μας ἀπό τήν ἱστορία καί παράδοσι αὐτοῦ τοῦ τόπου, πού εἶναι ζυμωμένος μέ ἄπειρα ἁγιασμένα αἵματα, μέ ἱδρῶτες τίμιους, μέ δάκρυα ἱερά, Ἁγίων, Δικαίων, Ἡρώων...
Θρηνοῦμε γι᾿ αὐτήν τήν Πατρίδα, πού μέσα σέ λίγες μόλις δεκαετίες καί μέ κάθε τρόπο μολύναμε, ἀχρειώσαμε, καταστρέψαμε!
Πονοῦμε, γλυκύτατε Χριστέ, πού δέν μετανοοῦμε, οἱ Νεοέλληνες, γιά τόν ξεπεσμό μας αὐτόν! Ἀλλά καί δικαιολογούμαστε, ρίχνοντας σέ ἄλλους καί σέ ἄλλα τό φταίξιμο.
Κι αὐτό εἶναι τό χειρότερο. Γι᾿ αὐτό ἐξωρίσθηκαν οἱ Πρωτόπλαστοι ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Ὄχι τόσο γιατί ἁμάρτησαν, ὄχι γιατί παρήκουσαν. Ἀλλά γιατί δέν μετάνοιωσαν γιά τήν παρακοή καί πτῶσι τους. Δέν θρήνησαν, δέν ἔκλαυσαν, ὅσο ἦσαν μέσα ἀκόμη στόν Παράδεισο. Παρά μόνο, ὅταν τόν ἔβλεπαν πιά ἀπό μακρυά. Μόνο τότε ἄρχισαν νά θρηνοῦν σ᾿ ὅλη τους τήν ζωή. “Παράδεισε, Παράδεισε...!”
Ἔτσι κι ἐμεῖς. Σάν πεισματάρικα παιδιά κι ἀνόητα, σάν νά περιμένουμε νά ἐξορισθοῦμε πρῶτα, νά χάσουμε ὅλα τά καλά, κι ἔπειτα νά ἀρχίσουμε νά θρηνοῦμε τήν ἀπώλειά τους... Πονοῦμε λοιπόν πού δέν μετανοοῦμε, πού δέν βάζουμε ἀρχή μετανοίας, οἱ Ἕλληνες!
Θρηνοῦμε γι᾿ αὐτήν τήν ἀμετανοησία μας!
Ἴσως δηλ. κατά κάποιον τρόπο, μετανοοῦμε πού δέν ἔχουμε μετάνοια...!
“Ἀλλά”, Σύ Κύριε, “μὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος, ὁ τῶν Πατέρων Θεός!”
Μόνο αὐτό τολμοῦμε νά Σοῦ ζητοῦμε: “Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα! Μή μᾶς ἐγκαταλείψης, μή μᾶς ἀποστραφῆς ἐντελῶς”. Διότι μόνο αὐτό μᾶς φυλάσσει ἀπό τήν τελεσίδικη ἀποτυχία, τήν ἀπελπισία, τήν ἀπώλεια.
Σύ εἶσαι ὁ Ἀληθής, ὁ Ἐλεήμων, ὁ Θεός τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Αὐτῶν τῶν παλαιῶν, πού Σύ μᾶς ἔδωσες καί γνωρίσαμε ἐν Πνεύματι, κι αὐτῶν τῶν συγχρόνων μας, πού πάλι Σύ μᾶς χάρισες γιά καθοδήγησι καί παρηγορία μας. Αὐτοί πού Σέ γνώρισαν, μᾶς μίλησαν γιά Σένα, Σέ ἔκαναν γνωστό καί σέ μᾶς... καί ἔτσι μᾶς στήριξαν καί μᾶς στηρίζουν ἀκόμη...
Λοιπόν, “... μὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος, ὁ τῶν Πατέρων Θεός!”
(Τελειώνω, ἀδελφοί, μέ τά ἀκόλουθα...)
Ἄν ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ἀρχίση ἔτσι ταπεινά νά προσεύχεται στό ταμιεῖον του, μ᾿αὐτήν τήν αὐτογνωσία καί εἰρηνική αὐτομεμψία τῶν Ἁγίων...
Ἄν αὐτό τό πνεῦμα βαθειᾶς καί εἰλικρινοῦς μετανοίας ἀρχίση νά διέπη, ὅσο γίνεται καί πιό πολλούς, ἄρχοντες κι ἀρχόμενους στόν τόπο αὐτόν...
Ἄν ἡ προσευχή αὐτή καί μετάνοια τῶν ἁγίων Τριῶν Παίδων τῶν ἐν Βαβυλῶνι, γίνη θρηνητικό τραγούδι τοῦ γένους μας ἀπό τώρα, πρίν ἔλθουν τά χειρότερα δεινά...
Κι ἄν οἱ ἄρχοντές μας -ἔστω καί κάποιοι ἀπ᾿αὐτούς- μπορέσουν, τολμήσουν, νά ἐξαγγείλουν τέτοια μεγαλειώδη κείμενα, ὡς διαγγέλματά τους...
Τότε ταπεινά θεωρῶ, ὅτι θά ἀξιωθοῦμε κι ἐμεῖς θαυμάτων στίς ἡμέρες μας!
Ἡ “Νινευί οὐ καταστραφήσεται”, ἀλλά θά χαροῦμε ἀνάστασι καί ἀνακαίνισι... ψάλλοντας: “Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ὑπερύμνητος, καὶ ὑπερυψούμενος εἰς τοὺς αἰῶνας...!
Ὅλα τά ὡραῖα καί μεγάλα ἀρχίζουν καί τελειώνουν μέ τήν μετάνοια, ἀδελφοί!
Ἀλλά, κι ἄν δέν ἀξιωθοῦμε νά ἰδοῦμε θαυμαστές μεταβολές...
Καί ἄν γιά τίς ἁμαρτίες μας, τίς μεγάλες καί πολλές, δέν ὑπάρξη ἡ μεγάλη αὐτή μετάνοια στήν Πατρίδα...
Καί τότε, κι ἀπό τώρα, ἀδελφοί, θά ἀναλάβουμε (καί πρέπει νά ἀναλάβουμε) ἐμεῖς νά μετανοοῦμε “ὑπέρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.”
Ἄς ὑπάρχουν κάποιοι, νά μετανοοῦν ἐπί τέλους σ᾿ αὐτήν τήν Πατρίδα!
Καί τότε (καί πάντοτε) “… ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης, ἔσται μεθ᾿ ἡμῶν. Ἀμήν!”(πρβλ. B Κορ. ιγ΄, 11)
Ἱ. Φ.
Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου
Ἅγ. Ὄρος,
Ἅγ. Πεντηκοστάριον 2018
Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου
Ἅγ. Ὄρος,
Ἅγ. Πεντηκοστάριον 2018
Αναδημοσίευση από:
https://afistemenaziso.gr/texts/epikairotita/p-filotheos-grhgoriaths
https://afistemenaziso.gr/texts/epikairotita/p-filotheos-grhgoriaths
Το τελειωτικό κτύπημα
Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου
Το τελειωτικό κτύπημα
Το τελειωτικό κτύπημα
Αγαπητά μου παιδιά,
Σήμερα
η γη μας ποτίζεται συνεχώς από πολύ αίμα, από τους πολέμους και τόσα
άλλα που συμβαίνουν. Ποτίζεται όμως και με αθωότερο αίμα από το του
Άβελ, και το αίμα αυτό είναι της βρεφοκτονίας. Είναι το αίμα των αθώων
βρεφών, των απροστάτευτων υπάρξεων, το οποίον χύνεται από τις ίδιες τις
μητέρες των.
Όλα
τα ιατρεία κι όλα τα μαιευτήρια έχουν γίνει σφαγεία του Ηρώδου.
Εκατομμύρια, εκατομμύρια βρέφη σ' όλον τον κόσμο έχουν πεταχθή στους
ντενεκέδες των σκουπιδιών και στους υπονόμους. Μήτε τα γατάκια δεν
πετούν έτσι. Όπως γνωρίζουμε αυτός ο φονιάς, ο γιατρός, ο μαιευτήρ με το
νυστέρι του σκοτώνει το βρέφος μέσα στην μήτρα -όπως έχουμε δη σε
ταινία- και μετά με το εργαλείο του σπάζει, θραύει το κεφαλάκι του
παιδιού και το βγάζει. Και η μητέρα δεν βλέπει τίποτε και πολύ ήσυχη
αναχωρεί για το σπίτι της....
...Βλέπετε
πόσο τραγική είναι η έκτρωσις, πόσο μεγάλο έγκλημα είναι! Θα πρέπει
λοιπόν να σταματήση. Οι αθώες αυτές υπάρξεις δεν πρέπει να σκοτώνωνται
τόσο τραγικά και χωρίς έλεγχο συνειδήσεως, Έτσι με τον απλό λογισμό, ότι
δεν μπορείς να θρέψης άλλο παιδί. Κανονίζουμε δηλαδή εμείς, πώς θα μας
φερθή ο Θεός; Κανονίζουμε εμείς, αν θα μπορέσουμε ή όχι να φέρουμε εις
πέρας όσα παιδιά μας δώση ο Θεός μέσα στην οικογένεια; Εμείς οι ίδιοι
κανοναρχούμε τον Θεό πώς θα μας φερθή;
Το
έγκλημα αυτό παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, επικίνδυνες και
πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες πόσο φοβερό είναι και
να κάνουν έναν αγώνα να το σταματήσουν ή να εμποδίσουν άλλες γυναίκες
που πρόκειται κατά διαβολική ενέργεια να το διαπράξουν. Γιατί συνήθως
φθάνουν στο έγκλημα αυτό είτε από άγνοια είτε από πίεσι είτε από πάλη
εσωτερική. Κυρίως συμβάλλει η συνεργεία του διαβόλου με αιτίες και
αστήρικτες δικαιολογίες και προφάσεις και αδυναμίες, όπως π.χ. δεν
φθάνουν τα οικονομικά, με πιέζει ο άντρας μου, μου ήλθε η ασθένεια κλπ.
Από την άλλη πλευρά είναι και η άγνοια και όλα αυτά τα εκμεταλλεύεται ο
διάβολος και κατορθώνει να παρασύρη τις μητέρες σ' αυτό το τραγικό
αμάρτημα.
Δεν
ξέρω, αν γνωρίζετε ότι αυτά τα παιδάκια, αυτά τα έμβρυα, αυτές οι
υπάρξεις δεν καταλήγουν στην ανυπαρξία με την έκτρωσι, αλλά το κάθε
έμβρυο είναι κι ένας τέλειος άνθρωπος, και μάλιστα στην ψυχή. Αυτά τα
παιδάκια ζουν στον άλλο κόσμο, κι όπως καταλαβαίνετε τόσα εκατομμύρια
παιδιά έχουν αποτελέσει έναν ολόκληρο στρατό στον ουρανό. Όλα αυτά
διαμαρτύρονται· το αθώο αίμα τους βοά προς τον Θεό ότι αδικοσκοτώθηκαν
και ότι δεν έλαβαν το Άγιον Βάπτισμα, ότι δεν είναι Χριστιανοί
Ορθόδοξοι. Και η ευθύνη σε ποιους πηγαίνει; Τα ευκόλως εννοούμενα
παραλείπονται· δίπλα στο αίμα αυτό που χύνεται, στο «κομπιούτερ» του
Θεού, γράφεται «έγκλημα». Και αυτό το αίμα πώς θα ξεπλυθή; Όταν
λερώνεται κάποιος με τι καθαρίζεται; Με το ύδωρ, με το νεράκι το καθαρό.
Κι εδώ χρειάζεται ύδωρ να βγαίνη συνεχώς από δύο βρύσες, που είναι τα
δύο μάτια. Η μετάνοια η εσωτερική να εξωτερικεύεται με μία ακένωτη πηγή
δακρύων εφ' όρου ζωής!
Βέβαια
το αμάρτημα συγχωρείται, αφ' ης στιγμής κατατεθή στην Ιερά, στην
παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο Θεός είναι
αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α'
Ίωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι' αυτό οι γυναίκες που έχουν
κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύωνται ότι εξομολογήθηκαν τις
εκτρώσεις, που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν
δάκρυα μετανοίας. Πολλές απ' αυτές νοιώθουν ανικανοποίητες καίτοι
εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν
το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως ή των
εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη, απέραντη. Απόδειξις της αγάπης
και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το «ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος
και μετά το έγκλημα. Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον περιμένει ο Θεός, κι
αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει να την
εκμεταλλευθή.
Και
ο κανόνας του πνευματικού συγκριτικά με το πολύ σοβαρό αυτό αμάρτημα
και ειδικό έγκλημα, χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής. Ο κανόνας βοηθάει στην
θεραπεία της ψυχής, αλλά, όπως είπαμε, θα πρέπει να ανοίξουν και οι
βρύσες των δακρύων, που θα ξεπλύνουν τα αίματα της εκτρώσεως, για να
μπορέση κατόπιν ο άνθρωπος να αισθανθή κοινωνία με τον Θεό. Δεν φθάνει,
λοιπόν, μόνον η εξομολόγησις. Αυτό που μετρά, αυτό που θα αλλάξη, που θα
αλλοιώση την καρδιά του Θεού, την πικραμένη και φαρμακωμένη, που θα την
επαναφέρη, όπως ήταν πριν αμαρτήση ο άνθρωπος, είναι οι δύο βρύσες των
ματιών του, που θα ρέουν δάκρυα μετανοίας. Θα πρέπει, πριν φύγουμε απ'
αυτήν την ζωή, να έχουμε αλλάξει την καρδιά του Θεού.
Θα σας αναφέρω ένα απλό παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί λύπησε την μητέρα του με μια παρακοή, μια ασέβεια. Όταν επιστρέψη αυτό το παιδί, και της πη: «Συγγνώμη, μητέρα, γι’ αυτό που έκανα· δεν θα το ξανακάνω», η μητέρα θα απαντήση: «Συγχωρεμένο να είσαι και μην το ξανακάνης». Την συγχώρεσι την πήρε. Αν όμως πέση στην αγκαλιά της κι αρχίση να κλαίη, να οδύρεται, να την παρακαλή και να την ικετεύη να του δώση από καρδιάς την συγγνώμη, τότε δεν θα μείνη η ελάχιστη λύπη και πικρία μέσα της για το σφάλμα του παιδιού. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον άνθρωπο, που μετανοεί και επιστρέφει στον Θεό μετά από οποιοδήποτε αμάρτημα...
Θα σας αναφέρω ένα απλό παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί λύπησε την μητέρα του με μια παρακοή, μια ασέβεια. Όταν επιστρέψη αυτό το παιδί, και της πη: «Συγγνώμη, μητέρα, γι’ αυτό που έκανα· δεν θα το ξανακάνω», η μητέρα θα απαντήση: «Συγχωρεμένο να είσαι και μην το ξανακάνης». Την συγχώρεσι την πήρε. Αν όμως πέση στην αγκαλιά της κι αρχίση να κλαίη, να οδύρεται, να την παρακαλή και να την ικετεύη να του δώση από καρδιάς την συγγνώμη, τότε δεν θα μείνη η ελάχιστη λύπη και πικρία μέσα της για το σφάλμα του παιδιού. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον άνθρωπο, που μετανοεί και επιστρέφει στον Θεό μετά από οποιοδήποτε αμάρτημα...
Όσον
περισσότερον μετανοεί ο άνθρωπος, κι όσον περισσότερον χύνει δάκρυα
μετανοίας, τόσον περισσότερον η καρδιά του Θεού αλλοιώνεται. Εις βάθος
γίνεται η καταλλαγή του Θεού μετά του αμαρτωλού ανθρώπου, και ιδιαίτερα
στην περίπτωσι αυτού του εγκλήματος της εκτρώσεως, όπου επιβάλλεται η
ροή των δακρύων να μη σταματήση το δάκρυ μέχρι τελευταίας αναπνοής....
Γι'
αυτό κι εμείς δεχόμεθα τους πάντες σ' αυτό το σωτήριο λουτρό, σ' αυτό
το λιμάνι που λέγεται εξομολόγησις. Κι εκεί αράζει το κάθε τσακισμένο
καράβι από τις φουρτούνες του ωκεανού.
Είτε το έχουν δείρει άνεμοι ή
φουρτούνες ή ληστές, ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό, έρχεται και γωνιάζει
σιγά - σιγά. Του έχουν φύγει τα κατάρτια, τα πανιά και το μόνο που
περισώζεται είναι το σκάφος, ο σκελετός. Και μπαίνει μέσα στα συνεργεία
τα διορθωτικά, διορθώνονται όλα αυτά τα πράγματα και γίνεται πάλι
καινούριο το καράβι αυτό.
Έτσι
μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ήλθε μία γυναίκα στο
μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου παρουσιάζει η καημένη
πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του
πνευματικού· πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την έχει στην
ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει,
οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ' άλλον
τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να
την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.
Σκεφθήτε
πόσα χρόνια περάσανε· την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό και δεν είχε την
τόλμη να το πη! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας. Πόσο τρομερή
είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί αμαρτωλώ
μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκ. 15, 7). Δεν είναι
μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια
του και ο Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα γίνεται και στον ουρανό
χαρά. Ολόκληρος ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν
τον Θεό για την σωτηρία μιας αθανάτου ψυχής!
«Μακάριοι
ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι» (Ψαλμ. 31, 32)
· δηλαδή είναι ευτυχής ο άνθρωπος, ο οποίος αξιώθηκε να συγχωρηθούν οι
αμαρτίες του. Τι ευχαριστία να αποδώση κανείς στον Θεό! Σκέψου· εγώ να
έχω ζήσει χίλια χρόνια, να έχω κάνει όλα τα εγκλήματα του μεγαλύτερου
εγκληματία και τελικά να με φωτίση το έλεος του Θεού, να επιστρέψω, για
μια στιγμή να τα καταθέσω όλα και μέσα σε δύο λεπτά, σε λίγη ώρα να
βρεθώ δίκαιος, να βρεθώ λουσμένος, να βρεθώ στους ουρανούς! Μα εκείνα τα
χίλια χρόνια τι γίνονται; Πάνε εκείνα· μην τα λογαριάζεις, δεν υπάρχουν
τώρα, έχουν σβήσει, δεν ζητούνται αυτά πλέον, βγήκαν από τα κατάστιχα
των δαιμόνων αμέσως, πάραυτα! Είναι διαταγή του Θεού! Με το κάθε
αμάρτημα που καταθέτεις, πατάει το κουμπάκι του «κομπιούτερ», τακ,
άφεσις! Τακ, άφεσις! Άφεσις! Με άθροισμα από κάτω «μηδέν». Λευκό μητρώο!
Ύστερα, είναι να μην προσκυνής αυτόν τον Θεό, να μην πέσης κάτω και να
κλαις από αγάπη και έρωτα και πόθον Θεού;...
Εύχομαι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να μας επισκιάζη όλους και να μας διατηρή εν Χριστώ. Αμήν.
(Από το βιβλίο Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, εκδ. Ιεράς Μ. Φιλόθεου, Άγιον Όρος).
Όσοι έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο συνήθως διαβάζουν επίσης τα παρακάτω:
Πνευματικός γόνος του συγχρόνου Οσίου Πατρός Ιωσήφ του Ησυχαστού... (5/5/2011)
Μια συγκλονιστική μαρτυρία...
Χαίρετε.
Ονομάζομαι Gianna Jessen. Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα
ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση. Ήταν τότε
εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός τη συμβούλευσε να κάνει αυτό, που
ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο
διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να
γεννήσει ένα νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες.
Προς
μεγάλη έκπληξη και αμηχανία όλων, δεν βγήκα νεκρή σ’ αυτό τον κόσμο
αλλά ζωντανή(!), στις 6 Απριλίου του 1977 σε κλινική εκτρώσεων του Λος
Άντζελες. Αυτό δε που αποτελεί τέλειο συγχρονισμό του ερχομού μου, είναι
ότι ο μαιευτήρας που ενεργούσε την έκτρωση ήταν εκτός υπηρεσίας εκείνη
τη στιγμή κι έτσι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσει το σχέδιό
του, που ήταν ο τερματισμός της ζωής μου.
Την
στιγμή αυτή που σας μιλώ, βρίσκομαι σ’ ένα όμορφο κυβερνητικό κτίριο
και ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε δεν είναι πολιτικά σωστό να πεις το
όνομα του Χριστού σε μέρη σαν κι αυτό. Το να Τον φέρεις σε τέτοιες
συναντήσεις, μπορεί να κάνει τους άλλους να νοιώσουν τρομακτικά άβολα.
Αλλά, ….δεν επιβίωσα για να κάνω τον καθένα να νοιώθει άνετα. Επιβίωσα
για να ανακατεύω τα πράγματα λίγο και αυτό το απολαμβάνω!
Και
έτσι βγήκα ζωντανή, όπως ήδη είπα, μετά από δεκαοκτώ ώρες. Έπρεπε να
ήμουν τυφλή, έπρεπε να ήμουν καμένη, έπρεπε να ήμουν νεκρή. Και δεν
είμαι!
Ξέρετε
τι εκπληκτική δικαίωση είναι το γεγονός ότι ο μαιευτήρας που έκανε την
έκτρωση, ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου;
Έτσι έμαθα ποίος είναι. Για όσους τυχόν όμως έχουν αμφιβολίες, το
πιστοποιητικό γράφει: «γεννημένη κατά τη διάρκεια εκτρώσεως στο
τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης»… Δε νικήσανε!... Έκανα μία έρευνα για
τον άνθρωπο αυτόν και οι κλινικές του είναι η μεγαλύτερη αλυσίδα
κλινικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, με μικτά έσοδα 70.000.000 δολάρια το
χρόνο. Διάβασα ένα βιβλίο του που έλεγε πως έχει κάνει πάνω από
1.000.000 εκτρώσεις και θεωρεί αυτό πάθος του. Σας τα λέω αυτά, Κυρίες
και Κύριοι, γιατί δεν ξέρω αν συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόμαστε σε μάχη
σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι μία μάχη μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Με
ποια πλευρά είστε;…
Έτσι
η νοσοκόμα κάλεσε ασθενοφόρο και με μετέφεραν σε νοσοκομείο. Αυτό είναι
πραγματικό θαύμα, διότι συνήθιζαν τότε (μέχρι το 2002), να τερματίζουν
την ζωή ενός επιβιώσαντος βρέφους, με στραγγαλισμό, ασφυξία, να το
αφήνουν να πεθάνει ή να το πετούν. Το 2002 ο πρόεδρος Bush υπέγραψε νόμο
για να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Βλέπετε, παίζουμε εν ου παικτοίς…
…Εύχομαι
να με μισούν την ώρα που θα πεθάνω, ώστε να αισθανθώ τον Θεό κοντά μου
και να αισθανθώ πώς είναι να σε μισούν. Και τον Χριστό Τον μισούσαν. Και
όχι ότι επιδιώκω να με μισούν, αλλά ξέρω ότι ήδη με μισούν γιατι
κηρύττω ζωή. Και η αποστολή μου κυρίες και κύριοι, ανάμεσα σε πολλά άλλα
πράγματα, είναι αυτή. Να δώσω ανθρωπιά σε μια αντιπαράθεση, που την
ταξινομήσαμε με όλα τα άλλα ασήμαντα θέματα και την βάλλαμε να περιμένει
την σειρά της στο ράφι. Αφαιρέσαμε τα αισθήματά μας κυρίες και κύριοι,
γίναμε σκληρότεροι. Το θέλετε πραγματικά αυτό; Πόσο πραγματικά
επιθυμείτε να ρισκάρετε για να πείτε την αλήθεια με αγάπη και
μεγαλοψυχία, να είστε πρόθυμοι να σας μισούν;
Έτσι μετά από αυτό τοποθετήθηκα σε ίδρυμα έκτακτης φροντίδας όπου αποφάσισαν, διότι δεν τους άρεσα και πολύ.
Βλέπετε
μισήθηκα από την στιγμή της συλλήψεώς μου από τόσους πολλούς, αλλά και
αγαπήθηκα από ακόμα πιο πολλούς και προπάντων από τον Θεό. Είμαι κόρη
Του. Δεν παίζετε με το κορίτσι του Θεού. Έχω ένα σημάδι στο μέτωπο, που
προειδοποιεί, προσέξτε να είστε καλοί μαζί μου, γιατί ο Πατέρας μου
διοικεί τον κόσμο!
Με πήραν λοιπόν από το «κακό σπίτι» και με πήγαν σε άλλο, όμορφο σπίτι. Στο σπίτι της Πένυ.
Είπε,
ότι τότε ήμουν δέκα επτά μηνών και είχα διαγνωστεί με αυτό που εγώ
θεωρώ δώρο, εγκεφαλική παράλυση, η οποία δημιουργήθηκε από την έλλειψη
οξυγόνου στον εγκέφαλό μου, καθώς προσπαθούσα να επιβιώσω.
Τώρα
είμαι αναγκασμένη να το πω αυτό. Εάν η έκτρωση είναι αποκλειστικά θέμα
των δικαιωμάτων των γυναικών, τότε ποία ήταν τα δικά μου δικαιώματα; Πώς
δεν βρέθηκε ούτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια, να σηκωθεί και να
φωνάξει για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου την ημέρα εκείνη! Στην
πραγματικότητα η ζωή μου πνιγόταν στο όνομα των δικαιωμάτων της
γυναίκας! Όταν δε ακούω το αηδιαστικό επιχείρημα ότι πρέπει να κάνουμε
εκτρώσεις γιατί το παιδί ίσως γεννηθεί ανάπηρο, τότε η καρδιά μου
γεμίζει από τρόμο.
Υπάρχουν
πράγματα κυρίες και κύριοι, τα οποία θα μπορέσετε να μάθετε μόνο από
τους αδύναμους ανάμεσά σας. Και όταν τους πνίγετε, εσείς είστε αυτοί που
χάνετε. Ο Θεός τους φροντίζει, αλλά εσείς είστε αυτοί που θα υποφέρετε
για πάντα! Και τι αλαζονεία, τι απόλυτη αλαζονεία! Και έχει γίνει
καθεστώς σ’ αυτό τον κόσμο που ζούμε, οι δυνατοί να εξουσιάζουν τους
αδύναμους, να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Τι αλαζονεία!
Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν ήσαστε εσείς, που κάνετε την καρδιά σας να
κτυπά; Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν κατέχετε τίποτε από όλη την εξουσία
που νομίζετε ότι κατέχετε; Είναι το έλεος του Θεού που σας στηρίζει
ακόμα και όταν τον μισείτε;
…Έτσι
κοίταξαν την αγαπημένη μου Πένυ και της είπαν τα …πολύ ενθαρρυντικά
λόγια: η Gianna θα είναι ένα τίποτα! Αλλά αυτή τους αγνόησε και άρχισε
να δουλεύει μαζί μου 3 φορές την ημέρα, και άρχισα να σηκώνω το κεφάλι
μου και μετά έλεγαν η Gianna ποτέ δεν θα κάνει αυτό, ποτέ δεν θα κάνει
το άλλο. Και όμως στην ηλικία των τρεισήμισι χρόνων, άρχισα να περπατώ
με περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα, και στέκομαι εδώ σήμερα μπροστά
σας με ένα μικρό ορθοπεδικό πρόβλημα, χωρίς περπατούρα και ορθοπεδικά
στηρίγματα. Πέφτω με χάρη μερικές φορές και μερικές άλλες άχαρα,
εξαρτάται από την περίπτωση, αλλά εργάζομαι για την Δόξα του Θεού.
Βλέπετε,
κυρίες και κύριοι, είμαι πιο αδύναμη από τους περισσότερους από σας,
αλλά αυτό είναι το κήρυγμά μου. Πληρώνω ένα μικρό τίμημα για να μπορώ να
διαλαλώ στον κόσμο και να προσφέρω ελπίδα. Στην παρανόησή μας για το
πώς δουλεύουν τα πράγματα, παρεξηγούμε πόσο όμορφο μπορεί να είναι το
μαρτύριο! Δεν το προκαλώ, αλλά όταν έρχεται ο Θεός έχει την δυνατότητα
να κάνει και τα πιο άθλια πράγματα όμορφα.
Έχω
συναντήσει την βιολογική μου μητέρα, έχω συγχωρήσει την βιολογική μου
μητέρα, είμαι Χριστιανή. Είναι πολύ ταραγμένη γυναίκα και ήρθε σε μία
εκδήλωση, που είχα πριν δυο χρόνια, χωρίς προειδοποίηση και είπε: «Γεια
σου, είμαι η μητέρα σου». Αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα, και όμως
καθώς ανεχόμουν όλα αυτά, πιθανόν να σκεφτείτε ότι ήμουν τρελή, αλλά
καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν: «Δεν σου ανήκω. Ανήκω στον Χριστό. Είμαι
το κορίτσι Του, και είμαι πριγκίπισσα! Έτσι δεν έχει σημασία τι λες, ο
θυμός σου, η ταραχή σου και η οργή, δεν είναι δικά μου να τα φυλάξω, δεν
είναι δικά μου να τα κρατάω, και δε θα το κάνω».
Θα
ήθελα προς στιγμήν να μιλήσω κατευθείαν στους άντρες που είναι σε αυτή
την αίθουσα. Άντρες είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη. Είστε φτιαγμένοι
για να υψώνετε το ανάστημά σας και να φέρεστε αντρίκεια. Είστε
φτιαγμένοι για να υπερασπίζεστε τις γυναίκες και τα παιδιά. Όχι να
παραμερίζετε και να στρέφετε το κεφάλι σας στην άλλη μεριά, όταν γίνεται
φόνος και να μην κάνετε τίποτε γι’ αυτό. Δεν είστε φτιαγμένοι για να
εκμεταλλεύεστε εμάς τις γυναίκες και μετά να μας αφήνετε μόνες. Είστε
φτιαγμένοι για να είστε ευγενικοί και χαριτωμένοι και μεγάλοι και
δυνατοί και να στέκεστε ψηλά, διότι άντρες προσέξτε με: Είμαι πολύ
κουρασμένη για να κάνω το δικό σας καθήκον.
Γυναίκες,
δεν είστε φτιαγμένες για κακομεταχείριση, δεν είστε φτιαγμένες να
κάθεστε αγνοώντας την αξία και την τιμή σας. Είστε φτιαγμένες να
αγωνίζεσθε γι’ αυτό σε όλη σας την ζωή. Τώρα είναι η ευκαιρία σας, τώρα
θα δείξετε τι άνθρωποι θα είστε. Έχω εμπιστοσύνη άντρες, ότι θα
ανταποκριθείτε στην πρόκληση και θα αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων.
Στους
πολιτικούς, που ακούν, ιδιαίτερα στους άντρες, θα πω το εξής: είστε
φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη και αφήστε την διπλωματία στην άκρη.
Προορισμός σας είναι να υπερασπίζεστε, ότι είναι σωστό και καλό. Αυτή η
νεαρή κοπέλα που στέκεται στο βήμα σάς λέει: τώρα είναι η ώρα σας. Τι
είδους άνθρωποι θέλετε να είστε, άνθρωποι με εμμονή στην δική τους δόξα ή
άνθρωποι με εμμονή στην δόξα Του Θεού; Έφτασε η στιγμή να πάρετε θέση.
Αυτή είναι η δική σας ώρα. Ο Θεός θα σας βοηθήσει, ο Θεός θα είναι μαζί
σας. Σας δίνεται η ευκαιρία να δοξάσετε και να τιμήσετε τον Θεό.
Θα
τελειώσω με αυτό: Μερικοί ίσως είναι ενοχλημένοι διότι μιλώ συνέχεια
για τον Θεό και τον Ιησού. Μα πώς είναι δυνατόν να περπατώ στην γη, έστω
κουτσαίνοντας, και να μην δίνω όλη μου την καρδιά και το μυαλό και την
ψυχή και όλο μου το είναι στον Χριστό που μου έδωσε την ζωή; Αν λοιπόν
νομίσετε ότι είμαι ανόητη, αυτό θα είναι άλλο ένα κόσμημα στην κορώνα
που φορώ. Όλος ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω τον Θεό να χαίρεται.
Ελπίζω μερικά απ’ αυτά που είπα να έχουν νόημα. Απλά βγήκαν μέσα από την καρδιά μου. Ο Θεός να σας ευλογεί.
Αξιοπρόσεκτες Θέσεις
και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Όσοι έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο συνήθως διαβάζουν επίσης τα παρακάτω:
Εκτρώσεις. Οι εκτρώσεις στη Ελλάδα στέλνουν κάθε χρόνο, περίπου 150.000 παιδιά στα σκουπίδια! (14/11/07)
Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου: Σήμερα η γη
μας ποτίζεται συνεχώς από πολύ αίμα, από τους πολέμους και τόσα άλλα που
συμβαίνουν. ... (6/12/2011)
Η ενδομήτριος παιδοκτονία είναι πολύ
μεγαλυτέρα και βαρυτέρα αμαρτία από τον απλούν φόνον, επειδή το έμβρυον
εντός της μήτρας είναι αδύναμον να αμυνθή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)