Το ότι το ανθρώπινο γένος είναι ευάλωτο στην επιρροή των όποιον ακουσμάτων από συνανθρώπους και διαβόλους πνεύματα που δεν γίνονται αντιληπτά, είναι μια πραγματικότητα. Με μαεστρία σας πείθουν ότι απλά δεν υπάρχουν, είναι μία αδυναμία μας, την οποία γνωρίζουν.Ποιος μας φταίει που εδώ και 100 χρόνια παραμένουμε 10 εκατομμύρια; Δεν είναι ο διάβολος και οι Κρόνιοι επιβουλείς του έθνους μας οι αίτιοι, αλλά οι υποκινητές, οι υποβολείς.
Η ευθύνη ανήκει στον καθένα μας, όπου και όσο δεχόμαστε αυτές τις καταστροφικές υποβολές και κατευθύνσεις.
Γι΄αυτό το μεγαλύτερο όπλο τους είναι η απόκρυψη της ύπαρξής τους και της γνώσης.
Γνώσης Θεού, γνώσης κοσμογονίας, γνώση ιστορίας, γνώση καταγωγής, γνώση ηθικής κ.ο.κ.
Αλλά και πάλι ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και ενώ σε κάποιους δόθηκε ορισμένη κατήχηση, έκαναν κακή χρήση της ελευθερίας τους.
Ποιος μας φταίει πάλι, οι Εβραίοι και οι Τούρκοι; Αυτοί την δουλειά τους κάνουν. Εμείς αυτόεξαφανιζόμαστε σκοτώνοντας τα Ελληνόπουλα μας πριν δουν το φως αυτής της ζωής και αγωνιούμε για τον πόλεμο που έρχεται, ενώ ήδη υφίσταται δεκαετίες.
Δεν φαίνεται, γιατί τα αίματα αυτού του πολέμου δεν τρέχουν στους δρόμους αλλά στα νοσοκομεία-κρεματόρια. Δεν ακούγονται βόμβες και ιαχές, αλλά κραυγές ενδόμυχες που συγκλονίζουν τον ψυχικό κόσμο της γυναίκας που έκανε το έγκλημα!!
Έκτρωση, φόνος εκ προθέσεως. Ασχέτως αν η άνομη ανθρώπινη δικαιοσύνη σε απαλλάσσει, η ενοχή είναι αιώνια. Ασχέτως αν δεν μπαίνουμε σε φυλακή, αισθανόμαστε φυλακισμένοι, με Ελεγκτή την συνείδηση, στο ίδιο μας το σώμα.
Ο Θεός κατά χάρη μας έδωσε το δικαίωμα και την χαρά της συν δημιουργίας. Και ενώ μας δίνει αυτό το δώρο, την ψυχή, εμείς αρνούμαστε, να της δώσουμε ζωή σε αυτό τον κόσμο, στέλνοντάς την σε άλλον κόσμο, χωρίς φως.
Σας μεταφέρω μια γραπτή συνομιλία μιας εκ των εκατομμυρίων φονισσών Ελληνίδων με έναν άνθρωπο του Θεού, προς συνετισμό και μετάνοια.
Παθούσα Άννα Ζ.
Πριν 2 χρόνια τα είχα μπλέξει με έναν παντρεμένο. Με οδήγησε τρεις φορές σε δικό του γιατρό και έκανα έκτρωση. Μου έλεγε, ότι αυτό είναι κάτι συνηθισμένο σήμερα. Μετά από αυτό, τα έμπλεξε με μία φίλη μου και με άφησε. Σήμερα νοιώθω τον εαυτό μου σαν ένα καταστραμμένο άτομο. Διάβασα κάποιο ιατρικό βιβλίο για τις ψυχικές παρενέργειες που δημιουργούνται, κυρίως στην γυναίκα, καθώς και για σωματικές βλάβες…
Έχω χάσει τον ύπνο μου. Ώρες- ώρες ακούω στο δωμάτιο μου κλάμα μωρού. Δεν ξέρω αν είναι παραισθήσεις ή κάτι άλλο…Κάποια φίλη μου, ισχυρίζεται ότι είναι οι ψυχές των μωρών των εκτρώσεων. Ένας ψυχίατρος μου είπε, ότι δεν υπάρχουν ψυχές και ότι είναι της φαντασίας μου. Όμως το κλάμα, το ακούω τελευταίως και ξύπνια. Δεν είχα ποτέ μου πολλά-πολλά με την θρησκεία. Το θεωρούσα, κάπως υποτιμητικό για την εποχή μας. Αν θέλετε, μπορείτε να μου απαντήσετε….
Απάντηση:
Αγαπητή Άννα.
«Διάβασα με πολύ προσοχή τα όσα μου γράψατε. Η περίπτωση σας είναι μία ακόμη, από τις χιλιάδες όμοιες που γίνονται κάθε χρόνο στον τόπο μας. Δεν σας κατηγορώ για τίποτα, ούτε άλλωστε έχω το δικαίωμα.
Συνηθισμένη κατάληξη των «δεσμών και των σχέσεων» που με τόση ευκολία σήμερα γίνονται, είναι και η οδήγηση της γυναίκας, σαν πρόβατο επί σφαγή, σε κάποιο χειρουργείο, για να βάψει και τα χέρια της, στο αίμα ενός αθώου παιδιού, που δεν έφταιξε σε τίποτα στην όλη διαδικασία.
Δυστυχώς, το παιδί αυτό θα πληρώσει το κέφι κάποιων στιγμών, αυτών των δύο ανθρώπων..
Αλλά, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Έχει και συνέχεια. Κι΄αυτή πηγάζει από την βαριά ευθύνη που θα συνοδεύει για πάντα δύο ανθρώπους.
Υπάρχουν ακόμη πολλοί, που εγκληματούν και μέσα στον γάμο…
Αν μιλούσαν οι τοίχοι στα γυναικολογικά χειρουργεία των νοσοκομείων θα είχαν πολλά να διηγηθούνε..
Δράματα επί δραμάτων, και πάντα με πολύ αίμα.. Με μία λέξη, μπλεχτήκατε σε τρεις φόνους εκ προμελέτης και πιθανόν εξ΄αγνοίας, πιστεύοντας ότι σήμερα, έτσι κάνουν όλοι…
Όμως άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται, και ο δικαστής στο δικαστήριο, δεν σε ρωτάει αν ήξερες ή όχι τον νόμο, αλλά σε καταδικάζει για την παράβασή του.
Έτσι και εδώ. Μπορεί να υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά, αλλά άγνοια νόμου Θεού, διπλά δεν επιτρέπεται..
Δυστυχώς, για κάποιους που θέλουν να πετύχουν τον σκοπό τους είναι εύκολα τα λόγια. Το τίμημα όμως και τις συνέπειες το πληρώνει πάντα η γυναίκα.
Αυτός αγαπητή μου, πήρε το καπέλο του και έφυγε μαζί με τις υποσχέσεις του….. Όμως έφυγε.
Τι του στοίχισε η όλη υπόθεση; Πήγε πιο πέρα, δίπλα σας ακριβώς, και έμπλεξε με την φίλη σας. Κατέστρεψε εσάς, αύριο ίσως και την φίλη σας και πάει λέγοντας να βρει μια καινούργια και πιο νέα γυναίκα για να μοιράσει πάλι τις υποσχέσεις του.
Αυτά παθαίνουν δυστυχώς και αρκετές άλλες γυναίκες, που έχουν μακροχρόνιους δεσμούς με το κόλπο του γαμπρού, κάποτε για γάμο.
Τρώνε τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους με υποσχέσεις, παίζοντας αυτές το ρόλο της απλήρωτης εταίρας, όλα τζάμπα ο κύριος και μια μέρα τις αφήνει για κάτι πιο νέο και πιο καλύτερο.
Τι έχασε; τίποτα….
Νομίζετε εσείς, ότι αυτοί οι δεσμοί, πέραν της θανάσιμης αμαρτίας της πορνείας ή της μοιχείας, ότι δεν έχουν βαφτεί και με αίμα;
Ότι δεν πέρασαν και από χειρουργεία θανάτου; Θα λέγαμε να υπάρχει σύνεση, γιατί ο μεγάλος ζημιωμένος είναι πάντα η γυναίκα.
Μου γράφετε, ότι ο ψυχίατρός σας, παρ΄όλο ότι είναι ψυχίατρος, δεν πιστεύει στην ύπαρξη ψυχής. Δυστυχώς αγαπητή μου, ζούμε σήμερα στην πιο τραγελαφική εποχή όλων των αιώνων…
Κρέας μεταλλαγμένο σε ψάρι, λάδι με χρώμα λαδιού χωρίς να είναι λάδι, καρπούζια που θυμίζουν κολοκύθια και άλλα παρόμοια.
Τι το παράδοξο λοιπόν, αν και κάποιοι ψυχίατροι, ευτυχώς όχι όλοι, είναι ψυχίατροι χωρίς να πιστεύουν σε ψυχή;
Αναζητείστε αληθινούς ψυχιάτρους και αυτοί δεν είναι άλλοι απ΄αυτούς που αφιέρωσαν την ζωή τους, στην σωτηρία της ψυχής τους….. εννοώ Ιερείς μοναχούς και μοναχές.
Φυσικά και σε αυτόν τον χώρο θέλει έρευνα για τους καλύτερους, όπως κάνουμε για τους ιατρούς των σωμάτων.
Το κλάμα το οποίο μου γράφετε μπορεί να είναι σημείο εκ Θεού, για να μετανοήσετε και να σωθείτε. Νομίζουμε όμως ότι λύση στο πρόβλημα είναι η συμφιλίωση σας με τον Χριστό μέσω ενός σωστού πνευματικού οδηγού, αληθινή μετάνοια και κατόπιν εξομολόγηση».
Αν θέλετε να διαπιστώσετε, αν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον του αγαπημένου σας για την ψυχή σας, την όλη ψυχοσωματική σας ύπαρξη και δεν σας βλέπει ως κρέας για ηδονή, πείτε του το εξής:
Κάθε σχέση πριν το γάμο είναι καταδικαστέα από τον Χριστό και εγώ δεν θέλω να τον στενοχωρήσω. Γι΄αυτό αν τελικά ταιριάσουμε θα προχωρήσουμε στην σαρκική επαφή μετά το μυστήριο του γάμου. Άλλωστε πως θα φορέσω το άσπρο νυφικό όταν θα έχω χάσει την αγνότητά μου με τις προγαμιαίες σχέσεις!
Είναι η καλύτερη δοκιμή για να καταλάβετε τις προθέσεις του φίλου σας ή της φίλη σας.
Εκτός και εάν δεν σας ενδιαφέρουν όλα αυτά που λέμε, ούτε η αγνότητα, ούτε η αγάπη, ούτε ο γάμος. Αλλά μετά να ξέρετε ότι ελλοχεύει και ο κίνδυνος της περιφρόνησης και της έκτρωσης.
«…Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε να με αγκαλιάσει..»
Μια άλλη κυρία, γύρω στα τριάντα της χρόνια, αποκάλυψε επίσης:
Έχω δύο κοριτσάκια, έξι και οχτώ χρονών. Έμεινα ξανά έγκυος, πιάσαμε μεγάλη γκρίνια με τον άνδρα μου.
Να ρίξεις το παιδί. Δεν τα βγάζω πέρα με τρία παιδιά. Βλέπεις ότι βασανίζομαι να θρέψω τόσα στόματα. Έχουμε και τους γέρους. Δεν αντέχω άλλο..
Στην αρχή αντιστάθηκα. Άκουγα με φρίκη να με σπρώχνουν σε τέτοιο έγκλημα. Δυστυχώς, με πίεζαν και τα πεθερικά. Ο άντρας μου έγινε πολύ σκληρός, με απειλούσε με διαζύγιο. Απελπίστηκα και υποχώρησα αγανακτισμένη. Το κακό έγινε…
Το παιδί ήταν αγόρι. Όλοι στενοχωρήθηκαν.
Τιμωρία από το Θεό, σκέφτηκα, μα ήταν πλέον αργά.
Πήγα σε Ιερέα και εξομολογήθηκα. Μου έβαλε κανόνα.
Πέντε χρόνια ακοινώνητη μου είπε γιατί το έκανες χωρίς την θέληση σου….
Με υπομονή δέχθηκα τον Κανόνα. Όμως πονούσε η ψυχή μου, όταν τις Μεγάλες γιορτές όλοι στο σπίτι πήγαιναν και κοινωνούσαν, ακόμα και ο αίτιος του κακού, έστω από συνήθεια. Με πλήγωναν και τα κοριτσάκια μου, όταν με αφέλεια με ρωτούσαν: Μαμά εσύ δεν θα κοινωνήσεις;
Έπρεπε κάθε φορά να σκεφτώ ψεύτικες δικαιολογίες. Η μικρή μου κορούλα, μου έλεγε συχνά:
Μανούλα θα ήθελα να έχω και εγώ ένα αδελφούλη. Θα τον αγαπούσα πολύ….
Μια φορά μου είπε: Μαμά, είδα στον ύπνο μου ένα αγοράκι. Μου είπε πως είναι ο αδελφούλης μου που αγαπώ. Μα πως δεν έχει μάτια να με δει, γιατί είναι τυφλός…
Με πήραν τα κλάματα, γιατί το ίδιο όνειρο έβλεπα κι εγώ.
Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε, να με αγκαλιάσει, μα δεν μπορούσε, ήταν τυφλό.
Σκέφτηκα, αχ…. Παιδάκι μου !
Εγώ σου έβγαλα τα ματάκια σου, γιατί δεν είχα την δύναμη να φωνάξω:
Όχι στο έγκλημα της έκτρωσης, που έκανε για πάντα δυστυχισμένο κι εσένα κι εμένα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου