Ο επίγειος βίος της Παναγίας

23/11/2012 από lawgap

Σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Μάλιστα οι πατέρες της αγιοταφικής αδελφότητας δείχνουν στους προσκυνητές τον τόπο γέννησης της Θεοτόκου, που βρίσκεται κοντά στην προβατική κολυμβήθρα. Ονομάστηκε Μαριάμ (Μαρία εξελληνισμένο) που σημαίνει Κυρία, Ελπίδα. Γονείς της Θεοτόκου ήταν ο Ιωακείμ και η Άννα. Κατάγονταν και οι δυο τους από τη ρίζα και το γένος του Δαβίδ και ήταν άνθρωποι ευσεβείς και δίκαιοι. Όμως είχαν γεράσει χωρίς να ‘χουν κάνει παιδί και αυτό τους έθλιβε την καρδιά. Γι’ αυτό παρακαλούσαν για πολλά χρόνια το Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι το παιδί που θα γεννηθεί, θα το αφιερώσουν σ’ Αυτόν. Πρέπει να σημειωθεί ότι η ατεκνία την εποχή εκείνη ήταν ντροπή και κατάρα για ένα ανδρόγυνο και όλοι τους περιφρονούσαν μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και οι ιερείς δεν δέχονταν τα δώρα που πρόσφεραν στο ναό του Θεού, λόγω της ατεκνίας τους.

Ο Θεός βράβευσε τις προσευχές και τη βαθιά τους ευσέβεια. Με τον αρχάγγελο Γαβριήλ τους προμήνυσε ότι η άγονος και στείρα Άννα θα γεννήσει παιδί άγιο. Και πράγματι τους χάρισε μια ευλογημένη κόρη, πού θα γινόταν αργότερα η μητέρα του Κυρίου μας. Ο Ιωακείμ και η Άννα αποδείχτηκαν αληθινοί ευεργέτες του ανθρώπινου γένους, γιατί συνεργάστηκαν και εκείνοι στη σωτηρία του κόσμου. Η γέννηση της Παναγίας ήταν το δώρο που τους χάρισε ο Θεός, ένα δώρο αντάξιο της αρετής τους. Με τη γέννηση της Παναγίας, ήρθε “το πλήρωμα του χρόνου“, γιατί η Ιστορία και η ανθρώπινη φύση έφτασαν στο σημείο να δώσουν τον καλύτερο τους καρπό, εκείνη πού θα γινόταν το κατοικητήριο του Θεού. Γιατί, από τη Θεοτόκο θα γεννηθεί “Αυτός” πού θα συντρίψει τον πονηρό και τα έργα του και θα φέρει στον κόσμο την Βασιλεία του Θεού. Η Θεοτόκος θα γίνει η σκάλα, για να κατέβει ό Θεός στη γη.
Όταν η Μαρία έφθασε τον τρίτο χρόνο της ηλικίας της, την έφεραν οι γονείς της σύμφωνα με την υπόσχεσή τους στο Ναό για να μείνει εκεί ώσπου να μεγαλώσει, και την παρέδωσαν στους ιερείς. Σύμφωνα με το έθιμο, τη συνόδευσαν λαμπαδοφορούσες παρθένες των Εβραίων.
Αφού την παρέλαβε ο ιερέας και προφήτης Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννου Προδρόμου, κινούμενος από τη θεία βουλή, την οδήγησε στο εσωτερικό και αγιώτερο μέρος του Ναού, στα άγια των Αγίων, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου. Εκεί έζησε δώδεκα χρόνια και αξιωνόταν καθημερινά θείες φανερώσεις, ενώ ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της έφερνε συνεχώς ουράνια τροφή.
Μέσα στο ναό έγινε ή προετοιμασία της Παναγίας για τη μεγάλη αποστολή της. Έτσι, ζώντας μέσα στο χώρο της αγιότητας, ετοιμαζόταν ο «έμψυχος ναός εις κατοίκησιν του Κυρίου». Σ’ εποχή πού το κακό μεσουρανούσε, εκείνη διατηρήθηκε απόλυτα καθαρή. Με τη χάρη του Θεού, την προσευχή, την ανάγνωση της Γραφής και την καλλιέργεια των αρετών, έγινε ό τύπος του αληθινού ανθρώπου, σ’ όλη του την ομορφιά, όπως τον έφτιαξε ο Θεός. Έτσι ήρθαν στο φως όλα τα χαρίσματα του Θεού πού μετά την αμαρτία είχαν βουλιάξει στα βάθη του ανθρώπου. Εκπροσωπώντας το ανθρώπινο γένος στην καλύτερη μορφή του η Θεοτόκος έγινε ένας χώρος πανάγιος, ένα τόπος άγιος, ένας ναός ολοκάθαρος, κατάλληλος να δεχτεί το Θεό που θα ερχόταν να γίνει άνθρωπος για να σωθεί ό κόσμος.
Όταν η Παναγία έγινε δεκαπέντε ετών, επειδή οι γονείς της είχαν στο μεταξύ πεθάνει, οι ιερείς του ναού της φρόντισαν να την αποκαταστήσουν. Προέκριναν ως καταλληλότερο τον Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ. Ο Ιωσήφ ήταν άντρας συνετός και δίκαιος, από το γένος του Δαβίδ. Ακόμη ο Ιωσήφ ήταν χήρος και πατέρας επτά παιδιών από άλλη γυναίκα. Αυτά είναι τα «θετά» αδέλφια του Ιησού και όχι παιδιά της Θεοτόκου, η οποία είναι Αειπάρθενος, παρέμεινε δηλαδή Παρθένος και μετά τη γέννηση του Κυρίου. Έτσι ο αρραβώνας ήταν απαραίτητος, για να καλυφθεί η υπερφυσική γέννηση του Ιησού με την παρουσία του Ιωσήφ.
Ο Ιωσήφ παρέλαβε τη Μαρία και ήρθε στη Ναζαρέτ.
Τον τέταρτο μήνα μετά την έξοδό της απ’ το Ναό, ο αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάστηκε μπροστά στην Μαρία και τη χαιρετά με τούτα τα λόγια:
«Χαίρε κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου·Ευλογημένη συ εν γυναιξί…». Εκείνη ταράχτηκε και σκεπτόταν τι νόημα είχαν τα λόγια αυτά.
Τότε ο άγγελος της απαντά:
«Μη φοβάσαι Μαρία·γιατί σε σένα στέλνει ό Θεός τη χάρη Του. θα γεννήσεις παιδί και θα του δώσειςτο όνομα Ιησούς. Αυτός θα γίνει μεγάλος και θα ονομαστεί Υϊός του Θεού…».
Η Μαρία απορεί και ρωτά τον άγγελο: «Πώς θα γίνει αυτό αφού δεν έχω παντρευτεί».
Και ο άγγελος της φανερώνει το σιωπηλό μυστήριο του Θεού, πού ήταν κρυμμένο μέσα στους αιώνες:
 «Πνεύμα Άγιο θα έρθει σε σένα και θα σε σκεπάσει η Δύναμη του Υψίστου. γι’ αυτό και το άγιο βρέφος πού θα γεννηθεί θα ονομαστεί Υιός Θεού».
Τότε η Μαρία αποκρίθηκε προς τον άγγελο: «Να η δούλη του Κυρίου, ας γίνει σ’ εμένα σύμφωνα με τον λόγο σου».
 Από τη στιγμή που η Παρθένος αποδέχεται το θείο θέλημα, ο Υιός και Λόγος του Θεού παίρνει στα σπλάχνα της την ανθρώπινη σάρκα.
Το μυστήριο της θείας σαρκώσεως ξεπερνάει την ανθρώπινη λογική.
Στο έργο της σωτηρίας είναι απαραίτητη και η ανθρώπινη θέληση.
Αυτήν προσφέρει και η Παναγία, καθώς δέχεται με όλη της την καρδιά να υπηρετήσει το Θεό και να δώσει ολόκληρο τον εαυτό της στο θέλημα Του.
 Στη συγκατάθεση της Μαρίας εκφράζεται η ολοκληρωτική συγκατάθεση του ανθρώπου να συνεργήσει στο θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του.
Η Μαρία έχοντας μέσα στα σπλάχνα της τον Ιησού, έφυγε βιαστικά από τη Ναζαρέτ για κάποια πόλη στα ορεινά της Ιουδαίας, όπου κατοικούσε το ευλογημένο ανδρόγυνο, ο Ζαχαρίας με την Ελισάβετ. Σκοπός της ήταν να βρει την Ελισάβετ, που ήταν συγγενής της, και να την συγχαρεί για την εγκυμοσύνη της γεροντικής της ηλικίας, την οποία πληροφορήθηκε από τον άγγελο. Περισσότερο όμως ήθελε να της διηγηθεί τα μεγάλα και θαυμαστά που ευδόκησε και έκαμε σ’ αυτήν ο παντοδύναμος Θεός.
Η Ελισάβετ μόλις άκουσε τον χαιρετισμό της Μαρίας αισθάνθηκε ότι το εξάμηνο βρέφος στα σπλάχνα της σκίρτησε από χαρά.
Αμέσως τότε η γερόντισσα Ελισάβετ, με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, αναγνώρισε την Παρθένο Μαρία σαν Μητέρα του Κυρίου και Θεού μας και δοξολόγησε μεγαλόφωνα τον Σωτήρα που έφερε στα σπλάχνα της.
Στη συνέχεια η Μαρία έμεινε τρεις μήνες κοντά στην Ελισάβετ, και έπειτα επέστρεψε στο σπίτι της.
Ο Ιωσήφ, μετά από λίγο καιρό, προβληματίζεται έντονα διότι ερμηνεύοντας ανθρώπινα την αδικαιολόγητη εγκυμοσύνη της Παναγίας, αποφασίζει να την διώξει.
Επειδή ήταν “δίκαιος”, δεν ήθελε να την διαπομπεύσει παραδειγματικά, όπως προέβλεπε ο νόμος. Τότε παρουσιάζεται στον Ιωσήφ άγγελος Κυρίου και του λέει ότι, το παιδί θα γεννηθεί από Πνεύμα Άγιο. Έτσι ο Ιωσήφ έκανε όπως τον διέταξε ο άγγελος και παρέλαβε την Μαρία στο σπίτι του.
Όταν συμπληρώθηκαν οι μέρες της Μαρίας για να γεννήσει τον Ιησού, αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Οκταβιανός, που ονομάστηκε Αύγουστος, και είχε διατάξει να απογραφεί όλος ο πληθυσμός που ήταν κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία και ο καθένας έπρεπε να πάει στον τόπο της καταγωγής του. Ο Ιωσήφ, πού ήταν από τη γενιά του Δαβίδ, έπρεπε να πάει να απογραφεί, μαζί με τη Μαρία στην πόλη του Δαβίδ, τη Βηθλεέμ.
Λόγω της πληθώρας των απογραφομένων, δε βρίσκουν πουθενά κατάλυμα παρά μόνο σ’ ένα σταύλο βρήκαν λίγο χώρο.
Εκεί θέλησε να γεννηθεί ο φιλάνθρωπος και ταπεινός Κύριος, ο Λυτρωτής του κόσμου, όπου και τον σπαργάνωσε (τον τύλιξε με πάνινες λουρίδες) η Θεοτόκος σε μια φάτνη των ζώων για να ζεσταθεί. Έτσι βγήκε αληθινή η προφητεία που έλεγε ότι ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ.
Τότε πλήθος αγγέλων υμνούσαν το Θεό και έλεγαν  
«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». 
 Μετά τους αγγέλους ήρθαν βοσκοί για να προσκυνήσουν το θείο Βρέφος. Διηγήθηκαν στον Ιωσήφ και στη Μαρία τι είδαν και τι άκουσαν από άγγελο για το παιδί αυτό, ότι θα είναι ο Σωτήρας των ανθρώπων. Όσοι ήταν εκεί έμειναν εκστατικοί γι’ αυτά που άκουσαν από τους βοσκούς.
 Η Μαρία τα φύλαγε όλα αυτά προσεχτικά μες την καρδιά της, καθώς τα συνταίριαζε με όσα η ίδια είχε ακούσει από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.
Σε οκτώ μέρες από τη γέννηση, η Μαρία και ο Ιωσήφ έκαναν, σύμφωνα με το νόμο, την περιτομή του παιδιού και του έδωσαν το όνομα «Ιησούς».
 Σαράντα μέρες μετά τη γέννησή Του, ο Ιησούς σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο οδηγείται για πρώτη φορά στα Ιεροσόλυμα, στο ναό του Θεού, για να αφιερωθεί στο Θεό. Εδώ την υποδέχτηκε ο γέροντας Συμεών που παρακαλούσε το Θεό να μην πεθάνει πριν δει το Μεσσία.
Ο γέροντας Συμεών κρατώντας το θείο Βρέφος στην αγκαλιά του είπε ότι:
«ο Ιησούς θα γίνει αιτία να πέσουν και να σηκωθούν πολλοί στο Ισραήλ και θα προκαλέσει διχογνωμία».
 Και στην Παναγία είπε: «και σένα την ψυχή σου θα την διαπεράσει πόνος οξύς, σα σπαθιά», υπονοώντας τη σταύρωση του Γιου της.
Μετά τη γέννηση του Ιησού και τον σαραντισμό, η Θεοτόκος με τον Ιωσήφ παρέμειναν στη Βηθλεέμ. Στο διάστημα αυτό, Μάγοι από την Ανατολή ήρθαν να προσκυνήσουν το Σωτήρα του κόσμου. Μετά την προσκύνηση του Κυρίου, οι Μάγοι επιστρέφουν στην πατρίδα τους, γιατί άγγελος Κυρίου τους ειδοποίησε να φύγουν από άλλο δρόμο και να μη πάνε στον Ηρώδη, που ήθελε να σκοτώσει τον Ιησού.
Πριν ο Ηρώδης διατάξει τη σφαγή των νηπίων, άγγελος Κυρίου παρουσιάζεται σε όνειρο στον Ιωσήφ και του λέει: «Να πάρεις το παιδί και τη μητέρα Του και να φύγεις στην Αίγυπτο. Ο Ηρώδης θέλει να σκοτώσει το παιδί».
Πράγματι, ο Ιωσήφ πήρε τη Θεοτόκο και το παιδί και έφυγαν μέσα στο σκοτάδι. Έφτασαν στην Αίγυπτο και έμειναν εκεί μέχρι το θάνατο του Ηρώδη.
Σήμερα στο παλιό Κάϊρο, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, βρίσκεται το σπήλαιο με το πηγάδι, όπου έμεινε η αγία οικογένεια κατά τη διάρκεια της διαμονής της στην Αίγυπτο.
Μετά το θάνατο του Ηρώδη και ύστερα από ειδοποίηση του αγγέλου η αγία οικογένεια επέστρεψε, όπου εγκαταστάθηκε και πάλι στη Ναζαρέτ.
Η Θεοτόκος ακολούθησε τον Ιησού σ’ όλες τις ευαγγελικές Του οδοιπορίες κατά τη διάρκεια της δημόσιας ζωής Του, μετά τη βάπτισή Του. Είχε όμως πάντοτε σιωπηλή παρουσία και κινιόταν με υπακοή και πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεάνθρωπο Κύριο και Υιό της.
Τελευταίοι λόγοι της Παναγίας παρουσιάζονται στα Ευαγγέλια στον γάμο της Κανά. Εκεί είχε ένα διάλογο με τον Ιησού επειδή έλειψε το κρασί. Μετά από λίγο συνέβη η θαυμαστή μετατροπή του νερού σε κρασί, το πρώτο θαύμα της δημόσιας ζωής του Κυρίου μας.
Η Μαρία κατά τη Σταύρωση του Ιησού βρίσκεται πάνω στο Γολγοθά μαζί με τη Μαρία του Κλωπά και τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Ευρισκόμενη κάτω απ’ τον Σταυρό, αισθάνεται σαν να τη διαπερνά ρομφαία, κατά την προφητεία του αγίου Συμεών. Ουσιαστικά δεν συμπαρίσταται μόνο στο δράμα αλλά συμμετέχει στον πόνο του Γιου της και Θεού της. Διπλός ο πόνος και η πίκρα.

Σιωπηλή ακούει τα λόγια του Ιησού:
«Γυναίκα, να ο γιός σου» και να της δείχνει τον αγαπημένο του μαθητή Ιωάννη.
Και να λέει στο μαθητή του: «Να η μητέρα σου». Λίγο αργότερα ξέσπασε σε θρήνο ακούγοντας τον αγαπημένο Της Υιό, να αφήνει την τελευταία του λέξη «Τετέλεσται» επάνω στον Σταυρό.
Η Θεοτόκος έφθασε την στιγμή που γινόταν ο σεισμός, αποκυλίστηκε η πέτρα και ανοιγόταν ο τάφος και οι φύλακες ήταν παρόντες, αν και συγκλονισμένοι από τον φόβο.
Γι’ αυτό μετά τον σεισμό αυτοί ανασηκώθηκαν και κοίταξαν αμέσως να φύγουν.
Γι’ Αυτήν πρώτη ανοίχτηκε ο ζωηφόρος εκείνος Τάφος και γι’ Αυτήν άστραψε ο άγγελος, ώστε Αυτή με το πλούσιο φως του αγγέλου όχι μόνο να δει ότι ο τάφος ήταν άδειος, αλλά και τα εντάφια να είναι τακτοποιημένα και πολυτρόπως να μαρτυρούν την έγερση του Κυρίου:
Η θεομήτωρ Μαρία συνοδευομένη από τις άλλες Μυροφόρες επέστρεφε και τότε ο Ιησούς παρουσιάστηκε μπροστά τους και τις χαιρέτησε.
 Η Θεοτόκος, όταν συνάντησε τον Υιό της και Θεό, πρώτη από όλες τις άλλες είδε και αναγνώρισε τον Αναστάντα Κύριο.
Πρώτη μίλησε μαζί Του και έπιασε τα άχραντα πόδια Του.
Πρώτη απ’ όλους τους ανθρώπους, η Θεοτόκος δέχθηκε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως του Κυρίου.
Από τις Πράξεις των Αποστόλων γνωρίζουμε ότι η Παναγία παρέμεινε κοντά τους μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής.
Κατόπιν βέβαια, σύμφωνα με την αποστολική παράδοση, η Θεοτόκος από το σπίτι της στη Γεσθημανή, πάντοτε στήριζε, συμβούλευε και προσευχόταν για την πρώτη Εκκλησία και τους Αγίους Αποστόλους που ευαγγελίζονταν την οικουμένη.
Όταν ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.
Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της.
Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση της. Μαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Διονύσιος Aρεοπαγίτης, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Ιεράρχες.
Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Επειδή, κατά θεία οικονομία, ένας από τους Aποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.
Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό.
Η Παναγία όταν μπήκε στο Ναό ήταν τριών ετών έμεινε στο ιερό δώδεκα χρόνια, δεκαπέντε ετών·τρεις μήνες αφού βγήκε από το ιερό μέχρι τον Ευαγγελισμό και εννέα μήνες κυοφορία, δεκαέξι ετών γεννά τον Χριστό. Έζησε με τον Χριστό τριάντα δύο χρόνους, άρα σαρανταοκτώ ετών ζει την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Έζησε μετά απ’ την Πεντηκοστή άλλα έντεκα χρόνια και εκοιμήθη στη Γεσθημανή, σε ηλικία πενήντα εννέα ετών.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου

εἰς Σὲἀνατίθημι,
Μῆτερ τοῦ Θεοῦ,
φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.


 http://agathan.wordpress.com
 

« Είκοσι πρακτικές συμβουλές για Ταπείνωση

Γέροντας Πορφύριος: “Δόξα τω Θεώ, έχω καρκίνο”! »

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η Β’ Σύνοδος του Βατικανού αποτελεί αναγέννησιν όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, αναγέννησιν πτωμάτων.

Διότι αφ’ ότου ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι παρών εις τον γήινον κόσμον, ο κάθε ουμανισμός είναι πτώμα.

Τα δε πράγματα έχουν ούτω, διότι η Σύνοδος ενέμεινεν επιμόνως εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα = του ανθρώπου.

Θεωρούμενοι από την σκοπιάν του αεί ζώντος Θεανθρώπου, του ιστορικού Κυρίου Ιησού, όλοι οι ουμανισμοί κατά το μάλλον ή ήττον ομοιάζουν με εγκληματικάς ουτοπίας, διότι εν ονόματι του ανθρώπου φονεύουν κατά διαφόρους τρόπους και εξοντώνουν τον άνθρωπον ως ψυχοφυσικήν οντότητα.

Όλοι οι ουμανισμοί επιτελούν ένα αλογίστως τραγικόν έργον: διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον.

Δια δε του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα το έργον αυτό έχει αναχθή εις δόγμα.

Όλα αυτά όμως είναι φρικτά, φρικτότατα.

Διατί;

Διότι το ίδιον το δόγμα περί του αλαθήτου του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η ανατριχιαστική κηδεία του κάθε ουμανισμού. από του βατικανού, του αναχθέντος εις δόγμα, μέχρι του σατανικού ουμανισμού του Σαρτρ.

Εις το ουμανιστικόν πάνθεον της Ευρώπης όλοι οι θεοί είναι νεκροί, με επί κεφαλής τον ευρωπαϊκόν Δία.

Νεκροί, έως ότου εις την μαραμένην καρδίαν των ανατείλη η μέχρι τελείας αυταπαρνήσεως μετάνοια,

με τας αστραπάς και τας οδύνας της του Γολγοθά,

με τους αναστασίμους σεισμούς και τας μεταμορφώσεις της,

με τας καρποφόρους της θύελλας και αναλήψεις.

Και τότε;

Τότε θα είναι ατελείωτοι αι δοξολογίαι των προς τον αεί ζωοποιόν και θαυματουργόν Θεάνθρωπον, τον όντως μόνον Φιλάνθρωπον εις όλους τους κόσμους.

 http://aktines.blogspot.gr/

Nigel Farage / Ιστορική ομιλία στο Ευρωκοινοβούλιο

η Ελλάδα δεν είναι μια αποτυχημένη θυγατρική εταιρεία..."
"η Ελλάδα είναι έθνος με ψυχή, με υπερηφάνεια, με ιστορία..."
"η Ελλάδα είναι σήμερα μια αποικία. Και αυτό είναι ένα τρομερό, τεράστιο λάθος..."
"εσείς προκαλέσατε την αθλιότητα σ' αυτές τις χώρες..."
"θυμηθείτε όμως, οι απελπισμένοι άνθρωποι κάνουν απελπισμένα πράγματα..."

Λόγια του ΑΓΓΛΟΥ ευρωβουλευτή
Νάιτζελ Πολ Φάριτζ [Nigel Paul Farage]
καθώς κατακεραυνώνει τον Ρομπάι [van Rompuy] στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο!

Ο Φάριτζ εγκατέλειψε το βρετανικό συντηρητικό κόμμα το 1992,
και σήμερα είναι ευρωβουλευτής με το UKIP,
ένα λαϊκό, δεξιό κόμμα που ζητά την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε.

Στα βήματα της Ιστορίας μας το Δημοτικό Σχολείο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς!

Έντονη είναι η ανησυχία τα τελευταία χρόνια γι’ αυτά που ακούγονται ή προβάλλονται στα ΜΜΕ και αφορούν στη διαχρονικότητα της Ελληνικής Ιστορίας.
Υπάρχει άραγε σκοπιμότητα στο να ξαναγραφτεί η ιστορία της Ελλάδας και να αφαιρεθούν απ’ αυτήν σημαντικά ιστορικά γεγονότα; Αν προχωρήσουμε στην ουσία αυτής της διαστρέβλωσης θα μπορούσαμε να πούμε ότι θέλει να υπηρετήσει την μετατροπή του νεοέλληνα σε αντικείμενο μια άβουλη μάζα των κοινωνικών και ιδεολογικών πειραμάτων, αφού θα έχει χάσει πλέον τις ιστορικές μνήμες του και ξεκοπεί από τις ρίζες του. Έχουν βαλθεί να αποκόψουν τον Ελληνισμό από το ιστορικό παρελθόν του, να αποσυνδέσουν την Ορθοδοξία από την Εθνική μας ταυτότητα και να αποδομήσουν τις μεγάλες ιστορικές στιγμές του Έθνους.

Στο Δημοτικό Σχολείο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, φέτος πάρθηκε απόφαση να αφιερώσουν τις καθιερωμένες πλέον ανά Τάξη ετήσιες δράσεις, στην προσέγγιση, μελέτη και ανάδειξη της διαχρονικότητας της Ιστορίας μας. Έτσι λοιπόν για τη σχολική χρονιά 2012-2013 οι μαθητές, με επιστημονική τεκμηρίωση και εποικοδομητική μεθόδευση θα γίνουν μικροί «ιστορικοί» και θα πορευθούν στα βήματα της ιστορίας.

Αναρτήθηκε από Συνοδοιπορία

Ανθολόγια ή πανέρια με οχιές;

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

«Ένα βράδυ η γιαγιά μου κάπνιζε το μαύρο της πούρο, ενώ εγώ μισοκοιμόμουν μακάρια στη ζεστή αγκαλιά της». (Ανθολόγιο Ε’-Στ’ Δημοτικού, σελ. 85).
Βεβαίως, όσοι τουλάχιστον είμαστε πάνω από τα σαράντα και «προλάβαμε» εκείνες τις ολοζωής μαυροντυμένες γριούλες, τις μανάδες ή τις κυρούλες των περισσοτέρων από μας, που ανάβανε-ακούραστες-τα καντήλια στα ταπεινά ξωκλήσια και στα ερημομονάστηρα της Ελλάδας, αυτήν την εικόνα φυλάξαμε στην μνήμη μας: Να μας νανουρίζουν, καπνίζοντας μαύρα πούρα, από την Κούβα, γιατί δεν καταδέχονταν τα παρακατιανά...

«-Μπορεί η γερόντισσα που πέθανε να πήγε στην Κόλαση.
-Λες; Η Κλάρα έγνεψε με το κεφάλι της.
-Το δίχως άλλο θα πήγε στην Κόλαση, γιατί μάλωνε όλα τα παιδιά της πολυκατοικίας. Κι επειδή πρέπει να πάει στην Κόλαση, κλαίνε όλες οι φίλες της. Έτσι θα είναι. Κι εγώ αυτό το νομίζω πολύ σωστό. Και όταν έκανα να ρωτήσω, αν οι διάβολοι θα ψήσουν στην Κόλαση τη γριά, μας είπε χαμηλόφωνα ο πατέρας:
-Σιωπή! Πολλά λέτε!»(Ανθολόγιο, Ε’-Στ’ Δημοτικού, σελ. 134). Ούτε το «φοβερόν μυστήριον» του θανάτου δεν σέβονται οι «καντιποτένιοι», που αποφασίζουν το τι θα διδάσκονται τα παιδιά του προδομένου λαού μας. Και υποτίθεται ότι στο «Ανθολόγιο», το λέει και η λέξη, βάζεις τα άνθη της λογοτεχνίας, ό,τι καλύτερο ιστόρησε ο κάλαμος των μαϊστόρων του λόγου, το ακροθίνιον.
Γιαγιάδες με πούρα, που ψήνονται στην κόλαση, «διαβόλια και τριβόλια», μαγαρισιές και δαιμονολογίες, τι δουλειά έχουν με 11χρονα παιδιά;
Στο παλιό «Ανθολόγιο-προ του 2006-εξαιρετικό και όντως ανθο-λογία (η λέξη «λογία», στην εκκλησιαστική γλώσσα σημαίνει συλλογή, έρανο... «περί δε της λογίας...», γράφει ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους, Α’ επ., στο 16,1), διδάσκαμε κείμενα με ιθαγένεια και οσμήν ευωδίας πνευματική. Κόντογλου (Βασίλειος ο Μακεδών), Ναταλία Μελά (για τον αετό της Μακεδονίας, Παύλο), Βενέζης, Πετσάλης (για τον Ρήγα), Βαλαωρίτης, Μόντης, Πηνελόπη Δέλτα («τα μυστικά του Βάλτου), Ελύτης, Μυριβήλης, Ψαθάς, «του νεκρού αδελφού», «ο Διγενής», «της Άρτας το γιοφύρι». Όλα τα πέταξαν, διότι τα κρυμμένα στα κελάρια του πατρογονικού μας σπιτιού, καλούδια της ρωμαίικης παράδοσης, εξαίσια και άφθονα, οι ιθύνοντες τα βλέπουν με φθόνο και όχι «α-φθόνως». (Να προσεχθεί η στάση του πατέρα στο προαναφερθέν κείμενο). «Τα μάτια του Χριστού ήταν γλυκά. Τα μάτια του γατιού ήταν γλυκά. Ο Χριστός και ο δράκος». (σελ. 166). Ένα Κινεζάκι, ο Τα Κι Κο, «γιορτάζει» τα Χριστούγεννα στην Ευρώπη (μάλλον στην Ελλάδα). Την ημέρα της γιορτής, επειδή «ο αξιότιμος κύριος Χριστός δεν φαινόταν πουθενά», του έδωσαν μία εικόνα του Χριστού. Την πήρε στο δωμάτιό του, ζωγράφισε έναν κινέζικο δράκο, μάζεψε κι ένα γατί, που ήταν στο παράθυρό του και ξεκινά η βλάσφημη σύγκριση. Τα μάτια «του αξιότιμου κυρίου Χριστού» με «τα μάτια του γατιού». (Ο εισαγγελέας καλώς άσκησε ποινική δίωξη στην βλάσφημη συμμορία του «Coprus Christi». Mε την κατ’ εξακολούθησιν όμως βλασφημία που «εγκαταβιώνει» στα σχολικά βιβλία και δηλητηριάζει αθώες παιδικές ψυχές, τι θα γίνει; Ως πότε θα ανεχόμαστε την Πνευματική Γενοκτονία»;).
«Συνθέστε και σεις ένα νανούρισμα για χταπόδια» (Ανθολόγιο Γ’-Δ’ Δημοτικού, σελ. 22). Εδώ ξεπερνάμε την ανοησία και αγγίζουμε τα όρια της σχιζοφρένειας. Στην παγκόσμιο λογοτεχνία ουδείς νανούρισε χταπόδια, σουπιές, καλαμαράκια και λοιπά μαλάκια.
Ερώτηση: Γιατί δεν ζήτησαν, από τους εμβρόντητους μαθητές, να βρουν ένα παραδοσιακό νανούρισμα, από τα εξοχότερα δείγματα της δημοτικής μας ποίησης-«το τελεσφορώτατον όργανον της Εθνικής αγωγής, η εκτρέφουσα και συντηρούσα το εθνικόν φρόνημα», όπως γράφει ο μεγάλος μας λαογράφος Νικόλαος Πολίτης στον πρόλογο του βιβλίου του «Δημοτικά Τραγούδια»;
Η απάντηση είναι απλή: αν κόψεις τις ρίζες (την Παράδοση) τα κλαδιά ξεραίνονται και οι καρποί σαπίζουν και γίνονται «οι πολιτείες λημέρια των ακαθάρτων και ταμπούρια των κιοτήδων». (Παλαμάς).
Στα παλιά Ανθολόγια υπήρχε ένα νανούρισμα, που έλεγαν οι γιαγιάδες μας, οι παλιές, «οι καθυστερημένες» και όχι οι ψιμυθιωμένες, οι προοοδευμένες «εσχατόγριες» των ημερών μας, που θέλουν να τις προσφωνούν με τα «μικρά» τους ονόματα-μην τις θυμηθεί ο Χάρος-και «νανουρίζονται» με τον Σουλεϊμάν…
«Κοιμήσου συ, μωράκι μου, σε κούνια καρυδένια
Σε ρουχαλάκια κεντητά και μαργαριταρένια
Έλα, Χριστέ και Παναγιά, και παρ’ το στους μπαξέδες
Και γέμισε τους κόρφους του λουλούδια μενεξέδες.
Κοιμήσου συ, παιδάκι μου, κι η μοίρα σου δουλεύει
Και το καλό σου ριζικό, σου κουβαλεί και φέρνει
Κοιμάται νιο, κοιμάται νιο, κοιμάται νιο φεγγάρι
Κοιμάται το παιδάκι μου στ’ άσπρο το μαξιλάρι.
Ο ύπνος τρέφει τα παιδιά κι η γεια τα μεγαλώνει
Και η Κυρά η Παναγιά τα καλοξημερώνει».
Θα άφηναν οι «γραικύλοι της σήμερον» τραγούδι-νανούρισμα που μιλά για τον Χριστό και την Παναγιά; Πλήττεται η πολυπολιτισμικότητά τους και δεν προσιδιάζει με τις αρχές του Ολυμπισμού, για να θυμηθούμε και την αβάσταχτη θερινή ελαφρότητα.
Τέλος πάντων. Να μην συνεχίσω, γιατί μαυρίζει η ψυχή μας. Το ερώτημα που συνεχώς εγείρεται είναι «τι κάνετε εσείς οι δάσκαλοι;». Σωστό. Δάσκαλος με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα δεν διδάσκει τέτοια ρυπαρογραφήματα. Φοβάμαι όμως, τώρα που έρχεται η αξιολόγηση από διευθυντή και σχολικό σύμβουλο-πλην λαμπρών εξαιρέσεων, οι περισσότεροι είναι φερέφωνα της κυρίαρχης, νεοταξικής ιδεολογίας-οι δάσκαλοι θα συμμορφώνονται με τις άνωθεν οδηγίες και υποδείξεις, θα αυτολογοκρίνονται ή θα σιωπούν. Θα δεχόμουν ευχαρίστως την αξιολόγηση, αλλά πρέπει πρώτα να αξιολογηθεί και να κατεδαφιστεί το κράτος της ανομίας και της αναξιοκρατίας που μολύνει και την Παιδεία. Δεν δέχομαι καμμιά αξιολόγηση, γιατί τώρα αξιολογώ εγώ- ο λαός- το υπουργείο και εισηγούμαι την απόλυση όλων των ανίκανων που διέλυσαν τα σχολεία.
Και για να κατανοήσουμε και εμείς οι δάσκαλοι του καινού (ή κενού) σχολείου, που ευαγγελιζόταν η πρώην «δελφίνα» του ΠΑΣΟΚ, τι σημαίνει δάσκαλος, με τόλμη και αρετή, που θυσίαζε, όχι μισθούς και δώρα, αλλά την ίδια του τη ζωή για την πατρίδα, παραπέμπω σε μια «δασκαλίτσα» του Μακεδονικού Αγώνα: την Αγγελική Φιλιππίδου. Το 1906 οι Κομιτατζήδες επιτίθενται στο χωριό Κλεπούσνα των Σερρών, στο οποίο υπηρετεί η Αγγελική και ο σύζυγός της, ως δάσκαλοι. Πολιορκούν και το σπίτι τους. Οι δύο σύζυγοι αμύνονται. Η Αγγελική τραυματίζεται στο γόνατο. Αφήνω τον λόγο στην Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη, στο βιβλίο της «Η Μακεδόνισσα στο θρύλο και την ιστορία» (σελ. 336).
«Έδωσε ο Θεός τη μέρα κι οι Βούλγαροι εγκατέλειψαν την Κλεπούσνα. Όταν έφτασε ο Πρόξενος Σερρών Σαχτούρης, η Αγγελική παρά τους πόνους παρακάλεσε να μη μεταφερθεί απ’ ευθείας στο νοσοκομείο Σερρών, αλλά να την τοποθετήσουν σε φορείο και να σταματούν στην πλατεία κάθε χωριού, να συγκεντρώνονται οι κάτοικοι και να τους μιλά. Οι χωρικοί τη φορτώθηκαν και κίνησαν να τη σώσουν. Το αίμα της στην τραγική εκείνη πορεία σταγόνα σταγόνα έβαφε την μακεδονική γη και γίνονταν αρραβώνας με τη λευτεριά… Πέρασαν έτσι πολλά χωριά. Οι άνθρωποι ξεμύτιζαν τρομαγμένοι από τα σπίτια τους να δούνε τι συμβαίνει. Κι άκουγαν από το στόμα της ηρωίδας να τους λέει με όση δύναμη της έμενε, πως αισθάνεται ευτυχής, που προσφέρει το αίμα της για την πατρίδα και να τους καλεί όλους, άντρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά, να πάρουν όπλα, τσεκούρια και πέτρες και να εγερθούν κατά των Κομιτατζήδων.
Στις Σέρρες τα πλήθη συνέρρεαν στο νοσοκομείο και μ’ ευλάβεια της ασπάζονταν το χέρι, που όλο και πάγωνε, καθώς ο Αρχάγγελος κοντοζύγωνε. Έπειτα τη μετέφεραν στο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Οι προσπάθειες των γιατρών δεν μπόρεσαν ν’ αποτρέψουν το μοιραίο. Εκεί η ηρωίδα άφησε την τελευταία της πνοή με το όραμα της λευτεριάς στα βασιλεμένα της μάτια».

Πηγή: Συνοδοιπορία 

http://agios-dimitrios.blogspot.gr

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ: «H ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ...»

Πράος και ταπεινός,  ο λόγος του απλός και περιεκτικός, η πνευματικότητα του διάχυτη. Άξιος μαθητής ενός μεγάλου διδασκάλου, ο π. Αρσένιος Κωτσόπουλος, είχε την μεγάλη τύχη να μαθητεύσει κοντά στον Γέροντα Πορφύριο, όντας πνευματικοπαίδι του.

Σήμερα μιλάει αποκλεστικά στο «Αγιορείτικο Βήμα» και την Στέλλα Μεϊμάρη για τον άγιο πνευματικό του πατέρα, καθώς και για όλα τα καίρια ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Ιστορία δογμάτων και Συμβολικής, πρώην συνεργάτης στο Γραφείο Νεότητας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών και πλέον εφημέριος στον Ι. Ν. Προφήτη Ηλία Παγκρατίου, φημίζεται ιδίως για την πολυσχιδή κοινωνική δράση του.Ως πρόεδρος του Ενοριακού Φιλόπτωχου Ταμείου, της Στέγης Γερόντων, της Αιμοδοσίας, της Ενορίας Νεανικής Εστίας, καθώς και της ιεραποστολικής αδελφότητας «Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος - Το Σπίτι της Στοργής - Φουντούλειον Ίδρυμα» στην Άνω Γλυφάδα, οραματίζεται, μαζί με άλλους εκλεκτούς πατέρες, να αναστήσει έργα αγάπης και αλληλεγγύης, έργα προσφοράς, στη νέα γενιά που ζει στη χαοτική, χωρίς υγιή πρότυπα, εποχή μας.

Παράλληλα, ως πνευματικός και εξομολόγος αφουγκράζεται καθημερινά τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου και προσπαθεί να τον απαλύνει από τα ψυχικά του βάρη. Απόρροια, μάλιστα, αυτής της διαπροσωπικής σχέσης υπήρξαν και τα δύο προηγούμενα βιβλία του: «Πληγωμένες σχέσεις - Ένθεες συνθέσεις» και «Ένθεοι περίπατοι στην Ομήρου Οδύσσεια».

Ο π. Αρσένιος Κωτσόπουλος μιλάει αποκλειστικά στο «Αγιορείτικο Βήμα» για τα όσα έζησε κατά την μαθητεία τουδίπλα στον χαρισματικό Γέροντα Πορφύριο, καθώς και για τους σημερινούς χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε με την οικονομική κρίση και τα δυσβάστακτα μέτρα, τονίζοντας μάλιστα μια χαρακτηριστική φράση του πνευματικού του πατέρα, σύμφωνα με την οποία «όλα γίνονται βάσει του σχεδίου του Θεού, ώστε, φτάνοντας στο ολοκληρωτικό χάος, να κατανοήσουμε τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή και να επιστρέψουμε στο δρόμο Του, τον οποίο δυστυχώς, όπως φαίνεται, κάπου χάσαμε στην πορεία»...

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Ποια ήταν η καθοριστική εκείνη στιγμή στη ζωή σας που αποφασίσατε ότι η μοναχική ζωή είναι αυτό που σας εκφράζει και θα θέλατε τελικά να ακολουθήσετε;
Από μικρό παιδί, όταν με αδικούσαν ή με μάλωναν στο σπίτι και στο σχολείο, μου άρεσε να κρύβομαι και να στρέφομαι προσευχητικά στον Θεό. Σε Αυτόν έβγαζα τον πόνο μου, το μαράζι μου, τη θλίψη μου.... Κυρίως στα χρόνια της εφηβείας που αντιμετώπιζα πολλές προσβολές από τους συμμαθητές μου, η ζωή του Χριστού, οι βίοι των αγίων και η προσευχή τόνωναν τον πληγωμένο ψυχισμό μου και έβρισκα μέσα στην Εκκλησία πρότυπα προς μίμηση. Τελειώνοντας το Λύκειο, έπεσε στα χέρια μου ο βίος του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, και πολύ αγάπησα αυτή τη μεγάλη μορφή του σύγχρονου αγιορείτικου μοναχισμού. Η τεράστια αγάπη του, η βαθιά ειρήνη του και η ασταμάτητη για πάνω από 50 χρόνια προσευχή του με είχαν τότε συγκλονίσει. Βέβαια και η γνωριμία μου με τον π. Πορφύριο ήταν μια αποκάλυψη για μένα, για το πώς δρα η χάρις του Θεού στη ζωή μας.

Είχατε τη μεγάλη τύχη και ευλογία να υπάρξετε πνευματικοπαίδι του Γέροντος Πορφυρίου. Μιλήστε μας για αυτή σας την εμπειρία. Τι είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο από τη μαθητεία σας κοντά του;
Ο γέρων Πορφύριος, όταν με πρωτογνώρισε, γύρισε και είπε στον πατέρα μου: «Να τον ακούτε, μωρέ, αυτόν τον παπά». Ήμουν τότε μόλις 10 χρονών και κανείς δεν ήξερε τους βαθύτερους πόθους και τις ενδόμυχες αναζητήσεις μου. 

Και να σκεφτείτε πως έγινα ιερέας στα 28 χρόνια μου. Μάλιστα, πριν από 7 χρόνια, για ένα σημαντικό θέμα, δεν με άκουγε ο οικογενειακός μου περίγυρος και τότε αναγκάστηκα να θυμίσω την προφητική του ρήση! 

Τόσο καθαρά έβλεπε ο μακαριστός άγιος Γέροντας. Ήταν υπομονετικός στους πόνους του, ανοιχτός προς όλους, ευγενής και συγκεντρωμένος στον καθένα, παρότι υπέφερε τα τελευταία χρόνια από πληθώρα ασθενειών. Το κελάκι του στο Μήλεσι, μια νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ... Πηγαίναμε λυπημένοι και φεύγαμε χαρούμενοι. Από το τηλέφωνο μετέδιδε τα χαρίσματά του, μέσα από το ταπεινό κελάκι του, σε όλα τα πέρατα της οικουμένης. Ήταν, θα λέγαμε, ο πρώτος άγιος της Εκκλησίας μας που χρησιμοποίησε την τεχνολογία για να μεταδίδει αγάπη, Χριστό και παρηγοριά προς πάσα κατεύθυνση και κυρίως προς τους βασανισμένους συνανθρώπους του.

Υπάρχει κάποια συμβουλή που σας είχε δώσει ο Γέροντας και έχει μείνει μέχρι και σήμερα ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη σας;
Ο Γέροντας ήταν χριστοκεντρικός. Ήθελε να προσκολληθούμε στον Χριστό για να απαλλαγούμε από κάθε ψυχική νόσο. Όμως ήταν και πολύ πρακτικός. Έβλεπε με τη διόρασή του τι ο καθένας αντέχει να πράξει για να βγει από τους πειρασμικούς κλειούς. Σε μένα θυμάμαι, είχε πει να βγαίνω έξω, να περπατάω στη φύση και πως αυτό θα μου κάνει πολύ καλό. Ήταν μια περίοδος που ήμουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα κλεισμένος στον σπίτι και διάβαζα. Πράγματι η κίνηση και το περπάτημα όχι μόνο ανεβάζουν τον ψυχισμό μου αλλά με ξεμπλοκάρουν από αλλεργικές καταρροές και ρινίτιδες που από μικρό παιδί με ταλαιπωρούν. Πολύ αργότερα είδα πόσο σοφή ήταν αυτή η συμβουλή του Γέροντα σε μένα. Η φράση του πάντως «Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήσετε της αγάπης Αυτού» αντηχεί πάντοτε μέσα μου.

H χώρα μας βιώνει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Κρίση οικονομική, κρίση αξιών, ηγέτες που πολλοί αναρωτιούνται αν όντως εκπροσωπούν επάξια το λαό που τους επέλεξε. Εσείς πως το βιώνετε όλο αυτό ως ένας ιερομοναχός με έντονη κοινωνική δράση που ακούει διαρκώς τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου;
Βιώνω στο πετσί μου τη φτώχεια και την εξαθλίωση των συνανθρώπων μας. Στενοχωριέμαι που έρχονται οικογενειάρχες με εξώδικα στα χέρια και κινδυνεύουν να βρεθούν στους δρόμους, καθώς χρωστούν πολλά ενοίκια. 

Είμαι στο Φιλόπτωχο της ενορίας μου μια δωδεκαετία και οι εμπερίστατοι αδελφοί μας συνεχώς αυξάνουν. Αν λειτουργούσαμε αλληλέγγυα και με τη δικαιοσύνη του Θεού, πολλά δυσάρεστα φαινόμενα θα είχαν αποτραπεί. Άλλοι ακόμα και σήμερα πετούν, και κάποιοι γείτονές τους πεινούν. Πόσα διαμερίσματα παραμένουν άδεια, και όμως κάποιοι μένουν άστεγοι, χτυπημένοι από την ανεργία. 

Οι μισθοί θα έπρεπε να προσαρμόζονται ανάλογα με τα μέλη κάθε οικογένειας. Δεν είναι δίκαιο να λαμβάνει τα ίδια χρήματα αυτός που έχει δικό του σπίτι και ζει μόνος του, με κάποιον πατέρα που ζει σε ενοίκιο και έχει τρία παιδιά. 

Ας πούμε, ο πρώτος μπορεί να ζήσει άνετα με 600 ευρώ το μήνα, ο άλλος όμως χρειάζεται τουλάχιστον 2.000 ευρώ. Ένας χαρισματικός και ενάρετος ηγέτης ίσως να ήταν μια ελπίδα για τον τόπο μας, όπως κάποτε που η παρουσία του Ιωάννη Καποδίστρια μας ανασυγκρότησε ως έθνος. Όμως ο Καποδίστριας είχε τρία μεγάλα προσόντα: πολιτική δύναμη, πνευματική δύναμη και ήταν δίκαιος. 

Όλοι οι Έλληνες ήταν δικοί του, διότι απλούστατα δεν φρόντισε να έχει δικούς του ανθρώπους. Απέρριψε την πρόταση γάμου της αγαπημένης του, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Δεν ήθελε να έχει προσωπική ζωή. Το έθνος ήταν η ζωή του και θυσιάστηκε γι’ αυτό.

Θεωρείτε ότι υπάρχει κάποια διέξοδος εδώ που έχουμε φτάσει και ποιος πιστεύετε ότι θα πρέπει να είναι ο ρόλος της Εκκλησίας σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε;
Ο π. Πορφύριος είχε πει πριν 25 περίπου χρόνια, κάποιο βράδυ, στον καθηγητή Αλέξανδρο Σταυρόπουλο απαντώντας στην αγωνία του τελευταίου για το μέλλον αυτού του τόπου: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φτάσει σε μια άθλια κατάσταση. Ο Θεός όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό». Νομίζω πως η συμφορά έχει πέσει πάνω στον τόπο μας σε όλα τα επίπεδα και η πραγμάτωση αυτής της προφητείας του Γέροντα είναι πολύ κοντά μας. Συνδέεται με μια άλλη έμπονη φράση του: «Μπορεί όμως με το σχέδιο του Θεού να έρθει ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν μια επίγνωση. 

Να ιδούνε το χάος ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: ‘Ε! πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε’. Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο του Θεού και να λάμψει η ορθόδοξος πίστις». Οι ενορίες ήδη προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους. 

Τουλάχιστον με τα συσσίτια και τα τρόφιμα που διαθέτουν στους οικονομικά αδύνατους, θα έλεγα πως δεν κινδυνεύει να πεθάνει κανείς από την πείνα. Τι να πω... Η Εκκλησία μακάρι να συνεγείρει κάποιους Έλληνες κροίσους για να σκύψουν με αγάπη σε όσους βιώνουν τη σύγχρονη κρίση. Μην ξεχνάμε πως ο Χριστός μας θα μας κρίνει με την παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως: «Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...».  Σήμερα όλοι κρινόμεθα.

 

Τελευταία, παρατηρείται μια έντονη στροφή των ανθρώπων στο «πνευματικό» και στους κόλπους της Εκκλησίας, μια ιδιαίτερη ανάγκη τους, θα έλεγε κανείς, για «ψυχική ανάταση». Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Όταν ο άνθρωπος δεν βρίσκει γήινα μονοπάτια και του κλείνουν όλοι οι δρόμοι, παίρνει το δρόμο προς την Εκκλησία. Μέσα εκεί πολλοί κουρνιάζουν και βιώνουν ψυχικές παρηγοριές. Κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού βρίσκουν νόημα στις θλίψεις τους, λένε τους καημούς τους, βγάζουν από πάνω τους όλα τα συντρίμμια της καρδιάς τους και νιώθουν τη θαλπωρή της μητέρας Εκκλησίας. 

Η ανιδιοτελής αγάπη είναι κινητήριος δύναμις, που κρατά το σύμπαν, πόσο μάλλον τις σχέσεις μεταξύ μας σε υγιείς βάσεις. Νιώθουν οι αδελφοί μας το δόσιμο της ανιδιοτελούς προσφοράς και συγκινούνται και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό. 

Πιστεύω ότι όλοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια τερμάτισαν άτσαλα τη ζωή τους, αν είχαν καταφύγει στον Χριστό και στην Εκκλησία, δεν θα έχαναν την ελπίδα τους. 

Διότι να ξέρετε ότι αυτόχειρες δεν είναι αυτοί που δεν έχουν να φάνε, αλλά αυτοί που χάνουν την ελπίδα τους τη στραμμένη στην ύλη, και έτσι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αντίθετα, αλλοδαποί που ήρθαν στον τόπο μας πεινασμένοι κυνήγησαν την ελπίδα και έγιναν πολλοί από αυτούς νοικοκύρηδες με σπιτικά. 

Όμως μόνο η ελπίδα στον Αναστάντα Χριστό «ουκ καταισχύνη». Αυτή την αμετάθετη ελπίδα ας έχουμε πάντα ενώπιόν μας, τώρα που σαλεύονται όλα γύρω μας.

πηγή

 pentapostagma.gr