https://rumble.com/v1efm0d-world-premiere-these-little-ones.html
Millions of children vanish each year.
83,000 each month.
2,700 a day.
115 per hour.
1 every 30 seconds.
It makes you wonder…where do they all go?
Τὰ μέρη Α' ΕΔΩ καὶ Β' ΕΔΩ
Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Ἀλλὰ κι ἀπὸ θέμα πολιτισμοῦ νὰ τὸ προσεγγίσουμε, ποιά διαφορὰ μποροῦμε νὰ δοῦμε στὴ νοοτροπία μιᾶς ἀπομονωμένης ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο «πολιτισμένο» κόσμο φυλῆς ποὺ βρίσκεται μέσα σὲ μιὰ ζούγκλα, ἡ ὁποία κάνει ἀνθρωποθυσίες καὶ στολίζεται μὲ ἀνθρώπινα ὀστᾶ, πίνει μέσα σὲ ἀνθρώπινα κρανία καὶ χρησιμοποιεῖ ὡς φετὶχ τμήματα ἀπὸ ἀνθρώπινα μέλη κ.ἄ. ἀπὸ αὐτὴν τῆς σύγχρονης «πολιτισμένης» κοινωνίας ποὺ φονεύει τὰ παιδιά της καὶ παίρνει τὰ προϊόντα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐκτρώσεις καὶ τὰ κάνει καλλυντικά, φάρμακα ἢ τὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ φτιάξει ἐμβόλια;
Γιατί, ὅπως περπατάει ὁ «ἀπολίτιστος» μὲ καμάρι μέσα στὴ ζούγκλα, στολισμένος μὲ ἀνθρώπινα μέλη, ἔτσι καὶ ὁ «πολιτισμένος» περπατᾷ μὲ καμάρι μέσα στὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά, ἀλειμμένος μὲ καλλυντικὰ ἤ/καὶ σκευάσματα διόρθωσης καὶ ἀνόρθωσης τῆς ἐπιδερμίδας του ποὺ προέρχονται ἀπὸ μέλη ἀνθρώπων καὶ μάλιστα ἐμβρύων ἢ ἔχοντας «κάνει» ἐμβόλια, γιὰ τὴν παραγωγὴ ἤ/καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν ὁποίων χρησιμοποιήθηκαν κύτταρα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐκτρωθέντα ἔμβρυα.
Ποιό ἀκούγεται πιὸ μακάβριο καὶ ἀνατριχιαστικό;
Τὸ ἀνεπεξέργαστο «ἀπολίτιστο» ἢ τὸ ἐπεξεργασμένο «πολιτισμένο»;
Γίνεται πολὺ φανερὴ πιὰ ἡ προσπάθεια, μὲ διάφορα προσχήματα, νὰ μὴ θιγοῦν ἄμεσα τὰ συμφέροντα γιατρῶν καὶ ἐκεῖνα τῶν φαρμακοβιομηχανιῶν καὶ τῶν ἑταιρειῶν καλλυντικῶν ποὺ ἔχουν μεγάλα κέρδη ἀπὸ τὴν πώληση τῶν προϊόντων τους ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἐπεξεργασία τῆς ἀνθρώπινης σάρκας, τὴν ὁποία λαμβάνουν ὡς πρώτη ὕλη ἀπὸ τὴ «βιομηχανία» τῶν ἐκτρώσεων!
Μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ τελευταῖο γιὰ τὴν «πολιτισμένη» κοινωνίας μας;
Τί διαφορὰ ἔχει αὐτὴ ἡ νοοτροπία ἀπὸ τὴ νοοτροπία τῶν Ναζὶ στὰ κρεματόρια;
Γιὰ ἐκεῖ αἰσθανόμαστε φρίκη καὶ ἀηδία καὶ γιὰ ἐδῶ ποὺ τὸ ζοῦμε καθημερινά, τὸ ἀποδεχόμαστε καὶ σφυρίζουμε ἀδιάφορα;
Μπορεῖ νὰ συνυπάρχει ἡ ποίηση, ἡ τέχνη, ἡ ψυχαγωγία, ἡ παιδεία, ἡ κάθε πρόοδος καὶ δημιουργία ποὺ ἀναδεικνύει τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα, ὁ πολιτισμὸς καί τὸ κάθε ὑψηλὸ ἰδεῶδες, οἱ διακηρύξεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ συνοδεύονται μὲ τόσες ἐκδηλώσεις καὶ βραβεύσεις μὲ ὅλη αὐτὴ τὴ φρίκη καὶ μὲ ὅλο αὐτὸ τὸ ὄνειδος γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος;
Δὲ φαίνεται ὅτι εἶναι παράνοια καὶ μέγιστη ντροπή;
Ἀλλὰ καὶ κάτω ἀπὸ μιὰ πολὺ πιὸ αὐστηρὴ πνευματικὴ θεώρηση τῶν πραγμάτων, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ προσέξουν τὴ φωνὴ τῶν Ἁγίων, μήπως πρέπει νὰ σκεφτοῦμε, ἀκούγοντάς τους νὰ μᾶς λένε ὅτι τὸ σπέρμα ποὺ χύνεται στὴν πορνεία (μὲ τὴ γενικὴ σημασία τοῦ ὅρου ὡς ἀνευλόγητη ἀπὸ τὸν Θεὸ σαρκικὴ πράξη) εἶναι σπονδὴ στὸ διάβολο, τὸ ἐὰν οἱ ἐκτρώσεις λογίζονται στὸν πνευματικὸ κόσμο ὡς ἀνθρωποθυσίες γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο;
Μήπως, λοιπόν, μοιάζουμε πλέον μὲ τοὺς κατοίκους τῆς Χαναὰν ποὺ ἔκαναν ὀργιαστικὲς εἰδωλολατρικὲς τελετὲς καὶ στὸ τέλος θυσίαζαν καὶ τὰ παιδιά τους στοὺς αἱμοβόρους δαιμονικοὺς θεούς τους;
Μήπως, ἐκεῖνο τότε ἦταν μιὰ προτύπωση τοῦ σήμερα;
Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε κάπου ἐδῶ δίπλα μας νὰ στέκεται καὶ νὰ γελᾷ ὁ διάβολος μὲ ἐμᾶς καὶ νὰ μᾶς χλευάζει στὸ Θεό;
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ νὰ μὴ θεωροῦμε τὴν ἁμαρτία ὡς ἁμαρτία, εἶναι ὄχι ἁπλᾶ ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀσέβεια.
Γιατί κάθε τί κακὸ στὰ λόγια, στὶς σκέψεις ἢ στὶς πράξεις ποὺ προσβάλλει ἄμεσα τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καλεῖται ἀσέβεια.
Αὐτὴ συμβαίνει, ὄχι ἁπλῶς ὅταν ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ ὅταν προκαλοῦμε, κοροϊδεύουμε καὶ βλασφημοῦμε τὸ Θεό, ἐπιδεικνύοντας ἐσκεμμένα τὴν ἁμαρτία μας.
Κι ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει δραστικά, παραχωρῶντας συμφορὲς καὶ μεγάλες θλίψεις, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τόσα παραδείγματα μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή.
Ὅταν μιὰ κοινωνία ἀποδέχεται ἢ ἀδιαφορεῖ καὶ δὲ μιλᾷ ὅταν βλέπει νὰ κουνοῦν κάποιοι μὲ ἀσέβεια καὶ προκλητικότητα τὸ δάχτυλο στὸ Θεό, χλευάζοντας καὶ περιφρονῶντας τὸ θέλημά Του ἐπιδεικτικά, κινδυνεύει ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νὰ καταστραφεῖ μὲ ἐπιδεικτικὸ τρόπο κι αὐτὴ γιὰ νὰ γίνει ὑπόδειγμα γιὰ τίς ἑπόμενες γενιές.
Κι αὐτὸ τὸ λέμε γιὰ νὰ κατανοήσουμε ὅτι, ὅταν λέμε καὶ διαφημίζουμε τὸ «δικαίωμα» στὴν ἔκτρωση, αὐτὸ δὲν τὸ κάνουμε μόνο μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ μπροστὰ στὸν Κύριο τῆς ζωῆς ποὺ δίνει στὸ ἔμβρυο τὸ δικαίωμα νὰ ζήσει, Τὸν ὁποῖο προκαλοῦμε μὲ πολὺ ἄσχημο τρόπο.
Παρ᾿ ὅλο ποὺ ξέρουμε μέσα μας τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ ἔχει πληθυνθεῖ ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση πλέον πάνω στὸ ζήτημα.
Ὅλο αὐτὸ μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει αἰτίους γιὰ τίς συμφορὲς ποὺ θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ ἔλθουν στὸν κόσμο.
Συνειδητοποιοῦμε ἄραγε τὸν κίνδυνο καὶ τὴν εὐθύνη μας;
Καὶ νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε καταλάβει πιὰ ὅτι, ὄχι μόνο δὲ βρισκόμαστε στὸ ὅριο τῆς ἀνοχῆς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὅτι τὸ ἔχουμε ξεπεράσει κιόλας κατὰ πολύ, φέρνοντας ἀρκετὰ κοντά σὲ μᾶς πολὺ δυσάρεστα γεγονότα, σὲ ἐπίπεδο κοινωνίας, ἔθνους καὶ πολιτισμοῦ, κάτι ποὺ μόνο ἡ ἔμπρακτη μετάνοιά μας μπορεῖ νὰ σταματήσει.
Ἀλλὰ καὶ σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο, τότε «ἀναγκάζουμε» τὸ Θεὸ νὰ ἐπιτρέψει παιδαγωγικὰ μιὰ συμφορὰ μέσα στὴ ζωή μας καὶ τὴν οἰκογένειά μας γιὰ νὰ καταλάβουμε στὴν πράξη ὅτι δὲν πρέπει νὰ σεβόμαστε καὶ νὰ ἀγαπᾶμε μόνο ἀνάλογα μὲ τὸ τί βολεύει τὰ πάθη μας κάθε φορά.
Τί θὰ ποῦμε τότε, ἐὰν κάνει καὶ ὁ Θεὸς χρήση τοῦ δικαιώματός Του στὸ θάνατο καὶ τὴ ζωή, ἐφόσον Αὐτὸς μᾶς δωρίζει τὴ ζωή, ὅπως κι ἐμεῖς τοῦ δικαιώματος στὴν αὐτοδιάθεση τοῦ σώματός μας, καὶ πάρει κοντά Του τὸ παιδί μας, τὸν ἢ τὴν σύζυγό μας, τὸν πατέρα μας, τὴ μητέρα μας, τὸν φίλο ἢ τὴν φίλη μας ἢ κάνει Αὐτὸς «διακοπὴ στὴν κύηση» τοῦ παιδιοῦ ποὺ περιμένουμε μὲ λαχτάρα, χαλῶντας τὸν «οἰκογενειακό μας προγραμματισμό»;
Θὰ τὸ δεχτοῦμε αὐτὸ μὲ τὴν ἴδια ἀπάθεια καὶ κυνικότητα, μὲ τὴν ὁποία ἀποφασίζουμε ἤ/καὶ προτείνουμε καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἔκτρωσης;
Ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι διαχειριζόμαστε τὸν θάνατο μὲ ψυχρότητα, δείχνοντας καὶ καλὰ ὅτι δὲ μᾶς ἀγγίζει καὶ ὅτι ἔχουμε ξεπεράσει τὸν φόβο του, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ χρησιμοποιοῦμε ἀκόμα καὶ τὰ θανατωμένα ἔμβρυα γιὰ νὰ δημιουργήσουμε διάφορα σκευάσματα, σημαίνει ὅτι τὸν νικήσαμε κιόλας;
Δὲν εἶναι, ὅμως, ἡ ἄμβλωση προκλητικὴ ὕβρις γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦν νὰ κάνουν παιδιὰ καὶ δὲν μποροῦν;
Τὸ θέμα δὲν εἶναι τὸ ἂν εἶναι ἢ ὄχι τὸ ἔμβρυο ζωντανὸς ὀργανισμὸς ἢ τέλειος ἄνθρωπος, γιατί τὸ ὅτι εἶναι καὶ ζωντανὸς ὀργανισμὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀποδειχθεῖ ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα καὶ τὴν ἁπλὴ λογική, ἐφόσον δὲν ἐθελοτυφλοῦμε ἐπιστημονικὰ καὶ δὲν ἀλλάζουμε τίς ἀπόψεις μας, ἀνάλογα μὲ τὸ συμφέρον καὶ τίς ἐπιθυμίες μας.
Τὸ θέμα εἶναι κυρίως τὸ ἐὰν μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ βάρος τῆς εὐθύνης ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου τὴ στιγμὴ ποὺ ἐμεῖς δὲ θέλουμε.
Ἐὰν μποροῦμε νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὰ πάθη μας καὶ νὰ ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας μὲ σοβαρότητα.
Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐὰν ἔχουμε σὰν κοινωνία τὸν τρόπο καὶ τὴν προθυμία νὰ βροῦμε λύσεις γιὰ νὰ βοηθήσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὑποστηρίζοντάς τον μὲ κάθε τρόπο, ὅταν μᾶς παρουσιάζεται ἕνα τόσο δύσκολο δίλημμα, χωρὶς νὰ καταφεύγουμε στὴ λύση τῆς θανάτωσης τοῦ ἐμβρύου.
Δυστυχῶς, πίσω ἀπὸ τὸ δικαίωμα στὴν αὐτοδιάθεση τοῦ σώματος καὶ πέρα ἀπὸ τὰ διάφορα οἰκονομικὰ συμφέροντα, κρύβεται ἡ ἀπαίτησή μας καὶ ἡ ἐμμονή μας στὸ νὰ ζήσουμε τὸν χωρὶς εὐθύνες «ἐλεύθερο» τρόπο ζωῆς ποὺ μᾶς προβάλλει ὁ ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ κόσμος καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸ νὰ σβήσουμε καὶ τὴ σημασία καὶ τὴ βαρύτητα τῶν συνεπειῶν τῶν πράξεών μας, θανατώνοντας τὴ συνείδηση καὶ τίς ἐνοχές μας μαζὶ μὲ τὸ ἔμβρυο.
Γιὰ νὰ μείνουμε γαντζωμένοι σὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς πάσῃ θυσίᾳ, συμπεριλαμβανομένης καὶ αὐτῆς τοῦ ἐμβρύου!
Δυστυχῶς, κι ἐδῶ φαίνεται ὅτι χτίζεται ἐδῶ καὶ πάρα πολλὰ χρόνια σιγὰ σιγὰ καὶ μεθοδικὰ μιὰ γενικὴ «καλὴ» ἠθικὴ καὶ μιὰ «κοινὴ» λογικὴ ἑνὸς συστήματος ἐξουσίας, ποὺ δικαιολογοῦν τὸ διωγμό, τὴν ἀπομόνωση ἢ ἀκόμα καί τὸν φόνο ἀθώων ἀνθρώπων, στὴν περίπτωση ποὺ χαλοῦν τὴν «ἁρμονία» τοῦ τρόπου ζωῆς ποὺ αὐτὸ δημιουργεῖ καὶ προωθεῖ γιὰ νὰ ἀποχαυνώνει καὶ νὰ ἐλέγχει τοὺς ὑπηκόους του σὲ ἐκεῖνον τὸ «γενναῖο νέο κόσμο» ποὺ μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θὰ ζήσουμε.
Φαίνεται πλέον ὅτι αὐτὸ τὸ σύστημα δὲν παλεύει νὰ ἐξαλείψει το ρατσισμὸ καὶ τὸ ἔγκλημα, ὅπως διακηρύσσει μὲ μεγάλα λόγια, ἀλλὰ ὅτι προσπαθεῖ νὰ τὰ κρύψει μέσα μας γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὰ βγάζει καὶ νὰ τὰ ἀξιοποιεῖ σὲ κάθε περίπτωση ποὺ ἀμφισβητοῦνται ἡ ἐξουσία του, ἡ αὐθεντία του καὶ τὰ «ἀγαθὰ» ποὺ αὐτὸ προσφέρει.
Ὅταν θὰ πέφτει ἡ ἐντολή του, θὰ κατεβαίνει ἕνας διακόπτης στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ ἠχεῖ μέσα μας ἕνας μαγικὸς αὐλὸς «καλῆς» ἠθικῆς καὶ «κοινῆς» λογικῆς ποὺ θὰ μᾶς ὠθεῖ στὸ νὰ κυνηγήσουμε μὲ μανία σὰν μαγεμένοι ὅλους ἐκείνους ποὺ θὰ χαλοῦν τὴν «ὀμορφιὰ» τοῦ «παραμυθιοῦ» ποὺ μᾶς ἔφτιαξαν καὶ ποὺ μᾶς ἔμαθαν νὰ ζοῦμε.
Γιατί ἔτσι εἶναι το ἠθικὰ «σωστὸ» καὶ «λογικὸ» σὲ ἕναν κόσμο ποὺ μάθαμε νὰ βάζουμε τὴν ἠθικὴ καὶ τὴ λογικὴ πάνω ἀπὸ τὸ θέλημα καί τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ.
Κι αὐτὸ μὲ ἀποκορύφωμα στὰ ἔσχατα...
Θὰ ποῦν κάποιοι ὅτι ὑπάρχουν πολὺ δύσκολες ἰατρικὲς περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ πάρουμε ἄμεσα ἀπόφαση, ὅπως γιὰ παράδειγμα, ὅταν σοῦ λένε οἱ γιατροὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπιλέξεις ἀνάμεσα στὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ καὶ στὴ ζωὴ τῆς μητέρας.
Πράγματι ὑπάρχουν, ἀλλὰ ἐκεῖ εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε μὲ ἔνταση καὶ ταπείνωση τὸ θέλημα καὶ τὴ λύση τοῦ Θεοῦ.
Ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, βέβαια, ἀνέφερε κάποτε πάνω σὲ αὐτὸ ὅτι καλὸ εἶναι τὸ νὰ μὴν ποῦμε μὲ σιγουριὰ πὼς ἐμεῖς δὲ θὰ κάνουμε ποτὲ ἔκτρωση, γιατί μπορεῖ νὰ βρεθοῦμε στὴν παραπάνω δύσκολη περίπτωση.
Καὶ αὐτὸ τὸ ἔλεγε, ὄχι γιὰ νὰ δικαιολογήσει τίς ἐκτρώσεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ λέμε ἐμεῖς μεγάλες κουβέντες, διότι δὲν ξέρουμε πόσο ἀληθινὴ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ θὰ ἐπιδείξουμε τότε γιὰ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε ὅλο αὐτὸ κατὰ Θεόν.
Πρέπει, ὅμως, νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι κι ἐκεῖ πάλι τὸ δίλημμα βρίσκεται ἀνάμεσα στὸ θάνατο τοῦ ἑνὸς προσώπου καὶ στὸ θάνατο τοῦ ἄλλου προσώπου κι ὄχι ἀνάμεσα στὸ θάνατο τοῦ ἑνὸς προσώπου καὶ στὴν ἀφαίρεση κάποιου πράγματος ποὺ δὲν ἔχει ζωή, σημασία καὶ ἀξία.
Ὅλα αὐτὰ τὰ εἴπαμε, ὄχι γιὰ νὰ κατακρίνουμε ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κάνει εἴτε ἕν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τους, λόγῳ ἀνωριμότητας τῆς τότε ἡλικίας τους ἢ ἔλλειψης καλῆς πληροφόρησης ἢ φόβου καὶ δειλίας ἢ ἔντονης πίεσης ἢ βίας καὶ τρομοκράτησης ἢ ὁποιουδήποτε ἄλλου λόγου κάποια στιγμὴ στὴ ζωή τους ἔκτρωση (γιατί ἐξάλλου ὅλοι μας, καὶ εἰδικὰ ὅσοι λέμε μεγάλες καὶ ἀπόλυτες κουβέντες, μποροῦμε νὰ βρεθοῦμε σὲ μιὰ τέτοια κατάσταση εἴτε αὐτὴ ἀφορᾷ ἄμεσα ἐμᾶς εἴτε κάποιο ἄλλο συγγενικὸ πρόσωπο, ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, τὰ παιδιά μας), ἀλλὰ γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ καὶ τοὺς κινδύνους ποὺ ὑπάρχουν, νὰ δοῦμε τίς συμφορὲς ποὺ ἔρχονται, νὰ ἐξετάσουμε πολὺ πιὸ σοβαρὰ τὸ φαινόμενο καὶ τὴν εὐθύνη μας, νὰ ἐνημερωθοῦμε καὶ νὰ ἐνημερώσουμε, νὰ προσπαθήσουμε νὰ προλάβουμε, κι ἂν γίνεται, νὰ διορθώσουμε καταστάσεις.
Γιὰ νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ πράξουμε ἀνάλογα μὲ ἀποφασιστικότητα γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε πραγματικὰ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς, ἀνακουφίζοντας τὴν ψυχή μας καὶ θεραπεύοντάς την ἀπὸ τὰ τραύματα τῆς ἁμαρτίας, μὲ τὸ νὰ ἀναζητήσουμε τὸ θέλημα καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ κι ὄχι μὲ τὸ νὰ ἀναπαυθοῦμε σὲ μιὰ γενικὴ «καλὴ» ἠθικὴ ἑνὸς συστήματος, ἡ ὁποία ἐξυπηρετεῖ ἄλλους σκοποὺς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐκεῖνο διαφημίζει, «μπαζώνοντας» τὴν ἁμαρτία, τίς ἐνοχὲς καὶ τὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ αὐτὴν τὴν εὐθύνη (καὶ ἴσως καὶ μεγαλύτερη) τὴν ἔχουν κι αὐτοὶ ποὺ παρακινοῦν τὸν κόσμο νὰ προβοῦν σὲ ἐκτρώσεις ἀπὸ ἄποψη καὶ μόνο, χωρὶς νὰ ἔχουν σφαιρικὴ γνώση τῶν πραγμάτων ἢ χωρὶς αὐτὸ νὰ τοὺς ἀφορᾷ ἄμεσα, βάφοντας καὶ οἱ ἴδιοι ἔτσι τὰ χέρια τους μὲ αἷμα ἀθώων παιδιῶν καὶ ἐνεργοποιῶντας κι αὐτοὶ τοὺς πνευματικοὺς νόμους γιὰ νὰ λειτουργήσουν ἐναντίον τους καὶ ἐναντίον ὅλης τῆς κοινωνίας.
Κι ἂν δὲν πιστεύουν κάποιοι τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, ἀλλὰ ἔχουν ὅμως ὄντως εἰλικρινῆ διάθεση γιὰ νὰ μάθουν τὴν ἀλήθεια, ἂς σταθοῦν μπροστὰ σὲ μιὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἂς Τὸν κοιτάξουν κατάματα, ἂς Τοῦ ποῦν τὴν ἄποψή τους, ἂς Τοῦ ζητήσουν νά τοὺς ἀποκαλύψει τὴν ἀλήθεια καὶ ἂς περιμένουν τὴν ἀπάντησή Του κάποια στιγμὴ μέσα στὴ ζωή τους.
Καὶ νὰ εἶναι βέβαιοι ὅτι ὁ Χριστὸς κάποτε θὰ ἀπαντήσει μὲ ἕναν τρόπο ποὺ μπορεῖ νὰ μὴ φαντάζονται καὶ νὰ μὴν περιμένουν.
Αὐτὸ ὅμως γιὰ νὰ τὸ κάνουν θέλει πραγματικὴ τόλμη καὶ ἀληθινὴ ἀνδρεία...
Ἄς δοῦμε, λοιπόν, αὐτὴ τὴν εὐθύνη μᾶς ὡς κοινωνία, ὡς ἔθνος, ὡς πολιτισμός, ὡς ἄνθρωποι, ὡς ἔλλογες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καταστάσεις καὶ νὰ βροῦμε στὴν πράξη λύσεις ποὺ νὰ ἔχουν σίγουρα μέσα τους κάτι ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ ἐγώ μας κι ὄχι τοῦ ἄλλου, ποὺ χαρακτηρίζει τὴν πραγματικὴ ἀγάπη.
Εὔχομαι ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεός, τοῦ Ὁποίου τὸ ὄνομα νὰ εἶναι πάντα εὐλογημένο, νὰ μᾶς δώσει τὴ Χάρη Του καὶ νὰ μᾶς βοηθήσει γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε ἀληθινὴ μετάνοια, νὰ μᾶς συγχωρήσει γιὰ τὰ σφάλματά μας καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὸ βάρος τους, νὰ μᾶς δίνει τὴ δύναμη νὰ ἐφαρμόζουμε στὴν πράξη τὸ θέλημά Του καὶ νὰ μᾶς φωτίζει γιὰ νὰ βρίσκουμε λύσεις ἢ νὰ μᾶς δίνει Αὐτὸς τὴ λύση γι᾿ αὐτὰ τὰ πάρα πολὺ δύσκολα ζητήματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλα τὰ πάρα πολὺ λυπηρὰ καὶ δυσεπίλυτα προβλήματα ποὺ αὐτὰ συνοδεύουν, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ κληθεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀντιμετωπίσει.
______________________________________
Τὸ πρῶτο μέρος ΕΔΩ
Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐὰν δὲν εἶναι τίποτα ἐκεῖνο τὸ «κάτι πρὶν τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς καρδιᾶς» ἢ ἐκεῖνο τὸ (κάτι πρὶν τὸ πρῶτο «σῆμα» τοῦ ἐγκεφάλου), τότε γιατί τρέχουμε πανικόβλητοι νὰ βροῦμε χάπια τῆς «ἑπόμενης ἡμέρας», τὲστ ἐγκυμοσύνης καὶ νὰ κανονίσουμε «διακοπὴ κύησης», ὅπως εὐφημιστικὰ ἀποκαλοῦμε τὴν ἔκτρωση ἀντὶ νὰ τὴν ποῦμε διακοπὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἐμβρύου, δηλαδὴ φόνο;
Τί προσπαθοῦμε νὰ ἀποφύγουμε καὶ νὰ προλάβουμε, ἀφοῦ δὲν εἶναι τίποτα αὐτό;
Μήπως, τὴν ἴδια τὴ ζωὴ γιὰ νὰ μὴ μετασχηματιστεῖ σὲ κάτι ποὺ θὰ ἔχει εὐθύνες καὶ θὰ μᾶς βγάλει ἔξω ἀπὸ τὸ σχέδιο ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς γιὰ μιὰ ἀνέμελη ζωὴ ἀπολαύσεων ἢ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὰ κακὰ σχόλια καὶ τὴν καταδίκη μᾶς ἀπό τους γύρω μας ἢ γιὰ νὰ σταματήσουμε ἔγκαιρα τὴ συνείδησή μας γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἐλέγξει;
Γιατί ἡ ἴδια ἡ πράξη μας καὶ ὁ ζῆλος ποὺ δείχνουμε στὸ νὰ τὰ προλάβουμε ὅλα αὐτὰ φανερώνει τὸ πὼς καὶ κάτι ὑπάρχει καὶ τὸ πὼς κάτι θέλουμε νὰ προλάβουμε!
Αὐτὸ τὸ «κάτι πρὶν τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς καρδιᾶς» ἢ ἐκεῖνο τὸ (κάτι πρὶν τὸ πρῶτο «σῆμα» τοῦ ἐγκεφάλου) κ.ἄ. δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ κάνει κι αὐτὸ ὄνειρα κάποτε γιὰ τὴ ζωή, νὰ σπουδάσει, νὰ ἐρωτευτεῖ, νὰ χαρεῖ, νὰ πονέσει, νὰ κλάψει, νὰ ἀπογοητευτεῖ, νὰ πέσει, νὰ σηκωθεῖ, νὰ δεῖ τὰ παιδιά του, τὰ ἐγγόνια του, νὰ δεῖ τὸ φῶς τοῦ Ἥλιου κ.ἄ. ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲ φερθήκαμε κάποτε μὲ σύνεση;
Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ βγεῖ ἕνας μεγάλος ἐπιστήμονας, ἕνας μεγάλος καλλιτέχνης, ἕνας μεγάλος εὐεργέτης, ἕνας μεγάλος Ἅγιος;
(Καὶ πράγματι, πολλὲς φορὲς βλέπουμε ἕνα παιδί, τὸ ὁποῖο ἔζησε ἐπειδὴ ἡ μητέρα του ἐπέλεξε νὰ τὸ κρατήσει, ἂν καὶ βρέθηκε σὲ πολὺ μεγάλο δίλημμα, νὰ προικίζεται μὲ ἐξαιρετικὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεό, ὡς ἀνταμοιβὴ γιὰ τὴν ἀπόφαση τῆς μητέρας νὰ τὸ κρατήσει.
Κι αὐτὸ ἀπὸ μόνο του φανερώνει ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Δὲ θὰ ἀναφερθοῦμε, ὅμως, μὲ παραδείγματα, σὲ συγκεκριμένα ὀνόματα πολὺ γνωστῶν ἀνθρώπων στὴν κοινωνία μὲ τέτοια ἐξαιρετικὰ χαρίσματα, γιὰ λόγους σεβασμοῦ τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς).
Γιατί, μήπως τὸ παιδί σου ποὺ σοῦ γελάει καὶ σὲ κοιτᾷ στὰ μάτια μὲ ἐμπιστοσύνη δὲν πέρασε ἀπὸ αὐτὸ τὸ στάδιο ἐκείνου τοῦ «κάτι πρὶν τὸ πρῶτο τὶκ τὰκ τῆς καρδιᾶς», ἀφήνοντας τὴ ζωὴ του πάνω σου μὲ ἐμπιστοσύνη ὡς κάτι αὐτονόητο, ἀκόμα κι ἂν ἐσὺ δὲν τὸ ἔβλεπες τότε νὰ στρέφεται πρὸς τὸ μέρος σου καὶ νά σου τὸ δείχνει μὲ κάποιο τρόπο;
Ἀλλὰ καὶ τί εἴδους ὑψηλῆς ποιότητας ἀγάπη εἶναι αὐτὴ πού, ἂν καὶ διατυμπανίζεται μὲ μεγάλα καὶ ὄμορφα λόγια, στίχους, τραγούδια, ρομαντισμούς, μηνύματα, πολύωρα τηλεφωνήματα, γλέντια, ὑποσχέσεις αἰώνιας ἀγάπης, δαχτυλίδια, δῶρα, φιλιά, ἡδονές, χαρὲς κ.ἄ. δὲ χωράει μέσα της τὸν καρπό της, ἀλλὰ ἀντίθετα τὸν φονεύει ὡς ἀνεπιθύμητο προϊόν;
Ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀγαπητικῆς μας δύναμης γιὰ τὸν ἄλλο, εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ μὴ δεχόμαστε νὰ χωρέσουμε μέσα στὴ σχέση μας μὲ αὐτὸν ποὺ λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε, ἐκεῖνο ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτήν;
Καὶ τοῦτο συμβαίνει, ἐπειδὴ ἔχουμε μπερδέψει τὴν ἔννοια τοῦ ἔρωτα καὶ τοῦ πόθου, μὲ αὐτὴν τῆς πραγματικῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία δὲν ἔχει τὴν πρόθεση νὰ ξεφορτωθεῖ τοὺς «ἀνεπιθύμητους» καὶ «ἐνοχλητικοὺς» ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τίς δικές μας ἐπιλογὲς καὶ ἀπὸ τὴ δική μας εὐθύνη.
Θέλουμε τὴν ἡδονή, ἀλλὰ ὄχι τὴν εὐθύνη;
Στὴ μία περίπτωση, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, τὸ παίζουμε τολμηροὶ καὶ γενναῖοι, διεκδικῶντας μὲ καμάρι καὶ παλληκαριὰ τὴ δοκιμή, τὴν ἡδονὴ καὶ τίς «ἐμπειρίες» καὶ στὴν ἄλλη ἐνεργοῦμε σὰν δειλοὶ καὶ κρυβόμαστε ἢ φονεύουμε κάτι ποὺ θὰ ἔχει ἀπαιτήσεις ἀπὸ ἐμᾶς;
Ἐπιθυμοῦμε διακαῶς νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸ πάθος, νὰ ζήσουμε ὁπωσδήποτε τὸ ὄνειρό μας ἔτσι ὅπως τὸ φανταζόμαστε καὶ ἔτσι ὅπως μᾶς τὸ διαφημίζει ὁ, χωρὶς δεσμεύσεις, εὐθύνες καὶ συνέπειες ποὺ θὰ μᾶς ἐκτροχιάζουν ἀπὸ ὅλο αὐτό, σύγχρονος τρόπος ζωῆς ποὺ προβάλλεται χωρὶς νὰ συντονιζόμαστε καθόλου μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ μὲ τὸ πῶς αὐτὴ λειτουργεῖ;
Ἀποδεικνύουμε διαρκῶς μὲ τίς πράξεις μας ὅτι δὲν ἔχουμε ἀληθινὴ ἀγάπη μέσα μας, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν ἐπιδιώκουμε κιόλας.
Γιατί ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπὸ αὐτοθυσία, γενναιότητα καὶ φιλότιμο, δὲν κάνει διακρίσεις καὶ δὲν καταδικάζει, ἀνάλογα μὲ τὴν περίσταση, σὲ θάνατο ἐκεῖνο ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτήν.
Καὶ τί εἴδους ἀγάπη εἶναι αὐτὴ ποὺ ἡ μητέρα, ποὺ καλεῖται ἀπὸ τὴ φύση της νὰ εἶναι μητέρα, πληρώνει το γιατρό, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γιατρός, γιὰ νὰ δολοφονήσει τὸ παιδί της;
Γιατί, δὲν πρόκειται ἁπλὰ γιὰ φόνο, ἀλλὰ γιὰ δολοφονία, ἀφοῦ ἔχει πρόθεση καὶ σχέδιο, δηλαδὴ δόλο.
Ἀλλὰ καὶ τί εἴδους ἀνδρισμὸς εἶναι τὸ νὰ τὸ παίζει κάποιος μεγάλος, σπουδαῖος, ἐπιτυχημένος καὶ περιζήτητος ἄνδρας, ἀλλὰ ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς εὐθύνης νὰ κρύβεται καὶ νὰ ἀφήνει ἀπροστάτευτη καὶ ἐκτεθειμένη μιὰ γυναῖκα νὰ τρέχει μέσα σὲ πανικὸ νὰ διαχειριστεῖ μόνη της μιὰ τόσο δύσκολη κατάσταση, σπρώχνοντάς την μὲ τὸν τρόπο του ἢ μὲ τὰ λόγια του ἢ ἀκόμα καὶ μὲ τὴ βία στὸ φόνο τοῦ παιδιοῦ τους;
Γιατί πάρα πολλὲς φορές, μιὰ ἔκτρωση ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι κάποιοι ἄνδρες εἶπαν πολλὰ ψέματα καὶ ἔδωσαν πάμπολλες ψεύτικες ὑποσχέσεις ἀγάπης γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ κομπλεξικὸ ἐγώ τους ἤ/καὶ γιὰ νὰ βροῦν μιὰ ἐφήμερη ἡδονή, ξεγελῶντας μιὰ γυναῖκα.
Καὶ ἐκεῖ ἡ προδομένη, πληγωμένη, σοκαρισμένη ἀπὸ τὴν ἀλήθεια ποὺ ἀποκαλύπτεται, καθὼς ἀντικρύζει γιὰ πρώτη φορὰ πίσω ἀπὸ τὴ μάσκα τὸ πραγματικὸ πρόσωπο αὐτοῦ ποὺ τῆς ἔδινε ὑποσχέσεις αἰώνιας ἀφοσίωσης, πανικόβλητη καὶ χωρὶς καμία στήριξη γυναῖκα παίρνει τὴν λάθος ἀπόφαση...
Καὶ μερικὲς φορὲς αὐτὸ τὸ πράττει, ἐπειδὴ νομίζει ὅτι ἔτσι τὸν ἐκδικεῖται καὶ ὅτι ἔτσι θὰ σβήσει ὅ,τι τὸν θυμίζει ἢ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐπειδὴ ἐπιδιώκει νὰ τὸν κρατήσει κοντά της, κάνοντας ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνος θέλει.
Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι πρὶν τὴν ἄμβλωση ὑπάρχει ἄμβλυνση τῆς ἀγαπητικῆς δύναμης καὶ τῆς συνείδησης τῶν ἀνθρώπων;
Κι αὐτὸ δείχνει τὴν ἔλλειψη παιδείας καὶ τὸν ἐκφυλισμὸ τοῦ ἀξιακοῦ κώδικα καὶ τοῦ κώδικα τιμῆς στὶς μέρες μας...
Γιὰ φόβο Θεοῦ ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας καὶ κάθε ἀρετῆς οὔτε λόγος...
Πολλοὶ θὰ ποῦν ὅτι ὑπάρχουν περιπτώσεις βιασμοῦ ἤ/καὶ αἱμομιξίας ποὺ δημιουργεῖ τεράστια τραύματα στὸν ἄνθρωπο.
Φυσικὰ καὶ ὄχι μόνο δὲ θὰ διαφωνήσουμε ὅτι ὁ βιασμὸς καὶ μάλιστα ὁ βιασμὸς καὶ ἡ αἱμομιξία μαζὶ εἶναι μέγιστα κακὰ ἐφάμιλλα μὲ τὴ δολοφονία, ἀλλὰ θὰ ποῦμε κιόλας ὅτι ἴσως εἶναι καὶ μεγαλύτερα κακά.
Δὲν εἶναι παράξενο καὶ πολὺ εἰρωνικό, ὅμως, τὸ ὅτι σὲ μιὰ ὑποτιθέμενη πολιτισμένη κοινωνία μὲ προσανατολισμὸ ποὺ ἔχει χαρακτῆρα, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ὅτι δίνει ἀξία καὶ προτεραιότητα στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου (μὲ τόσες κοινωνικὲς δομές, μὲ κοινωνικὰ ἱδρύματα, μὲ τόσες ἐπιστημονικὲς θεωρίες ποὺ προτείνουν διάφορες μεθόδους θεραπείας τῶν ψυχικῶν τραυμάτων, μὲ τόσους ἐξειδικευμένους ἐπιστήμονες, ὅπως εἶναι οἱ κοινωνικοὶ λειτουργοί, οἱ ψυχολόγοι, οἱ ψυχίατροι κ.ἄ. ποὺ μποροῦν νὰ δώσουν ψυχολογικὴ καὶ ὄχι μόνο στήριξη καὶ νὰ ἐπουλώσουν σὲ ἕνα βαθμὸ τέτοια τραύματα τῆς ψυχῆς), νὰ ἐπιλέγεται ὡς κύρια λύση ὁ διαμελισμὸς ἑνὸς ζωντανοῦ ἐμβρύου καὶ ἡ ἀφαίρεσή του κομμάτι κομμάτι ἀπὸ τὴ μήτρα τῆς μητέρας μὲ τὴ βοήθεια ἑνὸς «ἰατρικοῦ» ἐργαλείου ποὺ μοιάζει μὲ ἠλεκτρικὴ σκούπα, σὲ κάποιο χῶρο ποὺ καλεῖται, εὐφημιστικὰ ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται, ἰατρεῖο ἢ νοσοκομεῖο;
Κι ἂν δὲν μποροῦν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐπιστήμονες, θεσμοί, δομὲς καὶ φορεῖς νὰ φανοῦν χρήσιμοι σὲ αὐτὴν τὴ δύσκολη περίσταση, τότε μήπως φαίνεται ὅτι τελικὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀνεπάρκειά μας καὶ τὴν ἀδυναμία ὅλων αὐτῶν τῶν θεωριῶν γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν μιὰ τόσο σημαντικὴ πρόκληση καὶ νὰ θεραπεύσουν τὰ ψυχικὰ τραύματα τῶν ἀνθρώπων;
Καί, μάλιστα, νὰ προτείνουν κι ἀπὸ πάνω καὶ τὴ δολοφονία ἑνὸς ἐμβρύου ποὺ θὰ κάνει μεγαλύτερη ζημιὰ στὴν ψυχὴ τῆς γυναίκας;
Τὸ νὰ σκοτώσουμε, πάλι, κάποιο ζωντανὸ ἀθῶο πλάσμα ποὺ ἔχει πλήρως προσδιορισμένη βιολογικὴ ταυτότητα ἀνθρώπου καὶ συνεπῶς καὶ προσωπικότητα, ξεχωριστὴ καὶ ἀνεξάρτητη ἀπὸ αὐτὸν ποὺ μᾶς προκάλεσε αὐτὸ τὸ κακό, τὸ ὁποῖο τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι τὸ νὰ ζήσει, ὄντως θὰ μᾶς δικαιώσει ἄραγε γιὰ αὐτὸ ποὺ μᾶς συνέβῃ, θὰ μᾶς ἀνακουφίσει καὶ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ τὸ διώξουμε ἀπὸ τὴ μνήμη μας;
Πόσο λογικὸ καὶ δίκαιο ἀκούγεται τὸ νὰ σκοτώνεις ἕναν ποὺ δὲ φταίει σὲ τίποτα γιὰ νὰ ξεπεράσεις τὸ κακὸ ποὺ σοῦ ἔκανε ἄλλος, ἐπειδὴ ἔχει μιὰ κάποια σύνδεση μὲ τὸν φταίχτη;
Θὰ μείνουμε τότε μὲ καθαρὴ συνείδηση καὶ θὰ συνεχίσουμε ἔτσι ἁπλᾶ τὴ ζωή μας, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἔχει κανένα ἀντίκτυπο μέσα μας;
Θὰ ποῦν ὁρισμένοι ἄλλοι ὅτι μιὰ ἔκτρωση γίνεται γιὰ τὸ καλὸ τῶν παιδιῶν ποὺ προβλέπεται νὰ βγοῦν μὲ κάποια σοβαρὴ ἀναπηρία ἢ κάποια σοβαρὴ ἀσθένεια, ἐπειδὴ ἔτσι δὲ θὰ βασανίζονται γιὰ μιὰ ζωή.
Δηλαδή, μὲ παρόμοια λογική, ἐὰν τύχει ἕνα ἀτύχημα σὲ κάποιον ἄνθρωπο τῆς οἰκογένειάς μας, γιὰ παράδειγμα στὸν ἄντρα μας ἢ στὴ γυναῖκα μας ἢ στὸ παιδί μας, καὶ μείνει ἀνάπηρος ἢ ἂν ἀρρωστήσει βαριὰ (ὅπως μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ ἕνα βρέφος ποὺ πάθει κάτι ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ τοῦ τοκετοῦ ἢ λίγο πιὸ πρίν, τὸ ὁποῖο «κάτι» θὰ τοῦ ἀφήσει ἀναπηρία), πρέπει νὰ τὸν σκοτώσουμε γιὰ νὰ μὴ βασανίζεται;
Προφανῶς, ὁ σκοπὸς δὲν εἶναι τόσο τὸ νὰ μὴ βασανίζεται γιὰ μιὰ ζωὴ τὸ βρέφος ποὺ θὰ γεννηθεῖ, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν ντρέπονται καὶ νὰ μὴν βασανίζονται οἱ γονεῖς καὶ οἱ γύρω τους γιὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς τους.
Εἶναι ὄντως πολὺ δύσκολο καὶ μαρτυρικὸ νὰ ἀναλάβεις τέτοιον ἀγῶνα, ἀλλὰ μήπως ἡ σπουδαιότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἀξίζει κάτι τέτοιο καὶ εἰδικὰ ἂν πιστεύεις πραγματικὰ στὴν ἀξία της;
Ἄραγε, ὅσο μικρότερο καὶ πιὸ ἀνυπεράσπιστο εἶναι τὸ θῦμα καὶ ὅσο λιγότερο ἔχουμε δεθεῖ μαζί του, τόσο πιὸ πολὺ εὔκολο εἶναι γιὰ ἐμᾶς νὰ μποροῦμε νὰ κρύψουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ τὴ συνείδησή μας τὸ πὼς δὲν πιστεύουμε καὶ τόσο πολὺ στὴν ἀξία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου;
Ἀλλὰ καὶ οἱ ὑπόλοιποι δείχνουμε συμπόνια καὶ κατανόηση στοὺς γονεῖς, μπαίνοντας στὴ δύσκολη θέση τους καὶ ἐνθαρρύνοντάς τους στὸ νὰ διαπράξουν το φόνο τοῦ παιδιοῦ τους καὶ δὲ δείχνουμε καμία κατανόηση καὶ καμία συμπόνια στὸ ἀθῶο καὶ ἀνυπεράσπιστο θῦμα;
Πρέπει, ὅμως, νὰ δοῦμε μὲ ἀριθμοὺς τὴν ἔκταση τοῦ φαινομένου γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ ποὺ συντελεῖται στὸν κόσμο.
Διαβάζουμε στὸ ἔνθετο τοῦ βιβλίου τῆς Βιολογίας Α' Λυκείου στὴ σελίδα 222:
«Σύμφωνα μὲ στοιχεῖα τῆς Ἑταιρείας Οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ στὴν Ἑλλάδα γίνονται 150.000 ἐκτρώσεις το χρόνο, ἐνῶ τὸ σύνολο τῶν τοκετῶν εἶναι 100.000. Μέσα σὲ 20 χρόνια οἱ ἐκτρώσεις ἔχουν διπλασιαστεῖ σὲ κοπέλες κάτω τῶν 18 ἐτῶν. Κάθε χρόνο γίνονται 10.000 τοκετοὶ ἀπὸ ἀνήλικες μητέρες»
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/pdf/8547/2474/22-0010-02_Biologia_A-Lykeiou_Vivlio-Mathiti/
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μόνο μὲ τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα, ποὺ μᾶς παραθέτει αὐτὸ τὸ σχετικὰ παλιὸ σχολικὸ βιβλίο καὶ μόνο στὴν Ἑλλάδα, πραγματοποιοῦνται κάθε χρόνο 150.000 ἐκτρώσεις!
Αὐτὸς ὁ ἀριθμὸς ἰσοδυναμεῖ μὲ μιὰ πόλη μὲ ἀριθμὸ κατοίκων κάπου ἀνάμεσα στὸ Ἀγρίνιο καὶ τὴν Πάτρα!!!
Μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ κάθε χρόνο μὲ τὴν ἀπώλεια μιᾶς πόλης ποὺ ἔχει πάνω ἀπὸ 150.000 κατοίκους;
Κι αὐτὸ συμβαίνει μὲ τοὺς θανάτους ἀπὸ τίς ἐκτρώσεις στὴν πολιτισμένη Ἑλλάδα τοῦ σήμερα ποὺ ὑποτίθεται ὅτι τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ της εἶναι Χριστιανοί!
Νομίζω ὅτι εἶναι δύσκολο νὰ δεχτοῦμε τοὺς ἀριθμοὺς τῶν θανάτων ποὺ βγαίνουν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο!
Κι ὅλα τὰ παραπάνω, ἐὰν δεχτοῦμε τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα, γιατί ἂν ρωτήσεις κατ᾿ ἰδίαν γυναικολόγους γιὰ τὰ ἀνεπίσημα ποὺ παίρνεις συνυπολογίζοντας τίς ἐκτρώσεις ποὺ γίνονται ἐντελῶς κρυφὰ σὲ ἰδιωτικὰ ἰατρεῖα, θὰ ἀκούσεις ὅτι ὁ ἀριθμὸς εἶναι ἀρκετὰ μεγαλύτερος.
Ἀλλὰ περιορίζοντας τὸ θέμα μόνο στὴν ἐθνικὴ γιὰ ἐμᾶς διάσταση, θὰ δοῦμε ὅτι ἔχουμε πολὺ μεγάλη εὐθύνη τόσο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάσταση, ὅσο καὶ γιὰ τὴ μελλοντική.
Ἡ δύναμη τῶν κρατῶν στὶς μέρες μας καθορίζεται σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν κατοίκων του.
Ποιός θὰ ὑπολόγιζε τὴν Τουρκία, ὅσο τὴν ὑπολογίζουν τώρα, ἐὰν αὐτὴ εἶχε μόνο ἑνάμιση ἑκατομμύριο πληθυσμό;
Τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μεγάλες δυνάμεις δείχνουν στὸν 21ο αἰῶνα ἀνοχὴ στὴν ἀπροκάλυπτη ἐπεκτατική της πολιτικὴ ποὺ μᾶς προβληματίζει σὲ τέτοιο βαθμὸ ὥστε νὰ δαπανᾶμε ἕνα τεράστιο μέρος τοῦ κρατικοῦ προϋπολογισμοῦ τῆς χώρας μας γιὰ ἐξοπλισμούς, τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀξιοποιηθοῦν σὲ ἄλλους πολὺ σημαντικοὺς τομεῖς, ὅπως εἶναι ἡ ὑγεία ἢ παιδεία, ὀφείλεται κυρίως στὴ δύναμη ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ μεγάλο ἀριθμὸ τῶν κατοίκων της.
Μήπως, τελικὰ αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς ποὺ προώθησαν στοὺς Ἕλληνες τὰ σκοτεινὰ ξένα κέντρα ἀποφάσεων, ἀποσκοπεῖ στὴν εἰς βάθος χρόνου ἀποδυνάμωση καὶ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδας;
Μήπως, δηλαδὴ βάζοντας τοὺς Ἕλληνες νὰ ἔχουν σὰν κύριο στόχο νὰ διασκεδάζουν καὶ νὰ χαίρονται μέσα σὲ ἡδονές, μέθες καὶ κραιπάλες, ἐξολοθρεύοντας μὲ ἐθιστικὴ μανία ὅ,τι μπαίνει ἐμπόδιο σὲ αὐτό, διατηροῦν τὴν Ἑλλάδα ἀδύναμη καὶ ὑποταγμένη σὲ αὐτούς, μέχρι νὰ βροῦν κάποια στιγμὴ τὴν εὐκαιρία νὰ τὴν καταστρέψουν ὁλοκληρωτικά;
Γιατί ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται, ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, μετὰ τὸν στρῆνο, θὰ ἀκολουθήσει ὁ θρῆνος.
Ἐὰν θέλουμε νὰ συνυπολογίσουμε σὲ βάθος χρόνου στὸ γενικὸ πληθυσμὸ μιᾶς χώρας τοὺς νέους ἀνθρώπους ποὺ χάνονται κάθε στιγμή, οἱ ὁποῖοι θὰ εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ ἀναπαραχθοῦν, ἔτσι ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὸ πῶς θὰ ἐπηρέαζαν τὸν πληθυσμὸ στὴν περίπτωση ποὺ αὐτοὶ ζοῦσαν, δὲν θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μιὰ ἁπλὴ προσθήκη τους στὸ σύνολό του, γιατί πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἔδιναν ἕνα ὁλόκληρο γενεαλογικὸ δέντρο ἀπὸ ἀπογόνους.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ πιὸ πιθανὸ εἶναι, ὅταν φονεύεις ἕνα ἔμβρυο, νὰ ξεριζώνεις ἕνα ὁλόκληρο γενεαλογικὸ δέντρο ἀπὸ τὸ μελλοντικὸ πληθυσμὸ τῆς πατρίδας σου κι ὄχι ἁπλὰ νὰ ἀφαιρεῖς ἕναν κάτοικο.
Καὶ τοῦτο τὸ λέμε ἐπειδή, ἂν θέλουμε νὰ βροῦμε τὸν πληθυσμὸ ποὺ θὰ εἴχαμε, στὴν περίπτωση ποὺ δὲν ὑπῆρχαν αὐτὲς οἱ πάνω ἀπὸ 150.000 ἐκτρώσεις τὸ χρόνο, δὲ θὰ πρέπει νὰ προσθέσουμε ἁπλᾶ πάνω ἀπὸ 150.000 σὲ κάθε χρόνο ποὺ πέρασε, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ δοῦμε ἀκόμα καὶ τὸ πόσοι ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἔδιναν ἐπιπλέον ἀπογόνους, οἱ ὁποῖοι θὰ πρέπει νὰ συναριθμηθοῦν μὲ τὴ σειρά τους κι αὐτοὶ μέσα στὸ γενικὸ πληθυσμό.
Αὐτοὶ εἶναι ἐπιπλέον ἐργατικὸ δυναμικό, ἐπιστήμονες, ἐκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, ἔμποροι, ναυτικοί, στρατιῶτες, Ἅγιοι κ.ἄ.
Συνεπῶς, θὰ εἴχαμε πολὺ πιὸ ἰσχυρὴ χώρα.
Ἄρα, φαίνεται ὅτι ἐπιλέξαμε νὰ χορεύουμε καὶ νὰ γλεντᾶμε καὶ νὰ ρίχνουμε τὰ παιδιά μας, ἀπ᾿ τὸ νὰ λειτουργοῦμε μὲ σύνεση καὶ νὰ θωρακίζουμε τὴν πατρίδα μας.
Εἶναι δυνατὸν νὰ λὲς ὅτι εἶσαι πατριώτης καὶ ὅτι ἀγαπᾷς τὴ χώρα σου καὶ ταυτόχρονα νὰ πριονίζεις τὰ θεμέλιά της μὲ τίς ἐκτρώσεις;
Τελικά, φαίνεται ὅτι ἐπιλέγουμε νὰ προδίδουμε τὴ χώρα μας καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦμε τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ μᾶς προβάλλουν καὶ μᾶς ἐπιβάλλουν!
Ἀνταλλάξαμε κι ἐμεῖς τὸ χρυσό μας μὲ τὰ καθρεφτάκια τους!
Καὶ τώρα βλέπουμε τὰ ἀποτελέσματα καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ ἐμφανίζεται μπροστά μας στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας.
Ἄραγε, θὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε ἐγκαίρως καὶ θὰ σταματήσουμε πρὶν τὸν γκρεμὸ ἢ δὲ θὰ προλάβουμε νὰ καταλάβουμε τὸ τί καὶ τὸ πῶς ἔγινε;
Συνεχίζεται
________________________________
