My Beautiful Woman by Wacoal Thailand : ความลับของเจน 3/3

Μακκαβαίος: ‘‘Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες’’

Μακκαβαίος: ‘‘Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες’’: Απόσπασμα από ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.  ... Ὁ δὲ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ὑπαγορ...

Παράκληση Παναγίας Γοργοϋπηκόου - Ι. Μονή Δοχειαρείου Αγίου Όρους - Ψάλλ...

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ ~ Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ ~ Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ, ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΑΝ ΤΑΞΙΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Τοῦ Ἀρχιμ. Ἀθανασίου  Ἀναστασίου, Προηγουμένου  Ἱερᾶς Μονῆς 

Μεγάλου Μετεώρου Ἁγίων  Μετεώρων.

Είναι γεγονός ὅτι βρισκόμαστε σε μία στιγμή, ὄχι ἁπλῶς κρίσιμη, 

ἀλλά ὁριακή, θα λέγαμε, για την πορεία και το μέλλον τῆς πατρίδας 

μας και τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας· σε μια στιγμή πού βιώνουμε

 ἕνα ἀνεπανάληπτο καταιγισμό κατάλυσης και καταστρατήγησης

τῶν πάντων. Οἱ νεοταξικοί σχεδιασμοί βρίσκουν την ἀπόλυτη 

ἐκπλήρωσή τους στα τεκταινόμενα τῶν τελευταίων ἐτῶν στην 

χώρα μας, στην Εὐρώπη, ἀλλά και στον κόσμο ὁλόκληρο. 

Με τρόπο πλέον ἀπροκάλυπτο, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια 

τηρήσεως ἔστω τῶν προσχημάτων, χωρίς την ὅποια ἀπαιτούμενη 

νομιμοποίηση, τά «γνωστά-ἄγνωστα» διεθνῆ κέντρα ἐξουσίας, 

οἱ νέες δυνάμεις κατοχῆς τῆς ὑφηλίου, συγκεκριμένοι τραπεζικοί 

και χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί με πλήρη ἀδιαφάνεια, 

με καθαρά κερδοσκοπικές τακτικές, με ἀποικιοκρατικές 

μεθόδους βυθίζουν στην ἀνέχεια και την φτώχεια ὁλόκληρους 

λαούς καί κρατοῦν ἀσφυκτικά δέσμιους τῶν ἐπιλογῶν τους

πολυάριθμες χῶρες.

Ρυθμίζουν τις τύχες τῶν πολιτῶν, διορίζουν ἀρχηγούς

κυβερνήσεων περιορίζοντας την λαϊκήἐτυμηγορία, και ἐπιβάλλουν

με συνοπτικές διαδικασίες, στηριγμένες στον ὠμό ἐκβιασμό,

την πολιτική και τις ἀποφάσεις τους παραβιάζοντας τις ἀρχές τῆς 

δημοκρατίας και τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ. 

Οἱ σύγχρονοι δικτάτορες, πού καταδυναστεύουν τον 

κόσμο δεν εἶναι οἱ ἀλαζόνες αὐτοκράτορες τοῦ παρελθόντος, 

δεν εἶναι οἱ σατραπίσκοι τῆς ἀνατολῆς, δεν εἶναι στρατιωτικοί 

ἡγέτες, ἀκραῖοι ἐπαναστάτες ἤ ἀπολυταρχικοί ἡγεμόνες.

Οἱ σύγχρονοι δικτάτορες τοῦ κόσμου εἶναι οἱ διεθνεῖς τοκογλύφοι,

οἱ μεγαλοτραπεζίτες, οἱ ἰθύνοντες τῶν πολυεθνικῶν, 

οἱ ἐπικεφαλῆς κλειστῶν και ἀδιαφανῶν ὁμάδων ἀσκήσεως 

και ἐπιβολῆς ἐξουσίας τύπου Μασονίας, Μπίλντεμπεργκ, 

Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς 

(TrilateralCommission), GoldmanSachs, 

Black Rock κ.ἄ. 

Και τά ἐκτελεστικά τους ὄργανα: οἱ δοτές κυβερνήσεις, 

οἱ διορισμένοι πρωθυπουργοί, οἱ δοσίλογοι συνεργάτες. 

Ἡ στόχευση εἶναι περισσότερο ἐμφανής ἀπό ποτέ.

 Ἡ οἰκονομική ἐξαθλίωση, ἡ στέρηση, ἡ ἀβεβαιότητα ὁδηγεῖ 

στην ἀναστολή τῶν ἀντιστάσεων και την καταστολή τῆς 

ἐλευθερίας τῶν σκέψεων και τῶν ἐπιλογῶν. 

Εἶναι ἀπερίγραπτα τραγικό το γεγονός ἕνας 

περήφανος λαός, ὅπως ὁ ἑλληνικός, με την τόσο 

πλούσια μακραίωνη ἱστορία, να καταντᾶ ἐπαίτης και 

ἐξαρτημένος τῆς «δόσης» τοῦ ΔΝΤ και τῆς Ε.Ε., 

νά ζεῖ με την καθημερινή ἀγωνία και τον τρόμο ὅτι 

οἱ δανειστές μας δέν θα καλύψουν τά ἀπαραίτητα 

για τους μισθούς και τις συντάξεις μας.

Εἶναι πραγματικά τραγικό, ἀλλά και ἐξευτελιστικό

οἱ φερόμενοι ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ λαοῦ-αὐτό 

το διεφθαρμένο, ὑποτελές και κατευθυνόμενο πολιτικό μας

σύστημα-να ταυτίζουν την σωτηρία τῆς χώρας μέ την 

δυνατότητα ἐκταμίευσης τῶν δόσεων τοῦ δανείου(!) 

και να ἐπιχαίρουν θριαμβευτικά κάθε φορά πού ἐπιβάλλουν 

νέα δυσβάστακτα καί ἀφόρητα μέτρα στόν 

ἐξουθενωμένο λαό μας. 

Ἦρθε, λοιπόν, ἡ ὥρα πού οἱ οἰκονομικοί  δικτάτορες 

τοῦ κόσμου  θά ἐπαληθεύσουν τον  Ντοστογιέφσκυ  

καί τόν μύθο τοῦ Μεγάλου Ἱ εροεξεταστῆ, ὥστε νά 

«καταθέσουμε τήν ἐλευθερί α μας στά πόδια τους» καί νά 

τούς ποῦμε «κάντε μας σκλάβους, μά χορτᾶστε μας». 

Οἱ  ἐπιλογές τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων 

 δέν ἀφοροῦν, βεβαίως, μόνον στήν πολιτική καί τήν οἰκονομία. 

Ἀφοροῦν στό σύνολο τῶν δραστηριοτήτων, τῶν πιστευμάτων, 

τῶν ἀρχῶν, τῶν παραδόσεων, τῶν πολιτισμῶν, τῶν θρησκειῶν, 

ὅλων ὅσα ἀποτελοῦν τά συστατικά τῆς ταυτότητας καί 

τῆς ἰδιοπροσωπείας  τοῦ κάθε λαοῦ.

Σέ αὐτή τήν κατεύθυνση κινεῖται ἡ ἰσοπεδωτική τακτική στόν χῶρο 

τῆς παιδείας, τῆς ἱστορίας, τῆς γλώσσας, τῆς οἰκογένειας·  

ἡ περιθωριοποίηση τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ἡ ἀπαξίωση 

τῶν ἀρχῶν καί τῶν ἀξιῶν της, ὁ ἐξοβελισμός τῶν ἐθνικῶν 

καί θρησκευτικῶν μας συμβόλων, ἡ καταρράκωση καί ἡ 

ἄμβλυνση τῆς ἐθνικῆς μας συνείδησης. 

Ἀνάλογες καταστάσεις παρατηροῦμε νά διαμορφώνονται 

καί σέ θεολογικό-δογματικό ἐπίπεδο, ὅπου ἐπιχειρεῖται 

ἡ ἐπιβολή μίας παγκόσμιας θρησκείας καί ἑνός παγκόσμιου 

θρησκευτικοῦ ἡγέτη μέ κύριο ὄχημα τούς οἰκουμενικούς 

διαλόγους, διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς. 

Ἡ ὁμογενοποίηση τῶν θρησκειῶν συνεπάγεται τόν συμφυρμό 

τῆς ὀρθοδοξίας μέ τίς κάθε λογῆς κακοδοξί ς καί τά 

ἑτερόκλητα πιστεύματα, πού δι αθέτουν, δῆθεν, κάποιο 

μέρος τῆς ἀλήθειας καί τήν προβολή τους ὡς μία 

κοινή πίστη καί ἀλήθεια. 

Προσερχόμαστε, ἔτσι, στούς διαλόγους μέ τήν ἀλήθεια 

ὡς ζητούμενο καί ὄχι ὡς φορεῖς τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας 

τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ὁ  στόχος τῆς νεοεποχίτικης πανθρησκείας ἐπιτυγχάνεται 

πρωταρχικά μέ τήν ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδοξίας, πού ἀποτελεῖ 

τήν μόνη σώζουσα ἀλήθεια. 

Ἡ ἀλλοίωση αὐτή ἔχει λάβει στίς μέρες μας τήν μορφή μίας 

ὀργανωμένης ἐπιχείρησης ἀποκαθήλωσης καί ἐξάρθρωσης 

τῶν βασικῶν δομῶν τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησι ολογίας, 

τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας τῶν θεουμένων Προφητῶν,  

Ἀποστόλων καί Ἁγίων Πατέρων καί τῆς ἐν γένει 

δογματικῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Δυστυχῶς ἡ ἐπιχείρηση αὐτή διευκολύνεται, προωθεῖται 

καί ἐκτελεῖ ται ἀκόμη καί ἀπό ὀρθοδόξους, κληρικούς 

ὅλων τῶν βαθμίδων καί λαϊκούς θεολόγους καί Καθηγητές,

μέ τήν πληθώρα τῶν καινοφανῶν θεολογικῶν ἀπόψεων,

πού εἰσβάλλουν κυριολεκτικά στήν Ἐκκλησία μας, 

ὅπως ἡ μεταπατερική καί συναφειακή θεολογία,

ἡ βαπτισματική θεολογία,

ἡ θεολογία τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, 

τῆς διηρημένης ἐκκλησίας, τῆς ἀόρατης ἐκκλησίας, 

ἡ παραδοχή δύο ἐκκλησιολογιῶν καί τόσες ἄλλες

ἀντορθόδοξες ἀπόψεις

μέ ἀποκορύφωση τά σύγχρονα 

οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα, τίς δογματικές ἀποκλίσεις

καί τίς ἐκπτώσεις σέ θέματα ὀρθοδόξου πίστεως,

πού πραγματοποιοῦνται σέ κορυφαῖο ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο

στά πλαίσιατῶν λεγομένων "διαλόγων".

 Ἀνατρέπουν δέ τόσο ριζικά τήν πατροπαράδοτη πίστη μας 

ὅσα προβάλλονται καί προωθοῦνται ἀπό τούς οἰκουμενιστές, 

καί προπαγανδίζονται μέ τόση ἐμμονή, συντονισμό καί 

συστηματικότητα, ἀνερυθρίαστα καί ἐπιθετικά,

πού γεννοῦν εὔγλωττες ἀπορίες καί προβληματισμό γιά τήν 

προέλευση, τήν ὑποκίνηση καί τόν τελικό σκοπό ὅλων αὐτῶν. 

Γεννοῦν ἀπορίες, ἀλλά καί ὑποψίες, γιά τό πῶς 

οἱ ἐκφραστές ὅλων αὐτῶν τῶν ἀντορθόδοξων  θεωριῶν

–παρότι  μειοψηφία στό ὀρθόδοξο πλήρωμα– βρίσκουν 

πρόσφορο ἔδαφος καί  ἀναδεικνύονται σέ κομβικές θεσμικές 

θέσεις τῆς κρατικῆς, ἐκπαιδευτικῆς, ἀλλά καί τῆς 

ἐκκλησιαστικῆς διοικητικῆς ὀργάνωσης·

  πῶς τούς προσφέρεται πάντοτε (καί σχεδόν ἀποκλειστικά)

 τό βῆμα τῶν ἐπισήμωνἐκκλησιαστικῶν συνεδρίων καί

ἀκαδημιῶν καί τό μικρόφωνο τοῦ ἐπισήμου  Ρ/Σ

τῆς Ἐκκλησίας μας·

  πῶς τοποθετοῦνται πάντοτε (καί σχεδόν ἀποκλειστικά)

ὡς ἐπίσημοι ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας μας στούς οἰκουμενικούς 

διαλόγους, στίς διαθρησκειακές συνάξεις· 

πῶς εἶναι πάντοτε αὐτοί πού ὁρίζονται καί συνυπογράφουν 

ἀπαράδεκτα καί προδοτικά κείμενα, ὅπως τοῦ  Balamand, 

τοῦ  Porto Alegre, τῆς  Ραβέννας καί τόσων ἄλλων. 

Ὅσο καί ἄν μᾶς λυπεῖ καί μᾶς συνθλίβει,

ὅσο κι ἄν ἀδυνατοῦμε νά τό πιστέψουμε καί νά τό ἀποδεχθοῦμε, 

ἡ ἴδια, ὅμως, ἡ πραγματικότητα, ἡ πορεία τοῦ οἰκουμενισμοῦ,

  οἱ πρακτικές καί οἱ μέθοδοι τῶν οἰκουμενιστῶν 

ἀποκαλύπτουν τήν ἄμεση ἀντιστοιχία καί ἐξάρτηση μέ 

τούς σχεδιασμούς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων 

καί τῆς Νέας Ἐποχῆς.

 Ἡ ποδηγέτηση καί ὁμογενοποίηση τῶν λαῶν ἀπό 

τά διεθνῆ κέντρα ἐξουσίας καί ἐλέγχου προαπαιτεῖ 

καί τήν ὁμογενοποίηση τῶν  θρησκειῶν τους, καί 

ἐνεργεῖται μέσῳ τῶν ἐντολοδόχων τους, πού ἐκτελοῦν 

διατεταγμένη ὑπηρεσία. 

Προ απαιτεῖ τήν νόθευση τῆς ἀλήθειας, τήν ἀλλοίωση 

καί τήν ἔκπτωσή της σέ δοξασία, σέ ἀντίληψη, 

σέ θεωρία, σέ ἰδεολογία, σέ στοχασμό·

  προαπαιτεῖ τήν μετάλλαξη τῆς ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας μας

ἀπό ταμειοῦχο τῆς χάριτος καί τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας 

τοῦ  Ἁγίου Τριαδικοῦ  Θεοῦ σέ παραφυάδα τοῦ 

πανθρησκειακοῦ συνονθυλεύματος, σέ μία «ἑτερότητα» 

μέσα στήν «ποικιλία θεολογικῆς ἐκφράσεως», 

σέ μία «πτυχή τῆς ἀλήθειας» στά πλαίσια τῆς 

«ἑνότητος ἐν τῇ ἀληθείᾳ».

 Ἡ ἀπάντησή μας σέ ὅλα αὐτά καί σέ ὅλους αὐτούς 

θά εἶναι ἄμεση καί ἀποφασιστική. 

Θά δείξουμε ὅλοι μας ἐγρήγορση καί ἐνεργοποίηση, 

τόλμη καί ἀποφασιστικότητα, ἀφύπνιση καί ἀντίσταση 

γιά τήν ἀνατροπή ὅλων τῶν ἀντορθόδοξων 

καί ἀνθελληνικῶν σχεδιασμῶν. 

Ἀντίσταση ἐπίμονη καί ἀποτελεσματική·  ἀντίσταση ὀργανωμένη 

καί ὄχι ἐπιφανειακή, πού θά στηρίζεται κυρίως 

στόν προσωπικό μας ἁγιασμό, τήν νήψη, τήν προσευχή καί τήν μελέτη. 

Θά στηρίζεται  στό ὁμολογιακό μας φρόνημα καί 

τήν μαρτυρική μας διάθεση· στήν διάθεση 

νά ὑποστοῦμε ὁποιαδήποτε θυσία κι ἄν χρειαστεῖ 

γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη μας. 

Θά στηρίζεται  κυρίως καί πρωταρχικά στήν ἐνίσχυση 

καί τήν βοήθεια τῆς πανσθενοῦς δυνάμεως καί 

τῆς χάριτος τοῦ  Ἁγίου Τριαδικοῦ  Θεοῦ μας,

πού θά συντρίψει καί θά ἐξαλείψει κάθε ἀπόπειρα καί 

κάθε σχεδιασμό ἀλλοιώσεως τῆς σώζουσας ἀλήθειας

τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς και  Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

https://orthodox-voice.blogspot.com/2019/08/blog-post_951.html

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΙΑΚΩΒΟ ΤΣΑΛΙΚΗ

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΙΑΚΩΒΟ ΤΣΑΛΙΚΗ

Καθηγητής ΑΠΘ Δημήτριος Τσελεγγίδης: Είναι ρατσισμός η γνωστοποίηση της αμαρτίας από την Εκκλησία;

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ

τ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘ

Θεσσαλονίκη 29-8-2019

ΘΕΜΑ: ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Η ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Μέ ἀφορμή τό θέμα πού δημιουργήθηκε στήν Κύπρο, ἐξαιτίας κάποιων ἀναφορῶν τοῦ Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου στήν ὁμοφυλοφιλία, θά ἤθελα νά δώσω τό θεολογικό πλαίσιο κατανοήσεως τῶν σαρκικῶν σχέσεων στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ κατά φύση σαρκικές σχέσεις ἀνδρός καί γυναικός ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν τήν πλήρη πνευματική νομιμοποίησή τους, μόνο μέσα στό πλαίσιο τοῦ γάμου. Καί ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνει ὀ Ἀπόστολος Παῦλος: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καί ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ. 13, 4). Γι’ αὐτό καί καταδικάζει τίς ἐκτός τοῦ γάμου σαρκικές ἐκτροπές, λέγοντας: «πόρνους καί μοιχούς κρινεῖ ὁ Θεός»  (Ἑβρ. 13, 4).

Ἐνῶ δηλαδή ἡ κατά φύση ψυχοσωματική σχέση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας, στό πλαίσιο τοῦ γάμου, τούς καθιστᾶ μιά ἀνθρώπινη ὀντότητα, τούς ἑνοποιεῖ «εἰς σάρκα μίαν» (Μκ. 10, 8 καί Ἐφ. 5, 31), ὅταν ἡ σχέση αὐτή γίνεται ἐν Χριστῷ καί ὄχι ἐρήμην Του, ἡ ἕνωσή τους ἀποκτᾶ κατεξοχήν πνευματικό περιεχόμενο. Τοῦτο, πρακτικῶς, σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν Χάρη Του ἐμπλουτίζει ἀκτίστως αὐτήν τήν σχέση, ἡ ὁποία ἀπό κατά φύση δυαδική σχέση γίνεται χαρισματικῶς τριαδική σχέση. Γίνεται, δηλαδή, μία ὀντολογικοῦ χαρακτῆρα ἑνότητα ἀνδρός – γυναικός – καί Χριστοῦ. Ἡ ἑνότητα αὐτή, βέβαια, δέν ἔχει μηχανιστικό χαρακτῆρα, ἀλλά ὑπάρχει καί συντηρεῖται μυστηριακῶς, ἐνόσω οἱ σύζυγοι τηροῦν ἀγαπητικῶς τίς προδιαγραφές τοῦ εἶναι τους καί κατεξοχήν τήν ἐντολή τῆς ἀναφορᾶς τους «εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν» (Ἐφ. 5, 32), ἐπειδή ὁ θεμελιώδης παράγοντας τῆς ἑνότητάς τους σ’ αὐτήν τήν τριαδική πλέον σχέση εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός διά τῆς ἀκτίστου Χάριτός Του.

Μέ βάση αὐτά τά προαπαιτούμενα τῶν σαρκικῶν σχέσεων, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἀλλά ἀκόμη καί αὐτή ἡ σαρκική ἐπιθυμία τους ἀκυρώνουν στήν πράξη τήν ὀντολογία τοῦ γάμου καί τόν σκοπό του, πού εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ τελείωση τῶν συζύγων μέ τήν καθημερινή ἄσκηση τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης μεταξύ τους.

Οἱ ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις καταδικάζονται ἀπό τήν Ἁγία Γραφή (βλ. σχετ. Γέν. 19, 4-28, Λευιτ. 20, 13, Ρωμ. 1, 26-32, Α΄ Κορ. 6, 9-10, Α΄ Τιμ. 1, 10, Ἰούδ. 7) καί τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἐξίσου μέ τήν πορνεία καί τήν μοιχεία, ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀκάθαρτες ἠθικῶς πράξεις, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως ὡς ἀντικείμενες στήν ὀντολογία τοῦ «γάμου» Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας, τοῦ «γάμου» ἐκείνου πού εἰκονίζει ὁ γάμος τῶν πιστῶν –τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας- ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα στό πνεῦμα αὐτό, γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους: «...τά μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη;» (Α΄ Κορ. 6, 15). Ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καί ἡ ὁμοφυλοφιλία καταστρέφουν τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν μέ τόν Χριστό καί μεταξύ τους. Γι’ αὐτό, ἐνόσω παραμένουν σ’ αὐτές τίς ἄρρωστες σχέσεις οἱ πιστοί, δέν μποροῦν νά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (βλ. σχετ. Α΄ Κορ. 6, 9-10), οὔτε καί νά ἔχουν τήν πρόγευσή της στήν παροῦσα ζωή τους.

Ἑπομένως, εἶναι εὐνόητο ὅτι ἡ ἀπόρριψη τῶν παραπάνω σαρκικῶν σχέσεων ἀπό τούς πιστούς καί τήν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας, σέ καμμία περίπτωση δέν συνιστᾶ ρατσιστικοῦ χαρακτῆρα κατηγοριοποίηση τῶν πιστῶν, πού ἔχουν αὐτές τίς σχέσεις. Ἀπεναντίας, εἶναι ἀγαπητικοῦ χαρακτῆρα ἡ γνωστοποίηση τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς ὀλέθριες σωτηριολογικές συνέπειες αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν ἐνεργειῶν.

Ἐπιπροσθέτως, θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι, ἐνόσω κατηγορούμενη ὡς ἁμαρτία ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι μονομερῶς ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀλλά ἐξίσου καί ἡ πορνεία καί ἡ μοιχεία καί αὐτή ἀκόμη ἡ σαρκική ἐπιθυμία, δέν εἶναι καθόλου λογικό νά ἀποδίδεται ρατσιστικός χαρακτήρας στήν καταδίκη τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Πολύ δέ περισσότερο, δέν μπορεῖ νά γίνεται λόγος γιά ρατσιστική ἐπιλογή ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐνόσω ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει πρωτίστως τήν σαρκική ἐπιθυμία, ὡς τήν θεμελιώδη προϋπόθεση τῆς ὁποιασδήποτε σαρκικῆς ἁμαρτίας. Καί ἐπειδή τό νόσημα τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας ἀφορᾶ σχεδόν ὅλους τούς πιστούς, δέν ὑπάρχει καμμία κατηγοριοποίηση ρατσιστικοῦ χαρακτῆρα ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἄν μάλιστα λάβουμε σοβαρά ὑπόψη, ὅτι ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας συγχωρεῖ καί θεραπεύει ὅλες τίς κατηγορίες τῶν ἁμαρτιῶν, ὅταν ὑπάρχει καρδιακή μετάνοια, τότε στήν συγκεκριμένη στάση τῆς Ἐκκλησίας πιστώνεται καί ἡ φιλανθρωπία της.

Ἄς σημειωθεῖ ἀκόμη, ὅτι καί ἡ Ἰουδαϊκή θρησκεία –στηριζομένη στήν Παλαιά Διαθήκη- καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία, χωρίς νά ἔχει ποτέ κατηγορηθεῖ γιά ρατσισμό.

Τέλος, μέσα στό πνεῦμα τῶν παραπάνω γραφομένων μου, τέθηκε καί ἡ πρό ἡμερῶν ὑπογραφή μου στήν  Ἐπιστολή τῶν Ἐπιστημόνων  γιά τήν στήριξη τοῦ Μητροπολίτη Μόρφου, κ. Νεοφύτου.

Ὁ καθηγητὴς Τσελλεγγίδης τάσσεται στὸ πλευρὸ τοῦ Μητρ. Μόρφου. Μὲ Πατερικὲς θέσεις ἀναιρεῖ τὶς ψεύτικες καὶ ἀθεολόγητες κατηγορίες

Εἶναι ρατσισμὸς ἡ γνωστοποίηση τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

Γράφει ὁ Δημήτριος Τσελεγγίδης, τ.Καθηγητὴς Δογματικῆς Θεολογίας 
τῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ

Μέ ἀφορμή τό θέμα πού δημιουργήθηκε στήν Κύπρο, ἐξαιτίας κάποιων 
ἀναφορῶν τοῦ Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου στήν ὁμοφυλοφιλία, 

θά ἤθελα νά δώσω τό θεολογικό πλαίσιο κατανοήσεως τῶν 
σαρκικῶν σχέσεων στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ κατά φύση σαρκικές σχέσεις ἀνδρός καί γυναικός ἐντός τῆς Ἐκκλησίας 
ἔχουν τήν πλήρη πνευματική νομιμοποίησή τους, μόνο μέσα στό 
πλαίσιο τοῦ γάμου. 
Καί ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνει ὀ Ἀπόστολος Παῦλος: 
«Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καί ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ. 13, 4). 

Γι’ αὐτό καί καταδικάζει τίς ἐκτός τοῦ γάμου σαρκικές ἐκτροπές, λέγοντας: 

«πόρνους καί μοιχούς κρινεῖ ὁ Θεός» (Ἑβρ. 13, 4).

Ἐνῶ δηλαδή ἡ κατά φύση ψυχοσωματική σχέση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας, 
στό πλαίσιο τοῦ γάμου, τούς καθιστᾶ μιά ἀνθρώπινη ὀντότητα, τούς ἑνοποιεῖ 
«εἰς σάρκα μίαν» (Μκ. 10, 8 καί Ἐφ. 5, 31), 

ὅταν ἡ σχέση αὐτή γίνεται ἐν Χριστῷ καί ὄχι ἐρήμην Του, ἡ ἕνωσή τους 
ἀποκτᾶ κατεξοχήν πνευματικό περιεχόμενο. 

Τοῦτο, πρακτικῶς, σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν Χάρη Του ἐμπλουτίζει 
ἀκτίστως αὐτήν τήν σχέση,ἡ ὁποία ἀπό κατά φύση δυαδική σχέση γίνεται 
χαρισματικῶς τριαδική σχέση. 

Γίνεται, δηλαδή, μία ὀντολογικοῦ χαρακτῆρα ἑνότητα 
ἀνδρός – γυναικός – καί Χριστοῦ. 

Ἡ ἑνότητα αὐτή, βέβαια, δέν ἔχει μηχανιστικό χαρακτῆρα, ἀλλά ὑπάρχει καί 
συντηρεῖται μυστηριακῶς, 

ἐνόσω οἱ σύζυγοι τηροῦν ἀγαπητικῶς τίς προδιαγραφές τοῦ εἶναι τους 
καί κατεξοχήν τήν ἐντολή 

τῆς ἀναφορᾶς τους «εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν» (Ἐφ. 5, 32), 
ἐπειδή ὁ θεμελιώδης παράγοντας

τῆς ἑνότητάς τους σ’ αὐτήν τήν τριαδική πλέον σχέση εἶναι 
ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός διά τῆς ἀκτίστου Χάριτός Του.

Μέ βάση αὐτά τά προαπαιτούμενα τῶν σαρκικῶν σχέσεων, ἡ πορνεία, 
ἡ μοιχεία, ἀλλά ἀκόμη καί αὐτή ἡ σαρκική ἐπιθυμία τους ἀκυρώνουν 
στήν πράξη τήν ὀντολογία τοῦ γάμου καί τόν σκοπό του, πού εἶναι 
ἡ ἐν Χριστῷ τελείωση τῶν συζύγων μέ τήν καθημερινή ἄσκηση τῆς
 ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης μεταξύ τους.

Οἱ ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις καταδικάζονται ἀπό τήν Ἁγία Γραφή
(βλ. σχετ.Γέν. 19, 4-28, Λευιτ. 20, 13, Ρωμ. 1, 26-32, Α΄ Κορ. 6, 9-10,
Α΄ Τιμ. 1, 10, Ἰούδ. 7) καί τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἐξίσου μέ τήν
πορνεία καί τήν μοιχεία, ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀκάθαρτες ἠθικῶς πράξεις,
ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως ὡς ἀντικείμενες στήν ὀντολογία τοῦ «γάμου»
Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας, τοῦ «γάμου» ἐκείνου πού εἰκονίζει ὁ γάμος τῶν
πιστῶν –τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας- ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

Μέσα στό πνεῦμα αὐτό, γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους: 
«...τά μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη;» (Α΄ Κορ. 6, 15).

Ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καί ἡ ὁμοφυλοφιλία καταστρέφουν τήν ἑνότητα 
τῶν πιστῶν μέ τόν Χριστό καί μεταξύ τους. 
Γι’ αὐτό, ἐνόσω παραμένουν σ’ αὐτές τίς ἄρρωστες σχέσεις οἱ πιστοί, 
δέν μποροῦν νά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ 
(βλ. σχετ. Α΄ Κορ. 6, 9-10), οὔτε καί νά ἔχουν τήν πρόγευσή της 
στήν παροῦσα ζωή τους.

Ἑπομένως, εἶναι εὐνόητο ὅτι ἡ ἀπόρριψη τῶν παραπάνω σαρκικῶν σχέσεων 
ἀπό τούς πιστούς καί τήν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας, σέ καμμία περίπτωση 
δέν συνιστᾶ ρατσιστικοῦ χαρακτῆρα κατηγοριοποίηση τῶν πιστῶν, 
πού ἔχουν αὐτές τίς σχέσεις. 

Ἀπεναντίας, εἶναι ἀγαπητικοῦ χαρακτῆρα ἡ γνωστοποίηση τῆς Ἐκκλησίας 
γιά τίς ὀλέθριες σωτηριολογικές συνέπειες αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν ἐνεργειῶν.

Ἐπιπροσθέτως, θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι, ἐνόσω κατηγορούμενη ὡς
 ἁμαρτία ἀπό τήν Ἐκκλησία 

δέν εἶναι μονομερῶς ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀλλά ἐξίσου καί ἡ πορνεία 
καί ἡ μοιχεία καί αὐτή ἀκόμη ἡ σαρκική ἐπιθυμία, δέν εἶναι καθόλου λογικό 
νά ἀποδίδεται ρατσιστικός χαρακτήρας στήν καταδίκη τῆς ὁμοφυλοφιλίας. 
Πολύ δέ περισσότερο, δέν μπορεῖ νά γίνεται λόγος γιά ρατσιστική ἐπιλογή 
ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐνόσω ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει πρωτίστως τήν σαρκική
 ἐπιθυμία, ὡς τήν θεμελιώδη προϋπόθεση τῆς ὁποιασδήποτε σαρκικῆς 
ἁμαρτίας. 

Καί ἐπειδή τό νόσημα τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας ἀφορᾶ σχεδόν ὅλους 
τούς πιστούς,δέν ὑπάρχει καμμία κατηγοριοποίηση ρατσιστικοῦ χαρακτῆρα 
ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἄν μάλιστα λάβουμε σοβαρά ὑπόψη, ὅτι ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας 
συγχωρεῖ καί θεραπεύει ὅλες τίς κατηγορίες τῶν ἁμαρτιῶν, ὅταν ὑπάρχει 
καρδιακή μετάνοια, τότε στήν συγκεκριμένη στάση τῆς Ἐκκλησίας 
πιστώνεται καί ἡ φιλανθρωπία της.

Ἄς σημειωθεῖ ἀκόμη, ὅτι καί ἡ Ἰουδαϊκή θρησκεία –στηριζομένη στήν
Παλαιά Διαθήκη- καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία,
χωρίς νά ἔχει ποτέ κατηγορηθεῖγιά ρατσισμό.

Τέλος, μέσα στό πνεῦμα τῶν παραπάνω γραφομένων μου, τέθηκε καί

ἡ πρό ἡμερῶν ὑπογραφή μου στήν Ἐπιστολή τῶν Ἐπιστημόνων

γιά τήν στήριξη τοῦ Μητροπολίτη Μόρφου, κ. Νεοφύτου.

Θεσσαλονίκη 29-8-2019

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ 
τ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ 
ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘ
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2019/08/blog-post_37.html