«Οι Έλληνες είναι αναρχικοί και δύσκολα κουμαντάρονται. Γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά μέσα στις πολιτισμικές τους ρίζες: έτσι ίσως καταφέρουμε να τους αναγκάσουμε να συμβιβαστούν. Εννοώ βέβαια να χτυπήσουμε την γλώσσα τους, την θρησκεία τους, τα πολιτισμικά και ιστορικά αποθέματα, έτσι ώστε να ουδετεροποιήσουμε την δυνατότητα τους να αναπτύσσονται, να διακρίνουν τους εαυτούς τους, ή να αποδεικνύουν ότι μπορούν να νικούν, έτσι ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια στα στρατηγικώς απαραίτητα σχέδια μας στα Βαλκάνια, την Μεσόγειο, και την Μέση Ανατολή».
- Απόσπασμα ομιλίας του Henri Kissinger στην Ουάσινγκτον τον Σεπτέμβρη του 1974.» Η τέχνη της προπαγάνδας:
Το 1ο από αυτά λέγεται "υπονόμευση του ηθικού" και διαρκεί 15 με 20 χρόνια! Αυτό θεωρήθηκε το ελάχιστο απαιτούμενο διάστημα για να εκπαιδευθεί μια τουλάχιστον γενιά μαθητών ώστε να στραφεί εναντίον της επικρατούσας τοπικής νοοτροπίας και ιδεολογίας. Μετά την εν λόγω υπονόμευση, το άτομο δεν επηρεάζεται πλέον από την επαφή με γεγονότα που αφορούν πραγματικές καταστάσεις. Καθίσταται ανίκανο να διακρίνει την πραγματική πληροφορία, έστω και μετά από καταιγισμό αυθεντικών αποδείξεων και ντοκουμέντων, σε φωτογραφίες ή βίντεο.
Το 2ο στάδιο λέγεται "Αποσταθεροποίηση" και διαρκεί 2 με 5 χρόνια. Εδώ ο στόχος είναι η Οικονομία, οι Διεθνείς Σχέσεις και τα Αμυντικά Συστήματα. Στο στάδιο αυτό, η αποσταθεροποίηση επέρχεται μέσα από την επιρροή και την επίδραση των Μαρξιστικών -- Λενινιστικών θεωριών της τότε ΕΣΣΔ.
Το 3ο στάδιο είναι η Κρίση η οποία επέρχεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Το 4ο στάδιο λέγεται "Εξομάλυνση" με απροσδιόριστη διάρκεια, όπου επιβάλλονται δυσβάστακτα και καταδυναστευτικά μέτρα με σκοπό την δήθεν επαναφορά στο κανονικό επίπεδο ποιότητας ζωής, αλλά με πραγματικό στόχο την απόλυτη οικονομική υποδούλωση.
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Στο νοσοκομείο για τροφή και στέγη
«Με την απελπισία τους, το αδιέξοδό τους, την αγωνία τους για το τι μέλλει γενέσθαι καταφεύγουν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής στο Δαφνί κάθε μέρα συνάνθρωποί μας. Επικαλούνται όλα αυτά που νιώθουν, αφού δεν μπορούν απλά να ζητήσουν τροφή και στέγη. «Πού να βρώ τώρα δουλειά; Μου έκαναν έξωση. Δεν ξέρω τι να κάνω», λένε».
«Ανθρωποι καταβεβλημένοι, καταπονημένοι και οργανικά διαλυμένοι που δεν έχουν φάει μέρες, ταλαιπωρούνται στα παγκάκια, περιμένουν στην εφημερία του νοσοκομείου. Δεν είναι ψυχασθενείς. Είναι "παράπλευρη απώλεια" της οικονομικής κρίσης». Η αποκάλυψη της Ε. Σιούτη, ψυχιάτρου στο ΨΝΑ στο Δαφνί, σκληρή για μια πολιτεία που αυτοδιαφημίζεται για την κοινωνική πολιτική της! 
«Ο πολλαπλασιασμός των ανθρώπων, οι οποίοι παρουσιάζονται στα εξωτερικά ιατρεία των μεγάλων ψυχιατρικών κλινικών, είναι μια διάσταση της οικονομικής κρίσης που πρέπει να μας αφυπνίσει. Ανθρωποι που δεν είναι ψυχασθενείς, αλλά πάσχουν εξαιτίας της φοβερής υλικής ανέχειας, θέλουν να εισαχθούν αν είναι δυνατόν σε μια ψυχιατρική κλινική για να έχουν στέγη και τροφή. Παρατηρούμε μια συμφόρηση στα εξωτερικά ιατρεία των ψυχιατρικών νοσοκομείων» λέει στην «Ε» ο Νίκος Τζαβάρας, ψυχαναλυτής, καθηγητής Ψυχιατρικής, πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας.
Είναι άτομα 40, 45, 50 - 65 ετών, Ελληνες. Οχι μετανάστες. «Οι μετανάστες μπαίνουν στα ψυχιατρικά ιδρύματα πάντα λόγω σοβαρής ψυχοπαθολογίας. Δεν θα έρθουν με αίτημα στέγη και τροφή, διότι λειτουργούν μεταξύ τους σαν νομάδες -μπορεί να έχει ο ένας σπίτι και να μένουν 20 μαζί του» σημειώνει η Ε. Σιούτη.
Ρυπαροί, αφυδατωμένοι, εξαντλημένοι, περιμένουν κάποιος να τους τραβήξει από το αδιέξοδο. «Δεν αντέχεις να το ζεις αυτό, να το διαχειριστείς ο ίδιος. Λειτουργείς με απόλυτα ανθρώπινα κριτήρια, γιατί με αμιγώς επιστημονικά δεν θα έπρεπε να μπεις στη διαδικασία να κάνεις εισαγωγή.
»Τους εξασφαλίζω περίθαλψη, μα δεν μπορώ νοσηλεία. Τη στιγμή που έχω αναπτυγμένα 10-15 ράντσα δεν μπορώ παρά να τους κρατήσω για δύο, τρεις, πέντε μέρες. Δεν είναι δυνατόν να μείνουν σ' ένα νοσοκομείο φτιαγμένο για να υποδέχεται ψυχωτικούς ασθενείς, που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, βαριά καταθλιπτικούς με αυτοκτονικές τάσεις, άτομα με θορυβώδεις ψυχοπαθολογίες. Δεν μπορώ όμως και να τους διώξω.
»Τους κάνουμε γενικές εξετάσεις και από εκεί και πέρα παλεύουμε με την κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου να τους εξασφαλίσουμε ένα κρεβάτι. Κάνουμε έναν αγώνα για να μπορεί να αποκατασταθεί ο άνθρωπος βγαίνοντας από το "Δαφνί". Αναζητούμε συγγενείς, καλούμε στους ξενώνες αστέγων. Πολλές φορές το πετυχαίνουμε. Ομως χωλαίνουμε ως κράτος στη διασύνδεση των υπηρεσιών κι έτσι μπαίνουμε στη διαδικασία να χρησιμοποιούμε προσωπικές διασυνδέσεις και επαφές για να λύσουμε το πρόβλημα. Δεν υπάρχει επικοινωνία, συνεννόηση, ένας κεντρικός φορέας που να ρυθμίζει τα θέματα. Μπαίνουμε λοιπόν εμείς σε μια διαδικασία που δεν άπτεται της ιατρικής».
«Η οικονομική κρίση μάς πλήττει όλους επιβαρύνοντας σχεδόν όλες τις πτυχές της ζωής μας, υλικές, ψυχικές, ακόμη και οικογενειακές. Σε τέτοιες περιόδους κρίσης μπορεί κανείς να διαπιστώσει και φαινόμενα γενικότερης αποξένωσης ανεξαρτήτως οποιασδήποτε ψυχοπαθολογίας» επισημαίνει ο καθηγητής Νίκος Τζαβάρας.
Τι άλλο διαπιστώνει; «Βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται οι καταθλίψεις. Πολλές από αυτές είναι αντιδραστικής φύσης και αφορούν πρόσωπα που έχουν μια χαρακτηρολογική ευπάθεια και κάτω από τέτοιες συνθήκες αντιδρούν ευκολότερα με καταθλιπτικές συνδρομές. Κατάθλιψη σημαίνει ότι αποσύρομαι από τον κόσμο γιατί ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται στις δικές μου ανάγκες και επιθυμίες, σημαίνει ότι θλίβομαι από το γεγονός ότι δεν μπορώ να βοηθήσω μέλη της οικογένειάς μου ή τον ίδιο τον εαυτό μου.
»Αυτές φαίνεται από τους πρώτους δείκτες που έχουμε ότι πολλαπλασιάζονται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά γενικότερα. Κλινικά πιο ήπιας μορφής είναι οι αντιδραστικές νευρωτικές καταθλίψεις, ωστόσο μπορεί να οδηγήσουν κι αυτές σε αυτοκτονίες, αν και δεν έχω αυτή τη στιγμή στατιστικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, όπου έτσι κι αλλιώς οι επιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας είναι πολύ μικρές».
Από τις δυσκολότερες κλινικώς χαρακτηρίζει ο καθηγητής Ψυχιατρικής τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στους ψυχικά νοσούντες από ψύχωση, σχιζοφρένεια ή βαριά καταθλίψη: «Η σύγχρονη ψυχιατρική απαιτεί τη μεταρρύθμιση των παλαιών ασύλων και τη δημιουργία νέων μονάδων γι' αυτούς τους ασθενείς. Οπως αντιλαμβάνεστε, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση κινδυνεύει λόγω της οικονομικής κρίσης και αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο μπορεί να μας απασχολήσει σοβαρά μελλοντικώς».
Αυτό δεν σημαίνει ότι πολλαπλασιάζονται και τα βαριά νοσήματα (σχιζοφρένειες, ψυχωτικές καταθλίψεις κ.ο.κ.): «Αυτές» -εξηγεί- «δεν επηρεάζονται τόσο πολύ από τις μεταβολές που σημειώνονται στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι γενικότερα. Διότι εμφανίζονται με μια σταθερά στη στατιστική. Αντιθέτως, έχει παρατηρηθεί ότι σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, πολέμων κ.λπ. ορισμένοι δείκτες γίνονται θετικότεροι για τα βαριά νοσήματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη προβληματική...» *
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010
Οι «νέοι» άστεγοι - Γιατροί του Κόσμου: Η Αθήνα διέρχεται ανθρωπιστική κρίση - Αθήνα 2010: Νέοι, με πτυχία και άστεγοι
Τρι, 19/10/2010
«Η κατάσταση έχει χειροτερέψει. Με την οικονομική κρίση, έχουν αλλάξει και η ποιότητα και η ταυτότητα των αστέγων. Εκεί που έως πρότινος βλέπαμε άτομα του περιθωρίου, αλκοολικούς, τοξικομανείς, ή ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, τώρα οι άστεγοι είναι ηλικιωμένοι, μετανάστες και όσοι για κάποιο λόγο έχασαν τη δουλειά και το σπίτι τους», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Βασιλική Τζανάκου από την οργάνωση Homeless Support.
Σημειώνει ότι θα μπορούσαν να ληφθούν πρωτοβουλίες για τη στέγαση των ανθρώπων, που για κάποιον λόγο έχουν βρεθεί στον δρόμο, αξιοποιώντας τα ακίνητα του Δημοσίου, τα οποία παραμένουν ανεκμετάλλευτα, και τονίζει ότι το Ίδρυμα Αστέγων του δήμου Αθηναίων δεν επαρκεί για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο.
Η δραστηριοποίηση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών στο θέμα της φιλοξενίας των αστέγων είναι μικρή, καθώς διαθέτει έναν ξενώνα στον Πειραιά και δύο - τρεις ακόμη εστίες σε ενορίες της.
«Δραστηριοποιούμαστε κυρίως στο θέμα της σίτισης», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πατήρ Βασίλειος Χαβάτζας, πρόεδρος της Υπηρεσίας Χριστιανικής Αλληλεγγύης.
«Το έργο μας είναι κυρίως στη σίτιση των αστέγων. Αυτό, όμως, που παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό είναι ότι αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων, που έρχονται στα συσσίτια. Και όλοι αυτοί δεν είναι απαραίτητα άστεγοι, αλλά είναι και άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα να εξασφαλίσουν την καθημερινή τους τροφή», λέει ο πατήρ Βασίλειος και προσθέτει ότι για τον λόγο αυτό η Αρχιεπισκοπή έχει φτάσει τις ημερήσιες μερίδες του συσσιτίου στις 1.000 για τον δήμο Αθηναίων και τις 7.000 για τις ενορίες.
«Η έλλειψη στέγης δεν αφορά μόνον ανθρώπους που ζουν στον δρόμο, ή διαμένουν σε ξενώνες. Υπάρχουν πολλοί, που υφίστανται αφανείς μορφές έλλειψης στέγης και επιβιώνουν σε επισφαλείς συνθήκες, είναι υπό έξωση, ή διαμένουν σε ανεπαρκή και ακατάλληλα καταλύματα, που δεν καλύπτουν τις βασικές προδιαγραφές για μια ανθρώπινη κατοικία», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Πράξις», Τζανέτος Αντύπας. Προσθέτει ότι έχει αλλάξει και η μορφή του «παραδοσιακού» άστεγου, καθώς οι κλοσάρ στην Αθήνα δεν ξεπερνούν τους 500. Σ' αυτούς έρχονται να προστεθούν οι νεο-άστεγοι, που όλο αυξάνονται τελευταία και μπορεί να είναι αποφυλακισμένοι, οι οποίοι έχουν εκτίσει την ποινή τους για οικονομικά εγκλήματα, αλλά και οικογενειάρχες που έχουν εγκαταλείψει τις οικογένειές τους γιατί δεν μπορούν πλέον να τους διασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο.
«Αυτό το καταλαβαίνουμε από την καθημερινή μας επαφή στα ιατρεία της οργάνωσης. Μας επισκέπτονται άνθρωποι, που το μορφωτικό τους επίπεδο φανερώνει ένα καλό προηγούμενο βιοτικό επίπεδο», τονίζει ο κ. Αντύπας.
Στην Ελλάδα εκτιμήσεις ΜΚΟ και της FEANTSA (Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Οργανώσεων για τους άστεγους) αναφέρουν ότι οι άστεγοι ανέρχονται σε περίπου 20.000 άτομα, χωρίς να συνυπολογίζονται πρόσφυγες, μετανάστες κ.λπ. Η μόνη επίσημη καταγραφή έγινε μόλις το 2009 από το υπουργείο Υγείας. Ο αριθμός των αστέγων υπολογίζεται σε 7.720 ανθρώπους.
Όπως τονίζει ο κ. Αντύπας, η «Πράξις» υπολογίζει τους άστεγους στην Αθήνα σε περισσότερους από 11.000 (Έλληνες και μετανάστες). Επισημαίνει, δε, ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει ένα ορθολογικό σύστημα υποδοχής μεταναστών και προσφύγων, με αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός από αυτούς να καταλήγουν σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και «άνθρωποι, ποντίκια και σκουπίδια» να ζουν μαζί.
Στα πολυιατρεία της «Πράξις» στην Αθήνα, πάντως, εκκρεμούν 1.200 αιτήσεις για στέγαση και στα αντίστοιχα της Θεσσαλονίκης 200. Συνολικά η Ελλάδα δεν διαθέτει περισσότερα από 1.500 κρεβάτια για να φιλοξενήσει αστέγους. Η ΜΚΟ «Πράξις» διαθέτει 13 διαμερίσματα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Μυτιλήνη για τη φιλοξενία προσφύγων και αιτούντων άσυλο.
Ο πρόεδρος του Ιδρύματος Αστέγων του δήμου της Αθήνας, Λευτέρης Σκιαδάς, λέει για το θέμα ότι «η υπερσυγκέντρωση ανθρώπων, που δεν έχουν πού την κεφαλή κλίναι και στεγάζονται σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και χώρους της πόλης υποκρύπτει κοινωνικές εντάσεις, δημιουργεί υγειονομικούς κινδύνους και σειρά άλλων φαινομένων, που πρέπει να αποτραπούν με παρέμβαση της Πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης».
Το Ίδρυμα διαθέτει δύο ενοικιαζόμενους ξενώνες, δυναμικότητας 180 ατόμων και έναν ιδιόκτητο, που πρόσφατα άρχισε να λειτουργεί, απευθύνεται σε υπερήλικες απόρους και μπορεί να φιλοξενήσει 60. Και οι τρεις ξενώνες είναι για Έλληνες αστέγους, σε αντίθεση με τα 4.000 συσσίτια, που προσφέρει το Ίδρυμα καθημερινά, καθώς και το «Κοινωνικό Παντοπωλείο», το «Κοινωνικό Φαρμακείο» και την «Αθηναϊκή Αγορά» (ρούχα και παπούτσια), που προσφέρονται δωρεάν σε Έλληνες και σε αλλοδαπούς αστέγους.
Η κοινωνική λειτουργός, Κατερίνα Πούτου, μέλος της ΑΡΣΙΣ και του ΔΣ του Ιδρύματος Αστέγων δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι η ύπαρξη αστέγων από μόνη της δεν δημιουργεί εντάσεις. «Εντάσεις παρουσιάζονται από τη στιγμή που αυξάνονται οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις, εντείνονται οι κοινωνικές ανισότητες και παρουσιάζονται ευπαθείς ομάδες αστέγων (χρήστες, μετανάστες, πρόσφυγες)», διευκρινίζει και προσθέτει ότι η σύγκρουση με τις ομάδες αυτές δεν γίνεται με βάση την ιδιότητα του άστεγου, αλλά την άλλη τους ιδιότητα, του χρήστη, μετανάστη ή του πρόσφυγα.
Σύμφωνα με την κ. Πούτου, τα κέντρα των πόλεων και ιδιαίτερα η Αθήνα έχουν παράδοση φιλοξενίας αστέγων, χωρίς να παρατηρούνται φαινόμενα συγκρούσεων και βίας εναντίον τους. «Κοινωνικές συγκρούσεις σε επίπεδο δρόμου, ως έκφραση θυμού και λόγω ελλείμματος κοινωνικών πολιτικών, εμφανίζονται από τη στιγμή που άλλες ομάδες μέσα από αυτές τις συγκρούσεις θα αναζητήσουν να αποκτήσουν ταυτότητα. Για τον λόγο αυτό και ενόψει της επιδείνωσης οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων είναι αναγκαία η ενεργοποίηση υπηρεσιών κοινωνικών υποδομών και προγραμμάτων για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα υπάρξει ανακατάταξη από τους πολίτες, μέσα από συγκρούσεις βάσης ή η Πολιτεία θα εγγυηθεί πολιτικές κοινωνικής προστασίας», σημειώνει.
«Το πρόβλημα των αστέγων δεν είναι εισαγόμενο, αλλά αφορά ένα μεγάλο ποσοστό του γενικού ελληνικού πληθυσμού, υπό έξωση, νέοι, χρήστες», επισημαίνει ο Σπύρος Ψύχας, μέλος της ΑΡΣΙΣ και του ΔΣ της FEANTSΑ και συμπληρώνει ότι «η Πολιτεία κάνει πως δεν βλέπει το πρόβλημα. Δεν υπάρχει καταγραφή από τις κοινωνικές υπηρεσίες και όσα στοιχεία κατά καιρούς παρουσιάζονται δεν είναι αξιόπιστα».
Αναφερόμενος στους ξενώνες φιλοξενίας, τονίζει πως «οι ξενώνες του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας και του δήμου συμβάλλουν στον ιδρυματισμό και δεν αναπτύσσονται προγράμματα επανένταξης. Δεν γίνεται τίποτα προκειμένου να εφαρμοσθεί το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του 2008 για τη λήψη μέτρων για τους αστέγους του δρόμου, ιδίως κατά τους χειμερινούς μήνες. Δεν έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα ο θεσμός της κοινωνικής κατοικίας, που ισχύει σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες».
Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στη ΜΚΟ «Πράξις» http://www.praksis.gr, με τηλέφωνα επικοινωνίας για την Αθήνα 210 5205202 και για τη Θεσσαλονίκη 2310 556145. Επιπλέον, στη «Χριστιανική Αλληλεγγύη» στα τηλέφωνα 210.33.52.329 - 330 - 313 και στο Κέντρο Υποδοχής & Αλληλεγγύης δήμου Αθηναίων στο τηλέφωνο 210-5246516.
http://www.athina984.gr/node/
Γιατροί του Κόσμου: Η Αθήνα διέρχεται ανθρωπιστική κρίση
Η Αθήνα είναι μια πόλη που διέρχεται σοβαρή ανθρωπιστική κρίση, η οποία δεν αφορά μόνο στους μετανάστες, αλλά και στους Έλληνες, υπογραμμίζουν οι «Γιατροί του Κόσμου». Κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου, εκπρόσωποι της οργάνωσης δήλωσαν ότι οι συνθήκες είναι τόσο δυσμενείς που αποφάσισαν να λειτουργούν στην πρωτεύουσα «σαν είναι μια αποστολή εξωτερικού».
Ο γιατρός Γιάννης Μουζάλας ανέφερε ότι πλέον έρχονται στην Αθήνα ανθρωπιστικές οργανώσεις από τη Νορβηγία και την Ολλανδία, με αποστολές όπως εκείνες που οργανώνουν οι Γιατροί του Κόσμου σε χώρες όπως η Ουγκάντα και το Τατζικιστάν. «Αυτό είναι πολύ πικρό», είπε. Όπως ανέφερε, από τις 100.000 ανθρώπους που βρίσκονται στη χώρα και διαθέτουν προσωρινά χαρτιά, τις 50.000 αιτούντες άσυλο και τις 250.000 έχουν εισέλθει παράνομα, το 80% είναι συγκεντρωμένο στην Αττική.
Η κρίση δεν αφορά όμως μόνο σε εκείνους.
Όπως σημείωσε ο εκπρόσωπος της μη κυβερνητικής οργάνωσης, "μόνο τον τελευταίο μήνα στο πολυ-ιατρείο των Γιατρών του Κόσμου προσήλθαν 11.000 άνθρωποι κι από αυτούς δεν ήταν όλοι αλλοδαποί".
Η διευθύντρια της Οργάνωσης, Ευγενία Θάνου, επιβεβαίωσε ότι επισκέπτονται το πολυ-ιατρείο όλο και περισσότεροι Έλληνες: "Συνταξιούχοι με πολύ χαμηλές συντάξεις, που δεν μπορούν να πληρώσουν το 25% της συμμετοχής στα φάρμακα, Ρομά, που πλέον τους ζητείται να πληρώσουν στα νοσοκομεία, άνθρωποι που δεν έχουν ένσημα, δεν έχουν ταμείο Πρόνοιας και συνεπώς δεν έχουν πρόσβαση στο ΕΣΥ".
Ο Γ. Μουζάλας προειδοποίησε ότι παρατηρείται αύξηση των αποκλεισμένων Ελλήνων, που καταφεύγουν σε συμπεριφορές και πρακτικές ιδίου τύπου με τους αποκλεισμένους αλλοδαπούς. "Δημιουργείται μια όσμωση μεταξύ των δυο ομάδων, με τάση ενοποίησης. Η οικονομική κρίση, εάν δεν ληφθούν μέτρα, θα αυξήσει δραματικά το φαινόμενο", υπογράμμισε.
Τι προτείνουν οι Γιατροί του Κόσμου
Για την αντιμετώπιση της δυσμενούς κατάστασης, οι Γιατροί του Κόσμου πρότειναν τη δημιουργία δικτύου μεταξύ των ιατρείων των δήμων και των πολυ-ιατρείων, "με ενιαία κατεύθυνση και συναντίληψη". Εισηγήθηκαν την ενίσχυση των πολυ-ιατρείων από αγροτικούς γιατρούς. "Μπορούν να κάνουν το αγροτικό τους στα ιατρεία και να μοριοδοτούνται γι αυτό. Έτσι θα αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία και τα εξωτερικά ιατρεία", ανέφεραν.
Εκτιμούν ότι τα παραπάνω θα δώσουν δυνατότητα περίθαλψης 100.000 αποκλεισμένων κάθε έτος.
Επίσης, πρότειναν την αξιοποίηση κοινοτικών πόρων (η Ελλάδα θα πέρνει ως το τέλος του 2013 επείγουσα ετήσια ενίσχυση 10 εκατ. ευρώ), για να δημιουργηθούν καταφύγια και ξενώνες μίας νύχτας σε μη αξιοποιημένα κτήρια του υπουργείου Υγείας.
Εισηγούνται, ακόμη, τη δημιουργία ανοικτών κέντρων φιλοξενίας αλλοδαπών και τη δημιουργία γραφείων νομικής υποστήριξης και εύρεσης εργασίας. Όπως ανέφεραν είχαν ήδη "θετικές" συζητήσεις με την υπουργό Εργασίας, Λούκα Κατσέλη, και την υφυπουργό, Αννα Νταλάρα. Ανέφεραν ότι θετική ήταν και η αντίδραση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, αλλά και της πλειονότητας των υποψηφίων περιφερειαρχών Αττικής και των δημάρχων Αθήνας.
Παρά τις επανειλημμένες, όπως είπαν, αιτήσεις για συνάντηση, δεν τους έχουν δεχτεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρ. Παπουτσής, ο υπουργός Υγείας, Αν. Λοβέρδος, και ο υφυπουργός Εξωτερικών Σπ. Κουβέλης.
http://www.enet.gr/?i=news.el.Αθήνα 2010: Νέοι, με πτυχία και άστεγοι
Ανδρας, ημεδαπός, 30-55 ετών, με πανεπιστημιακές γνώσεις, που μιλά άπταιστα μία ή δύο ξένες γλώσσες, όμως από κάποια λανθασμένη επιλογή ή από ένα γύρισμα της τύχης βρέθηκε στον δρόμο, απόκληρος της ζωής, δίπλα σε τοξικομανείς και μετανάστες! Αυτή είναι η «ταυτότητα» του «νεοάστεγου» των Αθηνών, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της μη κυβερνητικής οργάνωσης «ΚΛΙΜΑΚΑ» και τις μαρτυρίες των ίδιων των φιλοξενούμενων του ξενώνα αστέγων στο Γκάζι!
Η είδηση πριν από λίγες ημέρες ήταν σοκαριστική. Ενας άστεγος στον Ταύρο, που είχε βρει καταφύγιο από το κρύο σε έναν κάδο απορριμμάτων, διαμελίστηκε από απορριμματοφόρο. Κάθε χρόνο, δεκάδες συνάνθρωποί μας πετιούνται στον δρόμο ή καταφεύγουν σε ξενώνες αστέγων που μπορούν ακόμη να σηκώσουν το οικονομικό βάρος της περίθαλψης και της σίτισής τους. Σε αυτούς όλο και πιο συχνά έρχονται να προστεθούν, ως ένα ακόμη θύμα της κρίσης, πολλοί Ελληνες, οι οποίοι ελλείψει δουλειάς και επειδή αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο, μένουν στον δρόμο και κοιμούνται στα παγκάκια.
ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟΥΣ 1.700
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της οργάνωσης «ΚΛΙΜΑΚΑ», που προσφέρει υπηρεσίες σε ευπαθείς ομάδες, από δείγμα 200 ατόμων που δήλωσαν απώλεια στέγης μέσα στο 2010, το 80% των «νεοαστέγων» είναι άντρες ηλικίας μεταξύ 30 και 55 και άνεργοι. Επίσης, πολλοί είναι ναυτικοί που έμειναν χωρίς δουλειά, άνθρωποι υψηλότερης μόρφωσης και κοινωνικής στάθμης, όπως πτυχιούχοι που χρεοκόπησαν λόγω χρεών σε κάρτες ή δάνεια, αλλά και η λεγόμενη «γενιά των 700 ευρώ» που δεν έχει καμία υποστήριξη.
Οι διαστάσεις που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια το πρόβλημα των αστέγων είναι ορατές και στα συσσίτια των δήμων, όπου κάθε μεσημέρι ο κόσμος σχηματίζει ουρές. «Εκεί αποτυπώνεται ανάγλυφα η αύξηση, δεδομένου ότι έχουν αυξηθείί και οι Ελληνες» λέει στην «Espresso της Κυριακής» ο πρόεδρος του Ιδρύματος Αστέγων του δήμου Αθηναίων και συμπληρώνει: «Εχουν πληγεί αυτοί που μέχρι πρότινος αποκαλούσαμε “νοικοκυραίους”. Πλέον ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας έχει ανάγκη. Προ εξαμήνου είχαμε περίπου 1.700 ημεδαπούς άστεγους στην Αθήνα. Ηρθε η ώρα η κοινωνία να δείξει το πρόσωπο της ανοχής και της αλληλεγγύης».
Από την πλευρά της, η συντονίστρια του προγράμματος στήριξης αστέγων της οργάνωσης «ΚΛΙΜΑΚΑ» Αντα Αλαμάνου σημειώνει: «Ο άστεγος δεν χρειάζεται μόνο στέγη. Υπάρχει ένα σύνολο προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί, όπως διάφορα προβλήματα ψυχικής υγείας, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και υποστηρικτικού περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα να βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οπότε όλες οι υπηρεσίες και τα προγράμματα που αφορούν αστέγους πρέπει να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών αυτών των ανθρώπων».
«ΣΤΙΣ ΟΥΡΕΣ ΣΙΤΙΣΗΣ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΙΟΜΕΝΟΥ. ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»
«Μπήκα εγγυητής και έχασα το σπίτι»
Ο 50χρονος Κ.Κ. είναι ένας «κοσμογυρισμένος» άστεγος. Για εννέα χρόνια δούλευε σε κρουαζιερόπλοια και ταξίδευε σε όλον τον κόσμο, όμως έχασε το σπίτι του, με αποτέλεσμα να μείνει στον δρόμο. «Μπήκα εγγυητής και έχασα το σπίτι μου. Το έριξα λίγο και στην αλητεία και στο σορολόπ!»
Οπως λέει, τα τελευταία δύο χρόνια μένει σε ένα δωματιάκι του ξενώνα αστέγων στο Γκάζι και τα πρωινά δουλεύει στην ανακύκλωση: «Στην αρχή μάζευα κουτάκια αναψυκτικών για να βγάζω τα τσιγάρα μου. Εχω φάει κρύο εγώ στα παγκάκια... Εχω βάλει και στις τσέπες» εξομολογείται ο 50χρονος κλοσάρ, ο οποίος αμέσως μετά παραδέχεται ότι, όπως οι περισσότεροι άστεγοι, έτσι κι αυτός βίωσε τον ρατσισμό. «Δεν είναι όλοι οι άστεγοι πρεζόνια και μετανάστες. Εχει δημιουργηθεί λανθασμένη εικόνα για τους ανθρώπους που ζουν στον δρόμο. Κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι τους αρέσει να ζουν στους δρόμους»!
«Σπούδασα εκτιμητής διαμαντιών...»
«ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΕΝΑΣ ΦΤΩΧΟΣ ΑΦΓΑΝΟΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ»
Ο Α.Ζ. γεννήθηκε στη Νότιο Αφρική από Ελληνα πατέρα και μητέρα ολλανδικής καταγωγής, η οποία τον εγκατέλειψε όταν ήταν δεκαπέντε χρόνων. Μετά τον θάνατο του πατέρα του έλαβε εντολή στράτευσης και ήρθε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη θητεία του. «Στη Νότιο Αφρική σπούδασα εκτίμηση διαμαντιών, αλλά χρειάζονται πολλά χρήματα για να κάνεις μια τέτοια δουλειά. Αφού για πολύ καιρό δεν έβρισκα δουλειά ούτε στην Αθήνα ούτε στην Εύβοια, αποφάσισα να καταφύγω στην Πάτρα, με σκοπό να περάσω στην Ιταλία».
Από κει ξεκινούν και τα προβλήματα. Οπως λέει, στην Πάτρα πολλοί τον περνούσαν για Αλβανό αλλά και ο ίδιος έκρυβε από τους άλλους μετανάστες ότι είναι Ελληνας. Τελικά κατάφερε να περάσει στο Μπάρι της Ιταλίας και για λίγο έμεινε σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο μαζί με άλλους μετανάστες, αραβικής καταγωγής. Στη συνέχεια, ο δρόμος του τον οδήγησε σε έναν καταυλισμό του Ερυθρού Σταυρού, όπου συμβίωνε σε μία σκηνή με Μαροκινούς. Υστερα από πολλές κακουχίες επέστρεψε στην Ελλάδα. «Πολύ συχνά στους δρόμους ένιωθα ότι έχανα την ανθρωπιά μου και δεν μπορούσα να πάρω και να δώσω αγάπη. Μία μέρα πήγα σε μία εκκλησία να ζητήσω φαγητό και ο ιερέας κυριολεκτικά με πέταξε έξω, νομίζοντας ότι είμαι λαθρομετανάστης.
Ομως ένας άνθρωπος από το Αφγανιστάν με βοήθησε να επιζήσω. Με πήρε στο σπίτι του, όπου ζούσε με τους πέντε αδελφούς του. Ενιωθα πολύ θυμό, καθώς, αντί να με βοηθήσουν χριστιανοί, με βοήθησε ένας πολύ φτωχός Αφγανός μουσουλμάνος» καταλήγει ο Α.Ζ., ο οποίος ονειρευόταν να πιάσει μια αξιοπρεπή δουλειά, με καλές αποδοχές, αλλά αντ’ αυτού έμεινε στον δρόμο.
«Μιλάω τέσσερις γλώσσες»
Η ζωή του 34χρονου Μ.Κ. θα μπορούσε να γίνει σενάριο. Παιδί εύπορης οικογένειας από την επαρχία, με σπουδές και μόρφωση, αποφάσισε πριν από μερικά χρόνια να έρθει στην Αθήνα για να βρει δουλειά. «Τελείωσα το Ανοικτό Πανεπιστήμιο, μιλάω άπταιστα δύο γλώσσες, αγγλικά και γερμανικά, και μπορώ να συνεννοηθώ στα ολλανδικά και τα σουηδικά. Για τέσσερα χρόνια εργαζόμουν ως ξεναγός με μισθό 2.000-2.500 ευρώ, αλλά επειδή ήθελα μια εργασία αορίστου χρόνου, έπιασα δουλειά ως υπεύθυνος στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου».
Για οχτώ χρόνια όλα πήγαιναν καλά στη ζωή του, ώσπου μια μέρα ο διευθυντής τού ανακοίνωσε την απόλυσή του. Τους επόμενους τέσσερις μήνες ζούσε σε ξενοδοχείο, όμως, όταν τελείωσαν τα χρήματα και ακόμα δεν είχε βρει δουλειά, αναγκάστηκε μείνει στον δρόμο, σε ένα παγκάκι στο Θησείο. Αν και η ζωή στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολη, δεν μπορεί να συγκριθεί, όπως λέει, με τη σκληρότητα των ανθρώπων: «Οταν πήρα τηλέφωνο δυο - τρεις φίλους για να τους ζητήσω δανεικά, όλοι βρήκαν διάφορες προφάσεις για να μη μου δώσουν. Ετσι κατάλαβα ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι».
Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες ο Μ.Κ. ζει στον ξενώνα φιλοξενίας της «ΚΛΙΜΑΚΑΣ», ενώ τα πρωινά βοηθάει στο εργαστήριο ανακύκλωσης χαρτιού της οργάνωσης. Παράλληλα, ψάχνει στις μικρές αγγελίες για δουλειά. Αν και έχει περάσει πολλά, δεν σκέφτεται ούτε για μία στιγμή να γυρίσει στο σπίτι του στην επαρχία, όπου τον περιμένει μια σίγουρη δουλειά. Εξάλλου, όπως λέει, η ίδια του η οικογένεια τού γύρισε την πλάτη επειδή διαφωνούσε με μία σχέση που είχε στο παρελθόν.
Το παράπονό του είναι ότι ο κόσμος που δεν έχει ζήσει από κοντά το δράμα των ανθρώπων που κοιμούνται στον δρόμο, δεν μπορεί να τους καταλάβει: «Αν δεν ζήσεις στο πετσί σου την απόρριψη, δεν μπορείς να καταλάβεις» λέει και συμπληρώνει: «Ευτυχώς εγώ ήμουν από τους τυχερούς, καθώς έμεινα μόνο δυόμισι μήνες στον δρόμο»!
Η είδηση πριν από λίγες ημέρες ήταν σοκαριστική. Ενας άστεγος στον Ταύρο, που είχε βρει καταφύγιο από το κρύο σε έναν κάδο απορριμμάτων, διαμελίστηκε από απορριμματοφόρο. Κάθε χρόνο, δεκάδες συνάνθρωποί μας πετιούνται στον δρόμο ή καταφεύγουν σε ξενώνες αστέγων που μπορούν ακόμη να σηκώσουν το οικονομικό βάρος της περίθαλψης και της σίτισής τους. Σε αυτούς όλο και πιο συχνά έρχονται να προστεθούν, ως ένα ακόμη θύμα της κρίσης, πολλοί Ελληνες, οι οποίοι ελλείψει δουλειάς και επειδή αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο, μένουν στον δρόμο και κοιμούνται στα παγκάκια.
ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟΥΣ 1.700
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της οργάνωσης «ΚΛΙΜΑΚΑ», που προσφέρει υπηρεσίες σε ευπαθείς ομάδες, από δείγμα 200 ατόμων που δήλωσαν απώλεια στέγης μέσα στο 2010, το 80% των «νεοαστέγων» είναι άντρες ηλικίας μεταξύ 30 και 55 και άνεργοι. Επίσης, πολλοί είναι ναυτικοί που έμειναν χωρίς δουλειά, άνθρωποι υψηλότερης μόρφωσης και κοινωνικής στάθμης, όπως πτυχιούχοι που χρεοκόπησαν λόγω χρεών σε κάρτες ή δάνεια, αλλά και η λεγόμενη «γενιά των 700 ευρώ» που δεν έχει καμία υποστήριξη.
Οι διαστάσεις που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια το πρόβλημα των αστέγων είναι ορατές και στα συσσίτια των δήμων, όπου κάθε μεσημέρι ο κόσμος σχηματίζει ουρές. «Εκεί αποτυπώνεται ανάγλυφα η αύξηση, δεδομένου ότι έχουν αυξηθείί και οι Ελληνες» λέει στην «Espresso της Κυριακής» ο πρόεδρος του Ιδρύματος Αστέγων του δήμου Αθηναίων και συμπληρώνει: «Εχουν πληγεί αυτοί που μέχρι πρότινος αποκαλούσαμε “νοικοκυραίους”. Πλέον ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας έχει ανάγκη. Προ εξαμήνου είχαμε περίπου 1.700 ημεδαπούς άστεγους στην Αθήνα. Ηρθε η ώρα η κοινωνία να δείξει το πρόσωπο της ανοχής και της αλληλεγγύης».
Από την πλευρά της, η συντονίστρια του προγράμματος στήριξης αστέγων της οργάνωσης «ΚΛΙΜΑΚΑ» Αντα Αλαμάνου σημειώνει: «Ο άστεγος δεν χρειάζεται μόνο στέγη. Υπάρχει ένα σύνολο προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί, όπως διάφορα προβλήματα ψυχικής υγείας, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και υποστηρικτικού περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα να βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οπότε όλες οι υπηρεσίες και τα προγράμματα που αφορούν αστέγους πρέπει να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών αυτών των ανθρώπων».
«ΣΤΙΣ ΟΥΡΕΣ ΣΙΤΙΣΗΣ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΙΟΜΕΝΟΥ. ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»
«Μπήκα εγγυητής και έχασα το σπίτι»
Ο 50χρονος Κ.Κ. είναι ένας «κοσμογυρισμένος» άστεγος. Για εννέα χρόνια δούλευε σε κρουαζιερόπλοια και ταξίδευε σε όλον τον κόσμο, όμως έχασε το σπίτι του, με αποτέλεσμα να μείνει στον δρόμο. «Μπήκα εγγυητής και έχασα το σπίτι μου. Το έριξα λίγο και στην αλητεία και στο σορολόπ!»
Οπως λέει, τα τελευταία δύο χρόνια μένει σε ένα δωματιάκι του ξενώνα αστέγων στο Γκάζι και τα πρωινά δουλεύει στην ανακύκλωση: «Στην αρχή μάζευα κουτάκια αναψυκτικών για να βγάζω τα τσιγάρα μου. Εχω φάει κρύο εγώ στα παγκάκια... Εχω βάλει και στις τσέπες» εξομολογείται ο 50χρονος κλοσάρ, ο οποίος αμέσως μετά παραδέχεται ότι, όπως οι περισσότεροι άστεγοι, έτσι κι αυτός βίωσε τον ρατσισμό. «Δεν είναι όλοι οι άστεγοι πρεζόνια και μετανάστες. Εχει δημιουργηθεί λανθασμένη εικόνα για τους ανθρώπους που ζουν στον δρόμο. Κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι τους αρέσει να ζουν στους δρόμους»!
«Σπούδασα εκτιμητής διαμαντιών...»
«ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΕΝΑΣ ΦΤΩΧΟΣ ΑΦΓΑΝΟΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ»
Ο Α.Ζ. γεννήθηκε στη Νότιο Αφρική από Ελληνα πατέρα και μητέρα ολλανδικής καταγωγής, η οποία τον εγκατέλειψε όταν ήταν δεκαπέντε χρόνων. Μετά τον θάνατο του πατέρα του έλαβε εντολή στράτευσης και ήρθε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη θητεία του. «Στη Νότιο Αφρική σπούδασα εκτίμηση διαμαντιών, αλλά χρειάζονται πολλά χρήματα για να κάνεις μια τέτοια δουλειά. Αφού για πολύ καιρό δεν έβρισκα δουλειά ούτε στην Αθήνα ούτε στην Εύβοια, αποφάσισα να καταφύγω στην Πάτρα, με σκοπό να περάσω στην Ιταλία».
Από κει ξεκινούν και τα προβλήματα. Οπως λέει, στην Πάτρα πολλοί τον περνούσαν για Αλβανό αλλά και ο ίδιος έκρυβε από τους άλλους μετανάστες ότι είναι Ελληνας. Τελικά κατάφερε να περάσει στο Μπάρι της Ιταλίας και για λίγο έμεινε σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο μαζί με άλλους μετανάστες, αραβικής καταγωγής. Στη συνέχεια, ο δρόμος του τον οδήγησε σε έναν καταυλισμό του Ερυθρού Σταυρού, όπου συμβίωνε σε μία σκηνή με Μαροκινούς. Υστερα από πολλές κακουχίες επέστρεψε στην Ελλάδα. «Πολύ συχνά στους δρόμους ένιωθα ότι έχανα την ανθρωπιά μου και δεν μπορούσα να πάρω και να δώσω αγάπη. Μία μέρα πήγα σε μία εκκλησία να ζητήσω φαγητό και ο ιερέας κυριολεκτικά με πέταξε έξω, νομίζοντας ότι είμαι λαθρομετανάστης.
Ομως ένας άνθρωπος από το Αφγανιστάν με βοήθησε να επιζήσω. Με πήρε στο σπίτι του, όπου ζούσε με τους πέντε αδελφούς του. Ενιωθα πολύ θυμό, καθώς, αντί να με βοηθήσουν χριστιανοί, με βοήθησε ένας πολύ φτωχός Αφγανός μουσουλμάνος» καταλήγει ο Α.Ζ., ο οποίος ονειρευόταν να πιάσει μια αξιοπρεπή δουλειά, με καλές αποδοχές, αλλά αντ’ αυτού έμεινε στον δρόμο.
«Μιλάω τέσσερις γλώσσες»
Η ζωή του 34χρονου Μ.Κ. θα μπορούσε να γίνει σενάριο. Παιδί εύπορης οικογένειας από την επαρχία, με σπουδές και μόρφωση, αποφάσισε πριν από μερικά χρόνια να έρθει στην Αθήνα για να βρει δουλειά. «Τελείωσα το Ανοικτό Πανεπιστήμιο, μιλάω άπταιστα δύο γλώσσες, αγγλικά και γερμανικά, και μπορώ να συνεννοηθώ στα ολλανδικά και τα σουηδικά. Για τέσσερα χρόνια εργαζόμουν ως ξεναγός με μισθό 2.000-2.500 ευρώ, αλλά επειδή ήθελα μια εργασία αορίστου χρόνου, έπιασα δουλειά ως υπεύθυνος στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου».
Για οχτώ χρόνια όλα πήγαιναν καλά στη ζωή του, ώσπου μια μέρα ο διευθυντής τού ανακοίνωσε την απόλυσή του. Τους επόμενους τέσσερις μήνες ζούσε σε ξενοδοχείο, όμως, όταν τελείωσαν τα χρήματα και ακόμα δεν είχε βρει δουλειά, αναγκάστηκε μείνει στον δρόμο, σε ένα παγκάκι στο Θησείο. Αν και η ζωή στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολη, δεν μπορεί να συγκριθεί, όπως λέει, με τη σκληρότητα των ανθρώπων: «Οταν πήρα τηλέφωνο δυο - τρεις φίλους για να τους ζητήσω δανεικά, όλοι βρήκαν διάφορες προφάσεις για να μη μου δώσουν. Ετσι κατάλαβα ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι».
Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες ο Μ.Κ. ζει στον ξενώνα φιλοξενίας της «ΚΛΙΜΑΚΑΣ», ενώ τα πρωινά βοηθάει στο εργαστήριο ανακύκλωσης χαρτιού της οργάνωσης. Παράλληλα, ψάχνει στις μικρές αγγελίες για δουλειά. Αν και έχει περάσει πολλά, δεν σκέφτεται ούτε για μία στιγμή να γυρίσει στο σπίτι του στην επαρχία, όπου τον περιμένει μια σίγουρη δουλειά. Εξάλλου, όπως λέει, η ίδια του η οικογένεια τού γύρισε την πλάτη επειδή διαφωνούσε με μία σχέση που είχε στο παρελθόν.
Το παράπονό του είναι ότι ο κόσμος που δεν έχει ζήσει από κοντά το δράμα των ανθρώπων που κοιμούνται στον δρόμο, δεν μπορεί να τους καταλάβει: «Αν δεν ζήσεις στο πετσί σου την απόρριψη, δεν μπορείς να καταλάβεις» λέει και συμπληρώνει: «Ευτυχώς εγώ ήμουν από τους τυχερούς, καθώς έμεινα μόνο δυόμισι μήνες στον δρόμο»!
Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)