ΣΧΕΔΙΟΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Τοῦ κ.Ἠλία Δ. Μπάκου Δρ. Θεολογίας – Φιλολογίας

Ὅσοι παρακολουθοῦμε τίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἀφ᾽ ἑνός καί τήν ἐξέλιξη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στήν Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση ἀφ᾽ ἑτέρου, τά τελευταῖα χρόνια, διαπιστώνουμε ὅτι: 

Ἐπιχειρεῖται μέ τή «μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ», πολλαπλῶς ἔμμεση ἀποδόμηση καί συρρίκνωση τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. 

Ἄλλοτε ἀμφισβητοῦνται εὐθέως καί ἄλλοτε πλαγίως ἐμπράγματα δικαιώματά της καί ἄλλοτε τό πνευματικό, θεολογικό καί ἐκκλησιολογικό της ἔργο. Ἀκόμα καί ἡ Ἐκκλησιαστική της ἱστορία καί τό κοινωνικό της ἔργο. 

Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιστρατεύονται λυσσαλέα τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί καταπολεμοῦν τό θεολογικό καί ἐκκλησιολογικό γνώρισμα καί χαρακτῆρα της. 

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν κάποιος ἰσχυρισθεῖ ὅτι κάτω ἀπό τίς συμπεριφορές αὐτές ὑποκρύπτονται: χριστιανοκατηγορία, Χριστομαχία, ἀποστασία Πίστεως καί νεοειδωλολατρία μέ ἀφορμή τά ὅποια ὑλικά ἤ ἠθικά σκάνδαλα τῆς Ἐκκλησίας, καί ὅπου αὐτά δέν ὑπάρχουν κατασκευάζονται καί μεγεθύνονται.

Μέ ἄλλα λόγια ἔχουμε μιά νέας μορφῆς εἰκονομαχία.

Ἡ ἀποδόμηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς Μιᾶς, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ κατά τήν τελευταία δεκαετία διέρχεται τίς παρακάτω φάσεις:

Πρώτη φάση ἡ σχετικοποίηση τῶν πάντων: πίστεως, ἱστορίας, πολιτισμοῦ καί γεωγραφικοῦ χώρου. Γιά τήν ἐπίτευξη τῶν ἀνωτέρω τό ἔτος 2001 ὕστερα ἀπό κοινή συμφωνία τῶν ὙπουργῶνἘξωτερικῶν Ἑλλάδος καί Τουρκίας ψηφίζεται ἀπό τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση ὁ Νόμος 2929 (Ἐφημερίς τῆς Κυβερνήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τεῦχος πρῶτο, ἀριθμ. Φύλλου 142/27 Ἰουνίου 2001).

Ὁ Νόμος αὐτός προβλέπει τή σύσταση «κοινῆς Ἑλληνοτουρκικῆς Ἐπιτροπῆς», ἡ ὁποία θά «συνάπτει τά ἐκτελεστικά προγράμματα» (ἄρθρο 9) καί τά μέλη της, –Ἕλληνες καί Τοῦρκοι –, «θά συνεργάζονται στήν παρουσίαση τῆς ἱστορίας, τῆς γεωγραφίας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς οἰκονομίας τῆς ἄλλης χώρας» (ἄρθρο 1).

Ὁ ἀναγνώστης ἄς σχολιάσει τούς ὅρους: «ἱστορία, γεωγραφία, πολιτισμός», ἄς κάνει τίς ἀναγωγές του σέ πραγματικά γεγονότα καί ἄς ἐξαγάγει τά συμπεράσματά του. Μέ βάση λοιπόν αὐτόν τόν Νόμο συντάχθηκαν τά Ἀναλυτικά Προγράμματα, (ΦΕΚ 303, τεῦχοςΒ/ 13–3–2003), σύμφωνα μέ τά ὁποῖα συντάχθηκαν τά σχολικά μας Βιβλία Λογοτεχνίας, Ἱστορίας, Θρησκευτικῶν κ.λπ. 

Ἔτσι γίνεται κατανοητόν, γιατί γράφεται «ὁ συνωστισμός τῶν Ἑλλήνων στή Σμύρνη», γιατί ἡ περιφορά τοῦ Ἐπιτάφιου γίνεται «πᾶμε βόλτα τό Χριστό», γιατί στά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά ἀπαιτοῦν ἀπό τούς μαθητές: 

«Μέ βάση τίς βελτιωτικές ἐπεμβάσεις, πού ἀναφέρονται στό κείμενο, νά γράψετε τίς προδιαγραφές γιά τήν ἐμφάνιση καί τή συμπεριφορά τῆς ἰδεώδους ἑταίρας», γιατί στά Θρησκευτικά ἀποδομεῖται τό δόγμα τῆς πίστεως, ἡ Λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, παραλείπονται ἱστορικά γεγονότα καί ἱερά πρόσωπα, καί ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου γίνεται «Εὐαγγελισμός τῆς Μαρίας» καί συλλήβδην παραλείπεται ὁ ἑορταστικός κύκλος τῆς Ἐκκλησίας. 

Στή φάση αὐτή στρεβλώνεται, παραλείπεται καί λοιδωρεῖται τό περιεχόμενο τῆς πίστεως, τό χριστιανικό ἦθος καί οἱ φορεῖς του.

Ἡ δεύτερη φάση ἀποδόμησης καί συρρίκνωσης τῆς πίστεως εἶναι ἡ ἀποθεσμοποίηση τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν Πολιτεία κατά τή μέθοδο τῆς σαλαμοποιήσεως, μέ τίς παρακάτω ἐνέργειές της: 

 

α/, ἡ μή ἀναγραφή τοῦ Θρησκεύματος στίς πολιτικές ταυτότητες καί πρό αὐτοῦ ἡ προσπάθεια ὑποχρεωτικῆς ἐπιβολῆς τοῦ πολιτικοῦ γάμου καί στούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας

 

• β/, ἡ ἀνάκληση– κατάργηση ἀπό τό Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων τό 2007 τῆς ἐγκυκλίου, πού ἐπέτρεπε τήν ἐξομολόγηση τῶν μαθητῶν–ἀσφαλῶς προαιρετικά

 

• γ/, ἡ ψήφιση νόμου «περί ἐλεύθερης συμβίωσης» καί δ/, οἱ περιβόητες ἐγκύκλιοι περί ἀπαλλαγῆς τῶν μαθητῶν ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, οἱ ὁποῖες πρόσθεσαν πολλά προβλήματα καί στό Ὑπουργεῖο καί στήν Ἐκπαίδευση, ἰδίως ὅμως στόν θεολογικό κόσμο καί στό κῦρος τοῦ ἴδιου τοῦ μαθήματος. 

 

Ἀναλυτικώτερα οἱ ἐγκύκλιοι αὐτές δημιούργησαν σύγχυση περί τοῦ πρακτέου καί καλεῖται ὁ Ὑπουργός Παιδείας νά ἐκδόσει νέα καθαρή καί σαφῆ ἐγκύκλιο περί ἀπαλλαγῆς ἤ μή ἀπό τό μάθημα. * * *

Κάποιοι θεολόγοι τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, μέ δική τους πρωτοβουλία σέ Ὑπόμνημά τους πρός τόν Ὑπουργό Παιδείας, μέ ἀφορμή τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀποφαίνονται περί συνταγματικῶν καί νομοθετικῶν ἀλλαγῶν καί περί ἀποχαρακτηρισμοῦ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἐρήμην τῆς Ἐκκλησίας. 

Προτείνεται δηλ. ὁ διά Νόμου χωρισμός Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. 

«Στῶμεν καλῶς: Μέ τό ὑπόμνημά τους αὐτό οἱ συνάδελφοι τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου καί μέ τόν ἰσχυρισμό τους ὅτι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πρέπει νά γίνει θρησκειολογικό, γνωσιολογικό, πολιτισμικό ἀποκαλύπτουν ὅτι βρίσκονται πολύ κοντά στό Νόμο 2929/2001 καί στή σύσταση τῆς Ε.Ε. 1720/2005.

Σημειωτέον ὅτι μέ τήν ἐπίβλεψή τους συντάχθηκαν τά Ἀναλυτικά Προγράμματα καί μέ τίς ὁδηγίες τους γράφτηκαν τά σχολικά βιβλία καί εἶναι οἱ ἴδιοι, πού συμβουλεύουν καί καθοδηγοῦν τούς θεολόγους σχολικούς συμβούλους. Κατανοοῦμε τή θεολογική ἀγωνία τῶν συναδέλφων, ἀδυνατοῦμε ὅμως νά υἱοθετήσουμε τίς ὅποιες ἀκρότητες. 

Ἐκπτώσεις σέ θέματα πίστεως δέν ἐπιτρέπονται.

Κλείνουμε μέ τήν παρατήρηση: 

Ὅσοι νομίζουν πώς, ἄν τό μάθημα γίνει θρησκειολογικό, θά διατηρήσουμε καί τά ἐπαγγελματικά μας ἤ ἄλλα προνόμια, πού ἔχουμε σήμερα, σφάλλονται οἰκτρά. 

Τό κόστος αὐτό θά τό πληρώσουν πρῶτα οἱ Θεολογικές Σχολές καί οἱ θεολόγοι ἐκπαιδευτικοί, περισσότερο τό ἔθνος ὁλόκληρο καί ἔπειτα ἡ Ἐκκλησία κατά τό ἀνθρώπινον, ἡ ὁποία πρέπει νά παρακολουθήσει τό θέμα στενώτερα καί νά λάβει ἀποτελεσματικά μέτρα. 

Γι᾽ αὐτούς τούς λόγους ἡ μέν Ἐκκλησία «ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθεία» σταθερά καί πολύφωνα ὄχι ὅμως συντόνως καί εὔτολμα, ἐνῶ ἡ Πολιτεία διαχειρίζεται τό σοβαρό αὐτό θέμα ἐρασιτεχνικά.

 

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/11/2010
www.ellinikanea.gr